Χωματερές παιδικών ψυχών.

Εχτές λοιπόν έγινε ο αγιασμός στο Δημοτικό.

Σήμερα πήγα το γιό μου στο σχολείο.

Μετά την προσευχή κυρίες και κύριοι, τουλάχιστον 4 τάξεις μπήκαν στις αίθουσες ΧΩΡΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ.

Αυτό που αισθάνθηκα ήταν ότι τα παιδιά ήταν σκουπίδια και οι τάξεις ήταν χωματερές.
Θα προτιμούσα να μην έχουν βιβλία, παρά το δάσκαλο ή τη δασκάλα τους.

ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ.
Μπορεί να είναι υπεύθυνοι για χίλια στραβά, τα οποία πρέπει να διορθωθούν άμεσα, όμως δε φταίνε γι αυτό.

Ξέρετε οι καλοί μας κυβερνήτες φρόντισαν να μην έχουν βγεί οι αποσπάσεις των εκπαιδευτικών. ΑΚΟΜΑ.
Τι κάνανε από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο; Παίζανε τις κουμπάρες ή αυνανίζονταν;

Φίλες και φίλοι...
Όταν μία κοινωνία βρίσκεται σε κρίση, το πρώτο, σημαντικότερο και ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ μέλημα των κυβερνώντων (χωρίς καμία απολύτως φειδώ στα χρήματα - ας κοπούν από οπουδήποτε αλλού) δεν μπορεί να είναι άλλο από την παιδεία και τις μελλοντικές γενιές.

Είναι μόνο οι μελλοντικές γενιές που έχουν τη δύναμη να μας βγάλουν από το τέλμα και είναι οι μελλοντικές γενιές - ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ - απέναντι στις οποίες έχουμε τεράστια ευθύνη, η οποία κατά τα φαινόμενα δεν μας συνθλίβει αρκετά ώστε να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις και μέχρι βαθμού αυτοθυσίας, για να τους προσφέρουμε έστω την ελπίδα για ένα αξιοπρεπές μέλλον.

Όταν λοιπόν αποδεκνύεις ΕΜΠΡΑΚΤΑ ότι αντιμετωπίζεις το μελλοντικό πολίτη κυριολεκτικά σαν σκουπίδι, εκτός από ανίκανος, είσαι και επικίνδυνος και σου αξίζει να πας στο γεροδιάβολο κι ακόμα παραπέρα.