Finis Graeciae;

Του Θεοδώρου Ε. Παντούλα (προδημοσίευση από το περιοδικό Manifesto Ιουνίου το οποίο θα κυκλοφορήσει στα μέσα περίπου του μηνός).

Θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι συμμεριζόμαστε την απαξίωση προς τον παλαιοκομματισμό, αλλά εάν μείνουμε απλώς στην περιφρόνησή του, αυτός θα συνεχίζει ακωλύτως να ευτελίζει τις ζωές μας.

Εάν ωστόσο νομίζουμε ότι αυτό δεν μας αξίζει, θα πρέπει να είμαστε εμείς, εμείς που καυχόμαστε για την πνευματική και ηθική μας ανεξαρτησία κι ακεραιότητα, αυτοί που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανατροπής του.

Δεν έχει ψηλώσει ο νους μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά και ποιοι είμαστε, και πόσοι είμαστε και τι είμαστε.
Κι επειδή ακριβώς τα γνωρίζουμε όλα αυτά επιλέγουμε να είμαστε παρόντες. Να μην φυγομαχούμε. Να μην υποστέλλουμε τις σημαίες μας. Όχι τις σημαίες ευκαιρίας της χρεοκοπημένης πλέον μεταπολίτευσης αλλά τις σημαίες των ιδεών, της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Θα μπορούσαμε να στεγαστούμε στα ερείπια της κατεστημένης κομματικής ολιγαρχίας ή να ιδιωτεύσουμε. Να χαθούμε στην βολή του «δεν βαριέσαι». Αλλά αυτή η δειλία δεν είναι πράξη ευθύνης.
Κι εμείς νοιώθουμε ευθύνη, αδιαπραγμάτευτη ευθύνη. Δεν μπορούμε -και κυρίως δεν δικαιούμαστε- να είμαστε θεατές αυτής έκπτωσης. Γιατί για την ώρα αυτό κάνουμε. Κι αν δεν χρωστάμε στα γονικά μας, χρωστάμε στα παιδιά μας, στα παιδιά μας των οποίων δημοπρατούνται οι ζωές, στα παιδιά μας των οποίων υποθηκεύεται το μέλλον.

Συμμετοχή

Στις δημοκρατίες οι πολίτες μετέχουν. Αυτοί που δεν μετέχουν είναι «ιδιώτες», δηλαδή ηλίθιοι. Κι εν προκειμένω ηλίθιοι είναι αυτοί που απέχουν ή αυτοί που μετέχουν εμπορευόμενοι την συμμετοχή τους και εκχωρώντας την αξιοπρέπειά τους.
Η δική μας σκιώδης τηλεδημοκρατία είναι εικονική, είναι πελατειακή και είναι και κληρονομική αλλά εάν την αφήσουμε ήσυχη στον διασυρμό της, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει περισσότερο εικονική, περισσότερο πελατειακή και περισσότερο κληρονομική, προκαλώντας και περιθάλποντας παραλλήλως ακραίες συμπεριφορές.
Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που θα το λύσουν. Δεν επιτρέπονται και δεν συγχωρούνται αφέλειες Έχουν δώσει όχι απλώς δείγματα γραφής αλλά βεβαιότητες καταστροφής. Μιλάμε για γραβατωμένη αλητεία. Για εθιμική πλέον διαφθορά του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
Αυτή η εθνοκτόνος παρέα που αμνηστεύει τον ολίγιστο ή εξαγορασμένο εαυτό της δημιουργεί αυτούς τους όψιμους και κάλπικους πατριωτισμούς, την νέα εθνικοφροσύνη, που εν ονόματι του έθνους που προηγουμένως διέσυρε ζητά την ανοχή μας για να συνεχίσει τι; Την πολιτική της δραστηριότητα με την διαπλοκή ως δομικό της στοιχείο;
Όσο εμείς σκύβουμε το κεφάλι και σφίγγουμε το ζωνάρι, τόσο αυξάνει το δημόσιο χρέος. Σε πιο απλά ελληνικά αυξάνεται η εξάρτηση και η υποταγή.
Δεν περικόπτονται οι παροχές ενός σπάταλου κράτους, περικόπτεται η ίδια η αξιοπρέπεια των πολιτών. Κι ομονοούν όλοι τους στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Όχι στον διαχειριστικό εξορθολογισμό της. Στο ξεπούλημα. Μα μια χώρα χωρίς ενέργεια, χωρίς ύδρευση, χωρίς μεταφορές δεν είναι χώρα. Είναι όμιλος πολυεθνικών αλλά χώρα δεν είναι.
Σας ρωτάμε ευθέως: αυτό θέλουμε; Θα συναινέσουμε στην εκποίηση; Μας ενδιαφέρει η σωτηρία της χώρας ή η σωτηρία των τραπεζών; Είναι ρητορικό το ερώτημα, όπως αντιλαμβάνεστε. Όλοι –ακόμη κι αυτοί που στα πίσω πίσω ανακάλυψαν την πατρίδα- την γνωρίζουν την ανομολόγητη απάντηση. Σώζουμε –προσωρινά- τις τράπεζες, όχι την πατρίδα.

Είτε το ομολογούμε εμείς είτε το αρνούνται αυτοί η χώρα έχει χρεοκοπήσει.
Έχουμε ένα πτώμα το οποίο αρνούνται να το ενταφιάσουν. Επιπλέον έχουμε ένα έγκλημα, το οποίο δεν έχει εγκληματίες! Ούτε καν κατηγορουμένους! Οι εν δυνάμει κατηγορούμενοι μάλιστα έχουν μετατραπεί σε κατηγόρους!
Κι αντί να ενταφιάσουμε το πτώμα, αντί να κολάσουμε τους ένοχους –όχι για να τους εκδικηθούμε αλλά για ν’ αποδοθεί αυτό το έρμο το δίκαιο- εμείς ακούμε την πολιτική ηγεσία της χώρας –πολιτευόμενη κι αντιπολιτευόμενη- να προτείνει ως μέτρο εξόδου από την κρίση τη ... νομιμοποίηση της παρανομίας! Το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος!
Προσέξτε, δεν πρόκειται απλώς για νομιμοποίηση της παραοικονομίας αλλά για θεσμική αναβάθμισή της σε πολιτική προτεραιότητα από αυτούς ακριβώς που υπηρετούν -υποτίθεται- την νομιμότητα. Μια «νομιμότητα» χρόνιας και χρονίζουσας ελαστικότητας.
Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση –για μια ακόμη φορά- κλείνουν το μάτι στην παρανομία! «Δεν μας ενδιαφέρει η πηγή πλουτισμού σας, φέρτε τα λεφτά σας και ... χτίστε. Τσιμεντώστε ό,τι απέμεινε για να κινηθεί η οικοδομή, να πέσει βρόμικο αλλά ζεστό χρήμα στην αγορά»! Η Ελλάδα πλυντήριο κι εργοτάξιο μαζί.
Μπορεί όμως το μαύρο χρήμα να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη; Μπορεί το προϊόν εγκληματικών πράξεων να χρησιμοποιείται για ανάπτυξη;
Δεν χρειάζονται έκτακτα χαρίσματα για να καταλάβει κανείς ότι το έγκλημα παράγει έγκλημα κι όχι ανάπτυξη. Κι η Πολιτεία –τουλάχιστον αυτή που θέλει να είναι ευνομούμενη- δεν μπορεί να είναι συνεργός σε εγκλήματα.
Η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων λ.χ. είναι ένα δημοφιλές μέτρο αλλά όχι ένα μέτρο ανάπτυξης, γιατί είναι ένα μέτρο περιφρόνησης και της νομιμότητας και των νομοταγών πολιτών. Εξάλλου, αυτού του είδους τη «ανάπτυξη» την δοκιμάσαμε, θέλοντας και μη, μεταπολεμικά και, κυρίως, μεταπολιτευτικά κι έχει μετρήσιμα κι ίσως μη αναστρέψιμα αποτελέσματα. Απαξίωσε τα αρχιτεκτονικά, τα περιβαλλοντικά και τα ιστορικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Κάναμε την Αρτέμιδα Λούτσα.
Αν θέλουμε ωστόσο να τονώσουμε τα επαγγέλματα τα σχετιζόμενα με την οικοδομή ας παράξουμε πολιτικές ευπρεπισμού του αστικού και αποκατάστασης του φυσικού τοπίου. Πολιτικές, που για όσους βλέπουν πέρα από την κομματική τους μύτη, είναι προστιθέμενης αξίας και για τον πολιτισμό μας και για την πατρίδα μας.
Βεβαίως όποιος θέλει να γελιέται βρίσκει και τον εγελούν. Κανείς δεν μας εμποδίζει. Αν θέλουμε, μπορούμε να συνεχίσουμε να κοροϊδευόμαστε, εις το διηνεκές ή μέχρι να σκάσει η χρηματιστηριακή φούσκα που υπερασπίζονται. Εμείς όμως δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε κανέναν. Και δεν θέλουμε επίσης να κολακεύουμε κανέναν. Θέλουμε να δημιουργήσουμε πολιτικές σχέσεις κι όχι μηχανισμούς. Γι' αυτό λ.χ. δεν υποσχόμαστε ότι θα διορίσουμε κανέναν. Υποσχόμαστε όμως ότι δεν θα επιτρέψουμε και σε κανέναν να πάρει την δουλειά κάποιου που έχει περισσότερα προσόντα. Εμάς δεν μας φοβίζει η αξιοκρατία. Είναι η κεντρική πολιτική μας επιδίωξη. Αυτή που θα απελευθερώσει τις υγιείς αλλά περιθωριοποιημένες δυνάμεις της πατρίδας μας.
Δεν μιλάμε για ανακαίνιση, για φτιασίδωμα της «δημοκρατίας» «μας» αλλά για μια Νέα Ελληνική Πολιτεία. Με σαφή διαχωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Μιλάμε για ισονομία, για ισηγορία, για ισοψηφία.
Μιλάμε, αλλά καιρός είναι να τα διεκδικήσουμε όλα αυτά. Και κοντά σε όλα αυτά να διεκδικήσουμε την ανακατάληψη του δημόσιου χώρου. Είναι δημόσιος χώρος οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες που χειραγωγούν τις ζωές μας. Δεν πρόκειται απλώς για υπεξαίρεση ενός δημόσιου αγαθού, αλλά για καταλήστευση του κορυφαίου πυλώνα της δημοκρατίας.
Η θεμελίωση της Νέας Ελληνικής Πολιτείας δεν είναι απλώς ένα θεσμικό εγχείρημα. Είναι μια διαδικασία παιδείας. Είναι μια διαδικασία επανοικειοποίησης της ίδιας της πολιτικής, την οποία δεν μπορούν να την υπηρετήσουν ούτε η κυβερνώσα ούτε η αντιπολιτευόμενη μαφιοκρατία. Αυτές βασίζεται σε εκδουλεύσεις. Σε μικρά η μεγάλα συμφέροντα.
Δεν αμνηστεύουμε αυτούς που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο, διότι οι κατ' εξακολούθησιν παραγραφές μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν. Ο κολασμός συμπεριφορών που ζημίωσαν το δημόσιο συμφέρον δεν είναι πράξη αντεκδίκησης, αλλά δικαιοσύνης.

Κοντολογίς, εάν συμφωνούμε ότι αυτοί που δημιούργησαν την σημερινή κατάντια είναι μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης του, χρωστάμε να είμαστε πολιτικά κι εκλογικά παρόντες, διακονώντας ήθος στην θέση της αήθειας. Χρωστάμε να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν για ν' αναδείξουμε αυτά που μας ενώνουν. Να τ' αναδείξουμε χωρίς εκπτώσεις και χωρίς λαϊκισμούς. Και να κάνουμε την πολιτική μας παρουσία όχι καταφυγή των απελπισμένων, αλλά έπαλξη αγώνα για ουσιαστική αλλαγή πορείας.
Δεν μπορεί να είναι φιλοδοξία της χώρας η επάνοδός της στις αγορές. Δεν μπορεί να είναι στόχος της πατρίδας μας ο δανεισμός και η υποθήκευση.
Χρειαζόμαστε μια άλλη αφήγηση. Μια αφήγηση που δεν θα ωραιοποιεί αλλά θα συνεγείρει την δημιουργικότητά μας. Μια αφήγηση που δεν θα μας στερεί την περηφάνια μας. Την περηφάνια που για αιώνες ταύτισε το όνομα του τόπου μας με αυτό της ελευθερίας.