Πόσο λυπάμαι

Όχι, όχι δεν πρόκειται για το γνωστό στους πρεσβύτερους της blogoγειτονιάς άσμα της Βέμπο , αλλά για πραγματική λύπη που αισθάνομαι για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Όμως...

• Πέραν από την απώλεια των 4 ψυχών στη Marfin της οδού Σταδίου, όπου και πάλι οι ταραχοποιοί (το λέω πολύ ευγενικά) δεν εμποδίστηκαν από τις αρχές, αλλά ούτε και από τους νομοταγείς, παρευρισκόμενους μπροστά στο περιστατικό, πολίτες.
• Πέραν της αμετροέπειας των κυβερνώντων, οι οποίοι αρέσκονται (διαχρονικά) σε φανφάρες και εντυπωσιασμούς (π.χ έρχονται επενδυτές, ή απειλούνται με ξήλωμα 40 εφοριακοί, ή εφοπλιστής θα πληρώσει πρόστιμο € 40 εκ, κατεδαφίσεις αυθαιρέτου, εντοπισμός φοροφυγάδων ιατρών κλπ), τους οποίους αβαντάρουν τα αιχμάλωτα και σε νευρική κρίση - αγωνία για το αύριο ΜΜΕ (περι ΜΜΕ δείτε την αμέσως προηγούμενη ανάρτησή μου).
• Πέραν από τη γενικότερη (εγκληματική) αδράνεια των κυβερνώντων, οι οποίοι κατ' εμέ κινούνται χωρίς γραμμή πλεύσης.
• Πέραν από την προδιαγεγραμμένη με μαθηματική ακρίβεια και σε βάθος ενός με δύο ετών ισοπέδωση της κοινωνίας μας και την μετατροπή της Ελλάδας σε μία τριτοκοσμική επί της ουσίας χώρα (διαβάστε σχετική παλαιότερη ανάρτησή μου για το που οδεύουμε), με ισχυρό όμως νόμισμα, ως συνέπεια των ατυχών (και όχι δολίων θέλω να πιστεύω) ενεργειών της κυβέρνησης.
• Πέραν από την εμφανέστατη απουσία οράματος, από ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), αλλά και τον απλό λαό ο οποίος αμήχανος περιμένει από κάποιον (σίγουρα όχι από τη Θεία πρόνοια) μία κάποια λύση.
• Πέραν από την κατάλυση της Δημοκρατίας που συντελέστηκε με τη μεταβίβαση εξουσιών στο ΔΝΤ και των (ας μη γελιώμαστε) κάτω από το τραπέζι ανειλημμένων υποχρεώσεων από πλευράς Ελλάδος προς ΗΠΑ και Ε.Ε.
• Πέραν από το γεγονός ότι έρχεται ο "Πρωθυπουργός" της Τουρκίας μετά αντιπροσωπείας για να δώσει ένα χέρι βοηθείας (sic) στην Ελλάδα, την οποία δεν θεωρεί απειλή.
• Πέραν ότι όλη αυτή η κατάσταση μου φέρνει στο μυαλό κάτι από τις ημέρες πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (πλησιάζει και η επέτειος - εθνική εορτή των "φίλων" μας τούρκων).
• κλπ

Περισσότερο από όλα λυπάμαι και βγαίνω από τα ρούχα μου που λίγο λίγο, λόγω των συνθηκών που γίνονται αφόρητες (και με τη συμβολή των ΜΜΕ και της κυβέρνησης, η οποία τις τελευταίες μέρες με τις στοχοποιήσεις διαφόρων επαγγελματικών κλάδων ρίχνει λάδι στη φωτιά) όλοι θα φτάσουμε να κοιτάμε με μισό μάτι και να μισούμε ο ένας τον άλλο.

Κανένα αίσθημα αλληλεγγύης δε θα υπάρχει σε λίγο.

Καμία αγάπη για το συνάνθρωπο.

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

Ενώ η λύση (ή έστω η απάλυνση) στις δύσκολες επερχόμενες καταστάσεις, κατά την άποψή μου είναι η κοινωνική ενότητα, η αλληλοβοήθεια (θυμάστε τα παλιά έργα με τα σπίτια - διαμερίσματα που είχαν κοινή αυλή και ο ένας βοηθούσε τον άλλο; Κάτι τέτοιο έχω στο μυαλό μου), η μοιρασιά, η κοινοκτημοσύνη, ο κοινωνικός εθελοντισμός, η φορά των πραγμάτων πάει, καθοδηγούμενα πιστεύω, προς την αντίθετη μεριά.

Όλοι θα κλειστούμε έτσι στο μίζερο καβούκι μας, θα φοβόμαστε, θα ζηλεύουμε και θα μισούμε ο ένας τον άλλο και θα γίνουμε παντελώς ξένοι και θα απολέσουμε και αυτήν την ανθρώπινη ιδιότητα, ομοιούμενοι πλέον με τα ζώα.

Τότε θα ηχήσει το τέλος του αγώνα.