Απλοί Παραλληλισμοί

Επειδή πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για τα 2 τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας μας από τη σημερινή κυβέρνηση, θα γράψω κι εγώ δύο λόγια παραπάνω...

Κατά πρώτον, ας αναρωτηθούμε: Είναι οι αγορές ανελέητες;
Απάντηση: Δείτε το σαν μία σχέση μεταξύ Δανειστή (τράπεζας) και Δανειζόμενου...

Ας παραλείψουμε τα όσα (σωστά) λέγονται για την ευθύνη της κάθε τράπεζας για το ύψος του χρηματικού ποσού που δανείζει τον πελάτη της και την αντίστροφη οπτική ότι ο πελάτης της τράπεζας πρέπει να ελέγχει τα οικονομικά του και να μπορεί να βάζει φρένο στις ανάγκες του για χρηματοδότηση, προσαρμόζοντας την οικονομική του συμπεριφορά στα οικονομικά του δεδομένα. Με την παράλειψη αυτή, αποτινάσσουμε απάνω και από τις δύο πλευρές τις όποιες ευθύνες και φτάνουμε στις τελευταίες πράξεις του δράματος...

Μία τράπεζα η οποία βλέπει ότι ο πελάτης της έχει προβλήματα στην εξυπηρέτηση ενός δανείου τι κάνει;
Τρέχει στους δικηγόρους της και ζητάει να γίνουν άμεσα οι προβλεπόμενες νομικές ενέργειες για να μαζέψει πίσω αμέσως τα λεφτά της; Σίγουρα όχι!
Γιατί;

• Ίσως γιατί δε θέλει να κυκλοφορήσει η φήμη στην αγορά ότι πρόκειται για έναν ανάλγητο χρηματοπιστωτικό οργανισμό, με δυσμενείς επιπτώσεις σε ό,τι έχει να κάνει με την προσέλκυση πελατείας.
• Ίσως γιατί τα νομικά έξοδα είναι μεγάλα.
• Ίσως τέλος γιατί μπορεί να μη μαζέψει πίσω ούτε το κεφάλαιό της.

Τι κάνει λοιπόν;

Έρχεται σε επαφή με τον οφειλέτη της και (από θέση ισχύος) συζητάει μαζί του τις πιθανές λύσεις του προβλήματος.

Μεταξύ άλλων προτείνονται:

• Μετατροπή του βραχυπροθέσμου δανεισμού (ο οποίος έχει πάντα υψηλότερο επιτόκιο) σε μακροπρόθεσμο, με διάφορες εξασφαλίσεις (κατά κύριο λόγο εμπράγματες και φυσικά προσωπικές αν δεν υπάρχουν ήδη). Σκοπός της κίνησης αυτής είναι να μην "πνιγεί" ο οφειλέτης, αφού έτσι αντί να πληρώσει το οφειλόμενο ποσό εντός της ίδιας χρήσης, του δίνεται η ευκαιρία να το εξοφλήσει (πληρώνοντας φυσικά και τους αντίστοιχους τόκους) σε 5 ή και περισσότερα χρόνια.Έτσι, ο οφειλέτης παίρνει μία ανάσα ρευστότητα, την οποία μπορεί να εκμεταλλευτεί προκειμένου να ενισχύσει την ανάπτυξη της επιχείρησής του, γεγονός που θα του επιτρέψει την αποπληρωμή του δανείου στο μέλλον.
• Εκχώρηση των απαιτήσεών του από τους πελάτες του, προκειμένου με την παρακράτηση ενός ποσοστού επί του τιμολογίου ή της επιταγής, σταδιακά να καλύψουν το χρέος. 
• Πιθανή εκποίηση περιουσιακών στοιχείων προκειμένου να μειωθεί το χρέος.
• Αυστηρός έλεγχος των οικονομικών του στοιχείων, κλπ κλπ.
• Στο τέλος και αφού από την οπτική της τράπεζας δε φαίνεται φώς στον ορίζοντα, τα πράγματα οδηγούνται στα δικαστήρια, με διαταγές πληρωμής, κατασχέσεις κλπ.

Σας θυμίζει κάτι;

Μα εμένα μου θυμίζει ακριβώς τη δικιά μας την κατάντια.

Παραλαμβάνει λοιπόν την εξουσία η κομπανία του ΓΑΠ το 2009.

Μπαίνουμε στο ΔΝΤ, υπογράφουμε Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και υποθηκεύουμε την πατρίδα μας και το μέλλον μας στους ξένους...

Μετά;
Μετά εγώ σκεπτόμενος σαν ένας απλός δανειολήπτης θα περίμενα από την κυβέρνηση να ακολουθήσει τα ακόλουθα απλά βήματα:

• Να διαπραγματευτούμε την επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των χρεών μας και το επιτόκιο του δανείου μας, έχοντας επεξεργαστεί με σοβαρότητα, φιλότιμο και άπειρες εργατοώρες δουλειάς ένα μπουκέτο αξιόλογων εναλλακτικών προτάσεων τις οποίες θα παρουσιάζαμε στην Τρόικα και τας Ευρώπας
• Περικοπή δαπανών (εξορθολογισμός των διαδικασιών σε όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες, πλήρης μηχανογράφηση δημοσίου τομέα),
• Εξορθολογισμός εξόδων (περικοπή μισθών Δ.Υ. με πιθανές απολύσεις, περικοπή αμυντικών δαπανών, αυστηρός έλεγχος των εδώ και πολλά χρόνια υπερτιμολογημένων δαπανών Υγείας κλπ), σε καμία όμως περίπτωση τα έξοδα για την παιδεία,
• Να παταχθεί η γραφειοκρατία και η διαφθορά στο δημόσιο,
• Να γίνει μία σοβαρή προσπάθεια για να παταχθεί η φοροδιαφυγή,
• Να γίνει μία επίθεση στους φοροφυγάδες και εισφοροφυγάδες για να εισπραχθούν τα χρωστούμενα,
• Εκποίηση μέρους της υπάρχουσας περιουσίας (ΔΕΚΟ - ακίνητα),
• Να ληφθούν ανέξοδα ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ (υπάρχουν και από αυτά) και στο τέλος
• Να γίνει μία σούμα και να υπολογισθεί ο λογαριασμός για τον κάθε πολίτη, λογαριασμό τον οποίο θα μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του και θα τον σήκωνε με καλύτερη διάθεση, αφού θα έβλεπε ότι γίνονται σοβαρές και ρεαλιστικές προσπάθειες.

Εγώ δυστυχώς αντιλαμβάνομαι ότι από τα παραπάνω βήματα έχει γίνει μόνο το τελευταίο και μάλιστα με ισοπεδωτικό τρόπο, χωρίς να υπάρχει συναίσθηση από τους κυβερνώντες ότι οδηγούμαστε αφενός σε σημαντική Ύφεση, αφετέρου σε κοινωνική αποσάθρωση με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Και όλα αυτά γιατί; Μα για να εξασφαλίσουν το πολιτικό τους μέλλον την επόμενη ημέρα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι με τα καμώματά τους ΔΕΝ θα υπάρξει επόμενη ημέρα.

Θα επαναλάβω τον εαυτό μου λέγοντας: Ή υπάρχει ανικανότητα ή δόλος. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια και φυσικά δεν επιθυμώ τέτοιοι άνθρωποι (ανίκανοι ή δόλιοι) να κρατάνε στα χέρια τους τη μοίρα μου και τη μοίρα των παιδιών μου και της πατρίδας μου.

Εν πάσει περιπτώσει είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω του δόλου, τα προβλήματα δε λύνονται και όχι απλά δε λύνονται, αλλά ούτε φαίνεται μία ακτίνα αισιοδοξίας από την άλλη άκρη του τούνελ.

• Ούτε περιορισμός του δημοσίου,
• Ούτε περιορισμός δαπανών,
• Ούτε ανάπτυξη.
• Μόνο ύφεση, φόροι και ΑΠΑΞΙΩΣΗ:
• Απαξίωση του χρηματιστηρίου,
• Απαξίωση της γης,
• Απαξίωση του εργατικού δυναμικού της πατρίδας μας.

Κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα. Εις μάτην όλα όσα περνάμε.

Οι δανειστές μας λοιπόν τι θα συμπεράνουν; Μα ότι δεν πρόκειται να εισπράξουν τίποτα. Και τι θα κάνουν; Θα μας βαρέσουν στο ΔοξαΠατρί και όταν θα έρθει η ώρα, θα "μπουκάρουν" στην Ελλάδα μας με τα πορτοφόλια γεμάτα και θα αγοράσουν τα πάντα στο 1/10 της πραγματικής τους αξίας.

Ναι εκεί (στο τέλος) θα διαπιστώσουμε για τα καλά την απουσία ήθους των αγορών.