ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ: Το τραγούδι του μεγάλου αδελφού.

Πατρίδα

Κλείνω τα μάτια μου και το όραμα με φέρνει μπροστά στο χείλος ενός πηγαδιού. Σκύβω, κοιτάω κάτω και δε μπορώ να διακρίνω τον πυθμένα του. Διακρίνω μόνο ξεραμένο αίμα στα τοιχώματά του και μία σκοτεινή άβυσσο και η άβυσσος αυτή είναι οι αιώνες που έχουν περάσει απάνω από αυτόν τον άγιο τόπο που σε πείσμα των "ανέμων" και των "βροχών" που το χτυπάνε ασταμάτητα αιώνες τώρα, εξακολουθεί να φέρει το όνομα Ελλάς.

Μυρίζω τον πυκνό αέρα που αναδύεται από το πηγάδι και τα ρουθούνια μου καίγονται από την οσμή του αίματος και η οσμή αυτή μου ξυπνάει αναμνήσεις και μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, γιατί είναι ίδια με αυτήν του δικού μου αίματος.

Σκύβω και αφουγκράζομαι.
Από τα βάθη του πηγαδιού ανεβαίνουν ανακατεμένες φωνές που όλες μιλάνε την ίδια γλώσσα με εμένα. Φωνές ελλήνων που με προτρέπουν να μην τους ξεχάσω. Να μην ξεχάσω τους αγώνες τους για Φως, Δημοκρατία κι Ελευθερία. Να αγωνιστώ κι εγώ όπως και αυτοί για όλους τους έλληνες που πέρασαν και για όλους τους έλληνες που θα έρθουν - τα παιδιά μου - τα λατρεμένα μου παιδιά. Σαν έρθει δε η ώρα της θανής μου, με καλούν να γίνω κι εγώ μία σταγόνα ξεραμένο αίμα πάνω στα τοιχώματα του ατελείωτου αυτού πηγαδιού, μια σταγόνα με την ίδια οσμή με το υπόλοιπο ξεραμένο αίμα, ένα πνεύμα που η φωνή του θα ενώνεται με τις φωνές των υπολοίπων πνευμάτων απευθυνόμενη προς όποιον σκύβει το κεφάλι του στο χείλος του πηγαδιού:
"Ίτε παίδες ελλήνων...¨ και "για του Χριστού την πίστη την αγία..."

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον [51b] καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι, καὶ σέβεσθαι δεῖ καὶ μᾶλλον ὑπείκειν καὶ θωπεύειν πατρίδα χαλεπαίνουσαν ἢ πατέρα, καὶ ἢ πείθειν ἢ ποιεῖν ἃ ἂν κελεύῃ, καὶ πάσχειν ἐάν τι προστάττῃ παθεῖν ἡσυχίαν ἄγοντα, ἐάντε τύπτεσθαι ἐάντε δεῖσθαι, ἐάντε εἰς πόλεμον ἄγῃ τρωθησόμενον ἢ ἀποθανούμενον, ποιητέον ταῦτα, καὶ τὸ δίκαιον οὕτως ἔχει, καὶ οὐχὶ ὑπεικτέον οὐδὲ ἀναχωρητέον οὐδὲ λειπτέον τὴν τάξιν, ἀλλὰ καὶ ἐν πολέμῳ καὶ ἐν δικαστηρίῳ καὶ πανταχοῦ ποιητέον ἃ ἂν κελεύῃ ἡ [51c] πόλις καὶ ἡ πατρίς, ἢ πείθειν αὐτὴν ᾗ τὸ δίκαιον πέφυκε· βιάζεσθαι δὲ οὐχ ὅσιον οὔτε μητέρα οὔτε πατέρα, πολὺ δὲ τούτων ἔτι ἧττον τὴν πατρίδα;” τί φήσομεν πρὸς ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἀληθῆ λέγειν τοὺς νόμους ἢ οὔ;

Από τη μητέρα και από τον πατέρα και από όλους τους άλλους προγόνους το πολυτιμότερο πράγμα είναι η πατρίδα και σεβαστότερο και αγιώτερο και σε ανώτερη θέση, κατά τη γνώμη των θεών και των φρονίμων ανθρώπων, και ότι πρέπει να σεβόμαστε και περισσότερο να υπακούμε και να αγαπάμε την πατρίδα, όταν οργίζεται, παρά τον πατέρα, και, ή να προσπαθούμε να την πείθουμε, ή να εκτελούμε ό,τι κι αν διατάζει. Και ή να υποφέρουμε, αν αυτή το θέλει, χωρίς το παραμικρό παράπονο, και αν θέλει ακόμα να μας δείρει ή να μας ρίξει στην φυλακή, ή να μας στείλει στον πόλεμο για να πληγωθούμε ή να σκοτωθούμε, όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε. Και έτσι είναι το σωστό. Μάλιστα δεν πρέπει να ξεφεύγουμε ούτε να οπισθοχωρούμε ούτε να εγκαταλείπουμε τη θέση μας, αλλά και στον πόλεμο και στα δικαστήρια και όπου αλλού, καθήκον μας είναι να εκτελούμε όσα διατάσσει η Πολιτεία και η πατρίδα, ή, το πολύ, αν εκείνο που διατάζει δεν μας φαίνεται δίκαιο, να της υποδείξουμε και να την πείσουμε ποιο είναι το δίκαιο. Να μεταχειριζόμαστε όμως βία, δεν είναι ασέβεια σε μια μητέρα, σε έναν πατέρα και πολύ περισσότερο στην πατρίδα;” Τι θα απαντήσουμε εμείς σε όλα αυτά, Κρίτων; Θα απαντήσουμε ότι οι νόμοι λένε αλήθεια ή όχι;

ΠΙΚΡΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
τή βλαστήμια τ'αντίθεου τήν είδα
κατά σέ πειρασμός νά τή χύνη
σάν τή λέπρα καί σάν τήν ακρίδα!
Ποιός βαστιέται μ' αδάκρυτα μάτια
νά σέ ιδή; Τί αμαρτίες πληρώνεις;
Στά χρυσά ρηγικά σου παλάτια
γνέθει η αράχνη καί μύρεται ο γκιώνης.
Καί στά χέρια τ' Αντίχριστου κοίτα
του χαμού τή σαίτα!
Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
σέ τρυπάει στήν καρδιά και σέ σβήνει.

Καρδιά, γνώμη, νούς, τούτα και τ' άλλα,
το χρυσό μυρογυάλι ραγίστη,
κι όλα πάνε. Σού μένει μιά στάλα,
τού Χριστού καί της μάνας σου η πίστη!
Μήν αφήσης τόν άθεο νά πάρη
το στερνό θησαυρό σου!
Μέ του Υψίστου τή χάρη
στά παρμένα σου πόδια στηλώσου,
ψάξε μέσ' στήν καρδιά σου τήν άδεια
για μια σπίθα, το βόγγο σου πάψε,
όσα γύρω σου βρής ξεροκλάδια
άναψέ τα, φωτιά βάλε, κάψε!
Κάψε το έργο του άθεου πού τόχει
Σατανάς φυσημένο
προτού πέση στό πλάνο του βρόχι
κι ό,τι μένει σου αγνό και παρθένο."

Κωστής Παλαμάς από το Δωδεκάλογο του Γύφτου

ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ

Σελίδες

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Το τραγούδι του μεγάλου αδελφού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Eορτολόγιο (σήμερα)

Άλλα blogs του Ανήσυχου Πατέρα