Αγαπάω τα παιδιά μου

Στο blog αυτό δε θα γράφω μόνο βαθυστόχαστους (λέμε τώρα) προβληματισμούς για την κατάσταση της κοινωνίας μας. Δε θα στηλιτεύω μόνο τα στραβά και τα ανάποδα, αλλά όντας πατέρας (όπως άλλωστε είναι και το όνομα του Προφίλ που χρησιμοποιώ στο blogger) θα γράφω και για τα παιδιά μου.

Ο γιόκας μου ο Δημήτρης λοιπόν, τον οποίο όλοι έχετε δει στις 2 φωτογραφίες που έχω αναρτήσει, είναι σήμερα 2 ετών και 10 μηνών. Τον τελευταίο μήνα έχει αρχίσει να "λύνεται η γλώσσα" του και να πετάει διάφορες ομορφιές.

Το μεγαλύτερο διαμάντι από όλα, μου το πέταξε ένα πρωί, όταν είχε ξυπνήσει νωρίς και με έβλεπε να ντύνομαι. Όταν με είδε να ανοίγω την πόρτα για να φύγω άρχισε:
Δημήτρης: "Όχι, όχι"
Εγώ: "Δε θέλεις να φύγω Δημήτρη;"
Δ: "Όχι".
Ε: "Ναι αλλά πρέπει να πάω στη δουλειά μου. Αν δεν πάω δε θα έχω λεφτά για να σου πάρω παιχνίδια και άλλα πράγματα".
Δ: "Έχω! Όχι άλλα".

Πιστεύω για τον εαυτό μου ότι είμαι καλός πατέρας.
Δίνω σημασία στα παιδιά μου, παίζω μαζί τους, προσπαθώ να μην τα κακομαθαίνω χωρίς όμως να τα πιέζω ιδιαίτερα, προσπαθώ να είμαι υπομονετικός μαζί τους, να μην τους φωνάζω (κατά το μέτρο του δυνατού, γιατί και αυτά είναι παιδιά και εγώ είμαι άνθρωπος), αφιερώνω ώρες μαζί τους, τα κάνω μπάνιο, τους αλλάζω τις πάνες τους, βλέπω επιλέγω τα κινούμενα σχέδια και τα έργα που θα δούν, κοιμίζω το μεγάλο διαβάζοντάς παραμύθια και κάποιες φορές κοιμάμαι και μαζί του, πάω βόλτες μαζί του, προσπαθώ χωρίς πίεση να του φυτέψω όμορφες εικόνες και βιώματα γύρω από την εκκλησία και την πίστη, προσπαθώ να του διδάξω την αρετή της ελεημοσύνης, την προσευχή, να αγαπάει να νοιάζεται και να συγχωρεί τους άλλους ανθρώπους.

Από το διάλογο με το γιόκα μου όμως κατάλαβα ότι, αν μη τι άλλο, όση σημασία κι αν του δίνω, όση παρέα κι αν κάνουμε, έχει ανάγκη από τη συνεχή παρουσία μου. Θέλει να νιώθει την ασφάλεια που δίνει η πατρική παρουσία. Θέλει να ξεπατικώνει τις κινήσεις μου, τις γκριμάτσες μου, τις αντιδράσεις μου. Θέλει το πείραγμά μου και τη νουθεσία μου.

Δεν πρέπει το παραπάνω συμπέρασμα να με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος για να έχουν ένα καλύτερο πρότυπο ;
Δεν πρέπει να γίνω μαχητικότερος και να προσπαθήσω στα μέτρα των δικών μου δυνατοτήτων να τους παραδώσω έναν καλύτερο κόσμο; Δεν πρέπει να εντοπίζω το στραβό και να το φωνάζω παντού μήπως και διορθωθεί για να μην το βρουν στο δρόμο τους τα παιδιά μου;

***

Πιστεύω ότι η κοινωνία μας έχει πάρει τον στραβό το δρόμο για έναν (μεταξύ άλλων) βασικό λόγο: Πολύς κόσμος νομίζει ότι αγαπάει τα παιδιά του. Κι αν πράγματι τα αγαπάει, δεν ξέρει ποιο είναι πραγματικά το καλό τους.
Μήπως είναι τα καλά ρούχα, το καλό φαγητό, η πληθώρα των παιχνιδιών, το playstation, το καλό σπίτι, το αυτοκίνητο, το "τίποτα να μην του λείπει" και η φροντίδα να εξασφαλίσει μία δουλειά όταν έρθει η ώρα;

ΛΑΘΟΣ (κατ' εμέ). Όλα αυτά είναι προσκόλληση στην ύλη και ως εκ τούτου ειδωλολατρεία
Έχουμε, εδώ και 2 τουλάχιστον γενιές, επιδοθεί σε ένα απελπισμένο κυνήγι υλικής ευδαιμονίας και έχουμε παραλείψει τα ουσιώδη τα οποία είναι τα αόρατα. Το ήθος και την πνευματικότητα. Έχουμε γίνει φιλόδοξοι χωρίς "να ονομάζουμε Θεό". Υπενθυμίζω εδώ τα λόγια του Αποστόλου Παύλου (Β΄Κορινθ. κεφ. 4, στοίχος 18): "μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα· τα γάρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια" δηλαδή "μη ψάχνετε τα ορατά, αλλά τα αόρατα. γιατί τα ορατά είναι πρόσκαιρα, τα δε αόρατα αιώνια".
Δίχως άλλο η αποτυχία της κοινωνίας μας οφείλεται σε αυτή τη λανθασμένη νοοτροπία. Έχουμε επιδοθεί σε μία εκπόρνευση (ναι εκπόρνευση) των ζωών μας. Πουλάμε την ψήφο μας σε ανθρώπους οι οποίοι, εκ του αποτελέσματος, έχουν αποδειχθεί άχρηστοι να διαχειριστούν την πατρίδα μας, σε αντάλλαγμα μίας θεσούλας, ή ενός ρουσφετιού για εμάς ή τα παιδιά μας.
Οι άνθρωποι αυτοί όμως έχουν αποδειχθεί ότι

• ξεπουλάνε χωρίς αιδώ την πατρίδα μας στα κάθε λογής συμφέροντα επιδιώκοντας τον προσωπικό τους πλουτισμό - ανάδειξη,
• την καταχρεώνουν, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας,
• υποβαθμίζουν την πνευματική ανατροφή όλων μας καθιστώντας μας βολικούς απαθείς παρατηρητές & άβουλους ψηφοφόρους, θιασώτες της λογικής "το μή χείρον βέλτιστο",
• δε μας προστατεύουν από κανένα πονηρό, ανήθικο, βίαιο και εν γένει ποταπό ερέθισμα των ΜΜΕ (ξενόφερτο ή ελληνικό)
• και εν ολίγοις δεν εξυπηρετούν κανένα συμφέρον του λαού (στην Ελλάδα και το εξωτερικό) τον οποίο υποτίθεται εκπροσωπούν και για τον οποίο υποτίθεται δουλεύουν.

Με όλα αυτά που γράφω παραπάνω φωτογραφίζω μία κοινωνία που χωρίς να το γνωρίζει δεν αγαπάει τα παιδιά της. Μια κοινωνία βυθισμένη στην ακηδεία (έλλειψη πνευματικής εγρήγορσης, πνευματική τεμπελιά δηλαδή - ένα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα), νωθρή, μαλθακή, χωρίς κανένα ανακλαστικό, άξια της μοίρας της. Νομίζουμε ότι Ο Θεός είναι έλληνας και ότι δεν θα μας εγκαταλείψει. Πλην όμως έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε Αυτόν και επιπλέον δεν κουνάμε τα χέρια μας και σε λίγο θα είμαστε πνιγμένοι.

Εγώ αγαπάω τα παιδιά μου και έχω χρέος απέναντί τους.
Εγώ έχω χρέος απέναντι στους προγόνους μου που πολέμησαν σε Θερμοπύλες και Πλαταιές, στην Κρήτη και το Ρούπελ για την ελευθερία του πνεύματος και της πατρίδας.

Αδέλφια έχουμε ανηφόρα μπροστά μας και πυκνό σκοτάδι.
Καλόν αγώνα.
Για τα παιδιά μας και τους νεκρούς μας.