Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση απευθυνόμουν στον κο Θανάση Μαυρίδη, κάνοντας λόγο για την νοοτροπία του ραγιά που μας φυτεύουν έντεχνα τα ΜΜΕ.
Σήμερα έπεσε στην αντίληψή μου νέο άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση των ΝΕΩΝ, το οποίο με ενόχλησε πολύ περισσότερο από το προηγούμενο.
Πρόκειται για τη στήλη ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ στην οποία δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο "Ο εθνικισµός και το χρέος ". Προσπάθησα να σχολιάσω το άρθρο, αλλά δεν κατέστη δυνατό να "ανέβει" στη σελίδα των ΝΕΩΝ, παραθέτω όμως το σχόλιό μου σε εσάς.
Σήμερα έπεσε στην αντίληψή μου νέο άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση των ΝΕΩΝ, το οποίο με ενόχλησε πολύ περισσότερο από το προηγούμενο.
Πρόκειται για τη στήλη ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ στην οποία δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο "Ο εθνικισµός και το χρέος ". Προσπάθησα να σχολιάσω το άρθρο, αλλά δεν κατέστη δυνατό να "ανέβει" στη σελίδα των ΝΕΩΝ, παραθέτω όμως το σχόλιό μου σε εσάς.
--------------------------------------------------------------------------------
Το επίμαχο άρθρο του κυρίου Θεοδωρόπουλου:
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, όταν ρωτήθηκε από το «Βήµα της Κυριακής» ποια είναι η άποψή του για το γεγονός ότι η Γαλλία και η Γερµανία, από τη µια, δανείζουν χρήµατα στην Ελλάδα και, από την άλλη,την υποχρεώνουν να αγοράζει τα όπλα τους, απάντησε: «Μα, αυτό το πρόβληµα οφείλεται στον ελληνικό εθνικισµό».
Ας αφήσουµε κατά µέρος τα υποβρύχια που γέρνουν και τα σκάνδαλα που κρύβουν. Ας παραβλέψουµε επίσης τη µάλλον θλιβερή διαπίστωση ότι τον άνθρωπο που πέρυσι είχε φωνάξει στο Ευρωκοινοβούλιο: «Είµαστε όλοι Ελληνες!», έναν χρόνο µετά καταφέραµε να τον κάνουµε να µας αντιµε τωπίζει µε καχυποψία. Και ας σταθούµε στον εθνικισµό, σε αυτό το άκαµπτο ιδεοληπτικό µόρφωµα που σηµάδεψε, και εξακολουθεί να σηµαδεύει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη δηµόσια ζωή µας. Αυτό καθορίζει τον τρόπο µε τον οποίο βλέπουµε τον εαυτό µας, τον τρόπο µε τον οποίο αντιµετωπίζουµε συµµάχους και εταίρους, τον τρόπο µε τον οποίο τοποθετούµαστε στον κόσµο µας. Και επειδή ο τρόπος µε τον οποίον τοποθετούµαστε στον κόσµο µας είναι συνυφασµένος µε το δηµόσιο χρέος µας, αυτός καθόρισε και το χρέος µας.
Ο εθνικισµός δεν αναγνωρίζει πολιτικές αποχρώσεις. Μπορεί να είναι δεξιός, αριστερός και αριστεροδέξιος. Υπήρξε εθνικοπατριωτικός στον καιρό του ψυχρού πολέµου, έγινε καρικατούρα στα χρόνια της χούντας και γλίστρησε στο «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», κοινωνικοποιήθηκε επί το σοσιαλιστικότερο, στη δεκαετία του ογδόντα. Πάντα όµως στηριζόταν στην κοινή, ρητή ή άρρητη, παραδοχή πως είµαστε ένα έθνος ανάδελφο, κοινώς µοναδικό, υπόχρεο µόνο στη µοναδικότητά του. Ο δικός µας εθνικισµός είναι η ναρκισσιστική έκφραση του ατοµισµού µας.
Ο εθνικισµός έχει τη γραφική του πλευρά. Ας θυµηθούµε τις ιερεµιάδες του µακαρίτη Χριστόδουλου, τη ρητορεία περί σέρβων αδελφών –κι ας είναι ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς – το Μακεδονικό, τα γκολ του Euro 2004 . Και ας δούµε τους κατοίκους της Σπάρτης που ξεκινούν µε τα πόδια για το Σύνταγµα ως «Αγανακτισµένοι Ελληνες». Εχει όµως και τη σοβαρή πλευρά του. Σε αυτόν χρωστάει πολλά το οικονοµικό θαύµα της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Πίσω από τον άθλο του δηµόσιου χρέους κρύβεται το ψυχικό αντανακλαστικό της µοναδικότητας, της πεποίθησης ότι η Ευρώπη µάς χρωστούσε και έπρεπε να µας πληρώνει διότι ο Πάπας δεν βοήθησε τον Παλαιολόγο το 1453. Το αντανακλαστικό που ενεργοποιείται όταν κάποιος θίξει τα ιδεοληπτικά του κεκτηµένα δικαιώµατα, είναι αυτό που επιτρέπει στη ΓΕΝΟΠ σήµερανα λέει: «∆εν πουλάω», ή στους Ηρακλειδείς της αγανάκτησης να λένε:«∆εν πληρώνω».
Ο εθνικισµός είναι εξ ορισµού συντηρητικός. Οχυρώνεται πίσω από αγκυλωµένα στερεότυπα. Φωνάζει και αγανακτεί γιατί δεν ξέρεινα µιλήσει. Είναι το ακριβώς αντίθετο του πατριωτισµού. Γιατί, όπως λέει ο Οργουελ, ο πατριωτισµός είναι «η αφοσίωση σε κάτι που συνεχώς αλλάζει, όµως εσύ αισθάνεσαι πως κατά βάθος µένει το ίδιο».
Είχαµε την πεποίθηση ότι η Ευρώπη µάς χρωστούσε διότι ο Πάπας δεν βοήθησε τον Παλαιολόγο το 1453
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, όταν ρωτήθηκε από το «Βήµα της Κυριακής» ποια είναι η άποψή του για το γεγονός ότι η Γαλλία και η Γερµανία, από τη µια, δανείζουν χρήµατα στην Ελλάδα και, από την άλλη,την υποχρεώνουν να αγοράζει τα όπλα τους, απάντησε: «Μα, αυτό το πρόβληµα οφείλεται στον ελληνικό εθνικισµό».
Ας αφήσουµε κατά µέρος τα υποβρύχια που γέρνουν και τα σκάνδαλα που κρύβουν. Ας παραβλέψουµε επίσης τη µάλλον θλιβερή διαπίστωση ότι τον άνθρωπο που πέρυσι είχε φωνάξει στο Ευρωκοινοβούλιο: «Είµαστε όλοι Ελληνες!», έναν χρόνο µετά καταφέραµε να τον κάνουµε να µας αντιµε τωπίζει µε καχυποψία. Και ας σταθούµε στον εθνικισµό, σε αυτό το άκαµπτο ιδεοληπτικό µόρφωµα που σηµάδεψε, και εξακολουθεί να σηµαδεύει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη δηµόσια ζωή µας. Αυτό καθορίζει τον τρόπο µε τον οποίο βλέπουµε τον εαυτό µας, τον τρόπο µε τον οποίο αντιµετωπίζουµε συµµάχους και εταίρους, τον τρόπο µε τον οποίο τοποθετούµαστε στον κόσµο µας. Και επειδή ο τρόπος µε τον οποίον τοποθετούµαστε στον κόσµο µας είναι συνυφασµένος µε το δηµόσιο χρέος µας, αυτός καθόρισε και το χρέος µας.
Ο εθνικισµός δεν αναγνωρίζει πολιτικές αποχρώσεις. Μπορεί να είναι δεξιός, αριστερός και αριστεροδέξιος. Υπήρξε εθνικοπατριωτικός στον καιρό του ψυχρού πολέµου, έγινε καρικατούρα στα χρόνια της χούντας και γλίστρησε στο «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», κοινωνικοποιήθηκε επί το σοσιαλιστικότερο, στη δεκαετία του ογδόντα. Πάντα όµως στηριζόταν στην κοινή, ρητή ή άρρητη, παραδοχή πως είµαστε ένα έθνος ανάδελφο, κοινώς µοναδικό, υπόχρεο µόνο στη µοναδικότητά του. Ο δικός µας εθνικισµός είναι η ναρκισσιστική έκφραση του ατοµισµού µας.
Ο εθνικισµός έχει τη γραφική του πλευρά. Ας θυµηθούµε τις ιερεµιάδες του µακαρίτη Χριστόδουλου, τη ρητορεία περί σέρβων αδελφών –κι ας είναι ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς – το Μακεδονικό, τα γκολ του Euro 2004 . Και ας δούµε τους κατοίκους της Σπάρτης που ξεκινούν µε τα πόδια για το Σύνταγµα ως «Αγανακτισµένοι Ελληνες». Εχει όµως και τη σοβαρή πλευρά του. Σε αυτόν χρωστάει πολλά το οικονοµικό θαύµα της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Πίσω από τον άθλο του δηµόσιου χρέους κρύβεται το ψυχικό αντανακλαστικό της µοναδικότητας, της πεποίθησης ότι η Ευρώπη µάς χρωστούσε και έπρεπε να µας πληρώνει διότι ο Πάπας δεν βοήθησε τον Παλαιολόγο το 1453. Το αντανακλαστικό που ενεργοποιείται όταν κάποιος θίξει τα ιδεοληπτικά του κεκτηµένα δικαιώµατα, είναι αυτό που επιτρέπει στη ΓΕΝΟΠ σήµερανα λέει: «∆εν πουλάω», ή στους Ηρακλειδείς της αγανάκτησης να λένε:«∆εν πληρώνω».
Ο εθνικισµός είναι εξ ορισµού συντηρητικός. Οχυρώνεται πίσω από αγκυλωµένα στερεότυπα. Φωνάζει και αγανακτεί γιατί δεν ξέρεινα µιλήσει. Είναι το ακριβώς αντίθετο του πατριωτισµού. Γιατί, όπως λέει ο Οργουελ, ο πατριωτισµός είναι «η αφοσίωση σε κάτι που συνεχώς αλλάζει, όµως εσύ αισθάνεσαι πως κατά βάθος µένει το ίδιο».
Είχαµε την πεποίθηση ότι η Ευρώπη µάς χρωστούσε διότι ο Πάπας δεν βοήθησε τον Παλαιολόγο το 1453
--------------------------------------------------------------------------------
Το προσωπικό μου σχόλιο:
Κύριε Θεοδωρόπουλε, η ανάπτυξη του θέματος χρειάζεται πολλές περισσότερες γραμμές από τις λιγοστές που παραθέτετε, γιατί έχει πολύ μεγάλο βάθος.
Ως εκ τούτου, πρόκειται για άρθρο ρηχό, γραμμένο στο πόδι, το οποίο επιπροσθέτως αναδίδει έντονη οσμή μιζέριας και ραγιαδισμού την οποία επιχειρεί να μεταδώσει στους αναγνώστες του.
Στο παρόν άρθρο λοιπόν παρατηρούμε το εξής:
- Πρώτα πρώτα γενικεύσεις σε υπερθετικό βαθμό. Είναι δυνατόν αγαπητέ μου να πιστεύετε ότι είναι ορθά αυτά που γράφετε, ότι δηλαδή "επειδή ο τρόπος µε τον οποίον τοποθετούµαστε στον κόσµο µας είναι συνυφασµένος µε το δηµόσιο χρέος µας, αυτός (ο εθνικισμός μας) καθόρισε και το χρέος µας"; Πρόκειται για παράλογη σοφιστία.
- "Βαθυστόχαστες" εντυπωσιακές φράσεις που επι της ουσίας δε βγάζουν ξεκάθαρο νόημα. Κορυφαία η φράση "Ο δικός µας εθνικισµός είναι η ναρκισσιστική έκφραση του ατοµισµού µας". Αισθάνομαι σα να ακούω Τσοχατζόπουλο στα καλά του και βάλε.
- Δαιμονοποιείτε και γελοιοποιείτε μία λέξη (εθνικισμός) και κάποιους "εκπροσώπους" της , αποδίδοντας διάφορους χαρακτηρισμούς και ιδιότητες (η έξυπνη αναφορά στο Χριστόδουλο ενεργοποιεί διάφορα αντανακλαστικά), αμελείτε όμως έντεχνα να παραθέσετε έναν σαφή ορισμό περί του τι εστί εθνικισμός για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. "Πρόκειται για ένα άκαμπτο ιδεολογικό μόρφωμα" είναι ο,τι πλησιέστερο σε ορισμό μπόρεσα να διαβάσω, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αφορισμό. Αλήθεια ποιά είναι η ειδοποιός διαφορά του εθνικισμού σε σχέση με τον πατριωτισμό; Τα λόγια του Όργουελ;
- Επιπροσθέτως αποκρύπτετε το γεγονός ότι ΟΛΟΙ οι λαοί έχουν το δικό τους ιδιαίτερο εθνικισμό, ο οποίος μπορεί σε τελική ανάλυση να μην είναι και τόσο δαιμονικός όσο αφήνετε να φανταζόμαστε.
Κλείνω αναρωτώμενος: Που αποσκοπεί το άρθρο;
- Μήπως πρέπει να ντρεπόμαστε και γιατί όχι να συχαινόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας, δηλαδή την ελληνική καταγωγή και ιδιότητά μας και ως εκ τούτου να απεκδυθούμε το "πεπαλαιωμένο" ελληνικό ρούχο μας και να ντυθούμε ένα νέο που καμία σχέση να έχει με το παλαιό;
- Μήπως πρέπει να αισθανόμαστε ενοχές για την κατάντια μας για την οποία πρέπει να νομίζουμε ότι είμαστε 100% υπεύθυνοι και ως εκ τούτου να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα την "δίκαιη" τιμωρία μας όταν αυτή έρθει;
- Μήπως δεν πρέπει να αντιδρούμε στα όσα τεκταίνονται γύρω μας γιατί είμαστε γελοίοι και γραφικοί (αφού ακόμα κλαίμε για το 1453 και τάχα μου ρίχνουμε ευθύνες στον πάπα για την άλωση), πιστεύοντας ότι μόνο οι ξένοι τεχνοκράτες και οι δικοί μας πολιτικοί γνωρίζουν τις λύσεις στα προβλήματά μας;
Έτσι θέλουν να σκεφτόμαστε όσοι θέλουν να είμαστε ραγιάδες.
Ευτυχώς που δεν πληρώνω για να διαβάζω τέτοια άρθρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου