Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια αναφέρει ότι η ηθική αρετή δημιουργείται από το έθος (= συνήθεια - συμπεριφορά που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα) και καλή και πετυχημένη πολιτεία και καλός και πετυχημένος νομοθέτης είναι αυτοί που κάνουν καλούς τους πολίτες τους ασκώντας τους να αποκτούν συγκεκριμένες συνήθειες. Η απόκτηση δε των καλών εκείνων συνηθειών κατά τον Αριστοτέλη είναι το παν και πρέπει να αποκτούνται από τη νεότητά μας.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ (άνω θρώσκω = κοιτάω ψηλά)
Εξ ορισμού, η ανθρώπινη φύση κοιτάει ψηλά. Με βάση δε τη χριστιανική πίστη προορισμός της είναι να ομοιωθεί (κατά χάρην) με τον ίδιο Το Θεό!
Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες κοινωνίες πρέπει να κοιτάνε ψηλά, να εντοπίζουν στόχους (ηθικούς πρώτα και στη συνέχεια υλικούς) και κατόπιν να στήνουν τις δομές εκείνες που θα οδηγούν στην επίτευξή τους. Με βάση την Αριστοτέλειο λογική θα πρέπει η πολιτεία να μεριμνάει για τη δημιουργία καλών πολιτών, φροντίζοντας πρωτίστως για την ηθική τους ολοκλήρωση από τη νεότητά τους δηλαδή μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Τι κάνει η Ελληνική πολιτεία - κοινωνία;
Εδώ και πολλά χρόνια απολύτως τίποτα.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το κεφάλαιο υπ' αριθμόν 1 δηλαδή την Παιδεία, σε αδρές γραμμές τα πράγματα έχουν ως εξής:
Πρωτοβάθμια - Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
- Πολιτικοποίηση από τα σχολεία. Τα παιδιά από μικρά εισάγονται στη λογική της αγέλης...
- Συνεχείς απεργίακες κινητοποιήσεις και αποχές - καταλήψεις. Μπορεί να φταίει κατά 99% η πολιτεία, η οποία δεν αξιολογεί ορθά την αξία των εκπαιδευτικών υπαλλήλων και τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών, πλην όμως και οι εκπαιδευτικοί δε δείχνουν την απαραίτητη σύνεση και το απαραίτητο αίσθημα ευθύνης για το λειτούργημά τους, αλλά και οι καθοδηγούμενοι μαθητές δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν κακό στον εαυτό τους.
- Συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις από την πολιτεία. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα γίνεται όλο και πιό απαιτητικό, με όλο και μεγαλύτερη ύλη για διάβασμα και ένταξη σχεδόν του συνόλου των μαθημάτων στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Το τελικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου προγράμματος δεν είναι η δημιουργία ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, αλλά η ημιμάθεια (η οποία ως γνωστόν είναι χειρότερη από την αμάθεια).
- Κανένας έλεγχος για το παραγόμενο έργο από τους εκπαιδευτικούς. Καμία κρίση. Καμία τιμωρία. Αδυναμία απόλυσης. Η καταφυγή των μαθητών στα φροντιστήρια έρχεται νομοτελειακά, πλην όμως επιτείνει την πίεση και το άγχος στις ευαίσθητες μαθητικές ψυχές.
- Η πολιτική καθοδήγηση αφ' ενός, οι αυξανόμενες απαιτήσεις και η πίεση του συστήματος προς τους μαθητές, η απουσία ελέγχου των εκπαιδευτικών και η σταδιακή απαξίωση του προσφερόμενου έργου αφ' ετέρου, οδηγούν μαθητές και γονείς στο σχηματισμό αρνητικής εικόνας για το εκπαιδευτικό σύστημα και τους εκπαιδευτικούς. Η παραπάνω εικόνα οδηγεί σε αρνητικές συμπεριφορές ήτοι, αυθάδεια και ανυπακοή (οι οποίες δε θα έπρεπε να τροφοδοτούνται από την πλευρά των γονέων). Σκεφτείτε μόνο ότι (αρκετά) παλαιότερα ίσχυε το αυστηρό μεν ρητό "Δάσκαλε σου δίνω κρέας δώσε μου πίσω κόκκαλα", το οποίο ωστόσο είναι ενδεικτικό της εμπιστοσύνης του γονιού απέναντι στον εκπαιδευτικό.
Τα "έθη" που δημιουργούνται στα μικρά παιδιά και τα οποία είναι καθοριστικά για την εφ' όρου ζωής άρετή τους έχουν ως εξής:
1. Ένταξη στη λογική της μάζας και της αγέλης.
2. Αίσθηση εγκατάλειψης από την πολιτεία και τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ξεπέφτουν στα μάτια τους. Ως αποτέλεσμα γεννιέται η Αμφισβήτηση, η Αδιαφορία, η Αγένεια, η Αυθάδεια, η Ασέβεια, η Ανυπακοή και ή Αντίδραση.
3. Αίσθηση πνιγμού (και άγχους - απελπισίας) λόγω του αυξανόμενου όγκου της ύλης και των υπερβολικών απαιτήσεων.
Ανώτερη - ανώτατη εκπαίδευση
Ένα όμορφο τέχνασμα των κυβερνήσεων για την πλασματική μείωση της ανεργίας είναι και η ίδρυση αμέτρητων ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλο το εύρος της Ελλάδας. Οι θέσεις στις σχολές αυτές, καλύπτουν σχεδόν όλους τους αποφοίτους του λυκείου, με αποτέλεσμα κανένας σχεδόν από αυτούς να μην εμφανίζεται ως άνεργος.
Η πολιτική εκμετάλλευση του πλασματικού δείκτη ανεργίας είναι προφανής.
- Πολλά από τα ιδρύματα αυτά έχουν εξωπραγματικά αντικείμενα και το πτυχίο που θα πάρουν τα παιδιά από αυτά τα ιδρύματα δεν κάνει ούτε για ταπετσαρία του τοίχου τους και φυσικά δεν τους εξασφαλίζει καμία απορρόφησή τους στην αγορά εργασίας. Το ίδιο ισχύει και για τους εξαιρετικά υπεράριθμους αποφοίτους των σχολών με "ουσιώδες διδακτικό αντικείμενο". Οι απόφοιτοι γίνονται εύκολα πελάτες των πολιτικών στην αγωνιώδη τους προσπάθεια για εύρεση εργασίας.
- Η στελέγχωση των παραπάνω ιδρυμάτων τόσο σε ανθρώπινο υλικό, όσο και σε υλικές υποδομές είναι πλημμελής και πολλές φορές εξυπηρετεί κομματικά στελέγχη, τα οποία με κάποιον τρόπο πρέπει να τακτοποιηθούν σε κάποιο πόστο.
- Μεγάλο μέρος από τις διάφορες κρατικές επιδοτήσεις προς τις σχολές (και μιλάμε για μεγάλα χρηματικά ποσά) τις καταχρώνται σε μεγάλο βαθμό οι πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι και οι συν αυτώ ημέτεροι (βοηθοί - φοιτητές τσιράκια - κομματικοί φίλοι).
- Οι Καθηγητές, δεν ελέγχονται, δεν απολύονται, δεν μετατίθενται, ενίοτε παίρνουν θέσεις σε οργανισμούς όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΧΑΑ, ΤτΕ κλπ, εργάζονται εμφανώς ή αφανώς στις καλύτερες εταιρείες της αγοράς και αναθέτουν στους βοηθούς τους να κάνουν τις παραδόσεις...
- Οι Καθηγητές πολλές φορές εκμεταλλεύονται τη θέση τους και εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως τους ίδιους τους φοιτητές: Τους αναθέτουν εργασίες τις οποίες τις κάνουν βιβλία με την υπογραφή τους. Παρενοχλούν σεξουαλικά (και ενίοτε πετυχαίνουν συνευρέσεις) χωρίς να τολμάει κανείς μετά να καταγγείλει την παρενόχληση αυτή.
Τα παιδιά που μπαίνουν στα πανεπιστήμια - ΤΕΙ κλπ δεν αργούν να αντιληφθούν τα όσα περιγράφησαν παραπάνω. Πέραν δε των παραπάνω έχουν να αντιμετωπίσουν και τα ακόλουθα:
- Συνέχιση και εντατικοποίηση της πολιτικοποίησης στα Πανεπιστήμια:
Πολιτικοποιείσαι εντατικά προκειμένου, όταν το κόμμα σου έρθει στα πράγματα, να βολευτείς σε μία θέση στο δημόσιο. Η δε θέση αυτή θα είναι τόσο πιο ψηλή όσο πιό ψηλά θα έχεις ανέλθει στην τοπική ιεραρχία της πανεπιστημιακής συνδικαλιστικής κοινότητας. Ως εκ τούτου η προσπάθειά τους περιορίζεται στα κομματικά, αντί στην απόκτηση της γνώσης. Όσοι μάλιστα δεν έχουν εξ αρχής τους στόχους αυτούς, αναγκάζονται να προσαρμοστούν προκειμένου κι αυτοί να μπορέσουν μελλοντικά "να γλύψουν κανένα κόκκαλο".
κλπ κλπ κλπ.
Τα "έθη" που δημιουργούνται στους νέους πλέον έχουν ως εξής:
1. Διαιώνιση των όσων αναφέρθηκαν για την πρωτοβάθμια - δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επιπλέον...
2. Στα μάτια και στην ψυχή των νέων σχηματίζεται ένα κοινωνικό μοντέλο στο οποίο επικρατούν α) η έκπτωση των ηθών προς όφελος της επίτευξης προσωπικών στόχων υλικής (κυρίως) ευδαιμονίας β) ο οπορτουνισμός, γ) η εκπόρνευση υπό την έννοια της εκποίησης της ψήφου - της ενεργητικότητας και του χρόνου στις παρατάξεις, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση μίας θέσης στο δημόσιο. κλπ
Αν μη τι άλλο έχουμε ένα Μυθριδατισμό των νέων. Ένα πότισμά τους σε άρρωστες συνθήκες και αποδοχή τους ως φυσιολογικές (ίσως μη έχοντας άλλη εικόνα).
Οι νέοι θα γίνουν στη συνέχεια γονείς και θα μεταδόσουν στα παιδιά τους ό,τι έχουν μέσα τους. Αν μέσα τους έχουν σκοτάδι τι φως θα μεταδόσουν;
Με ποιό τρόπο ο άνθρωπος θα στρέψει ψηλά τα μάτια του, όταν είναι μαθημένος από τα νιάτα του να κοιτάει χαμηλά ή ακόμα και να μη βλέπει; Πως θα πατήσει υψηλές κορυφές; Πως θα θεωθεί και θα πραγματοποιήσει τον υψηλό προορισμό του;
Η κοινωνία μας έχει ήδη αποτύχει και η αποτυχία της αυτή χρόνο με το χρόνο θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Λύσεις υπάρχουν, πρέπει να βρεθούν και περνάνε πρώτα μέσα από τη διαδικασία της παιδείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου