ΠΕΡΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Καλησπέρα.

Πολύς λόγος γίνεται για την αξιολόγηση στο δημόσιο.

Αν θέλετε την άποψή μου, πρόκειται για κάτι το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.

Τη διαφορά βέβαια σε κάθε τι την κάνει πάντα ο τρόπος εφαρμογής και εκεί χωράει πολλή συζήτηση.

Στα 20 χρόνια που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, υπόκειμαι σε ετήσια αξιολόγηση και το θεωρώ ως αναφαίρετο δικαίωμα του εργοδότη μου. Τα συστήματα αξιολόγησης όμως δεν είναι όλα ίδια. Ένα σύστημα αξιολόγησης το οποίο θέτει ως δεδομένο ότι από έναν πληθυσμό εργαζομένων, ένα ποσοστό θα είναι οπωσδήποτε ανεπαρκείς (στη δε δεύτερη άσχημη αξιολόγηση να σε περιμένει απόλυση), ένα άλλο ποσοστό μέτριοι και ένα άλλο ποσοστό άριστοι (όπως αυτό που θα εφαρμοστεί στο δημόσιο), δε με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, για τον λόγο ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα κανένας από τους εργαζόμενους να μην είναι ανεπαρκής (αφού φυσικά έχουν προσληφθεί κατόπιν αξιολόγησης). Επιπλέον, επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι έχουμε έλληνες πολιτικούς, θεωρώ πολύ πιθανό, η όποια αξιολόγηση να χειραγωγηθεί από την εκάστοτε κυβέρνηση, προκειμένου να προστατευθούν - βοηθηθούν οι "ημέτεροι". Να γίνει δηλαδή η αξιολόγηση α) άλλο ένα εργαλείο ρουσφετιού στα χέρια του πολιτικού προσωπικού, ή β) εργαλείο εκκαθάρισης - εκδίκησης των "ανεπιθυμήτων", όποια ιδιότητα κι αν έχουν αυτοί.

Η υπόθεση χρειάζεται βαθειά μελέτη, αντικειμενικότητα και διάλογο, τα οποία φυσικά δεν περίμενα από τους ελαφρόμυαλους έως και μισάνθρωπους πολιτικούς μας.

---

Σε συνέχεια του παραπάνω προβληματισμού, θέτω σε όλους σας και τον ακόλουθο:

Με ποιό κριτήριο και με ποιά αξιολόγηση μπλέκει η νομοθετική εξουσία (βουλή) στα χωράφια της εκτελεστικής εξουσίας  (κυβέρνηση) με την τοποθέτηση εκλεγμένων βουλευτών σε υπουργικούς θώκους, αντί να τοποθετούνται άνθρωποι ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ που έχουν φάει τα νιάτα τους και τα μάτια τους πάνω στα συγκεκριμένα αντικείμενα; Με ποιές γνώσεις επί του αντικειμένου θα μπορέσει ο κάθε άσχετος (και πολλές φορές χωρίς εργασιακή εμπειρία) βουλευτής να επιτελέσει έργο και μάλιστα σε πλήθος υπουργείων, αφού είναι σύνηθες διάφοροι βουλευτές να αναλαμβάνουν δύο και τρία υπουργεία - ακόμα και μέσα στη διάρκεια της ίδιας τετραετίας; π.χ. πως είναι δυνατόν να έχουμε υπουργό ναυτιλίας έναν δικηγόρο, παιδείας έναν συνταγματολόγο, υγείας έναν έμπορο κλπ;

Από την άλλη μεριά, πως συνέβη και έσπασε η παράδοση στο υπουργείο οικονομικών με την τοποθέτηση αρχικά του κου Στουρνάρα και εν συνεχεία του κου Χαρδούβελη; Μπορεί αυτοί οι δύο άνθρωποι να μην μου αρέσουν προσωπικά για τους χψ λόγους, αλλά η επιλογή είναι εξαιρετικά προσεγμένη. Σχεδόν άριστη. Και οι δύο είναι άνθρωποι του χώρου της οικονομίας, με τεράστια εμπειρία και γνώσεις. ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ λοιπόν είναι κατάλληλοι άνθρωποι για τη συγκεκριμένη δουλειά. Τελεία και παύλα.

Γιατί όμως το παραπάνω παράδειγμα να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα; Γιατί όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τα υπουργεία μοιράζονται σαν λάφυρα στους βαρόνους των δύο "κομμάτων εξουσίας"; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση στο ερώτημα, κανένας όμως δε συζητάει ανοικτά για το γεγονός.

Προκειμένου να επισημάνω το μέγεθος της ανευθυνότητας στην επιλογή των υπουργών κατά το παρελθόν έως και σήμερα, αναφέρω ενδεικτικά τα ονόματα βουλευτών που έχουν διατελέσει υπουργοί παιδείας (και αναφέρομαι συγκεκριμένα στην παιδεία επειδή αποτελεί την κορυφή των προσωπικών μου προτεραιοτήτων και πιστεύω ότι θα έπρεπε να αποτελεί το ίδιο για κάθε σοβαρό κράτος που ενδιαφέρεται για το μέλλον των πολιτών του) και ακριβώς δίπλα τις ιδιότητές τους...

Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος: "Επικοινωνιολόγος".
Γεώργιος Παπανδρέου: Κοινωνιολόγος - "Διανοητής".
Αντώνης Τρίτσης: Αρχιτέκτων.
Γεώργιος Ράλλης: Δικηγόρος, υιος δοσίλογου κατοχικού πρωθυπουργού.
Γεώργιος Σουφλιάς: Πολιτικός μηχανικός.
Γεράσιμος Αρσένης: Οικονομολόγος - "Τσάρος".
Λευτέρης Βεριβάκης: Νομικά και Πολιτικές - οικονομικές επιστήμες.
Ιωάννης Βαρβιτσιώτης: Δικηγόρος, γόνος πολιτικής οικογενείας από το 1850.
Μαριέττα Γιαννάκου Κωτσίκου: Νευρολόγος - Ψυχίατρος.
Πέτρος Ευθυμίου: Εκπαιδευτικός - Δημοσιογράφος.
Απόστολος Κακλαμάνης: Δικηγόρος.
Κώστας Σιμήτης: Οικονομολόγος.
Ευριπίδης Στυλιανίδης: Δικηγόρος.
Άννα Διαμαντοπούλου: Πολιτικός Μηχανικός.
Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος: Πολιτικός Επιστήμων.
Ανδρέας Λοβέρδος: Συνταγματολόγος.

Αφού λοιπόν ΟΡΘΩΣ θα αξιολογούνται στο εξής οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, πρέπει και οι Υπουργοί οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά Δημόσιοι Υπάλληλοι κι αυτοί (και μάλιστα παχυλά αμοιβόμενοι), να αξιολογούνται και μάλιστα ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΑ, τόσο ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ (για να δούμε αν κατέχουν τα απαραίτητα προσόντα), όσο και ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της θητείας τους, όσο και στο ΤΕΛΟΣ αυτής (προκειμένου να διατηρήσουν ή να χάσουν το δικαίωμα συμμετοχής τους σε επόμενες κυβερνήσεις).

Παράλογο; Δε νομίζω!

Απαραίτητο; Προσωπικά πιστεύω πως ναι.

Απίθανο; Ανάλογα τη θέληση.