Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Ζήτω η κρίση!!!

Ζήτω η κρίση!!!

  • Γιατί ο θυελλώδης αέρας της σήκωσε το χαλί και επιτέλους βλέπουμε όλα τα σκουπίδια που είχαμε κρύψει από κάτω του.
  • Γιατί τελικά διαπιστώσαμε ότι εκτός από την οικονομία μας, γυμνή είναι ΚΥΡΙΩΣ η κοινωνία μας και προβλέπω στα ερχόμενα χρόνια να φτιάχνουμε τον στραβό μας χαρακτήρα (έστω και προσωρινά), να μονιάζουμε και να αναγεννώμαστε ως έθνος (θέλουν δε θέλουν κάποιοι) μέσω της αναγκαστικής απέκδυσης, της τόσο ξένης για το έθνος μας σάπιας καταναλωτικής νοοτροπίας και την επιστροφή στις πραγματικές ελληνικές αξίες, που μόνο μέσα από την επερχόμενη πενία μπορούμε να επαναπροσεγγίσουμε και να γεννήσουμε επιτέλους και πάλι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ। Μιλάω για τις αξίες, ή ακόμα καλύτερα τις αρετές της ανθρωπιάς, της αγάπης, της συμπόνιας, της αλληλεγγύης, της ομαδικότητας, της φιλοξενίας, της ομόνοιας, της φιλοπατρίας και όχι μόνο, οι οποίες βρίσκονται σε υπολανθάνουσα κατάσταση μέσα σε όλους μας και απλά περιμένουν το έναυσμα για να ξυπνήσουν.
  • Γιατί μας ανοίγει τα μάτια της διανοίας και οξύνει την κρίση μας απέναντι σε θεσμούς, παγιωμένες τακτικές, Δημόσια πρόσωπα τόσο του παρελθόντος, όσο και του παρόντος και τις πολιτικές που ακολούθησαν, ακολουθούν, ή πρόκειται να ακολουθήσουν.
  • Γιατί έτσι θα μάθουμε επιτέλους να μην αδιαφορούμε για τα του οίκου μας και να συμμετέχουμε ενεργά σε όλους τους θεσμούς που τελούν εδώ και χρόνια υπό κατάληψη από τους επαγγελματίες ντενεκέδες - φελλούς, οι οποίοι ερήμην της συμμετοχής των νοικοκυρέων, μας έφτασαν στο σημείο που βρισκόμαστε। Έτσι οι θεσμοί και η πολιτική ζωή θα καθαρθούν και η Δημοκρατία θα αναγεννηθεί...
  • Γιατί απαιτούμε πλέον, ή θα μάθουμε να απαιτούμε στο εξής, ο ένας από τον άλλο (και κυρίως από τους δημοσίους λειτουργούς ήτοι πάσης φύσεως Δημοσίους Υπαλλήλους και πολιτικούς) το σεβασμό των κόπων, των θυσιών και των χρημάτων που προσφέρουμε στο βωμό της εξόδου από την κρίση। Έτσι, ταπεινούμενοι, θα αποβάλλουμε από πάνω μας παγιωμένες σάπιες νοοτροπίες δεκαετιών και θα καταφέρουμε να βελτιώσουμε την κοινωνία μας προς όφελος των μελλοντικών γενεών. Των παιδιών μας !
  • Γιατί σιγά σιγά αντιλαμβανόμαστε ότι η Αχίλλειος πτέρνα, αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας μας και του μέλλοντός μας ως έθνους και κράτους είναι η παιδεία και ότι από την παιδεία πρέπει να ξεκινήσει η "επανάσταση"
  • Όμως η "επανάσταση" δεν πρέπει (κατά την άποψή μου) να έχει μπροστάρηδες ΜΕΛΑΤΟΥΣ, τεχνοκράτες, απάτριδες, άθεους και αποδομιστές (κάτι σαν σοδομιστές μου κάνει) του στυλ Διαμαντοπούλου, Δραγώνα (παλαιότερα Κωτσίκου, ΓΑΠ, Αρούλης Σπηλιωτόπουλος, Ευθυμίου, Αρσένης, Σιμήτης, Ράλλης κλπ κλπ), τα υποχείρια των διαφόρων συμφερόντων, και τους ιστορικούς που έγραψαν για συνωστισμούς στην προκυμαία της Σμύρνης καθώς και πονήματα σαν και αυτό του ΣΚΑΪ για το 1821, γιατί η πλειοψηφία των ελλήνων δεν είναι (και ούτε θα γίνει) τέτοια και επίσης γιατί έχει ΚΑΙ αυτή δικαιώματα και όχι μόνο οι μειοψηφίες, όπως επίμονα επιθυμούν οι εκφραστές της διεστραμμένης λογικής των διεστραμμένων καιρών μας να μας επιβάλλουν। Θέλει ένθερμους ΕΛΛΗΝΕΣ (σαν τον Μίκη, τον Σαράντο Καργάκο, τον Νεοκλή Σαρρή, το Κωνσταντίνο Χολέβα, το Χρήστο Γιανναρά, το Βασίλη Μαρκεζίνη, και τόσους άλλους) και πολύ ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ (με τους αποδομιστές να συμμετέχουν και όχι να ηγούνται) για τη χάραξη συγκεκριμένων στόχων και στρατηγικών για το μέλλον του έθνους μας. Ας γίνουν λάθη, ο συγκεκριμένος αγώνας χρειάζεται όμως θερμόαιμους και αγωνιστές και όχι μαλθακούς, ξενοαναθρεμένους, ντενεκέδες Κολλέτηδες.
  • Ταπείνωση, Ενεργή Συμμετοχή, Αμφισβήτηση, Υγιής κριτική, Διεκδίκηση, Διάλογος, Ομοψυχία.

Γιατί των εθνών η μεγαλοσύνη δεν μετριέται με το στρέμμα,
με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με...αίμα

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά.



Φέτος δε θα πρωτοτυπήσω. Η γιορτή είναι παραδοσιακή άλλωστε και δεν επιδέχεται αλλαγές και νεωτερισμούς. Αντιθέτως, για άλλη μία χρονιά χρησιμοποιώ την ίδια εικόνα, θα σας παραθέσω το ίδιο μύθο και θα σας δώσω περίπου τις ίδιες ευχές με την αντίστοιχη περσινή μου ανάρτηση, αποσκοπώντας ίσως να δημιουργήσω μία προσωπική παράδοση σε αυτό το blog...


Για αρχή, εύχομαι με πολλή αγάπη σε όλους τους φίλους αναγνώστες των αναρτήσεών μου τα ακόλουθα:

•Αγάπη, αλληλεγγύη, συμμετοχή, ομόνοια,
•Υγεία, πρώτα στο μυαλό και κατόπιν στο κορμί,
•Ειρήνη, στις ψυχές μας και φυσικά σε όλον τον κόσμο.
•Ελευθερία από τον κακό εαυτό μας σε προσωπικό επίπεδο και από τους δυνάστες της πατρίδας μας είτε αυτοί είναι η τρόικα, το πολιτικό σύστημα, τα σάπια ΜΜΕ κλπ,
•Αναγέννηση προσωπική και εθνική,
•Σοφία, γιατί θα μας χρειαστεί πολύ στις μέρες που έρχονται,
•Ελπίδα. Πεθαίνει τελευταία λένε, αλλά κακά τα ψέμματα αν την χάσουμε από την καρδιά μας, θα μετατραπούμε σε ένα γκρίζο πλήθος, μία μάζα ανθρώπων χωρίς συνοχή, εύκολα κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη (από ποιούς δε θα σας πω - βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας και μη συνδέετε κατ' ανάγκην την ελπίδα με το Χριστό).
•Ευτυχία,
•Πίστη, και...
•να διατηρήσουμε τη δουλειά μας στις δύσκολες και κρίσιμες αυτές ώρες που ζούμε, καλλιεργώντας μέσα μας τις αρετές της εγκράτειας και της ολιγάρκειας οι οποίες θα μας φανούν πολύ χρήσιμες κατά τη διάρκεια του επερχόμενου "χειμώνα".

Θα παραθέσω στη συνέχεια όπως έκανα και πέρυσι το μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα...

Πλάτωνος Πολιτεία 7ο κεφάλαιο.

Πες, λέει ο Σωκράτης στο συνομιλητή του, πως η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως.

Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι. Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά. Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς να μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους.

Υπόθεσε τώρα, πως πίσω τους καίει μια μεγάλη φωτιά και πως μπροστά απ' τη φωτιά περνάει ένας δρόμος, που ένας τοίχος τον χωρίζει από τους αλυσοδεμένους. Η λάμψη της φωτιάς πέφτει στο βάθος της σπηλιάς και φωτίζει καλά το εσωτερικό της. Βάλε με το νου σου, πως την ώρα αυτήν, περνάνε από το δρόμο άνθρωποι κρατώντας λογής-λογής σκεύη, αδριάντες και άλλα πολλά πράγματα της ανθρώπινης εργασίας, μετάλλινα, μαρμάρινα, ξύλινα. Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς διαβαίνουν, κρατάνε τα αντικείμενα τόσο ψηλά, ώστε υψώνονται αυτά πάνω από τον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από το δρόμο. Οι σκιές τότε των αντικειμένων, θα πέφτουν μέσα στο εσωτερικό της σπηλιάς.

Οι αλυσοδεμένοι θα βλέπουν τις σκιές των αγαλμάτων αυτών, όμως τις σκιές των ανθρώπων που τα κρατούν δε θα τις βλέπουν, γιατί αυτές θα πέφτουν επάνω στον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από τη φωτιά. Aν μάλιστα τύχει και έλθει κάποιος απόηχος από τις φωνές εκείνων που περνούν πίσω από τους αλυσοδεμένους, τότε αυτοί θα νομίσουν πως ο απόηχος αυτός έρχεται από τις ίδιες τις σκιές. Θα πιστέψουν, πως οι σκιές μιλάνε, αφού ποτέ δεν είδαν πραγματικούς ανθρώπους, ούτε κι άκουσαν λαλιά ανθρώπου.

Αν τώρα κάποιος λυθεί καμιά φορά από τα δεσμά του και σηκωθεί και μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι του προς τα πίσω και δει τη φωτιά, τότε θα θαμπωθούν τα μάτια του από τη φωτοβολία της και θα πονέσουν και δε θ' αντέξουν για να δουν τα αγάλματα, που αυτών πριν έβλεπαν τις σκιές. Aν μάλιστα βρεθεί εκεί κοντά του κάποιος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και μέσα στον πραγματικό κόσμο και του πεί, πως όσα έβλεπε πριν, όταν ήταν αλυσοδεμένος, ήτανε σκιές και φάσματα, και πως αυτά που βλέπει τώρα, είναι τα πραγματικά, τα αληθινά, τότε θα παραξενευτεί, θα δυσπιστήσει σ' αυτά που του λέει ο άλλος και θα εξακολουθεί να πιστεύει, πως οι σκιές ήτανε πιο αληθινές από τα πραγματικά αγάλματα.

Υπόθεσε τώρα, πως ο άνθρωπος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και στέκει εκεί κοντά σ' αυτόν που λύθηκε από τα δεσμά του και σηκώθηκε, αναγκάζει τον άλλοτε δεσμώτη να ρίξει τα μάτια του προς το φως. Τότε αυτός που λίγο πριν ήταν ακόμα δεσμώτης, θα αποστρέψει το βλέμμα του από το φως και θα ξαναγυρίσει με τη ματιά του σ' εκείνα που έβλεπε πριν, δηλαδή στις σκιές, και θα πιστεύει, πως αυτές είναι πιο καθαρές από τα αγάλματα τα ίδια, που του δείχνει τώρα αυτός που έζησε μέσα στο φως.

Και τι θα γίνει, αν θελήσει κανείς να εξαναγκάσει τον πριν δεσμώτη να βγει έξω από τη σπηλιά και να ατενίσει το φως της ημέρας; Τότε είναι δα που δε θα μπορέσει να ρίξει το βλέμμα του σε κανένα επάνω αντικείμενο, που το καταυγάζει το ηλιακό φως. Αυτός θα πρέπει πρώτα σιγά-σιγά να συνηθίσει το ηλιακό φως. Και πριν απ' όλα θα πρέπει να δει τις σκιές, που σχηματίζονται από τ' αντικείμενα με το ηλιακό φως. Έπειτα πάλι θα δει και θα γνωρίσει τις σκιές των ανθρώπων, των ζώων και των πραγμάτων, καθώς σχηματίζονται μέσα στα ήρεμα ύδατα. Και ύστερα πια θα δει τους ίδιους τους ανθρώπους, τα ίδια τα ζώα και τα ίδια τα πράγματα. Αργότερα ακόμα θα δει τον ουρανό - και τη νύχτα θα τον δει πιο εύκολα, γιατί το φως των άστρων και της σελήνης είναι απαλό. Και τελευταία πια θα στρέψει το βλέμμα του και προς τον ήλιο τον ίδιο.

Και τότε θα καταλάβει, πως ο ήλιος είναι ο δημιουργός των χρόνων και των ορατών αντικειμένων, των πραγματικών και των εικονικών. Τη στιγμή πια αυτή θα θυμηθεί τη ζωή της σπηλιάς, θα αναλογισθεί τους άλλοτε συνδεσμώτες του, θα λογαριάσει τον εαυτό του ευτυχισμένο για την απολύτρωση από εκεί μέσα και θα αισθάνεται βαθύ οίκτο για κείνους που μένουν ακόμα δεμένοι εκεί μέσα στη σπηλιά. Και αν υπήρχαν εκεί κάτω μεταξύ τους τίποτα αμοιβές και έπαινοι και τιμητικές διακρίσεις για εκείνον που έβλεπε οξύτατα τις σκιές όταν περνούσαν, και θυμότανε ακριβώς ποιες περνούν πρώτες, ποιες μετά ή μαζί, και επομένως θα ήταν σε καλύτερη θέση από κάθε άλλον να πει από πριν ποια σκιά έμελλε να παρουσιαστεί σε ορισμένη στιγμή, τι λες, θα είχε μεγάλη επιθυμία γι' αυτά ακόμη, και θα ζηλεύει εκείνους που είχαν τέτοιες τιμές εκεί κάτω και υπερείχαν μ' αυτόν τον τρόπο απ' όλους τους άλλους ή θα πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος για τον Αχιλλέα, και θα προτιμάει χίλιες φορές να ζει στον επάνω κόσμο και να είναι δούλος ενός φτωχού ανθρώπου και να υποφέρει οτιδήποτε άλλο παρά να εξακολουθεί να ζει όπως τότε εκεί κάτω, και να πιστεύει τα ίδια πράγματα;

Και πρόσεξε ακόμη κι αυτό. Εάν αυτός ο άνθρωπος πήγαινε πίσω και έπαιρνε την παλιά του θέση, δε θα γινόταν πάλι σαν τυφλός από την ξαφνική αλλαγή από τον ήλιο στο σκοτάδι; Και εάν, ενώ ακόμη δε διέκρινε τίποτα, και πριν ακόμη αποκατασταθεί η όραση του, πράγμα για το οποίο θα χρειαζότανε όχι και λίγος χρόνος, εάν λοιπόν γινότανε ανάγκη να διαγωνιστεί με τους άλλους τους παντοτινούς δεσμώτες και να πει τη γνώμη του για τις σκιές που περνούν, δε θα τους προξενούσε πολύ γέλιο και δε θα έλεγαν γι' αυτόν ότι επέστρεψε από εκεί που ανέβηκε με χαλασμένα τα μάτια, και ότι δεν αξίζει τον κόπο να έχει κανείς την επιθυμία να ανεβεί στον πάνω κόσμο; Και αν κανείς επιχειρούσε να τους λύσει τα δεσμά και να τους ανεβάσει επάνω, δε θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν, αν μπορούσαν να τον πιάσουν στα χέρια τους;




Μέσα σε ένα αντίστοιχο σπήλαιο βρισκόμαστε όλοι δεμένοι αγαπητοί φίλοι και οι δεσμοφύλακές μας φροντίζουν να μας έχουν στο σκοτάδι, ενώ αυτοί πίσω από τον τοίχο κινούν νήματα και τροχούς καθορίζοντας τις ζωές μας.

Το σκοτάδι είναι η άγνοια και οι σκιές στον τοίχο του σπηλαίου το καλούπωμα και η πραγματοποιούμενη χειραγώγηση της σκέψης μας, ο αποπροσανατολισμός μας από την πραγματικότητα. Τα προβλήματα και οι κρίσεις που βιώνουμε είναι σκιές κούφιων ειδώλων που οι πονηροί δεσμοφύλακές μας κινούν μπροστά από μία φωτιά.

Ο ήλιος είναι η αλήθεια που παρέχει η γνήσια παιδεία και όχι αυτή η κάλπικη που το σύστημα μας παρέχει. Η λύση στα όσα ζούμε είναι η αλήθεια μέσω της γνήσιας παιδείας.



ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 2011

•Ας εξαφανιστούν από προσώπου γης οι "καραγκιοζοπαίκτες", αυτοί δηλαδή που κινούν τα είδωλα μπροστά από το φως για να μας παρουσιάζουν μία εικονική πραγματικότητα, μία αλλωτριωμένη από την αλήθεια ζωή.
•Ας καταστραφούν τα είδωλα που ρίχνουν τις σκιές τους στον τοίχο του σπηλαίου.
•Ας σπάσουν τα δεσμά που μας κρατάνε δεμένους στα καθίσματά μας και τα μάτια μας καρφωμένα σε ένα σημείο.
•Ας σηκώσουμε τα μάτια μας κι ας κοιτάξουμε ψηλά (κατά κάποιους η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω θρώσκω που σημαίνει κοιτάω ψηλά) κι ας αναζητήσουμε το φως ακόμα κι αν πονέσουμε για λίγο.
•Ας γκρεμιστούν οι τοίχοι του σπηλαίου που μας κρύβουν το φως και ας λάμψει το 2010 ο ήλιος της αλήθειας για όλους μας.
•Και η αλήθεια έχει ένα όνομα: ΑΓΑΠΗ. Όλα τα άλλα είναι παροδικά κι εφήμερα και ως εκ τούτου ανούσια και άχρηστα.
Ας έρθει η αγάπη κι ας φωλιάσει στις καρδιές μας. Αμήν!

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Οι έρευνες για πετρέλαιο αρχίζουν. Τα όργανα πότε;

Με μεγάλη ικανοποίηση διάβασα το άρθρο του Capital με τίτλο "Σε 18 μήνες ξεκινούν οι έρευνες για πετρέλαιο".

Σκέφτηκα, "καιρός είναι"

Αλλά έκανα και άλλες σκέψεις:

  • Ζούμε στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και αν δεν το δω δεν το πιστεύω.
  • Ζούμε και στην Ελλάδα της Τρόικας και του ενυποθήκου δανείου. Με μεγάλη άνεση και χαρά, οι δανειστές μας θα έβαζαν χέρι στον ορυκτό μας πλούτο (ειδικά αν αφορά πετρέλαια) και εμείς θα συνεχίζαμε να ζούμε στις δεινές διαμορφωμένες συνθήκες.
  • Οι κύπριοι που είναι πιο λεβέντες, συμφωνήσανε την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων τους με Ισραηλινές εταιρείες. Για να κάνει ο τούρκος ότι κουνιέται! Με το Ισραήλ θα έχει να τα βάλει μετά.
  • Εμείς πρώτα πρώτα, βγάζουμε τα μάτια μας από μόνοι μας. Ούτε τα 12 μίλια έχουμε ζητήσει, ούτε την ΑΟΖ, που δικαιούμαστε με βάση το διεθνές δίκαιο. Φοβόμαστε τον μπαμπούλα τον τούρκο και δε θέλουμε να τον θυμώσουμε. Έτσι όμως και για βλάκα εξακολουθεί να σε έχει ο τούρκος (για να μην το πω με την άλλη λέξη) και όχι απλά συνεχίζει να είναι θρασύς απέναντί σου, αλλά αποθρασύνεται πλήρως, αφού βλέπει ότι δε συνέρχεσαι από τη βλακεία σου. Αν σε βλέπει βλάκα ο τούρκος, δε θα σε βλέπει έτσι και ο ευρωπαίος;
  • Αν είσαι λεβέντης και μάγκας σαν τους κυπρίους, βάλε φωνή στους ρώσους. Οι ρώσοι χειρίζονται πολύ καλά την τουρκία σε διπλωματικό επίπεδο και φυσικά Δε μασάνε σε κανένα τσαμπουκά. Παράλληλα, τι άλλο πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Μα να δεχτεί το αίτημα της Ρωσίας για παραχώρηση κάποιου νησιού στο Αιγαίο, έναντι ενός αστρονομικού ποσού ως βάση του στόλου της. Το θέμα είχε προκύψει το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ποιά Τουρκία θα τολμήσει να κάνει παραβιάσεις και να κάνει τον νταή και τον πεχλιβάνη με ρώσικο στόλο στο Αιγαίο;
  • Όμως, επειδή είμαι σίγουρος ότι ο ΓΑΠ θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της πρώτης του πατρίδας και όχι της πατρίδας που κυβερνάει, περιμένω στους επόμενους 18 μήνες που αναφέρει το άρθρο, να συντελεστούν εγκληματικοί χειρισμοί σε βάρος της πατρίδας μας, χειρισμοί που θα μας σερβιριστούν μέσω των σάπιων ΜΜΕ κάτω από διάφορες παράλογες αιτιολογίες.

Γρηγορείτε, ομονοείτε και αφήστε τις όποιες έριδες στην άκρη. Η πατρίδα μας βρίσκεται σε υπέρτατο κίνδυνο!

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Από τα mail που κυκλοφορούν αριστερά και δεξιά...

«Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει. Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα.

Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα.

Σκέφτηκε: «Τι νεύρα έχω!!! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!!!»

Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα. Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Ααα…!!! Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα?» Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντάς της το ένα μισό. Ααα!!!! Αυτό ήταν πάρα πολύ. Ηταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!!! Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!!!

Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος… Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει καθόλου από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας…ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει…ούτε να ζητήσει συγγνώμη.

Υπάρχουν 4 «πράγματα» που δεν μπορείτε να ανακτήσετε...

Η ΠΕΤΡΑ ΑΦΟΥ ΡΙΧΘΕΙ!

Η ΛΕΞΗ ΑΦΟΥ ΕΙΠΩΘΕΙ!

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ…..ΑΦΟΥ ΧΑΘΕΙ!

Ο ΧΡΟΝΟΣ….ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Γι αυτό λοιπόν μην αγνοείτε, τους ανθρώπους που είναι δίπλα σας και αγαπάτε,μην νευριάζετε μαζί τους, μην νοιώθετε παραμελημένοι...η ζωή είναι όπως το νόμισμα,έχει πάντα δυο όψεις, την δικιά σας απέναντι στους άλλους..και των άλλων απέναντι σ' εσάς...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πριν βιαστείτε να κατακρίνετε (γιατί ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι είναι συλλήβδην ενάντιοι στην εκκλησία) , διαβάστε...

  • Μην περιοριστείτε στα σχόλια των εφημερίδων. Μην κάνετε το λάθος αυτό το οποίο μας έφερε στη σημερινή δεινή κατάσταση. Διαβάστε και το πρωτότυπο κείμενο και μετά βγάλτε μόνοι σας τα όποια συμπεράσματά σας. Αφήστε τη δική σας κρίση να λειτουργήσει και μη φάτε μασημένη τροφή.

  • Στα λόγια της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος που ακολουθούν, τοποθετήστε (με ανοικτό μυαλό και διάθεση αυτοκριτικής) τον εαυτό σας. Η ουσία δε βρίσκεται στην εύστοχη, κατά την άποψή μου, ασκούμενη κριτική των κυβερνήσεων του παρόντος και του παρελθόντος, αλλά και στην εσωτερική αυτοκριτική τόσο του κάθε ενός από εμάς ξεχωριστά, της κοινωνίας μας ως σύνολο, όσο και της ίδιας της εκκλησίας.

Πιστεύω ότι αυτά που θα διαβάσετε θα σας αγγίξουν...

Η Ιεραρχία της Εκκλησιάς τής Ελλάδος, η οποία συνήλθε στην τακτική Συνε­δρία της από 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται την ανάγκη να απευθυνθεί στο πλήρωμά της, στο λαό του θεού, αλλά και σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, για να μι­λήσει με τη γλώσσα τής αληθείας και τής αγάπης.

Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες και κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μία δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στους πολλούς ανασφάλεια και φόβο. Δεν γνωρίζου­με τι είναι αυτό πού μάς έρχεται την επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί τής ουσίας από τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και να τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα πού παρακολουθούμε.

Είναι αλήθεια ότι αυτό πού συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συ­νταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινω­νική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και ή πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μία ανατροπή δεδομένων και δι­καιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μία χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων - δανειστών μας. Το ερώτημα, Το όποιο γεννάται, είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον σε οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα ή αφο­ρούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή ό κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πή­ραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέ­τρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία. "Όλες αυτές τις παθογένειες τής κοινωνίας και τής οικονομίας πού σήμερα επι­χειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα του; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολό­γιζαν Το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και σή­μερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη ή Ελλάδα και σήμερα επιβάλ­λονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.

Ή οικονομική μας κρίση με πολύ απλά λόγια οφείλεται στη διαφορά μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Στον αργό ρυθμό τής παραγωγής πού επιτυγχάνουμε απέναντι στο υψηλό βιοτικό επίπεδο πού μάθαμε να ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τό­τε Το οικονομικό ισοζύγιο γέρνει προς την πλευρά των εξόδων. Ή χώρα μας για να ανταπεξέλθει, αναγκάζεται να δανείζεται με την ελπίδα ότι Το διαταραγμένο ισοζύγιο θα ανακάμψει. Όταν αυτό δεν γίνεται και οι δανειστές απαιτούν την επιστροφή των δανεισθέντων συν τόκω, τότε φθάνουμε στην κρί­ση και στην χρεοκοπία. Ή οικονομική κρί­ση, ή οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι ή κορυφή τού παγόβουνου. Είναι συνέπεια και καρπός μιάς άλλης κρίσης, τής πνευματικής.

Ήδη ή δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικο­νομικό μέγεθος, αλλά πρωτίστως πνευματι­κό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης, Το όποιον αφορά τόσο στην ηγεσία, όσο και Στον λαό. Μία ηγεσία πού δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, πού δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα τής αληθείας, πού πρόβαλε λαθεμένα πρό­τυπα, πού καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή τής εξουσίας. Μία ηγε­σία πού στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα τής χώρας και του λαού.

Κι από την άλλη πλευρά, ένας λαός, εμείς, πού λειτουργήσαμε ανεύθυνα. Παραδοθή­καμε στην ευμάρεια, Στον εύκολο πλουτι­σμό και στην καλοπέραση, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση. Δεν προβληματισθήκαμε για την αλήθεια των πραγμάτων. Η αυθαίρετη απαίτηση δικαιω­μάτων από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες με πλήρη αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρος στην σημερινή κατάσταση.

Ή ουσία της Πνευματικής Κρίσης είναι ή απουσία νοήματος ζωής και ό εγκλωβισμός τού ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δη­λαδή ό εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο. "Ένα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. "Ένα παρόν καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Ή μετατροπή τής ζωής σ' ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, αυτές, τής γέννησης και τής ταφής, με άγνωστο Το μεταξύ τους διάστη­μα. Σε Μία τέτοια προοπτική Το άσκοπο συναγωνίζεται Το παράλογο και τον αγώνα τον κερδίζει πάντα Το τραγικό. Όταν απευθύνεσαι σε νέους ανθρώπους και τούς έρωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτι­κά;» και σου απαντούν: «πέστε μου σεις για­τί να μην πάρω; Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περι­μένω τίποτα, ή μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω την ένεση και ταξιδεύω»· ή όταν επισημαίνεις σε ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θα πεθάνει και εκείνος σου άπαντά με ένα τραγικό χαμόγελο: «σεις δεν καταλαβαίνετε ότι εγώ παίρνω ναρκωτι­κά για να ζήσω», τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο απίστευτα αληθινά και πόσο τραγικά επίκαιρα είναι τα παραπάνω λόγια. Αντί λοιπόν για νόημα ζωής κυνηγήσαμε την ευμάρεια, την καλοπέραση, την οικονομική ισχύ. Όταν όμως δεν υπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα από την κατανάλωση, όταν ή οικονο­μική δύναμη και ή επίδειξη της γίνεται ό μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε ή διαφθορά είναι ό μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, αν δεν είσαι διεφθαρμένο, είσαι ανόητος. Έτσι σκέφθηκαν και έπρα­ξαν πολλοί, έτσι φθάσαμε στη διαφθορά και τής εξουσίας, αλλά και μέρους του λαού μας. Το ερώτημα - δίλημμα του Ντοστογιέφ­σκι «ελευθερία ή ευτυχία;» Το ζούμε πλέον σε όλη του την τραγικότητα. Διαλέξαμε Μία πλαστή ευμάρεια και χάσαμε την ελευθερία του προσώπου μας, χάσαμε την ελευθερία τής χώρας μας. Σήμερα ό άνθρωπος δικαίως ίσως τρέμει μήπως μειωθεί Το εισόδημα του, αλλά δεν ανησυχεί Το ίδιο για Το έλλειμμα παιδείας πού αφορά στα παιδιά του και δεν αγωνιά για τα παιδιά πού σβήνουν μέσα στις ποικίλες εξαρτήσεις, δεν αγωνιά για τον ευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου. Αυτή λοιπόν είναι ή ουσία τής αληθινής κρίσης και ή πηγή τής οικονομικής κρίσης την οποία τόσο ανελέητα εκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι «έμποροι των Εθνών».

Στην Σύνοδο τής Ιεραρχίας εμείς, οι πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε την αυτοκριτική μας, θελήσαμε να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη Το μερίδιο τής ενδεχομένης δικής μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σάς πικράναμε, σάς σκανδα­λίσαμε ίσως. Δεν αντιδράσαμε άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές πού σάς πλήγω­σαν. Οι έμποροι τής κατεδάφισης τής σχέσης του λαού με την ποιμαίνουσα Εκκλησία του εκμεταλλευτήκαν στο έπακρο και πραγματι­κά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα και προ­σπάθησαν να διαρρήξουν την εμπιστοσύνη σας στην Εκκλησία.

θέλουμε να σάς πούμε ότι ή Εκκλησία έχει Το αντίδοτο τής κατανάλωσης ως τρόπο ζωής και αυτό είναι ή άσκηση. Και εάν ή κα­τανάλωση είναι Το τέλος, γιατί ή ζωή δεν έχει νόημα, ή άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σε ζωή με νόημα. Ή άσκηση δεν είναι στέρη­ση της απόλαυσης, αλλά εμπλουτισμός τής ζωής με νόημα. Είναι ή προπόνηση του αθλητή πού οδηγεί Στον αγώνα και στο με­τάλλιο και αυτό Το μετάλλιο είναι ή ζωή πού νικά Το θάνατο, ή ζωή πού πλουτίζεται με την αγάπη. Ή άσκηση είναι τότε οδός ελευθερίας, εναντίον τής δουλείας του περιττού. Είναι αυτή ή δουλεία πού σήμερα μάς ευτελίζει.

Μάς προβληματίζει ή κατάσταση τής Παιδείας μας, γιατί Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει Το μαθητή όχι ως πρόσωπο αλλά σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή και Το μόνο πού κάνει είναι να «τον φορ­τώνει» με ύλη αδιαφορώντας για την όλη του προσωπικότητα και γι' αυτό τα παιδιά μας δικαιολογημένα αντιδρούν. Γι' αυτό αγωνιούμε για Το νέο Λύκειο πού ετοιμάζε­ται. Πιστεύουμε ότι όντως τα σχολικά βιβλία γράφονται με την ευθύνη τής Πολιτείας, αλλά Το περιεχόμενο τους αφορά και Στον τελευταίο Έλληνα πολίτη, πού περιμένει από την Εκκλησία του να μεταφέρει με δύ­ναμη τη δική του ταπεινή φωνή.

Αισθανόμαστε ότι όλοι οι ενοριακοί μας ναοί πρέπει να γίνουν χώροι φιλόξενοι για τούς νέους μας, όπως είναι ήδη αρκετοί από αυτούς, στους οποίους πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν ζητώντας νόημα και ελπίδα.

Ξέρουμε ότι ζητάτε από εμάς, τούς Ποιμένες σας, Μία Εκκλησία με ηρωισμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, με σύγχρονο νε­ανικό λόγο, όχι εκκοσμικευμένη, αλλά αγιαζομένη και αγιάζουσα, Μία "Εκκλησία ελευθέρα και ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μία Εκκλησία πού δεν θα φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω κι αν ή αντίσταση σημαίνει διωγ­μό ή και μαρτύριο.

Ή Εκκλησία είναι ό μόνος οργανισμός πού μπορεί να σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξει. Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας και αυτή είναι ή δύναμή μας και ή δύναμή της. Την ενότητα μεταξύ των ποιμένων και του λαού έχουν στό­χο οι έμποροι των λαών γι' αυτό προσπα­θούν να την ναρκοθετήσουν. Ξέρουν ότι άμα θα «πατάξουν» τον ποιμένα, εύκολα θα σκορπίσουν τα πρόβατα και θα τα υποτάξουν. Διδαχθείτε από την ιστορία ότι όπου ό Θεός πολεμήθηκε τελικός στόχος ήταν ό άνθρωπος και ό ευτελισμός του. Η ενανθρώπιση του Θεού είναι μεγαλύτερη κατα­ξίωση του ανθρωπίνου προσώπου. Ή Εκ­κλησία δεν αντιμάχεται την Πολιτεία, αλλά εκείνους πού εκμεταλλευόμενοι την Πολι­τεία και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία επιχειρούν να σάς στερήσουν την ελπίδα. Να θυμάστε ότι για πολλούς οικονομολόγους ή παρούσα κρίση είναι κατασκευασμέ­νη, είναι Μία κρίση - εργαλείο πού αποβλέπει Στον παγκόσμιο έλεγχο από δυνάμεις πού δεν είναι φιλάνθρωπες.

Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο για την σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δεν έπα­ψε να αποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος τής Ιστορίας. Δεν μπορεί να ανέχεται κανενός είδους αδικία, αλλά οφείλει να δείχνει ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο. Γνω­ρίζουμε ότι οι άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σε ένδεια, ασφυκτιούν οικονομι­κά, η απελπισία πολλές φορές κυριεύει την καρδιά τους. Το γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στην αναζήτηση ελπίδας είναι ό Ναός τής περιοχής τους, η ενορία τους. Στόχος και αγώνας μας είναι ή κάθε ενορία να γίνει Το κέντρο απ' όπου όλη ή ποιμαντι­κή δραστηριότητα τής τοπικής Εκκλησιάς θα αγκαλιάσει όλη την τοπική κοινωνία.

Άπόφασή μας είναι να δημιουργήσουμε ένα παρατηρητήριο κοινωνικών προβλημά­των προκειμένου να παρακολουθήσουμε από κοντά και να αντιμετωπίσουμε με τρόπο μεθοδικό τα προβλήματα πού δημιουργεί ή παρούσα κρίση. Στόχος μας είναι να αναπτύξουμε Το προνομιακό έργο της κάθε ενορίας ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πού να μην έχει ένα πιάτο φαγητό. Γνωρίζετε και σεις ότι στο σημείο αυτό ή Εκκλησία επιτελεί τεράστιο έργο. Το γνωρίζετε, γιατί πολ­λοί από σάς αυτήν την προσπάθεια τής ενορίας σας την στηρίζετε εθελοντικά και την ενισχύετε οικονομικά. Σάς καλούμε να πλαισιώσετε ό καθένας και ή καθεμιά την ενορία σας για να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δύσκολες αυτές ώρες.

Ό λαός μας πέρασε και άλλοτε και φτώ­χεια και πείνα, αλλά άντεξε και νίκησε γιατί τότε είχε οράματα. Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε τον ένα και ό ένας τούς πολλούς. Ό Θεός δεν μάς έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης. Με αυτό το πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια, την Εκκλησία, επισημαίνοντας τα λάθη μας, αναζητώντας νόημα ζωής στην αγάπη, θα βγούμε από αυτή τη δύσκολη ώρα.

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Θαρσείν χρή τάχ'αύριον έσσετ' άμεινον.



Πολλοί φίλοι στα forums του Capital αναφέρουν ότι ζητείται ελπίς, ελπίς η οποία μεταφράζεται σε μία αγωνιώδη αναζήτηση ενός εμπνευσμένου ηγέτη, ο οποίος θα δώσει όραμα στον λαό και θα οδηγήσει έξω από την κρίση την πατρίδα.


Συμφωνώ απόλυτα!
Πλην όμως προειδοποιώ:



  • Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.

  • Ο λαός μας δεν έχει επιδείξει τα τελευταία χρόνια ωριμότητα στην εκλογή ηγετών, πολιτικών και φυσικά κυβερνήσεων. Ως εκ τούτου, ενθουσιώδεις - βεβιασμένες κινήσεις υπό τη μορφή αποδοχής ενός νέου ηγέτη, ίσως να αποδειχθούν επιζήμιες για την πατρίδα.

Προσοχή χρειάζεται (και όχι διακοπές όπως αναφέρει ο κος Μαυρίδης στο σημερινό του άρθρο)!

Προτείνω για αρχή μερικά βασικά βήματα:



  • Ψυχραιμία (για την αποφυγή περιστατικών τύπου Χατζηδάκη που μπορούν να δώσουν πάτημα για λήψη αντιλαϊκών αστυνομικών μέτρων και περιορισμό της ατομικής ελευθερίας των πολιτών). Η Δημοκρατία μας βρίσκεται εδώ και καιρό σε κίνδυνο - για να μην πω ότι έχει ήδη καταλυθεί - και δεν χρειάζεται πολλά για να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

  • Αυστηρή και ειλικρινή αυτοκριτική (προσωπική και ομαδική) μήπως διευρυνθεί η διάνοιά μας και οξυνθεί η κρίση μας. Οι δυσκολίες που ζούμε είναι κατάλληλες για αυτοκριτική, πλην όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος της παρεκτροπής, δηλαδή της άκριτης αποδόσεως ευθυνών επί δικαίων και αδίκων και επικράτηση της επικίνδυνης λογικής της μάζας (επανερχόμαστε λοιπόν στους κινδύνους που αναγράφησαν στην παραπάνω παρατήρηση).

  • Αντί για διακοπές (δηλαδή ραθυμία και αδιαφορία), ενεργή και επίμονη συμμετοχή ΟΛΩΝ στα κοινά - και όταν λέω κοινά εννοώ όλους εκείνους τους θεσμούς που έχουν τόσα χρόνια καταληφθεί από κομματικούς ντενεκέδες, οι οποίοι μέσω της συμμετοχής μας πρέπει να εκτοπιστούν από τους ηθικούς, τους σοβαρούς και τους νοικοκυρέους.

  • Συμμετοχή σε blogs και forums (στα οποία επί της ουσίας δε μπορεί να επιβληθεί λογοκρισία και τα οποία δε μπορούν χειραγωγηθούν από τα συμφέροντα - πολιτικά και επιχειρηματικά - που ελέγχουν τα ΜΜΕ) προκειμένου να πάρει σχήμα η ΑΛΗΘΙΝΗ βούληση του λαού (και όχι αυτή που θέλουν να μας επιβάλλουν τα σάπια ΜΜΕ και οι εξίσου σάπιες εταιρείες δημοσκοπήσεων) και να δημιουργηθούν στα πλαίσια του υφιστάμενου δημοκρατικού πλαισίου νέα κινήματα - κόμματα, με ξεκάθαρους ιδεολογικούς προσανατολισμούς (με προτεραιότητα το καλό της πατρίδας και των ελλήνων) και να εκτοπίσουν τα γιαλαντζί πολυσυλλεκτικά πολιτικά μορφώματα τύπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρας κ.ο.κ. που μοναδική τους ιδεολογία έχουν την πάσει θυσία και εν είδει εξαρτημένου ναρκομανούς, αγκίστρωση στην εξουσία με αποτελέσματα που όλοι νιώθουμε στο πετσί μας όλον αυτό τον καιρό και θα νιώθουμε για πολύ καιρό ακόμα. Σε αυτούς τους νέους πολιτικούς χώρους πρέπει να αναζητηθούν οι νέοι ηγέτες της Ελλάδος. Αυτοί θα την οδηγήσουν σε ένα καλύτερο και ίσως λαμπρό αύριο.

Θαρσείν χρή τάχ'αύριον έσσετ' άμεινον.

Merkel, shut up!

του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΚΟΙΤΑ τώρα ποιοι τολμάνε και μιλάνε! Εκείνοι που αιματοκύλησαν, έκαψαν και κατέστρεψαν την Ευρώπη. Εκείνοι που για τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια ακόμα θα πρέπει, όταν μας βλέπουν, να σκύβουν το κεφάλι και να ψιθυρίζουν: «Συγγνώμη»!

ΚΟΙΤΑ ποιοι μιλάνε! Οι Γερμαναράδες… Που τις προάλλες, δηλαδή απ’ τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 1941, ο κατοχικός στρατός τους «αγόραζε» ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες με πλαστά γερμανικά χαρτονομίσματα! Όταν οι Γερμανοί αξιωματούχοι πήγαν στις ελληνικές τράπεζες να αλλάξουν τα μάρκα τους με δραχμές, αποδείχτηκε πως αυτά είχαν τυπωθεί απ’ την ανύπαρκτη Τράπεζα Πίστεως του Ράιχ. Κανένα απ’ αυτά τα χαρτονομίσματα δεν είχε αριθμό και δεν έφερε την υπογραφή κάποιου μέλους του χιτλερικού οικονομικού επιτελείου…
ΣΤΗ συνέχεια οι… παππούδες της Μέρκελ, αφού αρπάξανε όσες ράβδους χρυσού δεν πρόλαβε να πάρει μαζί της στην Αφρική η κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού και του Γεωργίου του Β’, απέσυραν τα ελληνικά κέρματα απ’ την αγορά, τα έλιωσαν και καβατζώσανε τρεισήμισι τόνους ασήμι και άλλους τρεισήμισι τόνους νικελίου που χρησιμοποιήθηκαν στην πολεμική βιομηχανία του Γ’ Ράιχ.

Η «ελληνική» κατοχική κυβέρνηση δάνεισε, μάλιστα, τριάμισι δισεκατομμύρια μάρκα στη χιτλερική Γερμανία στη… συμφωνία της Ρώμης. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που… δάνεισε τους κατακτητές της! Δανεικά κι αγύριστα… Λίγο πριν μπει στο Βερολίνο ο κόκκινος στρατός, οι γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες… ετοιμάζονταν να μας αποπληρώσουν δόση 470 εκατομμυρίων μάρκων. Στη συνέχεια το δάνειο αυτό έπρεπε να αποπληρωθεί αναλογικά από τη Δυτική και την Ανατολική Γερμανία. Ούτε ένα μάρκο δεν πήραμε. Το ποσό αυτό που μας χρωστάει η Γερμανία ανέρχεται σήμερα στα 14 δισ. ευρώ.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΜΕ περισσότερο απ’ όλους στους ναζί και μόνο γι’ αυτό η Ευρώπη οφείλει να μας είναι αλληλεγγύη στα δύσκολα και αιωνίως να μας ευγνωμονεί! Γιατί εμείς καθυστερήσαμε τον Χίτλερ και αναγκάστηκε να πάει μες στα χιόνια και να ηττηθεί στη Ρωσία. Αντισταθήκαμε 219 μερόνυχτα στον άξονα! Με δεύτερους τους Νορβηγούς, 61 μέρες και τρίτη την υπερδύναμη της εποχής Γαλλία, που αντιστάθηκε μόλις 43 μέρες.
Η Ελλάδα είχε τις περισσότερες ανθρώπινες απώλειες. Στις μάχες των 219 ημερών έχασαν τη ζωή τους 13.676 Έλληνες στρατιώτες, ενώ οι συνολικές απώλειες την περίοδο της γερμανικής κατοχής (μάχες, εκτελέσεις, κακουχίες, πείνα) ξεπέρασαν το 10% του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή 750 χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές. Όταν οι Ρώσοι είχαν απώλειες 2,8% του πληθυσμού, οι Ολλανδοί 2,2% και οι Γάλλοι 2%. Κι όλα αυτά έγιναν τις προάλλες…

ΕΤΣΙ λοιπόν, αγαπητέ Γερμαναρά, που σου αγοράζουμε τα όπλα, τις Μερσεντές, τις BMW και μας δίνεις μίζες για να κυβερνάει εδώ η Ζίμενς, όταν μας μιλάς πρέπει να κατεβάζεις το κεφάλι και να ψιθυρίζεις ταπεινά: Συγγνώμη… Αφού μας ακουμπήσεις πρώτα τα 275 εκατομμύρια ευρώ που μας χρωστάς απ’ τις επανορθώσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα 14 δισ. από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που σου δώκαμε.

ΠΡΙΝ στραβομουτσουνιάσεις, ω Μέρκελ, δώσε μας τα 5 δισ. ευρώ που μας χρωστάς από την εποχή της ουδετερότητάς μας και τα 51 δισ. που έχουν φτάσει οι αποζημιώσεις που μας χρωστάς βάσει των αποφάσεων της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1946.

ΕΜΕΙΣ, ω Μέρκελ, δεν… υποβάλαμε τη χώρα σας σε εξήντα έξι ολοκαυτώματα. Εμείς δεν κάψαμε ποτέ κάποια γερμανική πόλη. Οπως κάνατε εσείς στο Δίστομο ή στον Χορτιάτη της Θεσσαλονίκης. Όπου βάλατε, ω Μέρκελ, σ’ ένα φούρνο 149 Έλληνες, ανάμεσά τους παιδιά, βρέφη, και τους κάψατε ζωντανούς. Το θυμάσαι, Αγγέλα; Μας ζητάς συγγνώμη όποτε μας βλέπεις; Μας αποζημίωσες ποτέ; Γι’ αυτό, shut up, Merkel!

Δημοσιεύτηκε στην Ε,

Περί εθνικής συνειδήσεως

Χθές, ο Θανάσης Μαυρίδης (ο οποίος είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που εκτιμώ - χωρίς ωστόσο να συμφωνώ πάντα μαζί του) είχε δημοσιεύσει ένα ωραίο άρθρο στο Capital με τίτλο "Περί φιλοπατρίας σε μία "καυτή" ημέρα". Ο τίτλος τα λέει όλα πιστεύω.

Γράφει λοιπόν ο κος Μαυρίδης ως επίλογο: "Το μόνο που τους είπα ήταν ότι ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Ευτυχώς, διότι έτσι η πατρίδα μας έχει ακόμη ελπίδα".


Όλα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι θέμα παιδείας.
Οι Λεωνίδας και οι 300 στους οποίους γίνεται αναφορά μέσα στο άρθρο ως παράδειγμα αυταπάρνησης υπέρ των ιδανικών της φυλής, ήταν ένα αποτέλεσμα Σπαρτιάτικης εκπαίδευσης και όχι αποκλειστικά φιλοπατρίας. Επιπρόσθετα, εάν έχει σφυρηλατηθεί μία δυνατή εθνική συνείδηση στα περισσότερα μέλη μίας κοινωνίας, τα υπόλοιπα δίχως άλλο είτε παρασύρονται ή ακολουθούν θέλουν δε θέλουν.

Όταν όμως...

  • έχεις αναθέσει στις κ.κ. Κωστίκου, Διαμαντοπούλου, Δραγώνα και ΣΙΑ (παλαιότερα ο στοχαστής ΓΑΠ και ο Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος- ήμαρτον και στις 2 περιπτώσεις) την διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων καθώς επίσης και σε
  • ημιμαθείς αποφοίτους των τραγικών ελληνικών πανεπιστημίων (αλήθεια για ποιό λόγο το επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων έχει επί σειρά δεκαετιών καθοδική πορεία;)- οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν συναίθηση του ύψους του λειτουργήματος που ασκούν και ο νούς τους είναι στις απεργείες,
  • εν γνώση των μακροπροθέσμων συνεπειών εις βάρος των παιδιών και της πατρίδας από τους πολιτικούς και τους λοιπούς κεντρικούς φορείς της εκπαίδευσης επιτρέπεις τον συνδικαλισμό στα σχολεία και ανέχεσαι τις καταλήψεις τα καψίματα των βιβλίων και τα συναφή, με αποτέλεσμα οι μαθητές να αδιαφορούν για την ουσιαστική τους μόρφωση και να διαμορφώνουν λανθασμένα πρότυπα και σαπρή νοοτροπία,
  • το πρότυπο ανθρώπου που προωθείται είναι αυτό του εφήμερου (και ρηχού έως αηδίας) αστέρα τύπου X-factor, big brother κ.τ.τ.,
  • εξοβελίζεται, δαιμονοποιείται ή στην καλύτερη περίπτωση χλευάζεται συστηματικά κάθε τι παραδοσιακό (εκτός από την κουζίνα),
  • η αποχή πλασσάρεται ως πολιτική πράξη από τα ΜΜΕ και τα κόμματα την ερμηνεύουν κατα το δοκούν,
  • με μέγα και διεστραμμένο πάθος προασπίζονται από πολιτεία και φορείς τα δικαιώματα των μειονοτήτων, αδιαφορόντας για τα δικαιώματα της πλειοψηφίας,

δεν απέχει μακριά ο καιρός κατά τον οποίο από τη σύνθετη λέξη ελληνοπαίδες θα απουσιάζει το πρώτο συνθετικό επί της ουσίας. Δηλαδή δεν θα υπάρχει καμία ελληνική συνείδηση στους μελλοντικούς έλληνες φίλε μου. Τότε η απουσία της λέξης "Εθνικής" στον τίτλο του υπουργείου θα έχει ουσία.

Η "αντίσταση" πρέπει να γίνει μέσα από την οικογένεια, η οποία αφ' ενός βάλλεται σαν θεσμός, αφ' ετέρου αντιμετωπίζει χίλια προβλήματα με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να ασχοληθεί με τη διάπλαση της εθνικής συνείδησης των παιδιών της (στη χειρότερη - πλήν όμως συνηθισμένη περίπτωση - η ίδια η οικογένεια δε διαθέτει εθνική συνείδηση ή δεν ενδιαφέρεται να μεταδώσει κάποια στα παιδιά της).

Με λίγα λόγια διαπιστώνουμε με θλίψη, ότι ο "πόλεμος" ενάντια στην εθνική συνείδηση των ελλήνων (υποθέτω το ίδιο ισχύει και για όλους τους άλλους λαούς) είναι πολυμέτωπος και έχει αρχίσει αφανώς πριν πολλά χρόνια και κορυφώνεται εμφανώς στις μέρες μας.

Υπενθυμίζω τέλος στους αγαπητούς αναγνώστες ότι με βάση το 16ο άρθρο του συντάγματος της Ελλάδος παράγραφος 2 (http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma/article-18/) "Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της ΕΘΝΙΚΗΣ και ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες". To παραπάνω άρθρο, κατά την άποψή μου, καταστρατηγείται βάναυσα στις μέρες μας, η δε καταστρατήγησή του συνιστά (αν δεν κάνω λάθος) εσχάτη προδοσία.