Κατά την περίοδο από την επικράτηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε όλη τη Μεσογειακή λεκάνη (και φυσικά στην Ελλάδα μας) μέχρι την τελική επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την υπογραφή του διατάγματος των Μεδιολάνων, η θρησκεία είχε γίνει κυριολεκτικά ένας συγκριτισμικός αχταρμάς.
Μέσα σε ένα κόσμο αμορφωσιάς (για τα μεγάλα φτωχά πλήθη που ζούσαν στο μεταίχμιο μεταξύ αναξιοπρεπούς σκλαβιας και εξαθλιωμένης ελευθερίας χωρίς την παραμικρή πρόνοια από το "κράτος"), άγνοιας και σφοδρής δεισιδαιμονίας, όλοι πιστεύανε σε όλα χωρίς καμία υπερβολή.
Πολλοί πιστεύανε ταυτόχρονα στο δωδεκάθεο των ελλήνων και των ρωμαίων, στους θεούς της Αιγύπτου, στο Μύθρα των περσών, στα μάγια και τις θυσίες των χαλδαίων, στα άστρα των βαβυλωνίων, στους Δρουίδες των κελτών στην ονειρομαντεία από τους τελμησείς, στην οιωνοσκοπία των φρυγών και στην πραγματικότητα δεν πίστευαν πουθενά. Σκοτάδι πνευματικό χωρίς καμία υπερβολή.
Η νοοτροπία του κόσμου, οι νόμοι της αυτοκρατορίας, ακόμα και οι ίδιοι οι αυτοκράτορες που ανακήρυσσαν τους εαυτούς τους Θεούς (!!!) ήταν κυριολεκτικά για κλάματα.
Ο ηθικός ξεπεσμός γενικευμένος. Η ιδιοτέλεια, οι μηχανορραφίες και οι σαρκικές ηδονές βρίσκονταν πρώτα και πάνω από όλα στην αξιακή κλίμακα, η δε ανθρώπινη ζωή (ειδικά των φτωχών και πολύ περισσότερο των δούλων) δεν είχε καμία απολύτως αξία. Για τα δικαιώματα των γυναικών καθώς και για την πρόνοια υπέρ φτωχών, αστέγων, ηλικιωμένων και ορφανών σε αυτόν τον καλά καμωμένο κόσμο απλά θα χαμογελάσω σαρκαστικά.
Οι αρένες (αμφιθέατρα) πλημμύριζαν από το αίμα των σκλάβων, των φυλακισμένων, των μονομάχων και των ζώων και ο "πολιτισμένος" κόσμος ζητωκραύγαζε στις κερκίδες. Αργότερα στο μενού της αρένας οι καλοί αυτοκράτορες - "θεοί" προσέθεσαν και αίμα χριστιανών, ο δε "θείος" Νέρωνας προσέθεσε και γυναικόπαιδα. Ο "πολιτισμένος" κόσμος παραληρούσε στις κερκίδες.
Εμφανίστηκε ο Χριστός και ο χριστιανισμός και ο κόσμος έχοντας γυρίσει από καιρό την πλάτη του στην αρχαία θρησκεία έτρεξε μαζικά στους κόλπους της νέας. Γιατί;
επειδή ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που διδάσκει μεταξύ άλλων την αγάπη και την αγνότητα, την καλοσύνη, το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και την ανεκτικότητα.επειδή , όσα κι αν μας λένε οι απολογητές της αρχαίας θρησκείας, ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που εξυψώνει τον άνθρωπο δίνοντάς του το δικαίωμα να γίνει (κατά χάρην) όμοιος με το Θεό (!),επειδή ο χριστιανισμός δεν κρύβει τίποτα από τους πιστούς του (μυστικισμός) παρά αποκαλύπτει τα πάντα χωρίς καμία απολύτως διάκριση μεταξύ ιερατίου και πιστών.επειδή ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις στα μεταφυσικά θέματα που απ' την αρχή του κόσμου βασάνιζαν τους ανθρώπους στα οποία ποτέ δεν απάντησε ούτε η θρησκεία των αρχαίων ελλήνων ούτε κάποια άλλη,επειδή ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που χαρίζει ελπίδα η οποία φωτίζει το αρχαίο Έρεβος και γκρεμιζει ολοκληρωτικά το φόβο,
Ο ανηλιαγος και ανέλπιδος Άδης στον οποίο κατέβηκε ο Οδυσσέας και συνάντησε μεταξύ άλλων και τη βασανισμένη ψυχή της μάνας του επικράνθη και κατηργήθη ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Ακόμα και εν μέσω φοβερών και τρομερών -πνιγμένων σε ποτάμια αίματος- διωγμών (φυσικά οι απολογητές της αρχαίας θρησκείας θα μας πούν ότι πρόκειται για άλλον έναν "εβραϊκό" μύθο παραδίδοντας παραδείγματα από την παραϊστορία τους) μεγάλα πλήθη ομολογούσαν πίστη στον Ιησού Χριστό, γνωρίζοντας ότι τις επόμενες μέρες ή ακόμα και τις επόμενες ώρες θα έχαναν μαρτυρικά τη ζωή τους γι αυτήν τους την ομολογία.
Μέχρι την ημέρα που υπεγράφη το διάταγμα των Μεδιολάνων, διαθέτοντας ως μέσο "προσηλυτισμού" αποκλειστικά και μόνον τα λόγια του Ιησού Χριστού που μεταδίδονταν από στόμα σε αυτί στις υπόγειες κατακόμβες και φυσικά το ΔΙΧΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΗΡΩΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ των χριστιανών οι οποίοι μαρτυρούσαν στις "πολιτιστικές εκδηλώσεις" στις αρένες της αυτοκρατορίας μόνο και μόνο γιατί δεν έκαιγαν λιβάνι στον αυτοκράτορα "Θεό" (!!!), τα 2/5 του πληθυσμού της αυτοκρατορίας (κατά άλλους το 1/5 - κατ' άλλους το 1/2) είχαν ήδη πιστέψει ολόψυχα και φυσικά αβίαστα στον Ιησού Χριστό.
Όσοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό μέχρι τότε φοβούνταν για τη ζωή τους, το διάταγμα της ανεξηθρησκείας και της παύσης των απ' αιώνων φρικτών διωγμών τους απελευθέρωσε και τους επέτρεψε επιτέλους να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί.
Το παλιό, το κούφιο το ψεύτικο και το σάπιο πέθαναν οριστικά και αμετάκλητα.
Ο Ιουλιανός (4ος μ.Χ. αιώνας) ήταν οι τελευταίοι σπασμοί του πεθαμένου και η μοναδική σοβαρή, απελπισμένη και συνάμα γενναία αντίδραση στη μετάβαση από τον παλαιό κόσμο στον καινούριο. Κατόπιν και χωρίς κάποια αξιοσημείωτη αντίσταση - αντίδραση, η διαδικασία της παρακμής και του μαρασμού της εθνικής θρησκείας και του αρχαίου κόσμου συνεχίστηκε μέχρι κάθε τι που τον θύμιζε έσβησε οριστικά και αμετάκλειτα τον 6ο μ.Χ. αιώνα, ακριβώς όπως μία φωτιά που δεν έχει άλλα καύσιμα να κάψει.
Από τότε και μέχρι σήμερα (τουλάχιστον εδώ και 15 αιώνες), η "πατρώα" θρησκεία των ελλήνων δεν είναι άλλη από το χριστιανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου