Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Ζήτω η κρίση!!!

Ζήτω η κρίση!!!

  • Γιατί ο θυελλώδης αέρας της σήκωσε το χαλί και επιτέλους βλέπουμε όλα τα σκουπίδια που είχαμε κρύψει από κάτω του.
  • Γιατί τελικά διαπιστώσαμε ότι εκτός από την οικονομία μας, γυμνή είναι ΚΥΡΙΩΣ η κοινωνία μας και προβλέπω στα ερχόμενα χρόνια να φτιάχνουμε τον στραβό μας χαρακτήρα (έστω και προσωρινά), να μονιάζουμε και να αναγεννώμαστε ως έθνος (θέλουν δε θέλουν κάποιοι) μέσω της αναγκαστικής απέκδυσης, της τόσο ξένης για το έθνος μας σάπιας καταναλωτικής νοοτροπίας και την επιστροφή στις πραγματικές ελληνικές αξίες, που μόνο μέσα από την επερχόμενη πενία μπορούμε να επαναπροσεγγίσουμε και να γεννήσουμε επιτέλους και πάλι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ। Μιλάω για τις αξίες, ή ακόμα καλύτερα τις αρετές της ανθρωπιάς, της αγάπης, της συμπόνιας, της αλληλεγγύης, της ομαδικότητας, της φιλοξενίας, της ομόνοιας, της φιλοπατρίας και όχι μόνο, οι οποίες βρίσκονται σε υπολανθάνουσα κατάσταση μέσα σε όλους μας και απλά περιμένουν το έναυσμα για να ξυπνήσουν.
  • Γιατί μας ανοίγει τα μάτια της διανοίας και οξύνει την κρίση μας απέναντι σε θεσμούς, παγιωμένες τακτικές, Δημόσια πρόσωπα τόσο του παρελθόντος, όσο και του παρόντος και τις πολιτικές που ακολούθησαν, ακολουθούν, ή πρόκειται να ακολουθήσουν.
  • Γιατί έτσι θα μάθουμε επιτέλους να μην αδιαφορούμε για τα του οίκου μας και να συμμετέχουμε ενεργά σε όλους τους θεσμούς που τελούν εδώ και χρόνια υπό κατάληψη από τους επαγγελματίες ντενεκέδες - φελλούς, οι οποίοι ερήμην της συμμετοχής των νοικοκυρέων, μας έφτασαν στο σημείο που βρισκόμαστε। Έτσι οι θεσμοί και η πολιτική ζωή θα καθαρθούν και η Δημοκρατία θα αναγεννηθεί...
  • Γιατί απαιτούμε πλέον, ή θα μάθουμε να απαιτούμε στο εξής, ο ένας από τον άλλο (και κυρίως από τους δημοσίους λειτουργούς ήτοι πάσης φύσεως Δημοσίους Υπαλλήλους και πολιτικούς) το σεβασμό των κόπων, των θυσιών και των χρημάτων που προσφέρουμε στο βωμό της εξόδου από την κρίση। Έτσι, ταπεινούμενοι, θα αποβάλλουμε από πάνω μας παγιωμένες σάπιες νοοτροπίες δεκαετιών και θα καταφέρουμε να βελτιώσουμε την κοινωνία μας προς όφελος των μελλοντικών γενεών. Των παιδιών μας !
  • Γιατί σιγά σιγά αντιλαμβανόμαστε ότι η Αχίλλειος πτέρνα, αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας μας και του μέλλοντός μας ως έθνους και κράτους είναι η παιδεία και ότι από την παιδεία πρέπει να ξεκινήσει η "επανάσταση"
  • Όμως η "επανάσταση" δεν πρέπει (κατά την άποψή μου) να έχει μπροστάρηδες ΜΕΛΑΤΟΥΣ, τεχνοκράτες, απάτριδες, άθεους και αποδομιστές (κάτι σαν σοδομιστές μου κάνει) του στυλ Διαμαντοπούλου, Δραγώνα (παλαιότερα Κωτσίκου, ΓΑΠ, Αρούλης Σπηλιωτόπουλος, Ευθυμίου, Αρσένης, Σιμήτης, Ράλλης κλπ κλπ), τα υποχείρια των διαφόρων συμφερόντων, και τους ιστορικούς που έγραψαν για συνωστισμούς στην προκυμαία της Σμύρνης καθώς και πονήματα σαν και αυτό του ΣΚΑΪ για το 1821, γιατί η πλειοψηφία των ελλήνων δεν είναι (και ούτε θα γίνει) τέτοια και επίσης γιατί έχει ΚΑΙ αυτή δικαιώματα και όχι μόνο οι μειοψηφίες, όπως επίμονα επιθυμούν οι εκφραστές της διεστραμμένης λογικής των διεστραμμένων καιρών μας να μας επιβάλλουν। Θέλει ένθερμους ΕΛΛΗΝΕΣ (σαν τον Μίκη, τον Σαράντο Καργάκο, τον Νεοκλή Σαρρή, το Κωνσταντίνο Χολέβα, το Χρήστο Γιανναρά, το Βασίλη Μαρκεζίνη, και τόσους άλλους) και πολύ ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ (με τους αποδομιστές να συμμετέχουν και όχι να ηγούνται) για τη χάραξη συγκεκριμένων στόχων και στρατηγικών για το μέλλον του έθνους μας. Ας γίνουν λάθη, ο συγκεκριμένος αγώνας χρειάζεται όμως θερμόαιμους και αγωνιστές και όχι μαλθακούς, ξενοαναθρεμένους, ντενεκέδες Κολλέτηδες.
  • Ταπείνωση, Ενεργή Συμμετοχή, Αμφισβήτηση, Υγιής κριτική, Διεκδίκηση, Διάλογος, Ομοψυχία.

Γιατί των εθνών η μεγαλοσύνη δεν μετριέται με το στρέμμα,
με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με...αίμα

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά.



Φέτος δε θα πρωτοτυπήσω. Η γιορτή είναι παραδοσιακή άλλωστε και δεν επιδέχεται αλλαγές και νεωτερισμούς. Αντιθέτως, για άλλη μία χρονιά χρησιμοποιώ την ίδια εικόνα, θα σας παραθέσω το ίδιο μύθο και θα σας δώσω περίπου τις ίδιες ευχές με την αντίστοιχη περσινή μου ανάρτηση, αποσκοπώντας ίσως να δημιουργήσω μία προσωπική παράδοση σε αυτό το blog...


Για αρχή, εύχομαι με πολλή αγάπη σε όλους τους φίλους αναγνώστες των αναρτήσεών μου τα ακόλουθα:

•Αγάπη, αλληλεγγύη, συμμετοχή, ομόνοια,
•Υγεία, πρώτα στο μυαλό και κατόπιν στο κορμί,
•Ειρήνη, στις ψυχές μας και φυσικά σε όλον τον κόσμο.
•Ελευθερία από τον κακό εαυτό μας σε προσωπικό επίπεδο και από τους δυνάστες της πατρίδας μας είτε αυτοί είναι η τρόικα, το πολιτικό σύστημα, τα σάπια ΜΜΕ κλπ,
•Αναγέννηση προσωπική και εθνική,
•Σοφία, γιατί θα μας χρειαστεί πολύ στις μέρες που έρχονται,
•Ελπίδα. Πεθαίνει τελευταία λένε, αλλά κακά τα ψέμματα αν την χάσουμε από την καρδιά μας, θα μετατραπούμε σε ένα γκρίζο πλήθος, μία μάζα ανθρώπων χωρίς συνοχή, εύκολα κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη (από ποιούς δε θα σας πω - βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας και μη συνδέετε κατ' ανάγκην την ελπίδα με το Χριστό).
•Ευτυχία,
•Πίστη, και...
•να διατηρήσουμε τη δουλειά μας στις δύσκολες και κρίσιμες αυτές ώρες που ζούμε, καλλιεργώντας μέσα μας τις αρετές της εγκράτειας και της ολιγάρκειας οι οποίες θα μας φανούν πολύ χρήσιμες κατά τη διάρκεια του επερχόμενου "χειμώνα".

Θα παραθέσω στη συνέχεια όπως έκανα και πέρυσι το μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα...

Πλάτωνος Πολιτεία 7ο κεφάλαιο.

Πες, λέει ο Σωκράτης στο συνομιλητή του, πως η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως.

Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι. Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά. Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς να μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους.

Υπόθεσε τώρα, πως πίσω τους καίει μια μεγάλη φωτιά και πως μπροστά απ' τη φωτιά περνάει ένας δρόμος, που ένας τοίχος τον χωρίζει από τους αλυσοδεμένους. Η λάμψη της φωτιάς πέφτει στο βάθος της σπηλιάς και φωτίζει καλά το εσωτερικό της. Βάλε με το νου σου, πως την ώρα αυτήν, περνάνε από το δρόμο άνθρωποι κρατώντας λογής-λογής σκεύη, αδριάντες και άλλα πολλά πράγματα της ανθρώπινης εργασίας, μετάλλινα, μαρμάρινα, ξύλινα. Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς διαβαίνουν, κρατάνε τα αντικείμενα τόσο ψηλά, ώστε υψώνονται αυτά πάνω από τον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από το δρόμο. Οι σκιές τότε των αντικειμένων, θα πέφτουν μέσα στο εσωτερικό της σπηλιάς.

Οι αλυσοδεμένοι θα βλέπουν τις σκιές των αγαλμάτων αυτών, όμως τις σκιές των ανθρώπων που τα κρατούν δε θα τις βλέπουν, γιατί αυτές θα πέφτουν επάνω στον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από τη φωτιά. Aν μάλιστα τύχει και έλθει κάποιος απόηχος από τις φωνές εκείνων που περνούν πίσω από τους αλυσοδεμένους, τότε αυτοί θα νομίσουν πως ο απόηχος αυτός έρχεται από τις ίδιες τις σκιές. Θα πιστέψουν, πως οι σκιές μιλάνε, αφού ποτέ δεν είδαν πραγματικούς ανθρώπους, ούτε κι άκουσαν λαλιά ανθρώπου.

Αν τώρα κάποιος λυθεί καμιά φορά από τα δεσμά του και σηκωθεί και μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι του προς τα πίσω και δει τη φωτιά, τότε θα θαμπωθούν τα μάτια του από τη φωτοβολία της και θα πονέσουν και δε θ' αντέξουν για να δουν τα αγάλματα, που αυτών πριν έβλεπαν τις σκιές. Aν μάλιστα βρεθεί εκεί κοντά του κάποιος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και μέσα στον πραγματικό κόσμο και του πεί, πως όσα έβλεπε πριν, όταν ήταν αλυσοδεμένος, ήτανε σκιές και φάσματα, και πως αυτά που βλέπει τώρα, είναι τα πραγματικά, τα αληθινά, τότε θα παραξενευτεί, θα δυσπιστήσει σ' αυτά που του λέει ο άλλος και θα εξακολουθεί να πιστεύει, πως οι σκιές ήτανε πιο αληθινές από τα πραγματικά αγάλματα.

Υπόθεσε τώρα, πως ο άνθρωπος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και στέκει εκεί κοντά σ' αυτόν που λύθηκε από τα δεσμά του και σηκώθηκε, αναγκάζει τον άλλοτε δεσμώτη να ρίξει τα μάτια του προς το φως. Τότε αυτός που λίγο πριν ήταν ακόμα δεσμώτης, θα αποστρέψει το βλέμμα του από το φως και θα ξαναγυρίσει με τη ματιά του σ' εκείνα που έβλεπε πριν, δηλαδή στις σκιές, και θα πιστεύει, πως αυτές είναι πιο καθαρές από τα αγάλματα τα ίδια, που του δείχνει τώρα αυτός που έζησε μέσα στο φως.

Και τι θα γίνει, αν θελήσει κανείς να εξαναγκάσει τον πριν δεσμώτη να βγει έξω από τη σπηλιά και να ατενίσει το φως της ημέρας; Τότε είναι δα που δε θα μπορέσει να ρίξει το βλέμμα του σε κανένα επάνω αντικείμενο, που το καταυγάζει το ηλιακό φως. Αυτός θα πρέπει πρώτα σιγά-σιγά να συνηθίσει το ηλιακό φως. Και πριν απ' όλα θα πρέπει να δει τις σκιές, που σχηματίζονται από τ' αντικείμενα με το ηλιακό φως. Έπειτα πάλι θα δει και θα γνωρίσει τις σκιές των ανθρώπων, των ζώων και των πραγμάτων, καθώς σχηματίζονται μέσα στα ήρεμα ύδατα. Και ύστερα πια θα δει τους ίδιους τους ανθρώπους, τα ίδια τα ζώα και τα ίδια τα πράγματα. Αργότερα ακόμα θα δει τον ουρανό - και τη νύχτα θα τον δει πιο εύκολα, γιατί το φως των άστρων και της σελήνης είναι απαλό. Και τελευταία πια θα στρέψει το βλέμμα του και προς τον ήλιο τον ίδιο.

Και τότε θα καταλάβει, πως ο ήλιος είναι ο δημιουργός των χρόνων και των ορατών αντικειμένων, των πραγματικών και των εικονικών. Τη στιγμή πια αυτή θα θυμηθεί τη ζωή της σπηλιάς, θα αναλογισθεί τους άλλοτε συνδεσμώτες του, θα λογαριάσει τον εαυτό του ευτυχισμένο για την απολύτρωση από εκεί μέσα και θα αισθάνεται βαθύ οίκτο για κείνους που μένουν ακόμα δεμένοι εκεί μέσα στη σπηλιά. Και αν υπήρχαν εκεί κάτω μεταξύ τους τίποτα αμοιβές και έπαινοι και τιμητικές διακρίσεις για εκείνον που έβλεπε οξύτατα τις σκιές όταν περνούσαν, και θυμότανε ακριβώς ποιες περνούν πρώτες, ποιες μετά ή μαζί, και επομένως θα ήταν σε καλύτερη θέση από κάθε άλλον να πει από πριν ποια σκιά έμελλε να παρουσιαστεί σε ορισμένη στιγμή, τι λες, θα είχε μεγάλη επιθυμία γι' αυτά ακόμη, και θα ζηλεύει εκείνους που είχαν τέτοιες τιμές εκεί κάτω και υπερείχαν μ' αυτόν τον τρόπο απ' όλους τους άλλους ή θα πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος για τον Αχιλλέα, και θα προτιμάει χίλιες φορές να ζει στον επάνω κόσμο και να είναι δούλος ενός φτωχού ανθρώπου και να υποφέρει οτιδήποτε άλλο παρά να εξακολουθεί να ζει όπως τότε εκεί κάτω, και να πιστεύει τα ίδια πράγματα;

Και πρόσεξε ακόμη κι αυτό. Εάν αυτός ο άνθρωπος πήγαινε πίσω και έπαιρνε την παλιά του θέση, δε θα γινόταν πάλι σαν τυφλός από την ξαφνική αλλαγή από τον ήλιο στο σκοτάδι; Και εάν, ενώ ακόμη δε διέκρινε τίποτα, και πριν ακόμη αποκατασταθεί η όραση του, πράγμα για το οποίο θα χρειαζότανε όχι και λίγος χρόνος, εάν λοιπόν γινότανε ανάγκη να διαγωνιστεί με τους άλλους τους παντοτινούς δεσμώτες και να πει τη γνώμη του για τις σκιές που περνούν, δε θα τους προξενούσε πολύ γέλιο και δε θα έλεγαν γι' αυτόν ότι επέστρεψε από εκεί που ανέβηκε με χαλασμένα τα μάτια, και ότι δεν αξίζει τον κόπο να έχει κανείς την επιθυμία να ανεβεί στον πάνω κόσμο; Και αν κανείς επιχειρούσε να τους λύσει τα δεσμά και να τους ανεβάσει επάνω, δε θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν, αν μπορούσαν να τον πιάσουν στα χέρια τους;




Μέσα σε ένα αντίστοιχο σπήλαιο βρισκόμαστε όλοι δεμένοι αγαπητοί φίλοι και οι δεσμοφύλακές μας φροντίζουν να μας έχουν στο σκοτάδι, ενώ αυτοί πίσω από τον τοίχο κινούν νήματα και τροχούς καθορίζοντας τις ζωές μας.

Το σκοτάδι είναι η άγνοια και οι σκιές στον τοίχο του σπηλαίου το καλούπωμα και η πραγματοποιούμενη χειραγώγηση της σκέψης μας, ο αποπροσανατολισμός μας από την πραγματικότητα. Τα προβλήματα και οι κρίσεις που βιώνουμε είναι σκιές κούφιων ειδώλων που οι πονηροί δεσμοφύλακές μας κινούν μπροστά από μία φωτιά.

Ο ήλιος είναι η αλήθεια που παρέχει η γνήσια παιδεία και όχι αυτή η κάλπικη που το σύστημα μας παρέχει. Η λύση στα όσα ζούμε είναι η αλήθεια μέσω της γνήσιας παιδείας.



ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 2011

•Ας εξαφανιστούν από προσώπου γης οι "καραγκιοζοπαίκτες", αυτοί δηλαδή που κινούν τα είδωλα μπροστά από το φως για να μας παρουσιάζουν μία εικονική πραγματικότητα, μία αλλωτριωμένη από την αλήθεια ζωή.
•Ας καταστραφούν τα είδωλα που ρίχνουν τις σκιές τους στον τοίχο του σπηλαίου.
•Ας σπάσουν τα δεσμά που μας κρατάνε δεμένους στα καθίσματά μας και τα μάτια μας καρφωμένα σε ένα σημείο.
•Ας σηκώσουμε τα μάτια μας κι ας κοιτάξουμε ψηλά (κατά κάποιους η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω θρώσκω που σημαίνει κοιτάω ψηλά) κι ας αναζητήσουμε το φως ακόμα κι αν πονέσουμε για λίγο.
•Ας γκρεμιστούν οι τοίχοι του σπηλαίου που μας κρύβουν το φως και ας λάμψει το 2010 ο ήλιος της αλήθειας για όλους μας.
•Και η αλήθεια έχει ένα όνομα: ΑΓΑΠΗ. Όλα τα άλλα είναι παροδικά κι εφήμερα και ως εκ τούτου ανούσια και άχρηστα.
Ας έρθει η αγάπη κι ας φωλιάσει στις καρδιές μας. Αμήν!

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Οι έρευνες για πετρέλαιο αρχίζουν. Τα όργανα πότε;

Με μεγάλη ικανοποίηση διάβασα το άρθρο του Capital με τίτλο "Σε 18 μήνες ξεκινούν οι έρευνες για πετρέλαιο".

Σκέφτηκα, "καιρός είναι"

Αλλά έκανα και άλλες σκέψεις:

  • Ζούμε στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και αν δεν το δω δεν το πιστεύω.
  • Ζούμε και στην Ελλάδα της Τρόικας και του ενυποθήκου δανείου. Με μεγάλη άνεση και χαρά, οι δανειστές μας θα έβαζαν χέρι στον ορυκτό μας πλούτο (ειδικά αν αφορά πετρέλαια) και εμείς θα συνεχίζαμε να ζούμε στις δεινές διαμορφωμένες συνθήκες.
  • Οι κύπριοι που είναι πιο λεβέντες, συμφωνήσανε την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων τους με Ισραηλινές εταιρείες. Για να κάνει ο τούρκος ότι κουνιέται! Με το Ισραήλ θα έχει να τα βάλει μετά.
  • Εμείς πρώτα πρώτα, βγάζουμε τα μάτια μας από μόνοι μας. Ούτε τα 12 μίλια έχουμε ζητήσει, ούτε την ΑΟΖ, που δικαιούμαστε με βάση το διεθνές δίκαιο. Φοβόμαστε τον μπαμπούλα τον τούρκο και δε θέλουμε να τον θυμώσουμε. Έτσι όμως και για βλάκα εξακολουθεί να σε έχει ο τούρκος (για να μην το πω με την άλλη λέξη) και όχι απλά συνεχίζει να είναι θρασύς απέναντί σου, αλλά αποθρασύνεται πλήρως, αφού βλέπει ότι δε συνέρχεσαι από τη βλακεία σου. Αν σε βλέπει βλάκα ο τούρκος, δε θα σε βλέπει έτσι και ο ευρωπαίος;
  • Αν είσαι λεβέντης και μάγκας σαν τους κυπρίους, βάλε φωνή στους ρώσους. Οι ρώσοι χειρίζονται πολύ καλά την τουρκία σε διπλωματικό επίπεδο και φυσικά Δε μασάνε σε κανένα τσαμπουκά. Παράλληλα, τι άλλο πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Μα να δεχτεί το αίτημα της Ρωσίας για παραχώρηση κάποιου νησιού στο Αιγαίο, έναντι ενός αστρονομικού ποσού ως βάση του στόλου της. Το θέμα είχε προκύψει το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ποιά Τουρκία θα τολμήσει να κάνει παραβιάσεις και να κάνει τον νταή και τον πεχλιβάνη με ρώσικο στόλο στο Αιγαίο;
  • Όμως, επειδή είμαι σίγουρος ότι ο ΓΑΠ θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της πρώτης του πατρίδας και όχι της πατρίδας που κυβερνάει, περιμένω στους επόμενους 18 μήνες που αναφέρει το άρθρο, να συντελεστούν εγκληματικοί χειρισμοί σε βάρος της πατρίδας μας, χειρισμοί που θα μας σερβιριστούν μέσω των σάπιων ΜΜΕ κάτω από διάφορες παράλογες αιτιολογίες.

Γρηγορείτε, ομονοείτε και αφήστε τις όποιες έριδες στην άκρη. Η πατρίδα μας βρίσκεται σε υπέρτατο κίνδυνο!

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Από τα mail που κυκλοφορούν αριστερά και δεξιά...

«Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει. Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα.

Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα.

Σκέφτηκε: «Τι νεύρα έχω!!! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!!!»

Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα. Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Ααα…!!! Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα?» Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντάς της το ένα μισό. Ααα!!!! Αυτό ήταν πάρα πολύ. Ηταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!!! Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!!!

Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος… Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει καθόλου από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας…ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει…ούτε να ζητήσει συγγνώμη.

Υπάρχουν 4 «πράγματα» που δεν μπορείτε να ανακτήσετε...

Η ΠΕΤΡΑ ΑΦΟΥ ΡΙΧΘΕΙ!

Η ΛΕΞΗ ΑΦΟΥ ΕΙΠΩΘΕΙ!

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ…..ΑΦΟΥ ΧΑΘΕΙ!

Ο ΧΡΟΝΟΣ….ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Γι αυτό λοιπόν μην αγνοείτε, τους ανθρώπους που είναι δίπλα σας και αγαπάτε,μην νευριάζετε μαζί τους, μην νοιώθετε παραμελημένοι...η ζωή είναι όπως το νόμισμα,έχει πάντα δυο όψεις, την δικιά σας απέναντι στους άλλους..και των άλλων απέναντι σ' εσάς...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πριν βιαστείτε να κατακρίνετε (γιατί ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι είναι συλλήβδην ενάντιοι στην εκκλησία) , διαβάστε...

  • Μην περιοριστείτε στα σχόλια των εφημερίδων. Μην κάνετε το λάθος αυτό το οποίο μας έφερε στη σημερινή δεινή κατάσταση. Διαβάστε και το πρωτότυπο κείμενο και μετά βγάλτε μόνοι σας τα όποια συμπεράσματά σας. Αφήστε τη δική σας κρίση να λειτουργήσει και μη φάτε μασημένη τροφή.

  • Στα λόγια της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος που ακολουθούν, τοποθετήστε (με ανοικτό μυαλό και διάθεση αυτοκριτικής) τον εαυτό σας. Η ουσία δε βρίσκεται στην εύστοχη, κατά την άποψή μου, ασκούμενη κριτική των κυβερνήσεων του παρόντος και του παρελθόντος, αλλά και στην εσωτερική αυτοκριτική τόσο του κάθε ενός από εμάς ξεχωριστά, της κοινωνίας μας ως σύνολο, όσο και της ίδιας της εκκλησίας.

Πιστεύω ότι αυτά που θα διαβάσετε θα σας αγγίξουν...

Η Ιεραρχία της Εκκλησιάς τής Ελλάδος, η οποία συνήλθε στην τακτική Συνε­δρία της από 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται την ανάγκη να απευθυνθεί στο πλήρωμά της, στο λαό του θεού, αλλά και σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, για να μι­λήσει με τη γλώσσα τής αληθείας και τής αγάπης.

Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες και κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μία δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στους πολλούς ανασφάλεια και φόβο. Δεν γνωρίζου­με τι είναι αυτό πού μάς έρχεται την επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί τής ουσίας από τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και να τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα πού παρακολουθούμε.

Είναι αλήθεια ότι αυτό πού συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συ­νταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινω­νική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και ή πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μία ανατροπή δεδομένων και δι­καιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μία χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων - δανειστών μας. Το ερώτημα, Το όποιο γεννάται, είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον σε οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα ή αφο­ρούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή ό κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πή­ραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέ­τρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία. "Όλες αυτές τις παθογένειες τής κοινωνίας και τής οικονομίας πού σήμερα επι­χειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα του; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολό­γιζαν Το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και σή­μερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη ή Ελλάδα και σήμερα επιβάλ­λονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.

Ή οικονομική μας κρίση με πολύ απλά λόγια οφείλεται στη διαφορά μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Στον αργό ρυθμό τής παραγωγής πού επιτυγχάνουμε απέναντι στο υψηλό βιοτικό επίπεδο πού μάθαμε να ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τό­τε Το οικονομικό ισοζύγιο γέρνει προς την πλευρά των εξόδων. Ή χώρα μας για να ανταπεξέλθει, αναγκάζεται να δανείζεται με την ελπίδα ότι Το διαταραγμένο ισοζύγιο θα ανακάμψει. Όταν αυτό δεν γίνεται και οι δανειστές απαιτούν την επιστροφή των δανεισθέντων συν τόκω, τότε φθάνουμε στην κρί­ση και στην χρεοκοπία. Ή οικονομική κρί­ση, ή οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι ή κορυφή τού παγόβουνου. Είναι συνέπεια και καρπός μιάς άλλης κρίσης, τής πνευματικής.

Ήδη ή δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικο­νομικό μέγεθος, αλλά πρωτίστως πνευματι­κό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης, Το όποιον αφορά τόσο στην ηγεσία, όσο και Στον λαό. Μία ηγεσία πού δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, πού δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα τής αληθείας, πού πρόβαλε λαθεμένα πρό­τυπα, πού καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή τής εξουσίας. Μία ηγε­σία πού στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα τής χώρας και του λαού.

Κι από την άλλη πλευρά, ένας λαός, εμείς, πού λειτουργήσαμε ανεύθυνα. Παραδοθή­καμε στην ευμάρεια, Στον εύκολο πλουτι­σμό και στην καλοπέραση, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση. Δεν προβληματισθήκαμε για την αλήθεια των πραγμάτων. Η αυθαίρετη απαίτηση δικαιω­μάτων από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες με πλήρη αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρος στην σημερινή κατάσταση.

Ή ουσία της Πνευματικής Κρίσης είναι ή απουσία νοήματος ζωής και ό εγκλωβισμός τού ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δη­λαδή ό εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο. "Ένα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. "Ένα παρόν καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Ή μετατροπή τής ζωής σ' ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, αυτές, τής γέννησης και τής ταφής, με άγνωστο Το μεταξύ τους διάστη­μα. Σε Μία τέτοια προοπτική Το άσκοπο συναγωνίζεται Το παράλογο και τον αγώνα τον κερδίζει πάντα Το τραγικό. Όταν απευθύνεσαι σε νέους ανθρώπους και τούς έρωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτι­κά;» και σου απαντούν: «πέστε μου σεις για­τί να μην πάρω; Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περι­μένω τίποτα, ή μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω την ένεση και ταξιδεύω»· ή όταν επισημαίνεις σε ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θα πεθάνει και εκείνος σου άπαντά με ένα τραγικό χαμόγελο: «σεις δεν καταλαβαίνετε ότι εγώ παίρνω ναρκωτι­κά για να ζήσω», τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο απίστευτα αληθινά και πόσο τραγικά επίκαιρα είναι τα παραπάνω λόγια. Αντί λοιπόν για νόημα ζωής κυνηγήσαμε την ευμάρεια, την καλοπέραση, την οικονομική ισχύ. Όταν όμως δεν υπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα από την κατανάλωση, όταν ή οικονο­μική δύναμη και ή επίδειξη της γίνεται ό μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε ή διαφθορά είναι ό μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, αν δεν είσαι διεφθαρμένο, είσαι ανόητος. Έτσι σκέφθηκαν και έπρα­ξαν πολλοί, έτσι φθάσαμε στη διαφθορά και τής εξουσίας, αλλά και μέρους του λαού μας. Το ερώτημα - δίλημμα του Ντοστογιέφ­σκι «ελευθερία ή ευτυχία;» Το ζούμε πλέον σε όλη του την τραγικότητα. Διαλέξαμε Μία πλαστή ευμάρεια και χάσαμε την ελευθερία του προσώπου μας, χάσαμε την ελευθερία τής χώρας μας. Σήμερα ό άνθρωπος δικαίως ίσως τρέμει μήπως μειωθεί Το εισόδημα του, αλλά δεν ανησυχεί Το ίδιο για Το έλλειμμα παιδείας πού αφορά στα παιδιά του και δεν αγωνιά για τα παιδιά πού σβήνουν μέσα στις ποικίλες εξαρτήσεις, δεν αγωνιά για τον ευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου. Αυτή λοιπόν είναι ή ουσία τής αληθινής κρίσης και ή πηγή τής οικονομικής κρίσης την οποία τόσο ανελέητα εκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι «έμποροι των Εθνών».

Στην Σύνοδο τής Ιεραρχίας εμείς, οι πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε την αυτοκριτική μας, θελήσαμε να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη Το μερίδιο τής ενδεχομένης δικής μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σάς πικράναμε, σάς σκανδα­λίσαμε ίσως. Δεν αντιδράσαμε άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές πού σάς πλήγω­σαν. Οι έμποροι τής κατεδάφισης τής σχέσης του λαού με την ποιμαίνουσα Εκκλησία του εκμεταλλευτήκαν στο έπακρο και πραγματι­κά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα και προ­σπάθησαν να διαρρήξουν την εμπιστοσύνη σας στην Εκκλησία.

θέλουμε να σάς πούμε ότι ή Εκκλησία έχει Το αντίδοτο τής κατανάλωσης ως τρόπο ζωής και αυτό είναι ή άσκηση. Και εάν ή κα­τανάλωση είναι Το τέλος, γιατί ή ζωή δεν έχει νόημα, ή άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σε ζωή με νόημα. Ή άσκηση δεν είναι στέρη­ση της απόλαυσης, αλλά εμπλουτισμός τής ζωής με νόημα. Είναι ή προπόνηση του αθλητή πού οδηγεί Στον αγώνα και στο με­τάλλιο και αυτό Το μετάλλιο είναι ή ζωή πού νικά Το θάνατο, ή ζωή πού πλουτίζεται με την αγάπη. Ή άσκηση είναι τότε οδός ελευθερίας, εναντίον τής δουλείας του περιττού. Είναι αυτή ή δουλεία πού σήμερα μάς ευτελίζει.

Μάς προβληματίζει ή κατάσταση τής Παιδείας μας, γιατί Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει Το μαθητή όχι ως πρόσωπο αλλά σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή και Το μόνο πού κάνει είναι να «τον φορ­τώνει» με ύλη αδιαφορώντας για την όλη του προσωπικότητα και γι' αυτό τα παιδιά μας δικαιολογημένα αντιδρούν. Γι' αυτό αγωνιούμε για Το νέο Λύκειο πού ετοιμάζε­ται. Πιστεύουμε ότι όντως τα σχολικά βιβλία γράφονται με την ευθύνη τής Πολιτείας, αλλά Το περιεχόμενο τους αφορά και Στον τελευταίο Έλληνα πολίτη, πού περιμένει από την Εκκλησία του να μεταφέρει με δύ­ναμη τη δική του ταπεινή φωνή.

Αισθανόμαστε ότι όλοι οι ενοριακοί μας ναοί πρέπει να γίνουν χώροι φιλόξενοι για τούς νέους μας, όπως είναι ήδη αρκετοί από αυτούς, στους οποίους πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν ζητώντας νόημα και ελπίδα.

Ξέρουμε ότι ζητάτε από εμάς, τούς Ποιμένες σας, Μία Εκκλησία με ηρωισμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, με σύγχρονο νε­ανικό λόγο, όχι εκκοσμικευμένη, αλλά αγιαζομένη και αγιάζουσα, Μία "Εκκλησία ελευθέρα και ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μία Εκκλησία πού δεν θα φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω κι αν ή αντίσταση σημαίνει διωγ­μό ή και μαρτύριο.

Ή Εκκλησία είναι ό μόνος οργανισμός πού μπορεί να σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξει. Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας και αυτή είναι ή δύναμή μας και ή δύναμή της. Την ενότητα μεταξύ των ποιμένων και του λαού έχουν στό­χο οι έμποροι των λαών γι' αυτό προσπα­θούν να την ναρκοθετήσουν. Ξέρουν ότι άμα θα «πατάξουν» τον ποιμένα, εύκολα θα σκορπίσουν τα πρόβατα και θα τα υποτάξουν. Διδαχθείτε από την ιστορία ότι όπου ό Θεός πολεμήθηκε τελικός στόχος ήταν ό άνθρωπος και ό ευτελισμός του. Η ενανθρώπιση του Θεού είναι μεγαλύτερη κατα­ξίωση του ανθρωπίνου προσώπου. Ή Εκ­κλησία δεν αντιμάχεται την Πολιτεία, αλλά εκείνους πού εκμεταλλευόμενοι την Πολι­τεία και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία επιχειρούν να σάς στερήσουν την ελπίδα. Να θυμάστε ότι για πολλούς οικονομολόγους ή παρούσα κρίση είναι κατασκευασμέ­νη, είναι Μία κρίση - εργαλείο πού αποβλέπει Στον παγκόσμιο έλεγχο από δυνάμεις πού δεν είναι φιλάνθρωπες.

Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο για την σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δεν έπα­ψε να αποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος τής Ιστορίας. Δεν μπορεί να ανέχεται κανενός είδους αδικία, αλλά οφείλει να δείχνει ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο. Γνω­ρίζουμε ότι οι άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σε ένδεια, ασφυκτιούν οικονομι­κά, η απελπισία πολλές φορές κυριεύει την καρδιά τους. Το γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στην αναζήτηση ελπίδας είναι ό Ναός τής περιοχής τους, η ενορία τους. Στόχος και αγώνας μας είναι ή κάθε ενορία να γίνει Το κέντρο απ' όπου όλη ή ποιμαντι­κή δραστηριότητα τής τοπικής Εκκλησιάς θα αγκαλιάσει όλη την τοπική κοινωνία.

Άπόφασή μας είναι να δημιουργήσουμε ένα παρατηρητήριο κοινωνικών προβλημά­των προκειμένου να παρακολουθήσουμε από κοντά και να αντιμετωπίσουμε με τρόπο μεθοδικό τα προβλήματα πού δημιουργεί ή παρούσα κρίση. Στόχος μας είναι να αναπτύξουμε Το προνομιακό έργο της κάθε ενορίας ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πού να μην έχει ένα πιάτο φαγητό. Γνωρίζετε και σεις ότι στο σημείο αυτό ή Εκκλησία επιτελεί τεράστιο έργο. Το γνωρίζετε, γιατί πολ­λοί από σάς αυτήν την προσπάθεια τής ενορίας σας την στηρίζετε εθελοντικά και την ενισχύετε οικονομικά. Σάς καλούμε να πλαισιώσετε ό καθένας και ή καθεμιά την ενορία σας για να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δύσκολες αυτές ώρες.

Ό λαός μας πέρασε και άλλοτε και φτώ­χεια και πείνα, αλλά άντεξε και νίκησε γιατί τότε είχε οράματα. Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε τον ένα και ό ένας τούς πολλούς. Ό Θεός δεν μάς έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης. Με αυτό το πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια, την Εκκλησία, επισημαίνοντας τα λάθη μας, αναζητώντας νόημα ζωής στην αγάπη, θα βγούμε από αυτή τη δύσκολη ώρα.

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Θαρσείν χρή τάχ'αύριον έσσετ' άμεινον.



Πολλοί φίλοι στα forums του Capital αναφέρουν ότι ζητείται ελπίς, ελπίς η οποία μεταφράζεται σε μία αγωνιώδη αναζήτηση ενός εμπνευσμένου ηγέτη, ο οποίος θα δώσει όραμα στον λαό και θα οδηγήσει έξω από την κρίση την πατρίδα.


Συμφωνώ απόλυτα!
Πλην όμως προειδοποιώ:



  • Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.

  • Ο λαός μας δεν έχει επιδείξει τα τελευταία χρόνια ωριμότητα στην εκλογή ηγετών, πολιτικών και φυσικά κυβερνήσεων. Ως εκ τούτου, ενθουσιώδεις - βεβιασμένες κινήσεις υπό τη μορφή αποδοχής ενός νέου ηγέτη, ίσως να αποδειχθούν επιζήμιες για την πατρίδα.

Προσοχή χρειάζεται (και όχι διακοπές όπως αναφέρει ο κος Μαυρίδης στο σημερινό του άρθρο)!

Προτείνω για αρχή μερικά βασικά βήματα:



  • Ψυχραιμία (για την αποφυγή περιστατικών τύπου Χατζηδάκη που μπορούν να δώσουν πάτημα για λήψη αντιλαϊκών αστυνομικών μέτρων και περιορισμό της ατομικής ελευθερίας των πολιτών). Η Δημοκρατία μας βρίσκεται εδώ και καιρό σε κίνδυνο - για να μην πω ότι έχει ήδη καταλυθεί - και δεν χρειάζεται πολλά για να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

  • Αυστηρή και ειλικρινή αυτοκριτική (προσωπική και ομαδική) μήπως διευρυνθεί η διάνοιά μας και οξυνθεί η κρίση μας. Οι δυσκολίες που ζούμε είναι κατάλληλες για αυτοκριτική, πλην όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος της παρεκτροπής, δηλαδή της άκριτης αποδόσεως ευθυνών επί δικαίων και αδίκων και επικράτηση της επικίνδυνης λογικής της μάζας (επανερχόμαστε λοιπόν στους κινδύνους που αναγράφησαν στην παραπάνω παρατήρηση).

  • Αντί για διακοπές (δηλαδή ραθυμία και αδιαφορία), ενεργή και επίμονη συμμετοχή ΟΛΩΝ στα κοινά - και όταν λέω κοινά εννοώ όλους εκείνους τους θεσμούς που έχουν τόσα χρόνια καταληφθεί από κομματικούς ντενεκέδες, οι οποίοι μέσω της συμμετοχής μας πρέπει να εκτοπιστούν από τους ηθικούς, τους σοβαρούς και τους νοικοκυρέους.

  • Συμμετοχή σε blogs και forums (στα οποία επί της ουσίας δε μπορεί να επιβληθεί λογοκρισία και τα οποία δε μπορούν χειραγωγηθούν από τα συμφέροντα - πολιτικά και επιχειρηματικά - που ελέγχουν τα ΜΜΕ) προκειμένου να πάρει σχήμα η ΑΛΗΘΙΝΗ βούληση του λαού (και όχι αυτή που θέλουν να μας επιβάλλουν τα σάπια ΜΜΕ και οι εξίσου σάπιες εταιρείες δημοσκοπήσεων) και να δημιουργηθούν στα πλαίσια του υφιστάμενου δημοκρατικού πλαισίου νέα κινήματα - κόμματα, με ξεκάθαρους ιδεολογικούς προσανατολισμούς (με προτεραιότητα το καλό της πατρίδας και των ελλήνων) και να εκτοπίσουν τα γιαλαντζί πολυσυλλεκτικά πολιτικά μορφώματα τύπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρας κ.ο.κ. που μοναδική τους ιδεολογία έχουν την πάσει θυσία και εν είδει εξαρτημένου ναρκομανούς, αγκίστρωση στην εξουσία με αποτελέσματα που όλοι νιώθουμε στο πετσί μας όλον αυτό τον καιρό και θα νιώθουμε για πολύ καιρό ακόμα. Σε αυτούς τους νέους πολιτικούς χώρους πρέπει να αναζητηθούν οι νέοι ηγέτες της Ελλάδος. Αυτοί θα την οδηγήσουν σε ένα καλύτερο και ίσως λαμπρό αύριο.

Θαρσείν χρή τάχ'αύριον έσσετ' άμεινον.

Merkel, shut up!

του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΚΟΙΤΑ τώρα ποιοι τολμάνε και μιλάνε! Εκείνοι που αιματοκύλησαν, έκαψαν και κατέστρεψαν την Ευρώπη. Εκείνοι που για τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια ακόμα θα πρέπει, όταν μας βλέπουν, να σκύβουν το κεφάλι και να ψιθυρίζουν: «Συγγνώμη»!

ΚΟΙΤΑ ποιοι μιλάνε! Οι Γερμαναράδες… Που τις προάλλες, δηλαδή απ’ τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 1941, ο κατοχικός στρατός τους «αγόραζε» ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες με πλαστά γερμανικά χαρτονομίσματα! Όταν οι Γερμανοί αξιωματούχοι πήγαν στις ελληνικές τράπεζες να αλλάξουν τα μάρκα τους με δραχμές, αποδείχτηκε πως αυτά είχαν τυπωθεί απ’ την ανύπαρκτη Τράπεζα Πίστεως του Ράιχ. Κανένα απ’ αυτά τα χαρτονομίσματα δεν είχε αριθμό και δεν έφερε την υπογραφή κάποιου μέλους του χιτλερικού οικονομικού επιτελείου…
ΣΤΗ συνέχεια οι… παππούδες της Μέρκελ, αφού αρπάξανε όσες ράβδους χρυσού δεν πρόλαβε να πάρει μαζί της στην Αφρική η κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού και του Γεωργίου του Β’, απέσυραν τα ελληνικά κέρματα απ’ την αγορά, τα έλιωσαν και καβατζώσανε τρεισήμισι τόνους ασήμι και άλλους τρεισήμισι τόνους νικελίου που χρησιμοποιήθηκαν στην πολεμική βιομηχανία του Γ’ Ράιχ.

Η «ελληνική» κατοχική κυβέρνηση δάνεισε, μάλιστα, τριάμισι δισεκατομμύρια μάρκα στη χιτλερική Γερμανία στη… συμφωνία της Ρώμης. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που… δάνεισε τους κατακτητές της! Δανεικά κι αγύριστα… Λίγο πριν μπει στο Βερολίνο ο κόκκινος στρατός, οι γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες… ετοιμάζονταν να μας αποπληρώσουν δόση 470 εκατομμυρίων μάρκων. Στη συνέχεια το δάνειο αυτό έπρεπε να αποπληρωθεί αναλογικά από τη Δυτική και την Ανατολική Γερμανία. Ούτε ένα μάρκο δεν πήραμε. Το ποσό αυτό που μας χρωστάει η Γερμανία ανέρχεται σήμερα στα 14 δισ. ευρώ.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΜΕ περισσότερο απ’ όλους στους ναζί και μόνο γι’ αυτό η Ευρώπη οφείλει να μας είναι αλληλεγγύη στα δύσκολα και αιωνίως να μας ευγνωμονεί! Γιατί εμείς καθυστερήσαμε τον Χίτλερ και αναγκάστηκε να πάει μες στα χιόνια και να ηττηθεί στη Ρωσία. Αντισταθήκαμε 219 μερόνυχτα στον άξονα! Με δεύτερους τους Νορβηγούς, 61 μέρες και τρίτη την υπερδύναμη της εποχής Γαλλία, που αντιστάθηκε μόλις 43 μέρες.
Η Ελλάδα είχε τις περισσότερες ανθρώπινες απώλειες. Στις μάχες των 219 ημερών έχασαν τη ζωή τους 13.676 Έλληνες στρατιώτες, ενώ οι συνολικές απώλειες την περίοδο της γερμανικής κατοχής (μάχες, εκτελέσεις, κακουχίες, πείνα) ξεπέρασαν το 10% του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή 750 χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές. Όταν οι Ρώσοι είχαν απώλειες 2,8% του πληθυσμού, οι Ολλανδοί 2,2% και οι Γάλλοι 2%. Κι όλα αυτά έγιναν τις προάλλες…

ΕΤΣΙ λοιπόν, αγαπητέ Γερμαναρά, που σου αγοράζουμε τα όπλα, τις Μερσεντές, τις BMW και μας δίνεις μίζες για να κυβερνάει εδώ η Ζίμενς, όταν μας μιλάς πρέπει να κατεβάζεις το κεφάλι και να ψιθυρίζεις ταπεινά: Συγγνώμη… Αφού μας ακουμπήσεις πρώτα τα 275 εκατομμύρια ευρώ που μας χρωστάς απ’ τις επανορθώσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα 14 δισ. από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που σου δώκαμε.

ΠΡΙΝ στραβομουτσουνιάσεις, ω Μέρκελ, δώσε μας τα 5 δισ. ευρώ που μας χρωστάς από την εποχή της ουδετερότητάς μας και τα 51 δισ. που έχουν φτάσει οι αποζημιώσεις που μας χρωστάς βάσει των αποφάσεων της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1946.

ΕΜΕΙΣ, ω Μέρκελ, δεν… υποβάλαμε τη χώρα σας σε εξήντα έξι ολοκαυτώματα. Εμείς δεν κάψαμε ποτέ κάποια γερμανική πόλη. Οπως κάνατε εσείς στο Δίστομο ή στον Χορτιάτη της Θεσσαλονίκης. Όπου βάλατε, ω Μέρκελ, σ’ ένα φούρνο 149 Έλληνες, ανάμεσά τους παιδιά, βρέφη, και τους κάψατε ζωντανούς. Το θυμάσαι, Αγγέλα; Μας ζητάς συγγνώμη όποτε μας βλέπεις; Μας αποζημίωσες ποτέ; Γι’ αυτό, shut up, Merkel!

Δημοσιεύτηκε στην Ε,

Περί εθνικής συνειδήσεως

Χθές, ο Θανάσης Μαυρίδης (ο οποίος είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που εκτιμώ - χωρίς ωστόσο να συμφωνώ πάντα μαζί του) είχε δημοσιεύσει ένα ωραίο άρθρο στο Capital με τίτλο "Περί φιλοπατρίας σε μία "καυτή" ημέρα". Ο τίτλος τα λέει όλα πιστεύω.

Γράφει λοιπόν ο κος Μαυρίδης ως επίλογο: "Το μόνο που τους είπα ήταν ότι ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Ευτυχώς, διότι έτσι η πατρίδα μας έχει ακόμη ελπίδα".


Όλα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι θέμα παιδείας.
Οι Λεωνίδας και οι 300 στους οποίους γίνεται αναφορά μέσα στο άρθρο ως παράδειγμα αυταπάρνησης υπέρ των ιδανικών της φυλής, ήταν ένα αποτέλεσμα Σπαρτιάτικης εκπαίδευσης και όχι αποκλειστικά φιλοπατρίας. Επιπρόσθετα, εάν έχει σφυρηλατηθεί μία δυνατή εθνική συνείδηση στα περισσότερα μέλη μίας κοινωνίας, τα υπόλοιπα δίχως άλλο είτε παρασύρονται ή ακολουθούν θέλουν δε θέλουν.

Όταν όμως...

  • έχεις αναθέσει στις κ.κ. Κωστίκου, Διαμαντοπούλου, Δραγώνα και ΣΙΑ (παλαιότερα ο στοχαστής ΓΑΠ και ο Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος- ήμαρτον και στις 2 περιπτώσεις) την διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων καθώς επίσης και σε
  • ημιμαθείς αποφοίτους των τραγικών ελληνικών πανεπιστημίων (αλήθεια για ποιό λόγο το επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων έχει επί σειρά δεκαετιών καθοδική πορεία;)- οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν συναίθηση του ύψους του λειτουργήματος που ασκούν και ο νούς τους είναι στις απεργείες,
  • εν γνώση των μακροπροθέσμων συνεπειών εις βάρος των παιδιών και της πατρίδας από τους πολιτικούς και τους λοιπούς κεντρικούς φορείς της εκπαίδευσης επιτρέπεις τον συνδικαλισμό στα σχολεία και ανέχεσαι τις καταλήψεις τα καψίματα των βιβλίων και τα συναφή, με αποτέλεσμα οι μαθητές να αδιαφορούν για την ουσιαστική τους μόρφωση και να διαμορφώνουν λανθασμένα πρότυπα και σαπρή νοοτροπία,
  • το πρότυπο ανθρώπου που προωθείται είναι αυτό του εφήμερου (και ρηχού έως αηδίας) αστέρα τύπου X-factor, big brother κ.τ.τ.,
  • εξοβελίζεται, δαιμονοποιείται ή στην καλύτερη περίπτωση χλευάζεται συστηματικά κάθε τι παραδοσιακό (εκτός από την κουζίνα),
  • η αποχή πλασσάρεται ως πολιτική πράξη από τα ΜΜΕ και τα κόμματα την ερμηνεύουν κατα το δοκούν,
  • με μέγα και διεστραμμένο πάθος προασπίζονται από πολιτεία και φορείς τα δικαιώματα των μειονοτήτων, αδιαφορόντας για τα δικαιώματα της πλειοψηφίας,

δεν απέχει μακριά ο καιρός κατά τον οποίο από τη σύνθετη λέξη ελληνοπαίδες θα απουσιάζει το πρώτο συνθετικό επί της ουσίας. Δηλαδή δεν θα υπάρχει καμία ελληνική συνείδηση στους μελλοντικούς έλληνες φίλε μου. Τότε η απουσία της λέξης "Εθνικής" στον τίτλο του υπουργείου θα έχει ουσία.

Η "αντίσταση" πρέπει να γίνει μέσα από την οικογένεια, η οποία αφ' ενός βάλλεται σαν θεσμός, αφ' ετέρου αντιμετωπίζει χίλια προβλήματα με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να ασχοληθεί με τη διάπλαση της εθνικής συνείδησης των παιδιών της (στη χειρότερη - πλήν όμως συνηθισμένη περίπτωση - η ίδια η οικογένεια δε διαθέτει εθνική συνείδηση ή δεν ενδιαφέρεται να μεταδώσει κάποια στα παιδιά της).

Με λίγα λόγια διαπιστώνουμε με θλίψη, ότι ο "πόλεμος" ενάντια στην εθνική συνείδηση των ελλήνων (υποθέτω το ίδιο ισχύει και για όλους τους άλλους λαούς) είναι πολυμέτωπος και έχει αρχίσει αφανώς πριν πολλά χρόνια και κορυφώνεται εμφανώς στις μέρες μας.

Υπενθυμίζω τέλος στους αγαπητούς αναγνώστες ότι με βάση το 16ο άρθρο του συντάγματος της Ελλάδος παράγραφος 2 (http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma/article-18/) "Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της ΕΘΝΙΚΗΣ και ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες". To παραπάνω άρθρο, κατά την άποψή μου, καταστρατηγείται βάναυσα στις μέρες μας, η δε καταστρατήγησή του συνιστά (αν δεν κάνω λάθος) εσχάτη προδοσία.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Αποκλεισμός Ελλήνων και Ισραηλινών πολιτών από την αγορά ακινήτων της Τουρκίας.

Χθεσινό άρθρο της Jerusalem post κάνει λόγο για αποκλεισμό Ελλήνων και Ισραηλινών πολιτών από την αγορά ακινήτων της Τουρκίας.
Επί λέξει αναφέρεται: "Turkey's Public Works and Housing Ministry has prepared a draft that would ease rules for property sales to foreign nationals, except for Israeli and Greek citizens, the Turkish newspaper Altinkum Voices reported on Sunday.

According to the draft, Israeli and Greek citizens will not be allowed to purchase land in Turkey, while citizens of Iran, Syria, Saudi Arabia and the Gulf Arab nations will face considerably relaxed rules for land purchases".


Αυτή τη χώρα στηρίζουμε για να μπεί στην Ε.Ε.;
Κάτι έχουμε μπερδέψει εμείς - κάτι έχουνε μπερδέψει αυτοί.

Ανοίγει ο δρόμος για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους

Ανοίγει ο δρόμος για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους αναφέρει το άρθρο του capital.

Μερικές πικρές διαπιστώσεις θα κάνω:

  • Γιατί ανοίγει ο δρόμος; Το σκεφτήκατε καλά;
  • Μα επειδή η Ιρλανδία συμφώνησε να δανειστεί τα 85 δις (ή όσα τέλος πάντων αποφασίστηκε) με διάρκεια 7,5 έτη με δυνατότητα παράτασης μέχρι τα 11 έτη.
  • Δηλαδή ο δρόμος ανοίγει για την Ελλάδα μας, η οποία δανείστηκε για 3 μόλις χρόνια, ΑΠΟ ΣΠΟΝΤΑ !!!
  • Δηλαδή ο δρόμος ανοίγει επειδή κάποιος υπεράσπισε με επιτυχία τα εθνικά του συμφέροντα.
    • Επειδή κάποιος έχει αίσθηση του μέτρου.
    • Επειδή κάποιος ξέρει ότι ένα τέτοιο δάνειο ΔΕΝ ξεπληρώνεται εντός τριών ετών!
    • Επειδή κάποιος ξέρει ότι για να πληρωθεί ένα τέτοιο δάνειο μέσα σε τρία χρόνια θα πρέπει να εξοντώσει τους συμπατριώτες του και ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ,είτε γιατί νοιάζεται για το λαό του είτε γιατί νοιάζεται για την πολιτική του καριέρα (ο λόγος ΔΕ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ)!
  • Δυστυχώς όμως, αυτός ο κάποιος δεν είναι Έλληνας αλλά Ιρλανδός!

  • Θα μου πείτε ότι στην περίπτωση της Ιρλανδίας η Γερμανία έχει περισσότερα να χάσει απ' ό,τι στην περίπτωση της Ελλάδας.
  • Θα μου πείτε ότι τώρα είναι εμφανής η εξάπλωση της επιδημίας και σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία.
  • Θα μου πείτε ότι η Γερμανία είναι πλέον αναγκασμένη να βάλει νερό στο κρασί της κλπ.

Ποιά είναι η αποψή μου;

  • Δεν πιστεύω ότι τα παραπάνω επιχειρήματα είναι ισχυρά.
  • Πιστεύω ότι κάποιοι που κρατάνε το μέλλον της πατρίδας μας στα χέρια τους (όχι μόνο σήμερα), είναι μαθητευόμενοι μάγοι.
  • Πιστεύω ότι κάποιοι που κρατάνε το μέλλον της πατρίδας μας στα χέρια τους, τοποθετήθηκαν χωρίς πολλή σκέψη και μελέτη στη θέση τους, ενώ θα μπορούσαν να τοποθετηθούν τουλάχιστον Ισάξιοί τους ΚΑΙ παράλληλα με απίστευτα μεγαλύτερη εμπειρία στα "πεδία των μαχών".
  • Πιστεύω ότι κάποιοι που κλήθηκαν να κάνουν τις όποιες διαπραγματεύσεις εμφανίστηκαν με "κατεβασμένα βρακιά", με πλήρη αδιαφορία για τις συνέπειες που θα προέκυπταν στην κοινωνία της πατρίδας τους ως συνέπεια των διαπραγματεύσεων στις οποίες θα συμμετείχαν και με λεξιλόγιο απαρτιζόμενο από μία μονοσύλλαβη λέξη: Τη λέξη ΝΑΙ την οποία αναπαρήγαγαν σε κάθε ευκαιρία.
  • Πιστεύω ότι πολλές λεπτομέρειες των διαπραγματεύσεων έχουν επιμελώς κρατηθεί κρυφές από το κοινό.
  • Πιστεύω τέλος ότι πρέπει να ζητηθούν ευθύνες για την ανικανότητα διαπραγμάτευσης και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να υπάρξει δίκη επί εσχάτη προδοσία (χαλαρά) των διαπραγματευτών αλλά επίσης, τόσο εκείνων που εισηγήθηκαν την τοποθέτησή τους στην συγκεκριμένη καρέκλα, όσο κι εκείνων που έκαναν αποδεκτή τη συγκεκριμένη εισήγηση, Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει δόλος όταν βάζει κάποιος να διαπραγματευτεί ένα παιδί του Δημοτικού με έναν απόφοιτο του Πανεπιστημίου! Αν δεν υπάρχει δόλος, τότε υπάρχει εγκληματική βλακεία. Το ίδιο μου κάνει.

Αυτά τα ολίγα και τα συγχαρητήριά μου στους αγαπητούς (με πάσα ειλικρίνεια) φίλους Ιρλανδούς.

Υ.Γ.

  • Θα ήθελα επίσης να μάθω όταν με το καλό υπογραφεί η δανειακή σύμβαση, τους όρους του δανείου.
  • Για κάθε όρο ο οποίος θα είναι ευνοϊκότερος για τους Ιρλανδούς, άλλη μία ευθύνη επιπλέον στο "κατηγορητήριό" μου.
  • Γιατί; Γιατί βαίνει σε βάρος των παιδιών μου.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Προσοχή:Το ΑΙΓΑΙΟ μοιράζεται - αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών

Διαβάζοντας το εξαιρετικό blog ενός καλού μου φίλου έπεσε στην αντίληψή μου η σημερινή του ανάρτηση με τον τίτλο που χρησιμοποίησα κι εγώ για τη δική μου.

Στην εν λόγω ανάρτηση λοιπόν γίνεται αναδημοσίευση 2 ενδιαφέροντων άρθρων με κοινή θεματολογία τα οποία δημοσιεύτηκαν σήμερα σε Ριζοσπάστη («Πλατφόρμες» συγκυριαρχίας στο Αιγαίο) και Ελευθεροτυπία (λεηλατούμενος λαός ...) αντίστοιχα. Δεν τα αναδημοσιεύω γιατί θα πιάνουν πολύ χώρο. Όποιος αισθάνεται την ανάγκη ας τα διαβάσει από το πρωτότυπο.

Με λίγα λόγια αποκαλύπτεται το ξεβράκωμα της Ελλάδας σε ό,τι έχει να κάνει με τα κυριαρχικά της δικαιώματα εξαιτίας εγκληματικών χειρισμών από παλαιούς και συγχρονους πολιτικούς (Μαθητευόμενους μάγους ή Εθνικούς Μειοδότες θα αναρωτιώμουν εγώ).

Αξίζει τον κόπο (επιβάλλεται θα έλεγα καλύτερα) η ανάγνωση και των 2 άρθρων και γιατί όχι ο συνδιασμός τους με τη σημερινή είδηση περί κλεισίματος των στρατιωτικών νοσοκομείων σε Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη! Η περιοχή είναι πολύ ευαίσθητη από πολλές απόψεις (κατά την ταπεινή μου άποψη) για να προβείς σε αυτήν την κίνηση.

Αν μάλιστα εντάξουμε στον προβληματισμό μας τις εντάσεις των τελευταίων ημερών με τους μωαμεθανούς μετανάστες, μπορούμε έστω και διαισθητικά να συμπεράνουμε ότι κάτι άσχημο ψήνεται σε βάρος της πατρίδας μας που είναι ήδη Νοκ Άουτ στο καναβάτσο λόγω των οικονομικών της προβλημάτων.

Προσοχή! Τα δύσκολα είναι μπροστά μας αδέλφια. Τα οικονομικά προβλήματα είναι ένα μόνο κομμάτι από τα προβλήματα που θα κληθούμε να διαχειριστούμε.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Με κρατική δαπάνη τζαμί στην Αθήνα; Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ.

Διάβασα το σημερινό άρθρο του Capital με τίτλο Με κρατική δαπάνη τζαμί στην Αθήνα

καθώς επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών και προβληματίστηκα πάρα πολύ.

Παραθέτω λοιπόν τα Ναί και τα Όχι στο συγκεκριμένο θέμα και τις όποιες άλλες σκέψεις μου γύρω από τα όσα συζητήθηκαν μεταξύ των αναγνωστών.

a) Το τζαμί πρέπει να γίνει οπωσδήποτε. Είναι θέμα σεβασμού και αν θεωρούμε τους ευτούς μας χριστιανούς, είναι πρωτίστως θέμα αγάπης και ανεκτικότητας. Είναι όμως και θέμα διατήρησης της τάξης μέσω αποτροπής εξεγέρσεων τόσο των μεν (μεταναστών) όσο και των δε (ελλήνων στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας - από τις οποίες και κατάγομαι). Είναι και θέμα ελέγχου των μεταναστών. Το τζαμί πρέπει να γίνει, όμως πρέπει να γίνει με τους δικούς μας (αυστηρούς) όρους κι όχι όπως θα μας ζητηθεί.

b) Για το θέμα όμως των λαθρομεταναστών πρέπει να χαραχθεί συγκεκριμένη και αυστηρή πολιτική. Εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις καθεύδουν τον ύπνο του δικαίου και αδιαφορούν για τον έλληνα πολίτη με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει γίνει εκρηκτική. Διαβάστε αν θέλετε την εμπειρία μου: http://ainatem.blogspot.com/2010/09/blog-post_15.html και όπως έχει πει και ο Τζίμης Πανούσης: "Με πορδές δε βάφονται αβγά".

c) Δεν έχω ακούσει πουθενά να έχει χτιστεί χριστιανική εκκλησία με έξοδα του δημοσίου. Γιατί λοιπόν να πληρώσει την ανέγερση του Τεμένους; Να έρθουν τα φράγκα από τη Σαουδική Αραβία!!! όχι και κερατάς και δαρμένος!!!

d) Όποιος αποκαλεί τη χριστιανική θρησκεία Σκοταδιστική, είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ αδιάβαστος και το γράφω με επίγνωση λόγου. Η χριστιανική θρησκεία είναι ακριβώς το αντίθετο! Πουθενά δε διδάσκεται μυστικισμός ή σκοταδισμός. Πουθενά μίσος και εμπάθεια. Όλα αυτά η χριστιανική διδασκαλία τα στηλιτεύει. Τα θεωρεί αμαρτία (δηλαδή λάθος). Μόνο άδολη Αγάπη διδάσκει! Οι άνθρωποι διαστρεβλώνουν και εκμεταλλεύονται τη διδασκαλία της κατά το δοκούν με αποτέλεσμα τους όποιους πολέμους - σφαγές κλπ κλπ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΕΣΕΙΣ ΚΙ ΕΓΩ! Η ιδεολογία - κοσμοθεωρία - διδασκαλία της εκκλησίας (δηλαδή του Ιησού Χριστού) δεν επιδέχεται κριτικής Τελεία και Παύλα.

e) Οι λειτουργοί της εν Ελλάδι ορθόδοξης εκκλησίας πληρώνονται από το Δημόσιο για κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο. Για όποιους δεν το κατέχουν ας διαβάσουν το link που παραθέτω για να μάθουν: http://palio.antibaro.gr/religion/stalidis_periousia.php Αν λοιπόν οι Ορθόδοξοι ιερείς πληρώνονται για πολύ συγκεκριμένους λόγους (ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ), δε βλέπω το λόγο γιατί να πληρώνονται οι Μωαμεθανοί (και οι λοιποί αλλόδοξοι και αλλόθρησκοι ιερείς.

f) Οι δικοί μας "μουτζαχεντίν" και "σκοταδιστές" όπως ατυχώς αναφέρουν κάποιοι φίλοι για τους ορθοδόξους ρασοφόρους σας πληροφορώ ότι (με τα όποια ελαττώματα έχουν - άλλωστε άνθρωποι είναι και αυτοί και ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω - η κατάντια μας συν τοις άλλοις δεν οφείλεται σε αυτούς αν δεν κάνω λάθος) είναι σχεδόν οι μόνοι που ασκούν κοινωνικό έργο σε αυτόν τον τόπο. Ορφανοτροφεία, γηροκομεία, πτωχοκομία, συσσίτια,φοιτητικοί ξενώνες, βοήθεια σε κακοποιημένες γυναίκες, οικονομική βοήθεια, ρούχα και παιχνίδια σε φτωχές και πολύτεκνες οικογένειες, αιμοδοσίες κλπ είναι το έργο της εκκλησίας το οποίο ΔΕΝ προβάλλεται γιατί έτσι έχει δώσει εντολή Ο αρχηγός της πίστης Ιησούς Χριστός. Ασκεί το κράτος κοινωνική πολιτική έστω και στο 1/10 αυτής που ασκεί η εκκλησία και δεν το γνωρίζω; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ!

Πέραν όμως της όποια καλής ή κακής κριτικής στην εκκλησία και τους εκπροσώπους της, η παραπάνω συνομοταξία ανθρώπων έχει αναγάγει σε σκοπό της ζωής της την (σωστή μεν) υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών, αδιαφορώντας όλως δι όλου για τα δικαιώματα της πλειοψηφίας (κάποιον μου θυμίζει - κάποιον μου θυμίζει - Χριστόδουλο τον λέγανε και είχε μόνο ανθρώπους που τον λατρεύανε ή που τον μισούσανε), διαστρέφοντας κάθε έννοια λογικής και ήθους, σαρώνοντας (η καλύτερα αποδομώντας) στη μανιώδη πορεία τους κάθε κρίκο που συνθέτει την ανθρώπινη αλυσίδα που ονομάζεται έθνος, αδιαφορώντας για την καλή ή όχι ποιότητα του καταστρεφόμενου από αυτούς κρίκου, ισοπεδώνοντας τα πάντα προς τα κάτω. Τόσο τους απανταχού φτωχούς μετανάστες, όσο και τους απανταχού γηγενείς, με εμφανή σκοπό τη δημιουργία ενός πολιτιστικού αχταρμά, μίας ανερμάτιστης μάζας ανθρώπων, ποτισμένων στη γηπεδική νοοτροπία και ιδεολογία και γι αυτό άνετα κατευθυνομένων.

Είναι όμως εύκολο ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΒΑΘΥΝΕΙ να τσουβαλιάζουμε και να δαιμονοποιούμε τους πάντες και τα πάντα και να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους φορώντας όμως στον εαυτό μας την προβιά του Προοδευτικού ξερόλα, όντας επι της ουσίας Ανεκπαίδευτοι, Φασίστες, Σκοταδιστές, Αγνώμονες, Ρατσιστές και στο βάθος Μισάνθρωποι. Ξέρουμε να καταδικάζουμε συλλήβδην τις δικές μας παραδόσεις ως ξεπερασμένες κι οπισθοδρομικές, να λέμε ότι ο λαός μας είναι ποτισμένος με ρατσιστικά αισθήματα, να λέμε για τους δικούς μας παπάδες ότι είναι έτσι και αλλιώς (δέχομαι ότι σε αρκετές περιπτώσεις η κριτική είναι σωστή και επιβεβλημένη γιατί σε πολλά πράγματα το έχουν παρακάνει), αλλά για τον Μωαμεθανικό κόσμο (και όχι μόνο) που είναι ο κόσμος του εφαρμοσμένου ΦΑΣΙΣΜΟΥ κάνουμε ΤΟΥΜΠΕΚΙ ΨΙΛΟΚΟΜΜΕΝΟ και συν τοις άλλοις συνδιαλεγόμαστε μαζί τους, αντί να τους ψέγουμε, να τους ελέγχουμε και να ζητάμε μετ' επιμονής να κάνουν υποχωρήσεις (οι φίλοι μας οι Τούρκοι αλήθεια σε τι έχουν υποχωρήσει;), αντιθέτως καθόμαστε στα αυγά μας σαν τις κότες και υποχωρούμε εμείς αντί γι αυτούς, ΥΠΟΒΙΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και υποθηκεύοντας το μέλλον το δικό μας, της πατρίδας, του έθνους και των παιδιών μας.

Η ΑΓΝΟΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΧΗ Vs ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Θα σας δώσω μερικά επιχειρήματα που δικαιολογούν την Αποχή και μερικά που δικαιολογούν τη Συμμετοχή:

ΑΠΟΧΗ

  • Το λούσο και η γκλαμουριά στην οποία αρέσκονται πολλοί πολιτικοί, η εμφανής προσπάθεια πλουτισμού και η κατασπατάληση του εθνικού πλούτου η οποία ξεσκεπάζεται υπό τη σαρωτική ορμή της σωβούσης κρίσης,
  • Η επι της ουσίας αποστασιοποίηση των πολιτικών από τα πραγματικά και καθημερινά προβλήματα του κοσμάκη και η λειτουργία τους σαν ένα είδος κλειστής κάστας (με τον υπόλοιπο λαό και την αριστοκρατία του πλούτου να είναι οι άλλες δύο που συνθέτουν το σκηνικό) η οποία "δικαιωματικά" ηγείται τον τόπο αυτό.
    • Είδε ποτέ κανείς από αυτούς τι γίνεται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Κι αν είδε προβληματίστηκε καθόλου;
    • Είδε ποτέ κανείς από αυτούς τι γίνεται στα ιατρεία του ΙΚΑ και τα κρατικά νοσοκομεία; Κι αν είδε προβληματίστηκε καθόλου;
    • Είδε ποτέ κανείς από αυτούς τι γίνεται στις γειτονιές της Αθήνας από τα σκουπίδια, τα σπασμένα πλακάκια στα πεζοδρόμια, τα βουλωμένα φρεάτια, τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τους ναρκομανείς, τα βαποράκια, τις πόρνες τους λαθρομετανάστες και το παράνομο εμπόριο; Κι αν είδε προβληματίστηκε καθόλου;
    • Ξέρει κανεί από αυτούς αν έχει δουλέψει σωστά το ΣΔΟΕ, οι εισπρακτικοί μηχανισμοί της Εφορίας και του ΙΚΑ, η Επιθεώρηση Εργασίας, το ΕΣΡ, οι Πολεοδομίες, οι Συγκοινωνίες; Κι αν ναι προβληματίστηκε καθόλου;
    • Έχει ποτέ σκεφτεί κανένας από αυτούς πως τη βγάζουν οι φτωχοί συνταξιούχοι; Κι αν ναι προβληματίστηκε καθόλου;
  • Η έντονη αίσθηση ότι οι κυβερνώντες (αλλά και οι περισσότεροι από τους 300 της βουλής) είναι σφόδρα απάτριδες και δεν έχουν δική τους γραμμή πολιτικής σε όλα τα σημαντικά θέματα (Σκόπια, Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Κύπρος, Παιδεία, Οικονομία, Ασφαλιστικό, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ), παρά ακολουθούν τα όσα τους υπαγορεύει το Διευθυντήριο του εξωτερικού, είτε αυτό εδρεύει στις ΗΠΑ, είτε στη Γερμανία. Σαν αποτέλεσμα δημιουργείται η απελπισμένη διαπίστωση ότι η Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια το τρένο που βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν δηλαδή με λίγα λόγια ότι την ώρα που οι άλλοι πάνε μπροστά εμείς μένουμε τουλάχιστον στάσιμοι, μετατρεπόμενοι επιπλέον σε αγελάδα που αρμέγουν άλλοι και όχι οι ιδιοκτήτες της.
  • Τα προνόμια, η αισχρή ατιμωρησία μέσω κουκουλωμάτων υπό το όνομα "εξεταστική επιτροπή", ή μέσω του κλεισίματος της βουλής (και ο νοών νοείτω), με χρήση δηλαδή των ειδικών άρθρων του Συντάγματος τα οποία οι ίδιοι συντάξανε και περάσανε για να τη βγάζουν λάδι στις "βροχερές ημέρες",
    • Πότε τιμωρήθηκε πολιτικός από άλλους πολιτικούς;
    • Πως θα δουλέψει η δημοκρατία σωστά εάν επικρατεί μία διαιωνιζόμενη ατιμωρησία;
  • Ο ξεδιάντροπος νεποτισμός των πολιτικών με τα παιδιά να "κληρονομούν" την έδρα των γονιών, ή να διορίζονται σε θέσεις φιλέτα με φωτογραφικές διατάξεις και χωρίς μάλιστα την αντίδραση των πολιτικών αντιπάλων οι οποίοι προφανώς προσδοκούν στην επανάληψη των ιδίων αισχών όταν θα έρθει η σειρά τους.
  • Η όλο και χειρότερη επιλογή νέων ατόμων που ενσωματώνονται στην πολιτική ζωή του τόπου μας: Στους γόνους των γνωστών πολιτικών οι οποίοι "κληρονομούν" το κοπάδι του πατέρα ή της μάνας τους, προστίθενται όλο και περισσότεροι ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟΙ υποψήφιοι, άσχετα αν είναι άξιοι ή όχι. Αθλητές, καλλιτέχνες, TV περσόνες και άλλα αναγνωρίσιμα "φρούτα" καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερη έκταση στα ψηφοδέλτια και ακόμα χειρότερα... καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες έδρες στη Βουλή, τις Περιφέρειες και τους Δήμους. Αν δεν είναι αυτό κατάντια τότε τι είναι;
  • Η εμφανέστατη προσπάθεια χειραγώγησης της σκέψης των πολιτών με τη συνδρομή των σάπιων ΜΜΕ και με τη χρήση ξύλινου λόγου, εώλων δημαγωγικών επιχειρημάτων, αναξίων ακόμα και για το πνευματικό επίπεδο παιδιών του νηπιαγωγείου, μέσω απειλών (καλή ώρα όπως η πρόσφατη απειλή του ΓΑΠ), ή μέσω κούφιων υποσχέσεων που ποτέ δεν εφαρμόζονται.
  • Η καλλιέργεια νοοτροπίας διαίρεσης και όχι συνένωσης του λαού, τη στιγμή που οι ίδιοι οι πολιτικοί έξω από τα παράθυρα των ΜΜΕ και τα έδρανα της Βουλής είναι φιλαράκια. Όταν μιλάμε για γαλάζια και για πράσινα παιδιά τι άλλο από διαίρεση του έθνους πρόκειται; Όταν αντιμετωπίζονται διαφορετικά οι άνθρωποι εξαιτίας των φρονημάτων τους δεν καλλιεργείται διχασμός;
  • Στο πλαίσιο των όσων αναφέρθηκαν αμέσως παραπάνω εντάσσεται και η αναξιοκρατία, καθώς ο κάθε αποτυχημένος πολιτευτής "δικαιωματικά" εξασφαλίζει μία θέση Προέδρου σε ΔΕΚΟ, Γενικού Γραμματέα σε Υπουργεία ή οργανισμούς κλπ. Αντίστοιχα συναντάμε διάφορους αφισοκολλητές να καταλαμβάνουν αδρά αμειβόμενες θέσεις στο δημόσιο, "τιμής ένεκεν", ώς ανταμοιβή της μεγάλης προσφοράς στην παράταξη (αλλά όχι στην πατρίδα) και πάει λέγοντας.
  • Η στρεβλή λειτουργία του κομματικά ελεγχόμενου συνδικαλισμού, ο οποίος αφ' ενός αποτελεί εφαλτήριο για την κατάληψη βουλευτικών και υπουργικών θώκων από τους υψηλά ιστάμενους συνδικαλιστές, αφ' ετέρου δε, δεν εξυπηρετεί σωστά τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι μόνον αυτό, πολλές φορές έχει αναδειχθεί όχι απλά σε τροχοπέδη της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας (την οποία αντιμετωπίζει συλλήβδην ως εχθρό της εργασίας), αλλά και βρόγχος στο λαιμό της με αποτέλεσμα την απώλεια θέσεων εργασίας.
  • Η εμφανέστατη προσπάθεια εξοβελισμού από την ψυχή του έθνους των ελλήνων παραδοσιακών αξιών, ή αν το θέλετε διαφορετικά η θλιβερή εκ των υστέρων διαπίστωση από τους συμπατριώτες μας ότι ένα πλήθος από παραδοσιακές αξίες, έθη (συνήθειες), καταστάσεις, στερεότυπα κλπ τα οποία χωρίς να το αξίζουν έχουν καταρρεύσει, καταρρέουν ή πολεμούνται χωρίς έλεος και χωρίς κάποια εμφανή αντίσταση, με στόχο την αποπροσωποποίηση ολοκλήρου του έθνους.

Τα παραπάνω μαζί με τα όσα κατεγράφησαν σε προηγούμενη ανάρτησή μου είναι κατ' εμέ το πραγματικό μήνυμα της Αποχής που πρέπει οι πολιτικοί να λάβουν υπ' όψιν τους αν έχουν φιλότιμο και είναι άνθρωποι που μαθαίνουν από τα λάθη τους προκειμένου να πάνε πιό μπροστά.

Έτσι λοιπόν και με βάση τα παραπάνω, ο κάθε ηλικίας πολίτης έχει σχηματίσει στο μυαλό του τις ακόλουθες ακλόνητες απόψεις που τον οδηγούν δικαίως μεν λανθασμένα δε:

  • Δεν υπάρχει Δημοκρατία.
  • Δεν υπάρχει αξιοκρατία.
  • Δεν υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί.
  • ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

  • Εξοβελισμός από την πολιτική ζωή του κάθε φελλού. Του κάθε άχρηστου και πονηρού πολιτευτή που εκμεταλλεύεται τη ραθυμία του πολίτη να ασχοληθεί με τα κοινά.
  • Εκλογή των αξίων, των ικανών, των αγνών.
  • Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού απαγορεύει στην μειοψηφία να λαμβάνει αποφάσεις για λογαριασμό της πρώτης. Αυτό όμως φίλοι μου συνέβη στις εκλογές που έγιναν. Οι λίγοι αποφάσισαν για τους πολλούς.

Η Συμμετοχή είναι η μόνη ελπίδα.

Η ελπίδα που πάει να σβήσει μέσα σε ένα νέο επερχόμενο Μεσαίωνα πρέπει να συντηρηθεί. Μόνο η ελπίδα μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς την παρακμή και αυτός είναι κατ' εμέ το ισχυρότερο επιχείρημα για να μην απέχει κανείς από τα κοινά.

Αν μη τι άλλο έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας και τους νεκρούς μας.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Φίλοι καλησπέρα.

Θα σας εξομολογηθώ τον πόνο μου σε ό,τι έχει να κάνει με τις εκλογές.

Όσοι διαβάζετε τις αναρτήσεις μου γνωρίζετε ήδη την εναντίωσή μου στην αποχή και τους κινδύνους που θεωρώ ότι αυτή κρύβει, καθώς επίσης και την άποψή μου ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να ενεργοποιηθούν και να συμμετέχουν.

Στην παρούσα ανάρτηση όμως θα σας πω κάτι άλλο:

Με τις κοκορομαχίες των Υποψηφίων Νομαρχών στα τηλεπαραθύρια δεν θέλησα να ασχοληθώ. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, καθώς και να θέλεις δε μπορείς να το αποφύγεις. Έτσι λοιπόν κατά τη διάρκεια ενός τηλεπεριπάτου έτυχε να πέσω στην εκπομπή του ακατονόμαστου για εμένα κουμπάρου του μακαρίτη Σωκράτη Γκιόλια. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν έτυχε να μιλάει ο υποψήφιος της ΝΔ κύριος Κικίλιας...

Εντυπωσιάστηκα!

Εντυπωσιάστηκα όμως αρνητικά.

  • Ο άνθρωπος αυτός πρώτα πρώτα δεν έχει διδαχτεί τη γλώσσα του σώματος (έχω τη σχετική εμπειρία και μπορώ να σας βεβαιώσω γι αυτό), όπως εμφανώς έχουν διδαχτεί πάρα πολλοί πολιτικοί με πρώτο πρώτο τον "κουρασμένο" Κ.Καραμανλή ο οποίος δεν ήταν όμως πολύ καλός μαθητής σε αντίθεση με τον νύν πρωθυπουργό, ο οποίος παίρνει άριστα.
  • Επιστρέφω στον ψηλό και άχαρο Βασίλη... Το ύφος του είναι ύφος ενός κουτοπόνηρου πλασιέ, ο οποίος προσπαθεί να πουλήσει (ανεπιτυχώς για εμένα) φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ενός Μαυρογιαλούρου άλλης εποχής. Για το ύφος του βέβαια δε σχημάτισα την γνώμη αυτή από τα 2-3 λεπτά που είδα στην TV, αλλά και από τις αφίσες και τα (ακριβά) τηλεοπτικά σποτάκια.
  • Ο λόγος του είναι κενός περιεχομένου. Μόνο με συνθήματα μπόρεσε να μιλήσει αυτά τα 2-3 λεπτά που άντεξα να τον βλέπω πρίν συνεχίσω τον τηλεπερίπατό μου. Ατάκες και μόνο ατάκες και ουσία καμία.
  • Δεν εντόπισα καμία οξύνοια λοιπόν, ούτε στο βλέμμα του, ούτε στο πως χρησιμοποιούσε το σώμα του και πολύ περισσότερο στον λόγο που άρθρωσε αυτά τα 2-3 λεπτά. Ήταν επιεικώς απογοητευτικός! Νέο παιδί, γιατρός άνθρωπος, ψημένος στους αγωνιστικούς χώρους (σημαντική εμπειρία για έναν άνθρωπο, εμπειρία η οποία διευρύνει την αντίληψη και "ανοίγει το μάτι"¨), με εμπειρία σε δημοτική θέση ευθύνης (λέμε τώρα) στον πρώτο δήμο της χώρας! "Run Forest" μου ήρθε αβίαστα μία φωνή στο μυαλό.
  • Απορώ λοιπόν και με τον αρχηγό της ΝΔ με την επιλογή του. Καλά δεν έχει μάτια να δει τι εστί Κικίλιας; Επικοινωνιακούς Συμβούλους δεν έχει να τον συμβουλέψουν αν το προφίλ του Κικίλια μπορεί ή δεν μπορεί να έχει πέραση στον κόσμο; Χάθηκαν οι άξιοι άνθρωποι στο συγκεκριμένο κόμμα (βέβαια για την αξία όλων όσων πολιτεύονται έχω έντονες αμφιβολίες);
  • Μήπως όμως ο κάθε κύριος Σαμαράς νομίζει ότι ο λαός είναι βόδια που δεν βλέπουν; Μήπως αρκεί το "Αντημνημονιακό" σύνθημα για να τσιμπήσει μία παράταξη ψήφους; Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι βόδια!

Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής δεν ψήφισα κανέναν από τους υποψηφίους Περιφερειάρχες. Ψήφισα για Δήμαρχο (μαζί με το 73% των Ρεντιωτών και το 33% των Νικαιωτών) τον προηγούμενο Δήμαρχο Αγίου Ιωάννου Ρέντη κύριο Ιωακειμίδη ο οποίος τόσα χρόνια μάλλον ικανοποιητικά διοικεί το δήμο.

Στις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής θα ψηφίσω πάλι τον ίδιο υποψήφιο Δήμαρχο φυσικά λόγω εντοπιότητας το ομολογώ, αλλά και προκειμένου να μην εκλεγεί ο γνωστός κος Λογοθέτης ο οποίος δε μου γεμίζει καθόλου το μάτι (η θητεία του στον Πειραιά υπήρξε σίγουρα αποτυχημένη - ενώ στη Νίκαια ακόμα πιό παλιά μάλλον τα είχε πάει καλά).

Στις περιφερειακές όμως έχω τρομερούς ενδοιασμούς... ΠΑΣΟΚ ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ (ποτέ δε γούσταρα). Μνημόνιο ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Σγουρό ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Δεν μου πάει όμως το χέρι να ψηφίσω και τον απαράδεκτο κατ' εμέ κο Κικίλια και μάλιστα να δώσω δικαίωμα να μπεί για τα καλά στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας άλλος ένας άνθρωπος με όχι ιδιαίτερα μεγάλο ειδικό βάρος (το δικαίωμα αυτό βέβαια του το έδωσε ο κος Σαμαράς ο οποίος αργά αλλά σταθερά χάνει την όποια εκτίμηση του είχα).

Δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό, αλλά με δεδομένη την εικόνα που έχω σχηματίσει για τον Κικίλια, η συνείδησή μου κρυφοκοιτάζει το Σγουρό...

Όταν μπω μέσα στο παραβάν θα πάρω την τελική μου απόφαση κι ο Θεός βοηθός.

Υ.Γ.

Για τον τρισμέγιστο φελλό και οριακής νοημοσύνης κο Τατούλη δε θέλω να ξοδέψω ούτε ένα δευτερόλεπτο. Απλά ντροπή σε όσους τόσα χρόνια σαν αγελαία ζώα τον εκλέγανε και σε όσους σαν αγελαία ζώα πήγαν την Κυριακή που πέρασε και θα πάνε και μεθαύριο για να τον ψηφίσουν. Είχε γίνει - ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - και υφυπουργός. Τρομάρα μας!

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ!

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Το Πραγματικό Μήνυμα των εκλογών.

Για δες θάμα κι αντίθαμα παράξενο μεγάλο

εβγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι.

Χάρρυ Κλύνν "Πατάτες" 1981 σε κείμενα Γιάννη Κακουλίδη

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα φίλοι μου. Πρόκειται για μία μάχη μέσα σε ένα θέατρο του παραλόγου. Στη μάχη όμως αυτή που περιγράφεται παραπάνω, υπάρχουν θύματα και αυτά δεν είναι άλλα από:

  • Το λαό.
  • Την Ελλάδα.
  • Τη Δημοκρατία.

Ο ΓΑΠ απειλεί! Η απειλή του μου θυμίζει λίγο το γνωστό υπό Κ.Καραμανλή ρηθέν "Ή εγώ, ή τα τάνκς" και εκ των υστέρων μπορεί να χαρακτηριστεί ως "Το ποντίκι που βρυχάται".

Ο Σαμαράς υπερηφανεύεται για "Ολική επαναφορά" του κόμματός του.

Ή Παπαρρήγα χαίρεται για τα ποσοστά που έπιασε.

Ο Καρατζαφέρης θεωρεί θετική τη συγκράτηση των ποσοστών του ΛΑΟΣ.

Ο Τσίπρας πάλι έδωσε τις δικές του ερμηνείες και πάει λέγοντας.

Κανένας όμως δεν έσκυψε το κεφάλι του να πει τα ακόλουθα:

"Ζητώ συγγνώμη από τον έλληνα πολίτη για το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί στην απαξίωση και στον ευτελισμό της πολιτικής ζωής που σαν αποτέλεσμα είχε τα ανεπίτρεπτα για μία δημοκρατία ποσοστά αποχής. Κανένας πολιτικός δεν θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος με αυτά τα ποσοστά αποχής κι εγώ περισσότερο από όλους.

Το ποσοστό της αποχής, των λευκών και των άκυρων ψηφοδελτίων καταδεικνύει την δική μου ανεπάρκεια και αν μη τι άλλο εκλέγει πανίσχυρη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή αποτελείται από άλλους πολιτικούς από αυτούς που πολιτεύονται σήμερα. Άλλους βουλευτές, υπουργούς και υφυπουργούς πιό ικανούς και αληθινούς.

Για το λόγο αυτό και με βάση το μήνυμα των εκλογών όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, οφείλω για το καλό της πατρίδας και της δημοκρατίας να αποσυρθώ από την πολιτική και να βάλω λουκέτο στο κόμμα που προϊσταμαι. Ευχαριστώ όσους με τίμησαν με την ψήφο τους και ζητώ συγγνώμη για τα λάθη μου. Από σήμερα η πολιτική σκηνή της Ελλάδας δεν θα επιβαρύνεται με την παρουσία μου και προτρέπω το ίδιο να κάνουν και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου".

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΔΥΣΗΣ

Με αφορμή το δημοσίευμα με τίτλο "Οι Έλληνες δεν πληρώνουν τα χρέη τους από το 400 π.Χ.!" και τα όσα λέει ο κος Jon Moulton, παραθέτω εν τάχει, επιγραμματικά και σίγουρα με ελλείψεις τη συνεισφορά του ελληνισμού στην παγκόσμια κοινότητα και τον πολιτισμό:

  • Μέτρο.
  • Φιλοσοφία.
  • Ιστορία.
  • Επιστήμη.
  • Λογική.
  • Θέατρο.
  • Δημοκρατία.
  • Γονιμοποίηση όλων των φτωχών γλωσσών με λέξεις, ορολογίες και ΕΝΝΟΙΕΣ.
  • Τεράστια συμβολή στη συγγραφή των Ευαγγελίων και τη διάδοση του λόγου του Ιησού Χριστού.
    • Η συμβολή αυτή αφορά τόσο στην παγκοσμιοποιημένη από την εποχή μετά τον Μέγα Αλέξανδρο και μεστή νοημάτων γλώσσα μας,
    • όσο και στους έλληνες των πρώτων χριστιανικών αιώνων, οι οποίοι, κακά τα ψέμματα, είχαν προ καιρού απογοητευθεί από την παλαιά μυστικιστική ειδωλολατρική θρησκεία, ασπάστηκαν με θέρμη διέδοσαν τη νέα και όταν ήρθε ο καιρός μαρτύρησαν γι αυτήν.
  • Αναχαίτιση Περσών και Τούρκων. Πιστέψτε με, ίσως πρόκειται για τη μεγαλύτερη προσφορά του ελληνισμού από όλα τα όσα καταγράφησαν ανωτέρω.
  • Αναχαίτιση Ιταλών και καθυστέρηση Γερμανών κατά το 1940 (επίκαιρο).
  • Μαζί με τους Σέρβους, η μόνη χώρα που έκανε εθνική αντίσταση κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και που λεηλατήθηκε και βασανίστηκε τόσο σκληρά από τους σημερινούς της φίλους και εταίρους της (Γερμανούς - Ιταλούς - Βουλγάρους - Αλβανούς).
  • κλπ κλπ, όποιος θέλει μπορεί να με βοηθήσει να συμπληρώσω σιγά σιγά τη λίστα αυτή.

Συμπέρασμα: Η Ελλάδα (όσα αίσχη και αν έχει κάνει κατά καιρούς - και έχει κάνει ) έχει προσφέρει αίμα και πνεύμα στην ανθρωπότητα, έχοντας προσπαθήσει (ανεπιτυχώς, αλλά η προσπάθεια είναι εμφανής) κατά περιόδους να χτίσει έναν κόσμο αρετής και ήθους. Όποιος θέλει ας μου αποδείξει το αντίθετο.

Οι νορμανδο-αγγλο-σάξωνες τοκογλύφοι τι πολιτισμό δρομολογίσανε τους τελευταίους αιώνες που έχουν τα ινία στα χέρια τους; Τι έχουν προσφέρει;

  • 2 Παγκόσμιους / πλήθος κατακτητικών πολέμων.
  • 1204.
  • Αφανισμό ολόκληρων φυλών της Αφρικής και της Αμερικής.
  • Σκλαβιά σε πολύ κόσμο σε όλη τη γη (π.χ. Κύπρος, Κίνα, Ινδία Αφρική και δεν επεκτείνω τη λίστα).
  • Υποκίνηση πολέμων (εμφυλίων - διακρατικών) με σκοπό:
    • Την πώληση όπλων που κατασκευάζονται από τις δυτικές βιομηχανίες.
    • Την αποδυνάμωση των λαών προς όφελος των δυτικών (δεν κατονομάζω χώρες και λαούς αφού είναι γνωστοί).
  • Εξαθλίωση του 90% του παγκοσμίου πληθυσμού για να ζούν σαν βασιλιάδες το 10%.
    • Επιτρέπεται κύριοι εν έτει 2010 να ξεσπάνε επιδημίες χολέρας (βλ. Αϊτή); Αυτό είναι ένα τρανταχτό δείγμα του Δυτικού μας πολιτισμού και μη μου πείτε "ας πρόσεχαν οι αϊτιανοί"...
  • Τεχνολογία σε βάρος του ήθους.
    • 2 Ατομικές βόμβες και πλήθος πυρηνικών δοκιμών απείρως μεγαλύτερης ισχύος.
    • Πτήσεις στον Άρη και τους λοιπούς πλανήτες τη στιγμή που εδώ στη γη υπάρχουν πλήθος προβλήματα που βασανίζουν κυριολεκτικά τους ανθρώπους.
  • Οικολογικές καταστροφές
    • Καταστροφή δασών και οικοσυστημάτων χερσαίων και θαλασσίων.
    • Υπερεκμετάλλευση φυσικών πόρων.
    • Κλιματική αλλαγή.
  • Επιτόκια, τόκους, CDs, Χρηματιστήρια, κλπ κλπ και απάτες μεγέθους πολλαπλασίου από τα χρέη της Ψωροκώσταινας Ελλαδίτσας μας, την οποία τόσο ανελέητα (όχι βέβαια τόσο άδικα) χτυπάνε και χλεβάζουν.

Ο κάθε κος Jon Moulton, ας προσέχει τα λόγια του και ας περιορίζεται σε αυτά που γνωρίζει καλά (ας πει "η Ελλάδα δε γλυτώνει τη χρεοκοπία" και τέλος) και ας μην εκτοξεύει ΜΠΟΥΡΔΕΣ για να δημιουργήσει κλίμα προς την κατεύθυνση που αυτός και τα σκοτεινά αφεντικά του επιθυμούν. Μπούρδες οι οποίες συνδέονται άμεσα στην απάνθρωπη και πονηρή λογική με βάση την οποία κάποιοι λαοί χαρακτηρίζονται ως γουρούνια (PIIGS), με εμφανή σκοπό να αμβλυνθεί το κοινό ανθρώπινο αίσθημα της Συμπόνιας των υπολοίπων λαών, όταν τα "γουρούνια" θα υπόκεινται σε αυστηρές τιμωρίες ως συνέπεια των "πράξεών τους".

Δυστυχώς όμως και ελάχιστη ιστορική βάση να έχουν τα λόγια του (κάποιος σχολιαστής του άρθρου ξέθαψε χρεοκοπία δέκα πόλεων κρατών τον 4ο π.Χ. αιώνα οι οποίες δε μπόρεσαν να αποπληρώσουν δάνειο που είχαν πάρει από το ταμείο της συμμαχίας της Δήλου και μου το ανέφερε για να σκύψω το κεφάλι - ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ;), είναι εμφανές ότι ο εν λόγω κύριος δεν έχει μέσα του αισθήματα μέτρου, δικαιοσύνης, ταπεινότητας, μα ούτε και αγάπης.

Θλιβερό χαρακτηριστικό του σύγχρονου Homo Economicus.

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Ινδιάνικη Σοφία

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.

Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο "λύκων" που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία καιη πίστη στο Θεό".

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
"Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ....
"Αυτός που ταΐζεις".

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΣΕΙΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΣΕ ΤΙ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΙ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

Αμετροέπειας το ανάγνωσμα!

Πρόσχομεν; Δε νομίζω.


Αρχίσανε τα όργανα. Λόγια, λόγια, λόγια (λόγια ψεύτικα).

  • Ο ένας, πρώην ημιαναγνωρίσιμος αθλητής - γιατρός, θητεύσας επί μακρόν στο πλευρό του νύν δημάρχου Αθηναίων, διαψεύδει ότι θα κατέβει υποψήφιος με το συνδυασμό του γνωστός κύναιδος δικηγόρος. Σε πείσμα όμως του άλλου δεξιού (;) κόμματος, ο μελαχροινός διαγραμμένος προσφέρει τη στήριξή του (τι πάει να πει αυτό στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το κατάλαβα) στον πρώην αθλητή.
  • Ο άλλος, κυβερνητικός, αλλά παράλληλα αντιμνημονιακός, σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Ωστόσο, ψήφος στους υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος θα αποτελέσει ψήφο εμπιστοσύνης στην ακολουθούμενη πολιτική.
  • Ο τρίτος (ο διαγραμμένος) κατεβαίνει ανεξάρτητος για να δηλώσει την αντίθεσή του στις κυβερνητικές πολιτικές και γιατί όχι, λέω εγώ, να βρεί άλλη μία ευκαιρία να μπεί πάλι μέσα στο μαντρί από το οποίο εκδιώχθηκε λόγω απειθαρχίας μαζί με την ακοντίστρια!
  • Ο μπουμπούκος κατέβηκε υποψήφιος (με ξενοφοβικό προφίλ) προκειμένου να μην κατεβεί, ο κατά έτη φωτός αξιότερός του πολιτικός, 2ος τη τάξει στο εν λόγω κόμμα, και τσαλακώσει το προφίλ του αρχηγού και εγείρει διεκδικήσεις για την αρχηγία.
  • Ο οινοπαραγωγός μας παρουσιάζεται πολύ ανοιχτόμυαλος και θέλει να προσφέρει υψηλού επιπέδου θεάματα στο λαό για να προσελκύσει έσοδα...
  • Κάτω από το αυλάκι, το κυβερνών κόμμα στηρίζει τον παρεξηγημένο πρώην υφυπουργό πολιτισμού (τρομάρα του). Σε ποιό σημείο ταυτίζεται ιδεολογικά με το συγκεκριμένο πολιτικό (προσωπικά ποτέ δεν το συμπάθησα το άτομο) ώστε να του παρέχει "στήριξη";
  • Ο άλλος με τον έτσι και ο παραάλλος με τον αλλιώς που αυτό κι εκείνο και το άλλο....
  • Συζητήσεις επί συζητήσεων (και που είσαι ακόμα), χωρίς κανένα ειρμό και τελικό στόχο (πέραν από το να μπερδέψουν τον τηλεθεατή).

(Σι)Χάθηκα!

Όλο το σκηνικό μου θυμίζει ρωμαϊκές - βυζαντινές παρασκηνιακές ίντριγκες.

Τελικά ξέχασα για ποιό πράγμα γίνονται οι εκλογές. Ή μήπως δεν ενημερώθηκα ποτέ;

Απορίες:

  • Από πότε υπάρχει ο θεσμός των Περιφερειών (1986 - το γνωρίζατε;) και ποιά υπήρξε η μετεξέλιξή τους μέχρι να λάβουν τη σημερινή τους μορφή;
  • Ποιές θα είναι οι δομές των Περιφερειών;
  • Ποιά τα όργανά τους;
  • Ποιές οι αρμοδιότητές τους τελικά;
  • Απο πού θα προέρχονται τα έσοδά τους και ποιός θα τα διαχειρίζεται;
  • Θα υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στις Περιφέρειες (οι οποίες αποτελούν κατά κάποιον τρόπο μικρά κράτη μέσα στην ελληνική επικράτεια) με δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων, ή όχι;
  • Θα δουλέψει όλο το σύστημα υπέρ του απλού πολίτη, ή θα γίνει άλλο ένα γρανάζι στον πολυδαίδαλο κρατικό μηχανισμό και την πολυδιάσπαση των αρμοδιοτήτων, ο οποίος τελικά καταλήγει να στέκεται ενάντια στα συμφέροντά μας;
  • Ποιός είναι ο κάθε ένας υποψήφιος (περιφερειάρχης - σύμβουλος); Ποιά τα προσόντα του; Που έχει δουλέψει; Τι έχει πετύχει;

Αν τα παραπάνω ερωτήματα γίνονταν στους υποψηφίους Περιφεριάρχες και Συμβούλους πιστεύω ότι ελάχιστοι θα μπορούσαν να μας δώσουν ολοκληρωμένες ικανοποιητικές απαντήσεις.

Εγώ λοιπόν την ξεκίνησα τη βόλτα μου για να ενημερωθώ, έστω και επιφανειακά, έστω και την τελευταία στιγμή. Και η έρευνα συνεχίζεται.

Συμβουλή μου: Να διαβάζετε πάντα πίσω από τα γράμματα, γιατί αυτά που (μας αφήνουν να) βλέπουμε είναι σκιές ειδώλων.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Προς Νικήτα Κακλαμάνη (Ιστορία μιας ζωής)

Ν. Κακλαμάνης: "Έχουμε αλλάξει την Αθήνα". Άρθρο το οποίο δημοσίευσε το Capital την 12/09/2010 παίρνοντάς το από τον Αθήνα 984.

Η Αθήνα, βάσει στοιχείων των Ευρωπαίων tour operators, είναι καθαρότερη πόλη από Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη. Η προσπάθεια θα συνεχιστεί αλλά η ενεργός συμμετοχή των πολιτών είναι αναγκαία για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα”, τονίζει ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης απαντώντας σε έρευνα της “Καθημερινής”.

Ο κ. Κακλαμάνης παραθέτει στοιχεία λέγοντας χαρακτηριστικά ότι: Tο 2010 έχουμε 200 απορριμματοφόρα έναντι 50 το 2007, 55 πλυστικά οχήματα έναντι 20 το 2007, 90 οχήματα συλλογής ογκωδών αντικειμένων έναντι 30 το 2007, 50 σάρωθρα οδοκαθαρισμού έναντι 13 το 2007, 3 υπόγεια συστήματα έναντι 1 το 2007, 6.000 μπλε κάδοι έναντι 1.000 το 2007.

Σε ότι αφορά το δίχτυ κοινωνικής προστασίας του δήμου Αθηναίων ο κ. Κακλαμάνης δηλώνει υπερήφανος για το Κέντρο Σίτισης, το Κοινωνικό Φαρμακείο που είναι το μοναδικό στην Ευρώπη, το Κοινωνικό Παντοπωλείο, την Αθηναϊκή Αγορά, το Ξενοδοχείο των Φτωχών και τα δύο ενοικιαζόμενα ξενοδοχεία για αστέγους.

Απάντηση σε αυτόν τον άνθρωπο που εμφανέστατα με κοροϊδεύει:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην οδό Νιόβης.

  • Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τη δεκαετία του '70, μου έχει μείνει η ανάμνηση ότι οι πόρτες σε όλα τα σπίτια ήταν ανοικτές. Έπαιζα κρυφτό τότε μαζί με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς και έμπαινα άφοβα από τις ανοικτές εξώπορτες για να κρυφτώ για τις ανάγκες του παιχνιδιού. Μέχρι σήμερα που είμαι 40 ετών θυμάμαι καλά όλα τα κλιμακοστάσια και όλα τα υπόγεια των πολυκατοικιών του δρόμου, το πως μπαίνει (αν μπαίνει) το φως του ήλιου και ακόμα τις χαρακτηριστικές μυρωδιές τους. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών γνωρίζανε εμένα και τις οικογένειες του πατέρα και του παππού μου και με το παραμικρό γνωρίζανε ποιό κουδούνι να χτυπήσουν (και για τα παράπονα).
  • Μπάλλα, κυνηγητό, κρυφτό, μήλα, αγώνες με αυτοκινητάκια κλπ περιελάμβανε το ρεπερτόριο των παιχνιδιών μας μέχρι να πέσει ο ήλιος και να μη μπορούμε να βλέπουμε τίποτα. Μόνο τότε επιστρέφαμε στα σπίτια μας, πτώματα στην κούραση και μαύροι από τη βρώμα. Η μάνα μου ποτέ δε με απέτρεψε από το παιχνίδι, γιατί απλά δε φοβήθηκε ούτε μία στιγμή.
  • Μέχρι σήμερα θυμάμαι τους φίλους του παππού μου και του πατέρα μου που συχνάζανε στον καφενέ στη γωνία Αχαρνών και Νιόβης: Δικαστές, Αξιωματικοί, Γιατροί, Επιχειρηματίες, Καλλιτέχνες. Στις παιδικές μου (ίσως εξιδανικευμένες) αναμνήσεις είναι όλοι τους καλοντυμένοι, όλοι τους αξιοπρεπείς η δε περιοχή χωρίς να είναι Κολωνάκι, ήταν μία από τις καλές περιοχές της Αθήνας.

  • Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 εγώ ήμουν μαθητής. Το 41ο γυμνάσιο (εγκατεστημένο μετά το σεισμό του '81 στο παλιό ιδιωτικό Τυχόπουλου) θυμάμαι είχε καλό όνομα (αφού οι περισσότερες καλές οικογένειες της περιοχής δεν είχαν φύγει ακόμα από εκεί).
  • Όταν με το καλό πήγα λύκειο, άρχισαν τα ιδιαίτερα μαθήματα. Που αλλού θα πήγαινα, παρά στα φροντιστήρια γύρω από την πλατεία Κάννιγγος; Ποτέ κύριε Νικήτα μου δε φοβήθηκα να πάω εκεί και να γυρίσω (βράδυ μετά τις 10 μ.μ. με συγκοινωνία ή και με τα πόδια μέσω της Πατησίων ή της Αριστοτέλους). Ακόμα και όταν είχε γίνει η κατάληψη του Χημείου (το '86 ή το 87 δε θυμάμαι με ακρίβεια) και κλαίγαμε από τα δακρυγόνα στην Εμμ. Μπενάκη. Ακόμα και στις φασαρίες του Πολυτεχνείου, ακόμα και μέσα από τα κακόφημα Εξάρχεια, ακόμα και όταν στη Νιόβης άνοιξε η Pub Scandy στην οποία γινόταν διακίνηση. Έφηβος θα μου πεις.

  • Τα χρόνια περάσανε. Η πλατεία Συντάγματος και η πλατεία Ομονοίας ξηλώθηκαν και ξαναφτιάχτηκαν κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Ήρθε το '90, τα σύνορα ανοίξανε με την γνωστή εγκληματική ελληνική προχειρότητα, ανοργανωσιά, απουσία σχεδιασμού και πάνω απ' όλα απουσία στόχων (ή μήπως υπήρξε δόλος). Η γειτονιά (ίσως νομοτελειακά) άρχισε να φθίνει.
  • Οι πολυκατοικίες πάλιωναν και δεν μπορούσαν να αντικατασταθούν με νέες, καθώς οι παλιές μονοκατοικίες είχαν ήδη (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) μετατραπεί σε πολυκατοικίες. Οι ανύπαρκτοι χώροι πρασίνου, οι ανύπαρκτες πλατείες, οι ανύπαρκτοι χώροι στάθμευσης, η ασφυκτική πολυκοσμία, αποτελέσματα όλα του ανύπαρκτου πολεοδομικού σχεδιασμού κατά το κτίσιμο της πόλης σταδιακά δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι τιμές των (παλαιών πια) ακινήτων έπεσαν, το ίδιο και τα ενοίκια. Πολλοί άνθρωποι από αυτούς που σας παρέθεσα παραπάνω, σταδιακά άρχισαν είτε να πεθαίνουν, είτε να φεύγουν για άλλα μέρη, με νεόδμητες κατοικίες και λιγότερο πυκνοκατοικημένα (Κηφισιά, Μαρούσι, Θρακομακεδόνες, Άγιο Στέφανο, Μαραθώνα, Νέα Μάκρη, κλπ) και στη θέση τους έρχονταν κατά κύριο λόγο μετανάστες οι οποίοι χωρίς να λέω ότι ήταν κακοί άνθρωποι (κάθε άλλο), απλά όπως και να το κάνουμε δεν ήταν της ιδίας ποιότητας με τους παλιούς αγαπημένους φίλους που εγκατέλειπαν τη γειτονιά (και η σύγκριση αυτή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει ρατσισμό - γιατί όπως και να το κάνουμε, άλλο ο παράνομος (ή μη) αλβανός που έζησε όλη του τη ζωή σαν αγρίμι υπό το καθεστώς του Χότζα που ήρθε μέχρι την Αθήνα με τα πόδια με μόνη περιουσία του τα ρούχα που φόραγε (υπερβάλλω;) κι άλλο ο καλοζωισμένος / μορφωμένος έλληνας).
  • Οι πόρτες δε θα έμεναν ποτέ πια ανοικτές.
  • Εγώ τη δεκαετία αυτή έβγαλα το πανεπιστήμιο ('88 - '95), πήγα στρατιώτης ('93 - '95), έπιασα δουλειά ('96), αλλά η οικογένειά μου έμενε πιστή στην περιοχή, έχοντας ένα ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο το οποίο μας εμπόδιζε ίσως να βλέπουμε τη φορά των πραγμάτων.
  • Όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και όταν η κατάσταση είχε αρχίσει να χαλάει λίγο, ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα. Θυμάμαι ότι από το 1987 που τελειώσαμε το σχολείο μέχρι και το 1993 που παρουσιάστηκα φαντάρος, πηγαίναμε πολλά βράδια με τους κολλητούς φίλους στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμωνα ή στο παγκάκι της στάσης Καμέλια (Αχαρνών και Νιόβης) και καθόμασταν μέχρι 3 - 4 η ώρα το βράδυ φιλοσοφώντας για τη ζωή, τις γυναίκες, κλπ και τίποτα δε μας φόβιζε.
  • Θυμάμαι ακόμα ότι όλα τα χρόνια που ήμουν φοιτητής στο Οικονομικό της Νομικής μου άρεσε να περπατάω από και προς το πανεπιστήμιο (για όσους δε γνωρίζουν Σόλωνος και Σίνα) και να χαζεύω τις γωνιές της Αθήνας. Περπάταγα λοιπόν στο Κολωνάκι, τα Εξάρχεια, στο Πεδίο του Άρεως, στα Χαυτεία, από την Ομόνοια μέχρι και τον Άγιο Νικόλαο και από το Σταθμό Λαρίσης, τον Κολωνό και τα Σεπόλια μέχρι την Άνω Κυψέλη και το Γαλάτσι. Μόλις τελείωσα τη θητεία μου και έπιασα δουλειά το 1996, στις παραπάνω περιοχές λόγω της τοποθεσίας της δουλειάς προστέθηκαν το Σύνταγμα, η Πλάκα, το Θησείο, του Ψυρρή, το Γκάζι και το Μεταξουργείο. Ποτέ δε φοβήθηκα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι κάτι κακό μπορεί να μου συμβεί. Λέτε αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι ήμουν ακόμα ένα ρωμαλέο αντράκι που αδιαφορούσε ή και ακόμα αγνοούσε τον κίνδυνο; "Ίσως" θα απαντήσω, "αλλά όχι αποκλειστικά" θα συμπληρώσω.
  • Το 1998 (αν θυμάμαι καλά), ήρθε το σκηνικό με τον Ματέι. Χαλασμός! Όλα ξετυλίχτηκαν μπροστά στα τα μάτια μας. Έξω από την πόρτα μας. Η Αμαλία ήταν ένας από εμάς. Γνωστή φυσιογνωμία από το σχολείο και αυτη, τα αδέλφια της και η φουκαριάρα η μητέρα της. Το γεγονός αυτό γκρέμισε στα μάτια μου την εξιδανικευμένη εικόνα που είχα (28 χρονών πια) για την περιοχή μου. Για την πατρίδα μου τα Κάτω Πατήσια.
  • Ξαφνικά διαπίστωσα ότι όλοι οι φίλοι της οικογένειας βρίσκονταν αλλού. Το ίδιο και οι δικοί μου φίλοι με εξαίρεση μόνο δύο (σήμερα μόνο ένας).
  • Στους φίλους αλβανούς προστέθηκαν σταδιακά, οι φίλοι ρώσοι, πακιστανοί, μπαγκλαντέσιοι, αφρικανοί κλπ.
  • Ο πρώτος όροφος στην πολυκατοικία της μάνας μου νοικιάστηκε αρχικά από ρώσους και κατέληξε σε μπαγκλαντέσιους, οι οποίοι σταδιακά το μετατρέψανε σε τζαμί της κοινότητάς τους (αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων) με αποτέλεσμα την ύπαρξη σημαντικής κίνησης στην είσοδο της πολυκατοικίας. Αλλά και πάλι δεν φοβηθήκαμε.

  • Και πάλι δεν τα παρατήσαμε. Αντιθέτως φίλοι μου αποφάσισα να αγοράσω και σπίτι επί της οδού Νιόβης εν έτει 2003 για να είμαι κοντά στους γονείς μου. Το αγόρασα με 15 ετές δάνειο και με τη χρηματική (και όχι μόνο) συνδρομή των γονιών μου το έφτιαξα από την αρχή. Το καλοκαίρι του 2003 βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου.
  • Οι ολυμπιακοί αγώνες του 2004 τελείωσαν. Τα καινούργια πλακάκια της οδού Αχαρνών ξεκόλλησαν σχεδόν αμέσως γεμίζοντας νερά από τα πρωτοβρόχια και τα πάντα επέστρεψαν στους γνωστούς ρυθμούς τους.
  • Το 2005 παντρευτήκαμε, στεγάσαμε τα όνειρά μας στο σπίτι μου, κάναμε το 2006 το πρώτο μας παιδί, όμως...
  • Η μπόχα από τα σκουπίδια που δεν μάζευαν τα περήφανα απορριματοφόρα τα οποία πληρώνονται (όπως και οι υπάλληλοι που τα συνοδεύουν) από τα δημοτικά τέλη που και εγώ καταβάλλω μέσω της ΔΕΗ και όχι μόνο, έφταναν στον τέταρτο όροφο του σπιτιού μου. Την ευωδιά αυτή δεν ανεχόμουν, όχι επειδή είμαι ευαίσθητος (κάθε άλλο), αλλά επειδή είχα νεογέννητο παιδί ΜΕ αναπνευστικά προβλήματα κύριε Νικήτα. Αντίστοιχα με την μπόχα στον αέρα, ήταν φυσικά και η κατάσταση στο πεζοδρόμιο, όπου το καροτσάκι του μωρού μου δε μπορούσε να προχωρήσει απάνω στο πεζοδρόμιο λόγω σκουπιδιών και παρατημένων στρωμάτων, ξύλων, επίπλων, μπάζων κλπ και φυσικά αναγκαζόμασταν να κυκλοφορούμε με το καρότσι στο δρόμο (Προς απόδειξη των λεγομένων μου έχω φυλαγμένες φωτογραφίες με αντίστοιχες ημερομηνίες).
  • Επειδή κύριε Κακλαμάνη μου έχω διάφορες ανησυχίες, αποφάσισα να ανακυκλώσω. Αλλά που ήταν ο κάδος; Τηλεφώνησα στο τηλέφωνο του Δήμου για να μου πουν που ήταν τοποθετημένος ο πλησιέστερος κάδος ανακύκλωσης. Με παρέπεμψαν στο αντίστοιχο Διαμέρισμα, η δε απάντηση ποιά ήταν; Ψάξτε εκεί τρυγύρω και θα τον βρείτε!! Και τι έκανα λοιπόν; Το πρωί που πήγαινα στη δουλειά μου με τα πόδια έβαζα τα χαρτιά κλπ σε μία σακούλα και περπατούσα μέχρι τη πλατεία Βικτορίας όπου υπήρχε ένα από αυτά τα κιόσκια ανακύκλωσης που τα βάζουν ιδιώτες. Ιδιώτες κύριε Κακλαμάνη μου. Σήμερα για να είμαι δίκαιος, έχει τοποθετηθεί κάδος ανακύκλωσης αρκετά κοντά στο παλιό μου σπίτι.
  • Το δυστύχημα όμως, ήταν το κλείσιμο της Pub Scandy (ναι εκεί που γινόταν διακίνηση). Το μαγαζί ενοικιάστηκε από ένα ζευγάρι (αυτός νιγηριανός, αυτή ελληνίδα) και η pub Scandy μετετράπη σε pub Africana.
  • Τα ναρκωτικά συνεχίσανε να διακινούνται. Αυτή τη φορά και έξω από την pub.
  • Οι μεθυσμένοι άρρενες θαμώνες (αυτοί που λέγεται ότι έχουν κάποια ιδιαίτερα προσόντα αν με εννοείτε) δεν ικανοποιούσαν την ανάγκη τους στις τουαλέτες, παρά χρησιμοποιούσαν το δρόμο και το πεζοδρόμιο, χωρίς να διαθέτουν καμία αίσθηση ντροπής. Έχω γυναίκα και παιδιά όμως και δεν μου αρέσουν κάτι τέτοια.
  • Οι πόρνες που στην περιοχή μας παραδοσιακά βρίσκονταν κλεισμένες μέσα στα δωμάτια των οίκων της οδού Φυλής, αποκτήσανε μαύρο χρώμα και στέκι στη γωνία Νιόβης και Φυλής. Εκεί που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ξεμυτήσει πόρνη.
  • Οι φασαρίες μεταξύ των θαμώνων της pub ήταν συχνές και η τζαμαρία του μαγαζιού ούκ ολίγες φορές σπασμένη.
  • Παρασκευές και Σάββατα, το μενού περιελάμβανε live ορχήστρα. Φυσικά μέχρι το ξημέρωμα! Η κυρία του πρώτου της πολυκατοικίας στην οποία βρισκόνταν η pub μέσα σε λίγο καιρό από το άνοιγμα του "κέντρου" γέρασε απότομα. Υπέφερε βλέπετε και κανένας δεν της έδινε βοήθεια. Κάποια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου και μου ζήτησε να βοηθήσω. Είχε απευθυνθεί όπου ήταν δυνατόν να απευθυνθεί. Στο αστυνομικό τμήμα Αγίου Παντελεήμονα όπου υπαγεται η περιοχή, στο Δήμο Αθηναίων, στο Συνήγορο του πολίτη, σε δικηγόρους, σε εφημερίδες. Από πουθενά καμία ανταπόκριση. Ο ένας την παρέπεμπε στον άλλο γιατί ήταν "αναρμόδιος". Μάλιστα μέσα σε όλη της την προσπάθεια, είχε "τσιμπήσει" την πληροφορία, ότι έχει γίνει κάποια σιωπηλή συμφωνία μεταξύ του Δήμου (ο οποίος ήταν ουσιαστικά ο φορέας που μπορούσε να δώσει τη λύση στο πρόβλημα) και της Πρεσβείας της Νιγηρίας προκειμένου να υπάρξει κάποιου είδους ασυλία για το συγκεκριμένο μαγαζί. Ομολογώ ότι πέρα από μία υπογραφή σε ένα χαρτί δεν της έδωσα παραπάνω βοήθεια.
  • Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάλεσα ο ίδιος την αστυνομία λόγω των φασαριών που δε μας αφήναν να κοιμηθούμε τα βράδια του καλοκαιριού που τα παράθυρα μέναν υποχρεωτικά ανοικτά. Όμως όταν η αστυνομία έκανε την εμφάνισή της, ο κύριος που λειτουργεί την pub α) "το έπαιζε" ότι δεν καταλάβαινε τίποτα από ελληνικά και β) ούκ ολίγες φορές σήκωνε τη φωνή του στους αστυνόμους που έρχονταν για συστάσεις και αν θυμάμαι καλά κάποια φορά είχαμε και σπρωξίματα. Εννοείται ότι μόλις το περιπολικό έφευγε, όλα γίνονταν όπως πρίν.
  • Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου για το καλό των παιδιών μας να πάμε στη Νέα Σμύρνη. Έβαλα πωλητήριο στο σπίτι μου και έπεισα τη μάνα μου να πουλήσει το δεύτερο διαμέρισμα της προίκας της προκειμένου να τσοντάρει για το καινούργιο σπίτι. Κατά μία εξωφρενική εύνοια της τύχης και τα δύο σπίτια πωλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ, αλλά σε τιμή όχι πολύ συμφέρουσα. Το σπίτι μου το αγόρασε έλληνας ομογενής από την Αλβανία, το δε σπίτι της μητέρας μου αλβανός που δήλωνε τουρκαλβανός με δάνειο από τον ΟΕΚ, (ενώ και το δεύτερο σπίτι της μάνας μου - αυτό στο οποίο μεγάλωσα - πωλείται κοψοχρονιά οσονούπω, πάλι με δάνειο του ΟΕΚ σε αφρικανό μετανάστη). Το δάνειο για την αγορά του νέου σπιτιού μου, επίσης βγήκε γρήγορα και μία Μεγάλη Εβδομάδα του 2008, χρεωμένος για τα επόμενα 30 χρόνια της ζωής μου, τα μάζεψα κακήν κακώς και μετακόμισα σε μία ήσυχη γειτονιά της Νέας Σμύρνης, η οποία με όλα της τα προβλήματα δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τη σκοτεινιά, τη βρωμιά και τη μιζέρια της αγαπημένης μου Αθήνας. Α! έχω και τον κάδο ανακύκλωσης έξω από την πόρτα μου.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κύριε Κακλαμάνη μου, δε θα σας κουράσω με πολύ περισσότερα από όσα σας έχω γράψει παραπάνω. Έξυπνος άνθρωπος είσαστε θα έχετε ήδη καταλάβει που το πάω. Θα σας πω μόνο ότι την υπερηφάνεια δεν την κατακτούμε μέσα από "στοιχεία" των tour operators, αλλά από σοβαρές μελέτες, ή έστω ρωτώντας τους άμεσα ενδιαφερόμενους δηλαδή τους κατοίκους αυτής της πόλης.

Επίσης την υπερηφάνεια δεν την κατακτούμε μόνο επειδή καλώς κάνουμε μερικά έργα για τους φτωχούς, ούτε και για τις πρωτοτυπίες μας (και σιγά την πρωτοτυπία του κοινωνικού φαρμακείου - εμένα προσωπικά με βάζει σε υποψίες). Την υπερηφάνια την κατακτούμε και την κρατάμε για τον εαυτό μας χωρίς να τη διατυμπανίζουμε όταν α) ενδιαφερόμαστε για το σύνολο των ανθρώπων, γιατί κι αυτοί έχουν προβλήματα που πρέπει πρωτίστως να προβλεφθούν ή στην τελική να λυθούν και ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, β) όταν μας ενδιαφέρει (και το αποδεικνύουμε έμπρακτα) η ουσία και όχι η επιφάνεια την οποία μας προβάλλετε μέσα από τις δηλώσεις σας. Μάλιστα σχετικά με το κέντρο σίτησης και τα λοιπά κοινωνικά έργα θα σας πρότεινα να πάτε μία βόλτα στις ενορίες της Αθήνας, με πρώτη αυτή του Αγίου Νικολάου Αχαρνών και να δείτε πόσους ανθρώπους ταϊζουν, ντύνουν, βοηθάνε ΚΑΙ δεν διατυμπανίζουν (όπως οφείλουν) την προσφορά τους. Αλλά ξέχασα ότι εσείς είσαστε πολιτικός και πρέπει να επιδεικνύετε το έργο σας, βάζοντάς το μάλιστα κάτω από ισχυρό μεγεθυντικό φακό.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως δε διαπιστώνω (διαχρονικά) από τη μεριά τη δική σας και των προκατόχων σας με βάση αυτά που βλέπω. Σας παρακαλώ / προκαλώ μάλιστα να βγείτε από το χρυσό κλουβί σας και να περπατήσετε μόνος σας (ή μαζί με τους κ.κ. Έβερτ, Μπακογιάννη και Αβραμόπουλο) νύχτα σε όλες τις περιοχές που παράθεσα παραπάνω., με πρώτο προορισμό την οδό Νιόβης και μετά την πλατεία του Αγίου Παντελεήμωνα. Εκεί θα αισθανθείτε την καθαριότητα και την ασφάλεια που επικρατεί και επιστρέφοντας στο σπίτι ή στο δημαρχείο σας θα μου πείτε αν εξακολουθείτε να είσαστε περήφανος. Δεν είναι μόνο θέμα αστυνομίας κύριε Κακλαμάνη μου, αλλά και πολιτικής βούλησης, την απουσία της οποίας διαπιστώνω από την εποχή της περίφημης Ανοικοδόμισης μέχρι και σήμερα.

Σας συγχαίρω για το ενδιαφέρον σας για τους φτωχούς, σας οικτίρω όμως (εσάς και όλους τους προκατόχους σας δημάρχους, αλλά και όλο το συνάφι των πολιτικών στο οποίο ανήκετε) για την επί σειρά ετών ουσιαστική αδιαφορία σας για όλους τους υπολοίπους κατοίκους της Αθήνας (έλληνες και ξένους) και τα πραγματικά τους προβλήματα.