Πρωί πρωί συνηθίζω να κάνω μία ολιγόλεπτη τηλετσάρκα στα ενημερωτικά προγράμματα των καναλιών.
Σήμερα (30/06) με έκανε να σταματήσω ο μισητός Γ. Αυτιάς.
Τι έλεγε;
Τις τιμές για την εξαγορά ενσήμων για το διάστημα του στρατού και του πανεπιστημίου.
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Για τα χρόνια του πανεπιστημίου πρέπει κάποιος να πληρώσει περίπου € 215 (αν θυμάμαι καλά) το μήνα.
Για τα χρόνια του στρατού πρέπει κάποιος να πληρώσει € 400 το μήνα!!!
Και σκέφτομαι εγώ ο ανόητος:
- Από τη στιγμή που γεννήθηκα αγόρι ένα πράγμα ήταν σχεδόν σίγουρο. Το γεγονός ότι θα πήγαινα στρατιώτης για ένα χρονικό διάστημα περί τα δύο χρόνια.
- Και φτάνει λοιπόν η μέρα που (περήφανα και αγόγγυστα) παρουσιάζομαι...
- Τι κάνω όντας φαντάρος;
- Φεύγω μακριά από το σπίτι μου και τους δικούς μου, οι οποίοι μπορεί να έχουν την ανάγκη της παρουσίας - αρωγής μου και επί της ουσίας δεν έχω προσωπική ζωή.
- Ενισχύω με τη φυσική μου παρουσία και τα έξοδα που κάνω για τη συντήρησή μου (βγαλμένα από την τσέπη του πατέρα μου - τον οποίο κανείς δε ρώτησε αν τα έχει ή όχι), τις κατά τόπους περιοχές, οι οποίες θα ήταν καταδικασμένες σε οικονομικό μαρασμό και εξαφάνιση αν δεν υπήρχε το στρατόπεδο δίπλα / εντός τους.
- Αποκλείομαι από την αγορά εργασίας για κάποιο διάστημα, χάνοντας ενδεχομένως σημαντικές ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση, ή έστω και για απόκτηση της πολυπόθητης προϋπηρεσίας. Εγώ προσωπικά υπηρέτησα 18 μήνες, οι παλαιότεροι έκαναν 24 μήνες και όσο πάμε πιό παλιά, τόσο μεγαλύτερη υπήρξε η θητεία.
- Εργάζομαι επι της ουσίας ως ανειδίκευτος εργάτης (χαλαρά ή όχι δεν έχει σημασία) κατ' αποκλειστικότητα, με άστατο ωράριο, χωρίς μισθό και ένσημα, για τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας μου, κάνω σκοπιές, περίπολα, ενέδρες, πορείες, μεταφορές, σκαψίματα, βαψίματα, αποψιλώσεις, καθαρισμούς τουαλετών, μαγειρίων, αποθηκών και λοιπών χώρων, σβήνω φωτιές, πηγαίνω στις χωματερές τα σκουπίδια, βγάζω δουλειά σε ξυλουργεία, πλυντήρια, γραφεία, υπηρετώ σαν γκαρσόνι τους αξιωματικούς, κλπ κλπ.
- Κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα (προσωπικά 2-3 φορές τον είδα το Χάρο με τα μάτια μου χωρίς υπερβολή), αντιμετωπίζω εξευτελισμούς, χλευασμούς και ταπεινώσεις από μέρους των "ανωτέρων" μου (όχι πάντα φυσικά), καταρρακώνεται το ηθικό μου, διαλύεται ο ψυχισμός μου, κλπ κλπ.
- Ο στρατός τι κάνει για εμένα; Με ταΐζει (πολλές φορές με δευτέρας διαλογής τρόφιμα - ποιός δε θυμάται τα τυριά κονσέρβα VONK και τις από 3-4 χρόνια ληγμένες γαλέτες - μαγειρεμένα πολλές φορές από ερασιτέχνες), με ντύνει (με κουρέλια και παλιοπάπουτσα, τα οποία πρέπει να τα διατηρήσω μέχρι την ημέρα της απόλυσής μου) και μου εξασφαλίζει ένα κατάλυμα (με στρώματα της συμφοράς, κατασκευασμένα από αφρολέξ ειδικό για να πάθω σχολίωση) σε άθλιους πολλές φορές κοιτώνες θερμαινόμενους με ξυλόσομπες το χειμώνα και φυσικά χωρίς κλιματισμό για το καλοκαίρι, με απερίγραπτεςτουαλέτες. Με λίγα λόγια με αντιμετωπίζει σαν κρέας και τίποτε παραπάνω χωρίς υπερβολή. Είτε είμαι άνθρωπος, είτε βόδι είτε κάποιο άλλο οικόσιτο ζώο, το ίδιο του κάνει. Α! ξέχασα. Φροντίζει και για την υγεία μου και με εμβολιάζει έναντι κάθε νόσου (ή μήπως με κάνει πειραματόζωο;) και επιπλέον βάζει και "αντι-Κούκου" στο φαγητό μου.
- Επιτρέπεται λοιπόν να πληρώσω την εξαγορά των ενσήμων που αντιστοιχούν στους μήνες της στρατιωτικής μου θητείας 2 φορές περισσότερο από την εξαγορά της φοίτησής μου στο πανεπιστήμιο; Δε νομίζω. Προσωπικά, αν ήμουν νομοθέτης, θα θέσπιζα μάλλον μία συμβολική τιμή, ως ελάχιστη ανταπόδοση στις υπηρεσίες που προσέφεραν οι, νεαροί τότε, έφεδροι (άντε και τα βύσματα) παρά το εξοντωτικό € 400 / μήνα (για τους 18 μήνες που υπηρέτησα εγώ ισοδυναμεί με 7.200).
Άν ήμουν σωστός πατριώτης δε θα έπρεπε να ζητάω τίποτα από την πατρίδα μου, γιατί η πατρίδα δε μου χρωστάει, αλλά εγώ χρωστάω στην πατρίδα και το λαό μου. Έλα μου όμως που η ορμή της κρίσης που ζούμε είναι τόσο δυνατή, που τα πάντα κρίνονται από τον πολίτη. Θεσμοί, αλλά και κυρίως τα άτομα που υπηρετούν τους θεσμούς.
Δεν εξετάζω αυτή τη στιγμή τα λάθη του παρελθόντος που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάντια.
Δε σπάω αυτή τη στιγμή το κεφάλι μου για να σκεφτώ λύσεις.
Θα ήθελα μόνο να ξέρω τι μυαλά κουβαλάει μέσα στο κεφάλι του αυτός που θεσμοθέτησε τις τιμές αυτές, ποιά ήταν τα κριτήριά του και φυσικά αν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ώστε να έχει προσωπική πείρα του τι χάνει ένας άνδρας στα χρόνια του στρατού και την πίκρα που θα αισθανόταν ο κάθε ένας όταν θα έβλεπε την αρνητική εκτίμηση της προσφοράς του προς την πατρίδα που αγαπάει.
Να τον χαιρόμαστε λοιπόν το σύντροφο Λοβέρδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου