Με το παρόν δε θέλω να αποδώσω τα εύσημα στους 2 βουλευτές που πήγαν ενάντια στη γραμμή του κόμματός τους και ψήφισαν αντίθετα. Δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση κανένα βουλευτή (γενικά και όχι ειδικά τους δύο συγκεκριμένους).
Το μεγάλο θέμα για εμένα είναι να δούμε τι σημαίνει η περίφημη "κομματική πειθαρχία" η οποία μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την αποβολή βουλευτών από τους κόλπους της παράταξης στην οποία ανήκει.
Ας δούμε με προσοχή τι ορίζει με ακρίβεια το ΣΥΝΤΑΓΜΑ:
'Αρθρο 1: (Μορφή του πολιτεύματος)
1. Tο πολίτευμα της Eλλάδας είναι Προεδρευόμενη Kοινοβουλευτική Δημοκρατία.
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3.
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
'Αρθρο 51: (Εκλογή βουλευτών, εκλογικό δικαίωμα)
1. O αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους.
2. Oι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος.
3. Oι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει. O νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο αν δεν έχει συμπληρωθεί κατώτατο όριο ηλικίας ή για ανικανότητα δικαιοπραξίας ή ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα.
**4. Oι βουλευτικές εκλογές διενεργούνται ταυτόχρονα σε ολόκληρη την Επικράτεια. Νόμος που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να ορίζει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την Επικράτεια. Ως προς τους εκλογείς αυτούς η αρχή της ταυτόχρονης διενέργειας των εκλογών δεν κωλύει την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος με επιστολική ψήφο ή άλλο πρόσφορο μέσο, εφόσον η καταμέτρηση και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων διενεργείται όποτε αυτό γίνεται και σε ολόκληρη την Επικράτεια.
**5. Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική.
Αρθρο 60: (Δικαίωμα ψήφου, παραίτηση από το αξίωμα)
1. Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.
2. H παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή, συντελείται μόλις ο βουλευτής υποβάλει γραπτή δήλωση στον Πρόεδρο της Bουλής και δεν ανακαλείται.
Τα κόμματα ζητάνε από τους βουλευτές τους να παρακάμψουν την προσωπική τους γνώμη και τη συνείδησή τους και να ψηφίσουν με βάση ένα σύστημα αξιών (;) το οποίο ορίζεται:
- είτε από τη γενικότερη ιδεολογία του κόμματος,
- είτε από την ιδεολογία του αρχηγού του κόμματος,
- είτε από τις σκοπιμότητες της χρονικής περιόδου στη διακυβέρνηση της χώρας, ή την ασκούμενη αντιπολίτευση ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκεται το κάθε κόμμα.
Τι καταλαβαίνουμε από τις τρείς παραπάνω περιπτώσεις;
Στην πρώτη και καλύτερη περίπτωση, ο βουλευτής ενστερνίζεται τις αρχές και τις αξίες του κόμματος στο οποίο ανήκει (και υπό την προϋπόθεση ότι αυτές είναι ξεκάθαρα εκπεφρασμένες εν είδει δόγματος - το δόγμα τονίζω ότι δεν είναι κατ' ανάγκην κάτι δαιμονικό όπως μας παρουσιάζουν διάφοροι στις μέρες μας) και η ψήφος του δεν έρχεται σε διάσταση με τις προσωπικές του αρχές και αξίες.
- Η ύπαρξη ενός τέτοιου κόμματος αρχών και αξιών, κατά την άποψή μου πάντα, είναι κάτι το οποίο χρειάζεται απόλυτα μία δημοκρατία, ακόμα κι αν οι αρχές και οι αξίες του είναι εξόφθαλμα λανθασμένες. Γιατί η δημοκρατία χρειάζεται τέτοια κόμματα; Μα επειδή είναι ανυπόκριτα, τίμια, ξεκάθαρα χωρίς να φοράνε μάσκες και πιστά στις απόψεις τους. Τέτοια κόμματα μπορούν οι πολίτες - ψηφοφόροι να τα εμπιστευτούν ή να τα απορρίψουν εύκολα χωρίς να χρειάζεται να προσπαθούν ν' ανιχνεύουν την πραγματική τους ταυτότητα και τις πολιτικές που υποστηρίζουν ή απορρίπτουν. Μία τέτοια παράταξη ενδεχομένως και να μη χρειάζεται να έχει κάποιον συγκεκριμένο ηγέτη, ή ο ηγέτης αυτός να είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων και η ύπαρξή του ίσως να είναι μία απλή αναγκαιότητα καθώς ο πολίτης - ψηφοφόρος πρέπει να αντικρίζει το πρόσωπο κάποιου εκφραστή. Σε ένα τέτοιο κόμμα ποτέ δε θα κληθεί βουλευτής να ψηφίσει κάτι εκτός ιδεολογίας του. Στην Ελλάδα του σήμερα (και μάλλον και του χθές) πρέπει να ψάξει κανείς με το φανάρι για να βρεί τέτοια κόμματα.
Στη δεύτερη περίπτωση τι έχουμε; Ένα αρχηγικό κόμμα (τα γνωρίζουμε πολύ καλά εδώ στην Ελλάδα) με έναν αρχηγό με σωστή ή λάθος ιδεολογία, με καλή ή κακή προσωπικότητα, ηθικό ή ανήθικο, ιδεαλιστή ή καιροσκόπο, με αγαθούς ή πονηρούς και ιδιοτελείς σκοπούς, πατριώτη ή άπατρι κλπ
- Στην καλή, αλλά ουτοπική περίπτωση που ο Ηγέτης συγκεντρώνει τα καλά χαρακτηριστικά, έχουμε μία παράταξη η οποία μπορεί να ωφελήσει αφάνταστα το λαό, πλην όμως δεν έχουμε ένα κόμμα με δημοκρατική δομή και αρχές. Όμως το φαινόμενο αυτό είναι θέμα μίας τεράστιας συζήτησης περί πολιτευμάτων στην οποία πρέπει να καλέσουμε και τον Αριστοτέλη.
- Στη χειρότερη περίπτωση, εκτός από ένα κόμμα χωρίς δημοκρατική δομή και αρχές, έχεις κι έναν σατανά στο κεφάλι σου. Έναν ηγέτη επικίνδυνο για όλο τον κόσμο χωρίς υπερβολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Χίτλερ, ενώ έχω στα υπ' όψιν κι άλλον έναν έλληνα αλλά δε θέλω να τον κατονομάσω.
- Στο ενδιάμεσο των δύο άκρων, στην γκρίζα ζώνη του λυκόφωτος, δε είναι δυνατόν να υπάρξει κάτι θετικό. Η δημοκρατία αν δεν αγγίξει την τελειότητα είναι το πλέον αποτυχημένο πολίτευμα.
- Σε όλες τις παραπάνω εκδοχές, ο βουλευτής μπορεί να είναι ένας "πιστός" του αρχηγού του, ή μπορεί άνετα να μην ταυτίζεται ιδεολογικά με αυτόν, τα δε κριτήρια (και οι επιδιώξεις του) για τη συμμετοχή του μπορούν να μην απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ως ιδιοτελή και μόνον. Και πάλι όμως, η κλήση ενός βουλευτή από το κόμμα (επί της ουσίας τον αρχηγό του) να ψηφίσει ενάντια στις απόψεις του και την ιδεολογία του επικαλούμενο την κομματική πειθαρχία είναι αν μη τι άλλο κάτι εκτός των όσων ορίζει το σύνταγμα, ακόμα κι αν η άποψη του αρχηγού είναι σωστή και αυτή του βουλευτή λάθος.
Στην τρίτη περίπτωση και μόνο η ύπαρξη και η εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, σημαίνει ότι στόχος των κομμάτων και ως εκ τούτου των πολιτικών, είναι η μεταξύ τους δολιοφθορά, καθώς το κάθε ένα απλά εποφθαλμιά την εξουσία και την αποκόμιση του μέγιστου οφέλους από την άσκησή της όταν περάσει στα χέρια τους, καθώς αδυνατούν να διανοηθούν ότι μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά με άλλες παρατάξεις και να συγκυβερνήσουν με μοναδική πυξίδα το καλό της πατρίδας και του λαού. Κάτι τέτοιο είναι χαρακτηριστικό όσων σκέφτονται μυωπικά, μικρόψυχα και εγωιστικά. Τέτοιοι μικρόνοες πολιτικοί είναι επιβλαβείς για το λαό και την πατρίδα τους και η δράση τους διχάζει αντί να ενώνει τον λαό.
- Κάτω από αυτήν την περίπτωση μπορούμε να τοποθετήσουμε, τα πολυσυλλεκτικά κόμματα χαμαιλέοντες - τα οποία κάτω από μία γενική και αόριστη ιδεολογική ταμπέλα προσπαθούν να στριμώξουν τους πάντες και τα πάντα, όλους τους χώρους και τα ιδεολογικά ρεύματα (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το σημερινό ΠΑΣΟΚ, στους κόλπους του οποίου συμμετέχουν πολιτικοί με ιδεολογία η οποία ξεκινάει από την αριστερά (ΚΚΕ), συνεχίζει μερικές μοίρες δεξιότερα (ΣΥΡΙΖΑ), ακόμα μερικές μοίρες δεξιότερα (Σοσιαλισμός), για να καταλήξει θεωρητικά στο χώρο του κέντρου, ενώ η πολιτική που ακολουθεί τελικά είναι δεξιότερη της δεξιάς!). Τα κόμματα αυτά κάνουν αναμφίβολα κακό στη δημοκρατία, πρώτα πρώτα επειδή μπορούν να φιμώσουν σωστές ιδέες, να παραγκωνίσουν ή και να "θάψουν" αξιόλογους φιλότιμους, εργατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους και γιατί μπορούν να αποδειχτούν λύκοι με προβιά προβάτων, αφού μπορούν κάλλιστα άλλα να ευαγγελίζονται και άλλα να πράττουν όταν έρθει η ώρα. Η εμπειρία μας ως κράτος από τέτοιου είδους κόμματα είναι παραπάνω από πικρή φίλοι μου.
- Στα πλαίσια της παραπάνω σκέψης μας περί πολυσυλλεκτικών κομμάτων, εννοείται (και το βλέπουμε ξεκάθαρα στις μέρες μας) ότι ένας πολιτικός δεν εντάσσεται κατ' ανάγκην σε ένα κόμμα λόγω ταύτισης ιδεολογικών απόψεων, αλλά εμπλέκονται στη συμμετοχή του αυτή και άλλοι παράγοντες, οι οποίοι μπορεί να είναι αγαθοί στην καλύτερη περίπτωση, ή και δόλιοι στη χειρότερη και συνηθισμένη - κατά την άποψή μου - περίπτωση. Έτσι ένα κόμμα μπορεί να είναι τελικά ένα άθροισμα από λυκοφιλίες με αποκλειστικά ιδιοτελείς σκοπούς - κάτι σα συμμορία ή αν θέλετε να το πουμε πιό γλαφυρά, σαν αγέλη λύκων. Ακόμα κι έτσι όμως, ένας βουλευτής μπορεί κάλλιστα να έχει διαφορετικές απόψεις από το επίσημο κόμμα, οποιαδήποτε κλήση του δε, να ψηφίσει ενάντια στις απόψεις του και την ιδεολογία του λόγω κομματικής πειθαρχίας είναι αν μη τι άλλο κάτι εκτός των όσων ορίζει το σύνταγμα, ακόμα κι αν η άποψη του κόμματος είναι σωστή και αυτή του βουλευτή λάθος - πολύ περισσότερο βέβαια αν ο βουλευτής υπερασπίζεται το δίκαιο και το συμφέρον της πατρίδας και του λαού. Ακόμα κι αν η άρνηση του βουλευτή εμπεριέχει δόλο, εκβιασμό και ιδιοτέλεια, αλλά αυτό είναι θέμα μεγάλης συζήτησης που δε θα γίνει στην παρούσα ανάρτηση.
Πέραν των παραπάνω, υπάρχει μία ολόκληρη συζήτηση για το θέμα του ότι ο βουλευτής εξελέγη κάτω από τη σημαία κάποιου κόμματος και πρέπει να την ακολουθεί πιστά. Δε συμμερίζομαι καθόλου αυτή την άποψη, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί το κόμμα να είναι λάθος. Θα πρέπει και ο βουλευτής ο οποίος τυγχάνει να έχει συνείδηση και διακρίνει το λάθος να το ψηφίσει; Ποιά είναι η ευθύνη του απέναντι στο λαό και την πατρίδα; Προέχει η διασφάλιση της μελλοντικής εκλογής στο βουλευτικό αξίωμα υπό την απαράδεκτη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ εκβιαστικής λογικής ότι "όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος" έναντι της διασφάλισης της καθαρότητας της συνείδησης του βουλευτή; Προέχει μήπως η ευθύνη του και η "υποχρέωσή" που κάποιοι θεωρούν ότι έχει απέναντι στο κόμμα με τη στήριξη του οποίου απέκτησε τη βουλευτική έδρα έναντι της ευθύνης απέναντι στην πατρίδα; Μη γένοιτο! Το σύνταγμα όπως διαβάσαμε παραπάνω λέει ότι "οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος" ούτε το κόμμα, ούτε τον αρχηγό τους, ούτε κανέναν άλλον. Το Έθνος κύριοι, αυτό που κάποιοι έσπευσαν να το διαγράψουν από κάθε τίτλο υπουργείου!
Κύρια συμπεράσματα:
Κομματική πειθαρχία =
- Έλλειψη δημοκρατικού ήθους, τουτέστιν φασιστική θεώρηση της εξουσίας.
Κόμματα =
- Κίνδυνος για τη Δημοκρατία, το λαό και την πατρίδα.
- Τα σημερινά κόμματα έτσι όπως είναι στημένα λίγο απέχουν από το να ταυτιστούν με συμμορίες. Σε καμία περίπτωση η δομή τους και η νοοτροπία τους δε συνάδει με τα δημοκρατικά ιδεώδη και ως εκ τούτου δε μπορούν να αποτελέσουν το μέσον για να πάει μπροστά μία κοινωνία.
- Για να μπορέσουν να προσφέρουν στο λαό, την Πατρίδα και τη Δημοκρατία πρέπει να είναι στελεχωμένα από άλλης ποιότητας άτομα και δομημένα με πολύ διαφορετικό τρόπο, εντελώς διαφορετικό αυτόν που έχουν τα κόμματα που δραστηριοποιούνται στην πολιτική ζωή του τόπου μας σήμερα.
- Μάντρωμα - περιχαράκωση και χειραγώγηση της ανθρώπινης σκέψης, φίμωση ιδεολογιών και προοδευτικών απόψεων.
- Οπισθοδρόμηση.
Δημοκρατία
- Μπορεί να είναι ιδανική και άριστη μόνο κάτω από ορισμένες συνθήκες τις οποίες υπό προϋποθέσεις μπορεί να δομήσει η ίδια, πλην όμως...
- Σήμερα δε διαθέτει, ως όφειλε, αμυντικούς μηχανισμούς οι οποίοι αφ' ενός μεν θα δημιουργούν (μέσω της παιδείας) "άριστους" πολίτες οι οποίοι αν μη τι άλλο αποτελούν την καλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον του πολιτεύματος και της κοινωνίας, αφ' ετέρου δε, θα αξιολογούν σε συνεχή βάση κόμματα, πολιτικούς και πολιτικές με σκοπό να ανιχνεύουν έγκαιρα και αντικειμενικά τους κινδύνους στους οποίους μπορούν να την εμπλέξουν και θα λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα αποκλεισμού από την πολιτική ζωή.
Η παρούσα κρίση ξεσκεπάζει με σαρωτικό τρόπο τις παθογένειες της κατ επίφασιν δημοκρατίας μας και μέρα με τη μέρα η άποψη ότι κάτι πρέπει να αλλάξει αποκτά και περισσότερους "πιστούς".
Μέσα σε αυτούς ανήκω κι εγώ. Πίστη μου είναι ότι πρέπει να υπάρξει μία οργανωμένη (και πάντοτε ειρηνική) προσπάθεια από όλο το λαό προκειμένου να υπάρξει η πολυπόθητη πραγματική Αλλαγή, η οποία μόνο ως κούφιο σύνθημα υπήρξε κάποτε (σας παρακαλώ διαβάστε την ανάρτησή μου με τίτλο "Σάλπισμα Μάχης", ενημερωθείτε και λάβετε μέρος σε μία ειρηνική και ευγενική προσπάθεια). Αλλαγή η οποία δε θα σημάνει την ουσιαστική αρχή της μεταπολίτευσης όπως λένε και γράφουνε πολλοί, αλλά την ουσιαστική ολοκλήρωση του αγώνα του 1821, την αποτίναξη της νοοτροπίας του ραγιά και μαζί της την αποτίναξη των Κοτζαμπάσηδων (πολιτικών και οικονομικών) από πάνω μας και την πραγμάτωση ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ των οραμάτων του Καποδίστρια, του Ρήγα και των Υψηλάντηδων.
Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω η Δημοκρατία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου