Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους φίλους αναγνώστες για το μέγεθος της παρούσας ανάρτησης.
Πρίν μιλήσω για το θέμα που με βασανίζει εδώ και πολύ καιρό, θα παραθέσω μερικά σχετικά αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη. Πρόκειται από τα πιό γνωστά και χαρακτηριστικά της κομμάτια της Καινής Διαθήκης μέσα στα οποία περικλείεται (κατά την άποψή μου) το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας Του Ιησού Χριστού...
- ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ᾿ ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην· καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον· καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ᾿ αὐτοῦ δύο· τῷ αἰτοῦντί σε δίδου καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς. ᾿Ηκούσατε ὅτι ἐρρέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι οὕτω ποιοῦσιν; ῎Εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν (Ματθ. Δ΄ 39, 48).
- Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως. (Λουκ. ι’ 25-37)
- Και εγένετο αυτού ανακειμένου εν τη οικία, και ιδού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ελθόντες συνανέκειντο τω Ιησού και τοις μαθηταίς αυτού. Και ιδόντες οι Φαρισαίοι είπον τοις μαθηταίς αυτού· διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών; Ο δε Ιησούς ακούσας είπεν αυτοίς· ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ' οι κακώς έχοντες. Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν. Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλ' αμαρτωλούς εις μετάνοιαν (Ματθ. 9, 10-13).
- ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται (Λουκ. ιη’ 10-14).
- τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σέ; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. κε’ 34-46).
Με βάση τα όσα διαβάσατε παραπάνω, υπάρχει η παραμικρή διάκριση των ανθώπων από Το Χριστό; Σίγουρα όχι. Αντίθετα μας ζητείται να αγαπάμε υποχρεωτικά και ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ και επιπλέον να μάθουμε να είμαστε ΤΑΠΕΙΝΟΙ.
Χριστιανός φίλοι μου δεν είναι κατ' ανάγκη αυτός που συγκεντρώνει ένα, δύο ή περισσότερα, ή όλα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
- Προσεύχεται, νηστεύει, εκκλησιάζεται ανελλειπώς γνωρίζοντας απ' έξω τον όρθρο και τη θεία λειτουργία, το πότε πρέπει να στέκεται όρθιος, πότε να κάθεται και πότε να κάνει το σταυρό του.
- Εξομολογείται και μεταλαμβάνει.
- Έχει γυρίσει όλα τα μοναστήρια της γης και έχει μάθει την ιστορία τους απ' έξω κι ανακατωτά και έχει συναναστραφεί και γνωρίζει προσωπικά όλους τους μοναχούς.
- Ανάβει κεριά και λαμπάδες και προσκυνάει όλες τις εικόνες ενός ναού.
- Γνωρίζει τέλεια την ιστορία της εκκλησίας, το δόγμα και τους ιερούς κανόνες, ψέλνει γνωρίζοντας από καρδίας τα τροπάρια, τα απολιτίκια, τους αίνους, τα πασαπνοάρια, τους ψαλμούς κλπ.
Χριστιανός είναι αυτός που έχει μέσα του Αγάπη και μόνο Αγάπη για ΟΛΟΥΣ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και για να αναφερθούμε για τελευταία φορά στο Ευαγγέλιο, ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στον περήφημο ύμνο της αγάπης (Κορ. ΙΓ΄): "Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον· και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι· και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι· Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλεί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει".
Ναι, καταλαβαίνω πολύ καλά φίλοι μου ότι το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον, η κοινή ιστορία, οι κοινές παραδόσεις, οι κοινοί ήρωες, οι κοινές εικόνες κλπ επηρεάζουν την κρίση μας και δημιουργεί "αντιστάσεις" απέναντι σε κάθε τι το "ξένο", αντιστάσεις οι οποίες ενισχύονται από την οικονομική αβεβαιότητα με την επαπειλούμενη πτώχευση και ισοπέδωση του λαού, το αυξανόμενο άγχος, το φόβο και την αβεβαιότητα που έντεχνα σκόπιμα και δόλια μας επιβάλλονται μέσω των ΜΜΕ. Δικαιολογώ τις αντιστάσεις αυτές, γιατί κι εγώ είμαι ένας από αυτούς, τους ανθρώπους που θέλουν να διαφυλάξουν τη συνέχιση του έθνους μας, τη διαφύλαξη του θησαυρού της γλώσσας και της παραδόσεώς μας, την προστασία της ιστορίας μας από τις περίεργες επιβουλές των νεοτερίστικων και υπόπτων ιστορικών ρευμάτων. Με ενοχλεί κι εμένα ο απροκάλυπτος πόλεμος σε κάθε τι το ελληνικό και Ορθόδοξο και θέλω να αντισταθώ στην επιχειρούμενη αλλωτρίωση του έθνους μας. Κι εγώ είμαι από αυτούς που θέλουν τα παιδιά μου να γίνουν έλληνες. Κι εγώ είμαι από αυτούς που θλίβονται με τη σημερινή μας κατάντια και επιθυμούν να αποκτήσει η Ελλάδα την παλιά της λάμψη και αίγλη. Δε νομίζω ότι πρόκειται για κάποια διεστραμμένη επιθυμία. Σε καμία περίπτωση άλλωστε και με κανέναν τρόπο δεν επιθυμώ να μετατραπούμε σε δυνάστες άλλων λαών.
Δε νομίζω φίλοι μου ότι μία φιλοπατρία όπως η παραπάνω περιγραφόμενη είναι κατακριτέα από κανέναν και οπουδήποτε στον κόσμο, είμαι μάλιστα σίγουρος ότι το ίδιο επιθυμούν οι περισσότεροι άνθρωποι για τις πατρίδες τους και δε βρίσκω κάτι κατακριτέο σε αυτή τους την επιθυμία, αρκεί φυσικά να μην υπάρχουν παρεκτροπές όπως π.χ. κατακτητικές βλέψεις.
Βγαίνω όμως από τα ρούχα μου -και εδώ είναι το σημείο του προβληματισμού μου που με οδήγησε στο να γράψω την παρούσα ανάρτηση- όταν διαπιστώνω ότι υπάρχουν κάποιοι από εμάς που βλέπουν τους "άλλους" σαν κατσαρίδες η όψη των οποίων τους προξενεί αποστροφή και τις οποίες αν δεν τις πατήσουν άμεσα θα πρέπει οπωσδήποτε να τις διώξουν από μπροστά τους, απορούν μάλιστα και οργίζονται με τους συμπατριώτες τους που δε σκέφτονται και δεν πράττουν με τον ίδιο τρόπο με αυτούς. Για να το πω εντελώς ωμά, αηδιάζω με το ρατσισμό που έχει γεννηθεί τα τελευταία λίγα χρόνια μέσα στην κοινωνία μας και αργά (;) αλλά σταθερά αναπτύσσεται, σε σημείο που να με φοβίζει η τελική κατάληξη του φαινομένου.
Με μεγάλη μου απογοήτευση και τρόμο διαπιστώνω ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν περιορίζεται σε άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αλλά επεκτείνεται και σε (υψηλά) μορφωμένους και συνειδητά (;) θρησκεύοντες. Αν ανίχνευα το ρατσισμό που περιγράφω σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστική επαφή με τη χριστιανική θρησκεία, είναι αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι, παραδομένοι στην άγνοια και τα πάθη τους, δε θα τους παρεξηγούσα καθόλου. Όμως αυτό που αντικρίζω με τρομάζει.
Μήπως μας διαφεύγει το γεγονός ότι το έθνος μας έχει βρεθεί σκλάβος, πρόσφυγας και μετανάστης ούκ ολίγες φορές μέσα στο πέρασμα των αιώνων; Η τελευταία φορά μάλιστα δεν είναι πολύ μακρινή.
Αν το ξεχνάμε εμείς, τα τραγούδια μας το θυμίζουν...
Αλλά αν πάμε λίγο παλαιότερα, θα διαπιστώσουμε ότι το έθνος μας επί σειρά αιώνων, συμβίωνε με πλήθος από άλλα έθνη, ομόδοξα, αλλόδοξα και αλλόθρησκα, σε συνθήκες εξαιρετικά πιό δύσκολες από τις σημερινές με παιδομαζόματα, θρησκευτικούς διωγμούς, οικονομική σύνθλιψη κλπ (κι ας λένε ο ΣΚΑΪ, ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος, η Δραγώνα και η Διαμαντοπούλου όσα θέλουν περί του αντιθέτου). Αν δεν κάνω λάθος, το έθνος μας όχι απλά επέβίωσε, αλλά σχεδόν πάντοτε λόγω διαφόρων ιδιοτήτων που κουβαλάει στο κύτταρό του (δε νομίζω ότι εξηγείται διαφορετικά) κατάφερε και απέκτησε "το πάνω χέρι" και όχι μόνο αυτό, αλλά να εξελληνίσει τους "άλλους".
Τι φοβόμαστε λοιπόν;
Ο Φόβος αυτός, για εμένα, σημαίνει ότι
- Δεν εμπιστευόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς μας, τις ικανότητές μας, το δυναμικό μας
- ΔΕ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ενάντια στα προβλήματά μας. Κι όταν λέω μαχητικό φρόνημα, φυσικά δεν εννοώ τη χρήση βίας, αλλά τη χρήση του μυαλού μας (που δόξα τω Θεώ δε μας λείπει) και της εργατικότητάς μας.
- Έτσι προσπαθούμε να μεταβιβάσουμε την ευθύνη της δικής μας ανικανότητας και αδράνειας σε άλλους, τη στιγμή που δεν φταίνε αυτοί αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Έλληνες αδέλφια μου. Τα όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας είναι η απόλυτη ευκαιρία για την πατρίδα μας και για την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Ευκαιρία για να αναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας προς το πιό ανθρώπινο, το πιό ταπεινό, το πιό απλό, το πιό πνευματικό, το πιό αλληλέγγυο και εν τέλει προς το πιό ουσιώδες.
Ευκαιρία για να κατανοήσουμε πλέον ότι όλοι μας είμαστε μικροί κρίκοι σε μία τεράστια παγκόσμια αλυσίδα και ότι οι πράξεις του ενός επηρεάζουν δίχως αμφιβολία τις ζωές των άλλων, γεγονός το οποίο πρέπει να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει, αν όχι να αγαπάμε όλους τους συνανθρώπους μας, οπωσδήποτε να τους σεβόμαστε και να μάθουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να στεκόμαστε δίπλα τους και όχι απέναντί τους, έχοντας παραμερίσει τα όποια συμφέροντα και φιλοδοξίες προς όφελος του συνόλου. Αν δεν είναι αυτό η ολοκλήρωση της ανθρωπότητας πείτε μου τι άλλο θα μπορούσε να είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου