Η υποβάθμιση της ελληνικής Ιστορίας και το βρώμικο παρασκήνιο στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Απόλυτη Κατάντια των Ελληνικών ΑΕΙ.

Σημείωση: Φροντίστε να μάθετε ιστορία μόνοι σας. Το Καθεστωτικό “εκπαιδευτικό” σύστημα φροντίζει επιμελώς να ξεχάσετε και αυτά που ήδη γνωρίζετε για την Ιστορία της Ελλάδος!

Συγκλονιστική συνέντευξη του Κου Εμμανουήλ Μικρογιαννάκη (Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, τ. Κοσμήτωρ Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών) στο περιοδικό Hellenic NEXUS τεύχος Ιουλίου σελ. 16.

ΠΗΓΗ: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

---------------------

Hellenic NEXUS: Γα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βάλλεται από παντού. Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι βολές εκ των έσω. Αρχίζοντας με τη μείωση βασικών μαθημάτων (όπως τα Αρχαία Ελληνικά), την απάλειψη του προσδιορισμού «εθνική», περνώντας στην αλλοίωση κειμένων, κυρίως στα βιβλία της Ιστορίας, και καταλήγοντας στην ουσιαστική κατάργηση της, κάνοντας τη μάθημα επιλογής! Πώς τα ερμηνεύετε όλα αυτά εσείς, που έχετε διά βίου υπηρετήσει την Ελληνική Παιδεία και, μάλιστα, από την έδρα της Ιστορίας;

Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης: Σήμερα, πράγματι, μας απασχολεί μία κατάστασις, η οποία είναι ανυπόφορη! Πολλαπλά πλήγματα και κίνδυνοι που υπάρχουν για το Έθνος μας. Ποιο είναι αυτό το Έθνος; Μήπως αυτή η έννοια έχει παραμεληθεί και παραγκωνισθεί, ώσπου να την εγκαταλείψουμε; Πολλά με το όνομα «εθνικόν» έλειψαν. Μένει ακόμη «εθνικός κήπος», «εθνικό θέατρο», «εθνική άμυνα». Επί του παρόντος μένουν. Μήπως είναι ένας διωγμός του Έθνους;
–Για να επιτευχθεί η σημερινή άλωση της Παιδείας, έπρεπε να υπάρξει το «έμψυχο υλικό» που θα την πραγματοποιούσε: που θα τολμούσε να σβήσει τη λέξη «Εθνική» που καθόριζε την Ελληνική Παιδεία, να εξωραϊσει τα 400 χρόνια υποδούλωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, να συρρικνώσει σε 4 σελίδες την Επανάσταση και σε 8 σειρές την Άλωση, να αλλοιώσει νεώτερα ιστορικά γεγονότα, όπως εκείνο των Ιμίων, και να φτάσει στο τελευταίο βήμα του σχεδίου: να κάνει την ιστορία «μάθημα επιλογής»…

Η.Ν.: Τι ακριβώς συνιστά αυτό που αποκαλούμε «Εθνος»;

Ε.Μ.: Ο χώρος και ο χρόνος. Πρώτον είναι ο χώρος. Χρόνος είναι όλη μας η Ιστορία. Το Έθνος γίνεται μέρος της εθνικής μας υποστάσεως. Δηλαδή, το Έθνος είναι η ίδια η ψυχή μας. Χρονικότητα και εθνικότητα σχεδόν συμπίπτουν.
Το Έθνος, δε, για να υπάρχει μία αφετηρία, έχει ένα παρελθόν.Έχει ένα πόθεν. Και βέβαια έχει το νυν, αλλά οπωσδήποτε και μια προσδοκία, ένα όραμα. Αν δεν έχει όραμα, δεν ζεσταίνεται η ψυχή του ανθρώπου, δεν τείνει κάπου. Και όταν δεν τείνει κάπου, λέει: «Καλά είμαι εδώ, επαναπαύομαι και βολεύομαι επί του παρόντος». Ζει μόνο για το παρόν. Αλλά το Έθνος πρέπει να έχει κάποιο όραμα, στο οποίο να τείνει. Ετσι μόνο ζωοποιείται ο άνθρωπος.

Η.Ν.: Μήπως ο στόχος είναι να μην έχουμε μέλλον;

Ε.Μ.: Να μην έχουμε Εθνος! Όσο κάποιος τοξεύει στο μέλλον και έχει ένα όραμα, τόσο ζητεί βαθύτερες ρίζες στο παρελθόν. Όλα τα Έθνη της Γης ζητούν το «ριζοβολείν», δηλαδή να βάλουν ρίζα βαθιά και, αν δεν έχουν, να βρουν. Διότι, όπως συμβαίνει και με το φυτό, αυτό δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν ριζώσει καλά. Το ίδιο κάνουν και τα ζώα, το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι. Αν, λοιπόν, το Έθνος μας δεν έχει ρίζα, δεν έχει και μέλλον. Έχει, δε, αποδειχθεί ότι έθνη που είχαν μικρή προοπτική, είχαν και μικρό παρελθόν. Και πολλές φορές κατασκευάζουν παρελθόν από τα λίγα στοιχεία που έχουν, κάνοντας και κάποια μυθοποίηση αυτού του παρελθόντος. Αυτό το έκαναν οι Ρωμαίοι. Όταν εξελίχθησαν, έσκυψαν βαθιά να βρουν ρίζες και, μάλιστα, βρήκαν ελληνικές! Αναφέρθηκαν στα Τρωικά για να κάνουν μεγάλο παρελθόν. Αυτό κάνουν και οι Αμερικανοί. Αν τους πεις σήμερα «Οι ερυθρόδερμοι είναι το παρελθόν σας», θα πουν «Όχι, δεν είναι αυτοί το παρελθόν μας. Είναι η Ευρώπη». Άρα, όταν έχουμε τέτοιο παρελθόν, πρέπει να το προσέξουμε. Όχι να λατρεύουμε το παρελθόν καθεαυτό, αλλά να είναι μια γόνιμη αφετηρία. Δεν υπάρχει κίνησις προς το μέλλον, αν δεν υπάρχει κάποιο θεμέλιο.

Η.Ν. : Είναι η Ιστορία το «εργαλείο» για να κάνουμε αυτή τη «διαδρομή»; Όχι μόνο από το παρελθόν στο τώρα, αλλά και προς το μέλλον…

Ε.Μ.: Την Ιστορία την υφαίνουμε εμείς οι ίδιοι. Και όχι μόνον την υφαίνουμε είναι βίωμα μας, μέρος του ψυχισμού μας. Χωρίς τον ιστορικό βίο, εμείς είμαστε ένα σωματίδιον. Η Ιστορία είναι το ένδυμα μας, ο χιτώνας που φορούμε. Διότι ενυφαίνεται μέσα εις το άτομο αυτή η έννοια της Ακροπόλεως, των μνημείων της Ακροπόλεως. Ο χρόνος δεν είναι κάτι ανεξάρτητο ημών. Η χρονικότητα ως μορφή εσωτερικής εποπτείας, όπως θα έλεγε ο Καντ, είναι δικό μας πράγμα. Και αναφαίρετο. Θα φύγει μόνο όταν πεθάνουμε.

Οι επιπτώσεις της μετατροπής της Ιστορίας σε μάθημα επιλογής

Η.Ν.: Τι επιδιώκεται, λοιπόν, αφαιρώντας ουσιαστικά την Ιστορία (με τη μετατροπή της σε μάθημα επιλογής) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;

E.M.: Απαξιώνεται γενικά το παρελθόν, το οποίον είναι μια πλούσια Ιστορία. Μοναδική στην παγκόσμια Ιστορία, όσο και αν θέλουμε, εξετάζοντας την εις βάθος, να βρούμε και τρωτά της σημεία. Αυτή η Ιστορία δεν ήταν μόνο κάτι το θαυμαστό. Είχε και τραγωδία. Το κλασικό είναι μαζί γοητεία και φρίκη. Η Ελληνι­κή Ιστορία είναι δραματική. Δεν είναι μόνο εξάρσεις. Είναι και καταπτώσεις, είναι και αλώσεις…

Η.Ν.: Γιατί ενοχλεί τόσο;

Ε.Μ.: Διότι θέλουν να μας τα αποστερήσουν όλα αυτά και να τα πάρουν άλλοι λαοί. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι περιμέ­νουν: αν εσείς απεμπολήσετε την Εφεσο, τη Μίλητο, την Κων­σταντινούπολη, τα κάνουμε δικά μας! Ο Νταβουτογλού έχει πει πολύ χαρακτηριστικά: «Εμείς θα αξιοποιήσουμε όλα τα πα­ρελθόντα. Μεταξύ αυτών [των παρελθόντων] είναι και το ελληνικό. Και με αυτά θα φτιάξουμε το παρελθόν μας, τον Τουρκισμό μας, που ουδείς επιτρέπεται να τον θίξει.»Έχουμε, λοιπόν, μια έξαρση του εθνικισμού τους, σε αντίθεση με εμάς. Και από την άλλη πλευρά, ξέρετε τι λέει ο Εθνικός Ύμνος των Ιταλών, που είναι φιλελεύθερος λαός; Ουέ και αλοίμονο, αν είχαμε εμείς τέτοιο εθνικό ύμνο! «Αδελφοί Ιταλοί, η Ιταλία ξύπνησε, φόρεσε την περικεφαλαία του Σκιπίωνος, η Νίκη εί­ναι δική μας! Δούλοι μας, θα στρατευτείτε σ’ αυτό τον μεγάλο αγώνα, έτοιμοι να φτιάξετε τη ζωή σας; – Ναι, φωνάζουν όλοι»! Όλοι οι λαοί, στους εθνικούς τους ύμνους, έχουν μια προτροπή: «Μπρος, ξυπνήστε, κάντε κάτι!»

Η.Ν.: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που διατρέχουμε;
Ε.Μ.: Το γενικό σχέδιο που διαβλέπω είναι η μείωσις της εννοίας «Ελλάς». Η μείωσις γίνεται κατά δυο τρόπους: ή παίρνουμε μια ψαλίδα και κόβουμε εδάφη -δεν ξέρω αν εί­ναι στη Θράκη, στο Αιγαίο ή κάπου άλλου- και το άλλο είναι η ψαλίδα της χρονικότητος. Κατά καιρούς, έχουμε δει περιορισμό της Ιστορίας στο Γυ­μνάσιο ή πραγματική περικοπή. Θα πουν ότι «αυτό δεν μας ανήκει». Άλλοτε είπαν: «Η Ελληνική Ιστορία κόβεται περί το 476 ή κόβεται στο 146, διότι τότε γίνεται Ρωμαϊκή και, από εκεί και πέρα, δεν έχουμε Ελληνική Ιστορία». Εμείς λέμε «Υπάρχει Ελλάδα κατω από τη Ρώμη». Διότι η Ρώμη εσεβάσθη τον ελληνικό πολιτισμό, σχεδόν τον προώθησε. Είχε, μεν, ρωμαϊκό μανδύα πολιτειακό, αλλά πολιτιστικά ανεπτύσσετο πάρα πολύ καλά. Έτσι, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη βυζαντινή της περίοδο, είναι και δική μας εθνική ιστορία, την οποία δεχθήκαμε και απετέλεσε μέρος του εθνικού μας κορμού. Αλλά, όταν τα περισσότερα μέρη της Μ. Ασίας τα οικειο­ποιούνται και τα σφετερίζονται οι Τούρκοι, καταλαβαίνετε τι κάνουμε εμείς…

Η.Ν.: Και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;

Ε.Μ.: Πολιτική, η οποία δεν είναι εθνικώς πρέπουσα!

Η.Ν.: Ποιοι «εμείς», κύριε καθηγητά; Να πούμε ξεκάθαρα και ποιοι το επιδιώκουν;
Ε.Μ.: Πολλοί κάνουν σχέδια. Εγινε ένα σχέδιο: να αναπλα­στεί, να αναδιαμορφωθεί η Νοτιοανατολική Ευρώπη. Συγ­γράφτηκε, λοιπόν, μια τετράτομη ιστορία Τι πρέπει να διδά­σκεται, πώς πρέπει να είναι, πού πρέπει να τείνει αυτή η Νο­τιοανατολική Ευρώπη. Αυτή η ιστορία μειώνει την Ελλάδα, γιατί κανείς εκ των συγγραφέων της δεν ήταν Ελλην – από την Κροατία, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Κανείς Έλλην.

Η.Ν.: Να μου επιτρέψετε να επιμείνω στο να ειπωθούν κά­ποια ονόματα.
Ε.Μ.: Δεν λέω ονόματα, διότι δεν αξίζει τον κόπο…..

Η.Ν.: Αυτή την τετράτομη ιστορία την έχει δεχθεί το Υπουρ­γείο Παιδείας;
Ε.Μ.: Δεν μας έχει δοθεί ακόμη. Εν πάση περιπτώσει, σε όλα έχει μειωθεί η Ελλάδα. Και ο αγώνας του 1821 δεν δικαιώνε­ται. Διότι λένε: «Κάνατε ένα αγώνα εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ περνούσατε καλά». Δικαιώνει ουσιαστι­κά τους Τούρκους εις το ότι ήταν μάλλον άχρηστος ο αγώνας. Εδώ αμφισβητείται ακόμη και το φρόνημα των ηρώων της Επανάστασης! Ενώ αυτοί που έκαναν την Επανάσταση, αν και ήσαν ολιγογράμματοι και αγράμματοι, είχαν έντονο εθνικό φρόνημα. Πίστευαν στην αρχαιότητα και σε όλες τις φάσεις του Ελληνικού Κόσμου. Όλοι αυτοί είχαν έντονο εθνικό συ­ναίσθημα. Ζούσαν το παρελθόν πολύ έντονα, το θεωρούσαν δικό τους και έτειναν στο μέλλον. Είχαν ένα εθνικό όραμα!

Το θέμα της γλώσσας
Η.Ν.: Ποια είναι η δική μας ευθύνη, όχι απαραίτητα προσωπι­κώς, και ιδιαιτέρως των εκπαιδευτικών;

Ε.Μ.: Και προσωπικώς! Όταν διδάσκουμε παν ό,τι άλλο πλην της ελληνικής μας κληρονομιάς, αυτό είναι φυσικά καθ’ οιονδήποτε τρόπο περιορισμός του μαθήματος της Ιστορίας, αλλά και των πολιτιστικών αγαθών. Για παράδειγμα, των Αρ­χαίων Ελληνικών. Διότι, εδώ που τα λέμε, η ελληνική γλώσ­σα είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν αμεσότερα. Εδώ παρατηρείται ότι κάνουμε παν το δυνατόν να τονίσου­με ότι είναι άλλη γλώσσα η Αρχαία και άλλη η Νέα Ελληνική! Η ιδέα ότι είναι «άλλη» γλώσσα καλλιεργείται με κάθε τρό­πο. Και, μάλιστα, γίνεται και προσπάθεια να αλλοιώνεται η γλώσσα, ώστε να γίνεται απομάκρυνση…

Η.Ν.: Με ποιον τρόπο, γίνεται αυτή η «απομάκρυνση»;
Ε.Μ.: Λέγοντας, για παράδειγμα, όχι στους τόνους: απλοποιείς την ορθογραφία, βάζεις το λατινικό αλφάβητο. Αυτή η επιδίωξις είναι εθνικώς επιβλαβής. Εμείς πρέπει να είμεθα συνδετικώτατοι στη γλώσσα. Συνδετικώτατοι είναι πολλοί λαοί: οι Γάλλοι, οι Άγγλοι… Συνδετικώτατοι είναι και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι δεν είχαν γλώσσα. Και είναι «θαύμα» αυτό που έγινε στο Ισραήλ. Ενώ δεν είχαν ομιλούμενη γλώσσα, κάθησαν οι λόγιοι και κατασκεύασαν γλώσσα ομιλούμενη από τη γλώσσα της Βίβλου, που ήταν απρόσφορη. Διότι δεν ήταν εύκολο να κατα­σκευάσεις από μια γλώσσα της Βίβλου -της λεγομένης από εμάς «Παλαιάς Διαθήκης», που είναι σχεδόν ποιητική και δεν παρέ­χει στοιχεία ομιλούμενης γλώσσας- μια γλώσσα ομιλούμενη.
Εάν, για παράδειγμα, έσπαγε η γλωσσική παράδοση και στο μέλλον θέλαμε να κάνουμε από την αρχή ελληνική γλώσσα ομιλούμενη, για μας θα ήταν πολύ ευκολότερο απ’ ό,τι για τους Ισραηλινούς. Διότι η ελληνική γλώσσα, με την τραγωδία της, παρέχει διαλογικά στοιχεία. Και με τους διάλογους του Πλά­τωνος ή του Λουκιανού κ.λπ.

Η.Ν.: Που σημαίνει ότι δεν ελλοχεύει κίνδυνος εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας;
Ε.Μ.: Εγώ πιστεύω ότι, ακόμα κι αν προς στιγμήν παραμερί­σουμε τα Αρχαία Ελληνικά, θα επανέλθουν. Το 2100, το 2200, δεν ξέρω. Αυτή είναι η ουσία της Παιδείας. Τα Αρχαία Ελλη­νικά έχουν ένα ζωντανό, παιδευτικό χαρακτήρα. Ανανεώ­νουν τον άνθρωπο. Τον πτερώνουν. Όταν, κατά την Αρχαιό­τητα, τα Ελληνικά εγκαταλείφθηκαν στο δυτικό μέρος της αυ­τοκρατορίας χάρη των Λατινικών, έσβησαν σε όλη τη μεσαιω­νική περίοδο. Εδιδάσκοντο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά όχι στο δυτικό κράτος. Οπότε, περί την Αναγέννηση, τους ήρθε μια έντονη λαχτάρα να γυρίσουν στην Ελλάδα και, σιγά-σιγά, άρχισαν να διαβάζουν τα Αρχαία Ελληνικά. Η Αναγέννηση αυτή της Ελλάδος εσήμανε την Αναγέννηση της Ευρώπης. Το ξαναγέννημα του Ανθρώπου, που είχε βυθι στεί στον Μεσαίωνα, που είχε χάσει την έννοια της ανθρωπιάς. Τώρα (με την Αναγέννηση) ο άνθρωπος χαίρεται τη Φύση, συνομιλεί μαζί της, αισθάνεται πτέρωμα ψυχικό, ώστε αυτός ο πολιτισμός φέρει τον πολιτισμό. Δηλαδή, δημιουργεί τον άνθρωπο στην τελειότερη του μορφή.

Πανεπιστημιακή… τρομοκρατία!
Η.Ν.: Τότε γιατί χτυπιέται τόσο άγρια (από παντού) αυτός ο πολιτισμός;

Ε.Μ.: Χτυπιέται κατά τούτο: θα μελετάτε, αλλά με μια προϋπόθεση: θα θεωρείται (αυτός ο πολιτισμός) «κοινή μεσογειακή κληρονομιά», όχι ελληνική. Δεν είναι προνόμιο της Ελλάδος ότι αυτή τον έχει ως παρακαταθήκη και κληρονομιά της. Είναι κληρονομιά «όλων μας». Η φράση αυτή προβάλλεται στο Τμήμα Ιστορίας, τώρα που δεν είμαι εκεί πρόεδρος.

Η.Ν.: Δηλαδή ο εκάστοτε πρόεδρος ελέγχει και καθορίζει το τι διδάσκεται στο τμήμα του;
Ε.Μ.: Η κακομοιριά των Πανεπιστημίων έφερε όλα αυτά τα πράγματα. Διότι αρνηθήκαμε να υπηρετούμε εκείνο για το οποίο έχουμε κληθεί. Διότι υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ικανοποιούνται τα σχέδια που λένε μείωση της Ελλάδος, σε κάθε τομέα. Και εδαφικώς και χρονικώς (ιστορικώς). Πρέπει να περιοριστεί η Ελλάδα. «Πολύ ψηλά» είχε πάει το όνομα της Ελλάδος!

Η.Ν.: Εννοείτε Ελληνες καθηγητές;
Ε.Μ.: Έλληνες μίσθαρνα όργανα στο Τμήμα Ιστορίας, στο τμήμα που υφαίνει την ιστορική πραγματικότητα. Σε αυτό το Τμήμα, πιστεύω ότι έχω παίξει ένα ρόλο κατά τούτο: είδα ό,τι αποκλείνει – δηλαδή, ό,τι υπηρετεί τον σκοπό που θέλουν αυτοί. Και επειδή το είδα αυτό, έφυγα από το Φιλολογικό Τμήμα, με δική μου αίτηση, και πήγα στο Ιστορικό. Το να πάω στο Ιστορικό δεν ήταν απλώς ένας λόγος.’Επρεπε να πάρω και την προεδρία. Διότι, χωρίς προεδρία, δεν κατευθύνεις το Τμήμα.
Εβαλα υποψηφιότητα και βγήκα πρόεδρος. Έπαιρνα πάντοτε 70% των ψήφων. Άρα, η ετυμηγορία του τμήματος ήταν 70 προς 30. Εάν -προσέξτε τη δραματικότητα- ζητούσα φανερή ψηφοφορία, δεν θα έπαιρνα καμία ψήφο! Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη πίεση ασκείται; Τρομοκρατία. Αυτό δείχνει ότι οι λίγοι αυτοί (το 30%) έχουν τη μεγάλη δύναμη…
Εδώ αρχίζει το θέμα της τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο. Η ηγετική μορφή από αυτούς, που τους κατευθύνει, εξέπεσε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ζήτησα από τον Πρύτανη να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως κάνουμε πάντοτε. Κατά το Σύνταγμα, οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. είναι άμεσα εκτελεστές. Κανένας Πρύτανης, ούτε Γέροντας, ούτε Δημόπουλος, ούτε Μπαμπινιώτης εφήρμοσε την απόφαση! Τον άφησαν εκεί, να διδάσκει και να πιέζει…

Η.Ν.: Και ποιο είναι το όνομα του, κύριε καθηγητά;
Ε.Μ.: Τον ξέρει όλος ο κόσμος! Λιάκος λέγεται. Άρα, αυτή τη στιγμή, το Τμήμα αυτό δεινοπαθεί. Δεν υπάρχει μια δύναμη να φέρει μια ανάσχεση!
Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν έκανα την πρώτη τετραετία (προε­δρίας) και επειδή θα μεσολαβούσαν δυο χρόνια για να ξαναθέσω υπο ψηφιότητα, έλειψα για να κάνω ένα σημαντικό έργο (Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού) και στην Κίνα, και στην Ινδία. Γυρίζοντας ξαναβγήκα πρόεδρος, και η πρώτη μου δουλειά ήταν να δω τι γίνεται στο Τμήμα Ιστορίας. Βλέποντας τον κατάλογο των διδακτορικών των υπο­ψηφίων διδακτόρων που έχουμε στο Τμήμα, είδα ότι, ενώ ο νόμος καθόριζε να πάρουμε μόνο δύο στην ανωτέρα Ιστορία, που είναι η κρίσιμη Ιστορία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, υπήρχαν διακόσιοι! Αυτοί οι διακόσιοι ταχέως αποκτούν το διδακτορικό, χωρίς εμπόδια, και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν 7μελείς επιτροπές με «δικούς τους» και να τους προ­ωθούν «διδακτοροποιούντες τους»!
Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Να έχεις το «έμψυχο υλικό». Διότι αυτοί που θέλουν να δράσουν, πρέπει να έχουν ένα φυ­τώριο. Να έχουμε διακόσιους ανθρώπους που να έχουν τοπο­θετηθεί σε διακόσιες πανεπιστημιακές μονάδες ή σε ινστιτού­τα πνευματικά ή να έχουν πάρει κάποιες θέσεις με κάποιο τίτλο – δηλαδή, να μην είναι απλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων, αλλά να έχουν κάποιο διδακτορικό. Πολύ σκληροί στα διδα­κτορικά «των άλλων» και πολύ εύκολοι στα διδακτορικά αυτών. Θα ήταν ευχής έργον να γραφεί μια διατριβή «τι απέγι­ναν οι διακόσιοι λαθραίως εισελθόντες εις το μεταπτυχιακόν πρόγραμμα»…

Η.Ν.: Όσοι συνάδελφοι σας δεν λειτουργούν έτσι (ακόμη και αν είναι λίγοι), γιατί δεν αντιδρούν;
Ε.Μ.: Είναι πολλοί. Αλλά είτε δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είτε σκέπτονται «πού να μπλεχτώ τώρα σε φασαρίες. Θέλω να εξελιχθώ σε μια ανώτερη βαθμίδα».
Είναι πολύ φυσικό. Ο καθηγητής, όταν μπαίνει στο Πανεπι­στήμιο, έχει τέσσερις βαθμίδες: είναι λέκτωρ, επίκουρος, ανα­πληρωτής και καθηγητής. Η κύρια μεριμνά του είναι πώς να πάει στην επόμενη βαθμίδα! Αυτό δεν το κατακρίνω. Είναι θεμιτό.
Αλλά υπάρχουν και μερικά όρια. Διότι έχουμε έναν σκοπό. Έχουμε Τμήμα Ιστορίας; Έχουμε Εθνική Ιστορία; Ποια είναι αυτή; Ποιο είναι το εθνικό μας πρόβλημα; Τι θα πει «Ελλάς»; Τι σήμα εκπέμπει η Ελλάς; Εκπέμπει ένα σήμα, που σημαίνει ορισμένα πράγματα.
Σήμα = σημαία. Μπορεί να είναι «πανί», αλλά είναι σύμβο­λο. Και εδώ «συμβάλλει», μαζεύεται η όλη εθνική υπόστασις. Η σημαία είναι το οπτικό σύμβολο του Έθνους, το σύντομο. Ο Εθνικός μας ‘Υμνος λέει τι γυρεύω ως Έθνος. Αν σβήσουμε ως Έθνος, τότε τι είμεθα; Είδατε κάποιο κράτος, όπως τη Γερ­μανία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία ή τη Γαλλία, να εγκαταλείπει την εθνικότητα του; Θα μας «πετάξουν έξω»! Είναι σαν να μας «γδύνουν» ψυχικώς. Δεν ζεις χωρίς Έθνος!

Η.Ν.: Το να «μας πετάξουν έξω» μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα μέσα από την Παιδεία;
Ε.Μ.: Εγώ στην Παιδεία βλέπω ότι, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία, η ολιγωρία περί τα εθνικά θέματα.
Στο Πανεπιστήμιο, οι περισσότεροι λένε «αν μιλήσω και φωνάξω, δεν θα εξελιχθώ».Έπειτα, οι φοιτητές με τους οποίους συνεργάζεσαι, ψηφίζουν. Και δεν σε «βγάζουν» Πρύτανη, αν δεν σου βρουν κάποια «τρωτά». Τα «τρωτά» έγιναν… προτέρημα! Έχω πολλές περιπτώσεις που οι Πρυτάνεις ακολουθούν την τακτική που τους λένε οι φοιτητές. Οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το λεγόμενο «άσυλο» έχει τόσο παραχαραχθεί, ώστε θα ευχόμουν σήμερα να βρούμε ένα… άσυλο να μας γλυτώσει από το υπάρχον άσυλο!
Πουθενά δεν γίνεται τέτοια απαξίωση της εθνικής μας ζωής, όσο μέσα στο Πανεπιστήμιο! Εν ονόματι του άσυλου, μπορεί να πας στο Πανεπιστήμιο και να κάνεις του κόσμου τις αθλιότητες, χωρίς να παρέμβει κανείς. Αν αποφασίσουν οι φοιτητές να κλείσουν τη Σχολή (και είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουν), οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτό δεν το μαθαίνει ο κόσμος. Αυτό είναι κατάχρησις του ασύλου! Διότι, ενώ λένε ότι «το άσυλο είναι για να μπορεί ελευθέρως ο καθηγητής να κυκλοφορεί και να λέει ό,τι θέλει» (ελευθερία και διδασκαλία ιδεών), δεν του επιτρέπεται! Όχι μόνο να έχει ελευθερία διακινήσεως ιδεών, αλλά ούτε να μπει στο Πανεπιστήμιο! Δηλαδή τελεία αχρήστευσις της εννοίας του ασύλου.

Το άγνωστο παρασκήνιο στα ΑΕΙ
Η.Ν.: …και αντίθετα με την έννοια της Δημοκρατίας.

Ε.Μ.: Ποια έννοια Δημοκρατίας; Είναι η Δημοκρατία των ολίγων, η δημοκρατία του «συφερτού». Αυτοί επιβάλλονται με μερικούς καθηγητές. Και μερικοί φοιτητές, που είναι «συφερτός», κάνουν ό,τι θέλουν. Αποφασίζουν: θα καταλάβουμε τη Φιλοσοφική Σχολή!
Ενας καθηγητής μεμονωμένα, το πολύ-πολύ, να πει «δεν θα κάνω εξετάσεις». Το λένε πολλοί, αλλά μόλις προχωρήσουν στην ημέρα των εξετάσεων, σιωπούν. Άρα, οι φοιτητές ξέρουν ότι, ακόμα κι αν απειλήσει ο καθηγητής, υπάρχουν τρόποι εύκολοι τρόποι. Θα «του σύρει» μια φωνή ο Πρύτανης, ο οποίος συνεργάζεται μαζί τους και τον κάνουν ό,τι θέλουν – τον έχουν εκλέξει! Εσύ, ο καθηγητής, δεν μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στους φοιτητές και τους Πρυτάνεις. Δηλαδή ανάμεσα σε Συμπληγάδες…
Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό, για το οποίο καμαρώνω. Ως Κοσμήτωρ της Σχολής έχεις τον δεύτερο ρόλο στο Πανεπιστήμιο, μετά τον Πρύτανη. Το Πανεπιστήμιο έχει τέσσερις Κοσμήτορες. Περί το 2000, έπρεπε να πούμε για μια φορά ότι «θα χάσουμε το εξάμηνο». Να μη μείνει απειλή, αλλά να το κάνουμε. Γιατί, επαναλαμβάνω, τέτοιες απειλές έχουν γίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια.
Έχω, λοιπόν, τη θέση του Κοσμήτορος και πρέπει να θέσω αυτό το πρόβλημα για όλη τη Φιλοσοφική Σχολή (πάνω από 10 τμήματα, 25.000 φοιτητές). Αρχίζει η κατάληψις. Απαγορεύεται η είσοδος των φοιτητών και των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο. Φυσικό ήταν να τους πω: «Πού πάτε, με αυτό τον τρόπο θα χάσετε το εξάμηνο σας.» – «Καλά, μας το είπαν και άλλοι.» -«Σας καλώ και κάνω και συνεδρίαση. Έλα κι εσύ, κύριε Πρύτανη, να είσαι παρών», του λέω, «για να δεις ότι η απειλή είναι άμεση». – «Ας τελειώσουμε το εξάμηνο και θα μετρήσουμε τις εβδομάδες μαθήματος, αν έγιναν 13», λέει ο Πρύτανης. Ούτε μία δεν είχε γίνει! Κατάλαβα ότι είχαν συνεννοηθεί.
Όταν τελείωσε το εξάμηνο, βγάζω μία ανακοίνωση η οποία κοινοποιείται σε όλα τα μέλη της Φιλοσοφικής Σχολής, και στους φοιτητές, και στο διοικητικό προσωπικό και στους συναδέλφους καθηγητές: «Αγαπητοί συνάδελφοι, το εξάμηνο ετελείωσε. Όλοι ξέρουμε πώς. Δεν έγιναν μαθήματα. Αφού δεν έγιναν μαθήματα, δεν θα κάνουμε εξετάσεις»! Ε, τότε άρχισε ο πόλεμος. Λέει ο Πρύτανης να πάμε το πρόβλημα στη Σύγκλητο και εκείνη να αποφασίσει. Η Σύγκλητος γυρίζει το θέμα στα επί μέρους τμήματα.

Η.Ν.: Γιατί;
Ε.Μ.: Διότι αυτό ζήτησαν οι φοιτητές! Πηγαίνουν στη συνεδρίαση κάθε Τμήματος και αποφασίζουν αυτοί και εξω-πανεπιστημιακά στοιχεία.Ετσι βγαίνει απόφασις από μέλη που δεν ανήκουν στο Τμήμα ή πηγαίνουν από Τμήμα σε Τμήμα. Άρα, τα ίδια πρόσωπα λαμβάνουν αποφάσεις να κάνουν εξετάσεις χωρίς να έχουν γίνει (λόγω καταλήψεων) καθόλου μαθήματα. Εξετάσεις επί ποίας ύλης; Επί μηδαμινής. Εμπαιγμός, δηλαδή.
Κατά σύμπτωση, δεν ήμουν μόνο Κοσμήτωρ, αλλά και πρόεδρος στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Λέω: «Ας γίνουν στα άλλα Τμήματα, στο δικό μου δεν θα γίνουν εξετάσεις.» Οι φοιτητές φώναζαν. Άρχισαν να με πιέζουν. Εγώ δεν υπέκυπτα. Και έκαναν το εξής τρομακτικό: πάει ο Πρύτανης με τον Υπουργό Παιδείας και με απολύουν! Η θητεία μου τελείωνε σε δύο μήνες. Αλλά έπρεπε να γίνουν οι εξετάσεις… Άπαξ και παύομαι εγώ, αναλαμβάνει ο αναπληρωτής και κάνει εξετάσεις!
Το τελευταίο μετερίζι που μου έμενε ήταν το δικό μου μάθημα. Είπα, λοιπόν: «Κάντε εσείς εξετάσεις όπου θέλετε, εγώ δεν κάνω στο δικό μου μάθημα.» Αλλά δεν ήταν μόνο το Φιλολογικό. Είχα και άλλα Τμήματα. Οπότε πήγαν στον Πρύτανη και απαίτησαν να βρεθεί λύση. Και βρήκαν τον τρόπο: να κάνουμε μια συνεδρίαση Συγκλήτου, στην οποία συμμετέχουν μόνο οι πρόεδροι των τμημάτων και ορισμένος μικρός αριθμός φοιτητών. Αλλά απαίτησαν από τον Πρύτανη να γίνει η συνεδρίαση όχι στη μικρή αίθουσα που συνεδριάζει η Σύγκλητος, αλλά στη μεγάλη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου. Γέμισε, λοιπόν, η αίθουσα με φοιτητές που άρχισαν να με απειλούν. Παρά τις πιέσεις δεν υποχώρησα και, παρά την απόφαση του Πρύτανη να γίνουν οι εξετάσεις με μια επιτροπή, τελικά εξετά­σεις δεν έγιναν. Και βρήκαν τρόπο να μη μου δώσουν τον βαθμό του «ομότιμου» καθηγητού – ένα βαθμό που τον παίρ­νουν όλοι. Βεβαίως, για μένα είναι άκρως τιμητικό. Και, βεβαίως, οι φοιτητές πέτυχαν να έχουν στο ενεργητικό τους την τιμωρία ενός καθηγητή που δεν έκανε εξετάσεις, αφού δεν είχαν γίνει μαθήματα ολόκληρο το εξάμηνο λόγω καταλήψε­ων. Πρέπει να είμεθα πειθήνια όργανα σε όλα. Καταλαβαίνετε τι μηχανισμοί κινούνται και σε μπλέκουν…

Η.Ν.: Οι φοιτητές που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις προωθούνται;
Ε.Μ.: Βεβαίως. Αυτοί συνήθως παίρνουν τίτλους. Αυτούς προωθούν, καμιά φορά, και στα μεταπτυχιακά. Γιατί αυτοί είναι όργανα. Δεν είναι κακά παιδιά. Τους χαλάει το σύστημα. Αν υπήρχε κάπως η έννοια ότι υπάρχει τάξις, κάποια δυνατότητα να επιβληθεί κάποια ποινή… Όπως είπε ένας φιλόσοφος: «Αν φτάσουμε στο σημείο να υπάρχει ανεπιπληξία, δηλαδή να απαγορεύεται η απλή επίπληξις, τότε χαθήκαμε»! Διότι Παι­δεία είναι έπαινος και ψόγος. Όταν ισοπεδώνονται όλοι, δεν υπάρχει Παιδεία!

Η.Ν.: Το σύστημα αυτό, όμως, επιβάλλεται εκ των άνω, που σημαίνει ότι και οι καθηγητές έχουν ευθύνες.
Ε.Μ.: Αυτοί που θέλουν να εξασθενήσουν την Παιδεία έχουν τρόπους να το προωθούν και να τους καθοδηγούν.

Η.Ν.: Σε «αυτούς» συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα;

Ε.Μ.: Για τους πανεπιστημιακούς μιλάω. Η Πολιτεία λέει: «Εχετε αυτοδιοίκηση, κάντε ό,τι θέλετε».
Είναι εύκολο να βρεις 5 ανθρώπους και να τους καθοδηγείς. Πολύ εύκολο. Ο σχεδιαστής ενός τέτοιου προγράμματος θα πει: «Πρέπει να βρούμε καμιά 20αριά καθηγητές να ενεργή­σουν. Εμπροσθοφυλακή.» Θα πάρουν μερικούς καθηγητές, οι οποίοι είναι ευάλωτοι. Θα βρουν μερικές εφημερίδες, μερικά εκδοτικά συγκροτήματα να τους βοηθήσουν. Είναι πολύ εύκο­λο να σκεφθεί κάποιος πώς γίνεται η άλωσις. Η άλωσις δεν γίνεται με στρατό, γίνεται με αυτό τον τρόπο. Ολοι είναι ωνητοί.

Ποιες τράπεζες έχουν το ελληνικό χρέος

ΠΗΓΗ: Capital.gr

Της Νένας Μαλλιάρα

Το 65% του ελληνικού χρέους με λήξεις σε διάρκειες 1 – 10 ετών, κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες, ενώ το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 67% αν υπολογιστεί σε διάρκεια λήξεων 1 – 5 ετών και διαμορφώνεται στο 62% αν υπολογιστεί σε διάρκεια 1 – 3 ετών.

Στην ευρωζώνη, με απόσταση από τις ελληνικές τράπεζες, η επόμενη μεγαλύτερη κάτοχος ελληνικού χρέους είναι η Γαλλία με ποσοστό 10% σε διάρκειες με λήξη 1 – 3 και 1 – 10 ετών και 8% σε διάρκεια 1 – 5 ετών. Ακολουθεί η Κύπρος με

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο
ομόλογα που αντιστοιχούν στο 9% του ελληνικού χρέους που λήγει σε διάρκεια 1 – 3 ετών και 7% σε διάρκειες 1 – 5 και 1 – 10 ετών και έπεται η Γερμανία, η οποία κατέχει το 6% του ελληνικού χρέους με λήξεις 1 – 5 και 1 – 10 ετών και 7% με λήξη 1 – 3 ετών.

Ειδικότερα, οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα Δημοσίου με λήξεις 1 – 3 ετών, ύψους 15,551 δισ. ευρώ, ομόλογα με διάρκειες 1 – 5 ετών, ύψους 29,506 δισ. ευρώ και ομόλογα 1 – 10 ετών, ύψους 37,382 δισ. ευρώ.

Οι γαλλικές τράπεζες κατέχουν ελληνικά ομόλογα 5,709 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 10 ετών, 3,591 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 5 ετών και 2,518 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1- 3 ετών.

Οι κυπριακές τράπεζες έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους ελληνικά ομόλογα 4,256 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 10 ετών, 3,239 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1- 5 ετών και 2,217 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1- 3 ετών.

Αντίστοιχα, οι γερμανικές τράπεζες κατέχουν ελληνικά ομόλογα 3,299 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1- 10 ετών, 2,534 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1- 5 ετών και 1,763 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 3 ετών.

Σε διάρκεια χρέους 1- 10 ετών, το Βέλγιο, η Μ. Βρετανία και η Πορτογαλία είναι οι επόμενοι μεγαλύτεροι κάτοχοι, με αντίστοιχα χαρτοφυλάκια 1,8 δισ. ευρώ (ποσοστό 3% του ελληνικού χρέους), 1,627 δισ. ευρώ (3% ελληνικού χρέους) και 1,074 δισ. ευρώ (2% ελληνικού χρέους).

Οι βελγικές τράπεζες κατέχουν επίσης 941 εκατ. ευρώ σε ελληνικούς τίτλους διάρκειας 1 – 5 ετών και 800 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1- 3 ετών (ποσοστό χρέους 2% και 3%).

Οι βρετανικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα 1,511 δισ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 5 ετών και 527 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 3 ετών (ποσοστό 3% και 2% ελληνικού χρέους).

Χαρτοφυλάκιο 746 εκατ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα 1- 5 ετών και 368 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1- 3 ετών (2% και 1% ως ποσοστό του χρέους), κατέχουν οι πορτογαλικές τράπεζες.

Στα επίπεδα του 1% ως ποσοστό επί του ελληνικού χρέους στις διάρκειες 1- 3, 1 – 5 και 1 – 10 ετών κινούνται τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών σε Ολλανδία, Ιταλία, Αυστρία και Ισπανία.

Οι ολλανδικές τράπεζες έχουν 792 εκατ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα 1 – 10 ετών, 350 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 5 ετών και 220 εκατ. σε διάρκειες 1 – 3 ετών.

Οι ιταλικές τράπεζες κατέχουν ελληνικά ομόλογα 642 εκατ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα 1 – 10 ετών, 474 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 5 ετών και 267 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 3 ετών.

Οι αυστριακές τράπεζες κατέχουν ελληνικά ομόλογα 390 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 10 ετών, 387 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 5 ετών και 280 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 3 ετών.

Οι ισπανικές τράπεζες έχουν 374 εκατ. ευρώ ελληνικά ομόλογα σε διάρκειες 1 – 10 ετών, 362 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 5 ετών και 291 εκατ. ευρώ σε διάρκειες 1 – 3 ετών.

Ποσά ελληνικών ομολόγων που κινούνται από 122 εκατ. ευρώ έως 3 εκατ. ευρώ και λήγουν σε διάρκειες από 1 έως 10 χρόνια, κατέχουν τράπεζες της Σουηδίας, του Λουξεμβούργου, της Δανίας, της Σλοβενίας, της Μάλτας και της Φινλανδίας.

Σημειώνεται ότι συνολικά το ελληνικό χρέος που λήγει σε διάρκειες από 1 – 10 χρόνια ανέρχεται σε 57,646 δισ. ευρώ, με λήξεις σε διάρκειες από 1- 5 χρόνια σε 43,833 δισ. ευρώ και με λήξεις σε διάρκειες από 1 – 3 χρόνια σε 24,907 δισ. ευρώ.

Μέχρι στιγμής, οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί που θα συμμετάσχουν εθελοντικά στην αναδιάταξη του ελληνικού χρέους είναι από την Ελλάδα και την Κύπρο οι: Εθνική, Alpha, Eurobank, Πειραιώς, Κύπρου και Ελληνική, από τη Γαλλία οι: BNP Paribas, AXA, Societe Generale, από τη Γερμανία οι: Commerzbank, Deutsche Bank, Allianz, Munich Re, Bayern LB, από την Ελβετία οι: Credit Suisse, Swiss Re, Zurich Financial, από την Ιταλία οι: Intesa SanPaolo και Generali, από τη Μ. Βρετανία οι: HSBC και Standard Chartered, ενώ θα συμμετάσχουν επίσης οι: Dexia (Βέλγιο), ING (Ολλανδία), BBVA (Ισπανία), SEB (Σουηδία), AK Bank (Τουρκία), Scotiabank (Καναδάς), Banco de Credito de Peru (Περού), National Bank of Kuwait (Κουβέιτ) και KB Financial Group (Κορέα).

ΠΕΡΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πώς θάφτηκε επένδυση 45 εκατ. ευρώ στον Εβρο

Μανιάτης καταργεί Πάγκαλο.

Στις 14 Ιουνίου, εσπευσμένα, στην κορύφωση της πολιτικής αβεβαιότητας κι ενώ είχε αναγγελθεί η επίσκεψη Παπανδρέου στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, με όλα τα σενάρια να είναι ανοιχτά, ο υφυπουργός ΥΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης ανακάλεσε απόφαση για επένδυση 45 εκατ. ευρώ στα Πετρωτά Εβρου.

Την απεμπλοκή της επένδυσης από γραφειοκρατική διελκυστίνδα 8 χρόνων είχε εξαγγείλει, με δελτίο τύπου, στις 23 Μαρτίου, η υπό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θόδωρο Πάγκαλο διυπουργική επιτροπή. Δεν περίμενε ο υφυπουργός την ανάρτηση της απόφασής του στην ιστοσελίδα του ΥΠΕΚΑ, ούτε τη γνωμοδότηση της νομικής υπηρεσίας του υπουργείου την οποία 5 μέρες νωρίτερα είχε ζητήσει.

Η επένδυση αφορούσε στην εξόρυξη ζεόλιθου, του βιομηχανικού ορυκτού που βρίσκει εφαρμογές από τη γεωργία και τη λυματολάσπη έως την ιατρική. Το κοίτασμα, με περιεκτικότητα 87%, από τις υψηλότερες στον κόσμο, βρέθηκε στις αρχές του 2004 στην περιοχή αυτή του Εβρου από τον καθηγητή γεωλογίας του ΑΠΘ Ανέστη Φιλιππίδη. Οταν, όπως ο νόμος ορίζει, οι επιχειρηματίες που χρηματοδότησαν την έρευνα ζήτησαν την ενοικίαση 160 στρεμμάτων -έκταση στην οποία εκτείνεται το κοίτασμα- άρχισε η διελκυστίνδα.

«Επιστρατεύθηκε» το ΙΓΜΕ ότι... προηγήθηκε των ερευνών του καθηγητή, βρήκε το κοίτασμα με καθαρότητα 50%, αλλά δίχως να δεσμεύσει περιοχή και δίχως να δημοσιοποιήσει στην οικεία περιφέρεια το πόρισμα των ερευνών του, όπως ο νόμος ορίζει. Δεν ακολουθήθηκε όμως ούτε η οδός της δημοπράτησης, που αποτελεί προϋπόθεση για την εκμετάλλευση κοιτάσματος όταν έχει προηγηθεί έρευνα του ΙΓΜΕ. Το κοίτασμα παρέμενε ανεκμετάλλευτο, ενώ ζεόλιθο σε σημαντικές ποσότητες με καθαρότητα μικρή συνεχίζαμε να εισάγουμε από Τουρκία και εσχάτως από Βουλγαρία, από ελληνικών συμφερόντων εταιρεία.

Το θέμα «ελληνικός ζεόλιθος» έβαλε και πάλι στην επικαιρότητα η τράπεζα που ανέλαβε τη χρηματοδότηση της επένδυσης. Απευθύνθηκε στην ελληνική κυβέρνηση και στη διυπουργική επιτροπή. Επειτα από δύο συνεδριάσεις και με τη σύμφωνη γνώμη των συναρμόδιων υπουργών, ανακοινώθηκε η «απεμπλοκή της επένδυσης».

Σε υλοποίηση της απόφασης της διυπουργικής και σε εφαρμογή του νόμου, που τον καθιστά αποκλειστικά αρμόδιο για μίσθωση και έναρξη ερευνητικών προγραμμάτων, ο γραμματέας της αποκεντρωμένης διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης Θύμιος Σώκος στις 24 Μαρτίου του 2011 ενέκρινε την απευθείας μίσθωση λατομικής έκτασης βιομηχανικών ορυκτών 161,2 στρεμμάτων στη θέση «Παλαιοχώραφο» του Δ.Δ. Πετρωτών του Δήμου Ορεστιάδος Εβρου. Υστερα από 30 μέρες, στα Πετρωτά και με παρόντες όλους τους παράγοντες του Εβρου, υπογράφηκε η σύμβαση.

Την υπογραφή ακολούθησε ερώτηση του βουλευτή Χίου της Ν.Δ. Κωστή Μουσουρούλη (κι όχι βουλευτή που εκλέγεται στον Εβρο). Αντί της αδείας ήρθε όμως η ανάκληση της απόφασης οργάνου υπό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Ετσι εξακολουθούμε να εισάγουμε κατώτερης ποιότητας ζεόλιθο για τις ανάγκες της γεωργίας και να μη εκμεταλλευόμαστε ένα προνομιούχο κοίτασμα.

Η συνέχεια έχει περάσει στους βουλευτές Εβρου τόσο της κυβερνητικής παράταξης όσο και της αντιπολίτευσης. Γιώργος Ντόλιος, Ολγα Ρενταρή, Ελένη Τσιαούση, Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος ζήτησαν και είχαν συνάντηση με το νέο υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Παπακωνσταντίνου, στον οποίο, παρουσία του Γιάννη Μανιάτη, έβαλαν την πραγματική διάσταση του θέματος. Ο υπουργός επιφυλάχθηκε να εξετάσει το θέμα.

Στην πρόσφατη ενημέρωση του ΚΤΕ οικονομικών του ΠΑΣΟΚ η Ελένη Τσιαούση έβαλε το θέμα στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο. Επιστολές είναι στα χέρια του πρωθυπουργού, του Θεόδωρου Πάγκαλου και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, από τους βουλευτές Τσιαούση, Ρενταρή και Δερμεντζόπουλο, οι οποίοι θέτουν πλήθος ερωτημάτων και ζητούν άμεσα υλοποίηση της επένδυσης. Οπως υποστηρίζουν, η επένδυση αυτή θα δώσει μια μικρή διέξοδο στο εργασιακό και οικονομικό αδιέξοδο της περιοχής.

*Ο Γιάννης Μανιάτης στην απόφασή του:

1. Βάζει θέμα αν ο γενικός γραμματέας της αποκεντρωμένης περιφέρειας είχε, νομικά, τη δυνατότητα να επανέλθει σε ένα θέμα που είχε κριθεί και σε επίπεδο υπουργού, με υπογραφή Μπιρμπίλη.

2. Προβάλλει ότι στην απόφαση να ξαναμπεί το θέμα της απευθείας μίσθωσης του λατομικού χώρου δεν υπάρχει αναφορά πως «ανακαλείται ρητά» η προηγούμενη αρνητική απόφαση του τότε γ.γ. της περιφέρειας ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης. Στην απόφασή του όμως δεν υπάρχει καμία αναφορά στη διυπουργική επιτροπή, η οποία αποφάσισε διαφορετικά και ουσιαστικά επανέφερε το θέμα, όπως ο νόμος ορίζει, στον γ.γ. της αποκεντρωμένης διοίκησης.

Επιδότηση 13,5 εκατ. ευρώ για τα κόμματα

Στην κρατική οικονομική ενίσχυση, για το β' τρίμηνο του 2011, στα κόμματα προχώρησε το υπουργείο Εσωτερικών, με κοινή Υπουργική Απόφαση που υπογράφουν ο υπουργός Εσωτερικών, Χάρης Καστανίδης και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης.

Όπως αναφέρεται και στην απόφαση, αναμένεται η νομοθετική πρωτοβουλία που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση για την αναμόρφωση της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων.

Η οικονομική χρηματοδότηση συνολικού ύψους 13.504.656 ευρώ κατανέμεται στα πολιτικά κόμματα ως εξής:

ΠΑΣΟΚ: 5.436.332,61

ΝΔ: 4.249.890,51

ΚΚΕ: 1.306.274,48

ΛΑΟΣ: 1.089.378,37

ΣΥΡΙΖΑ: 972.624,83

ΟΙΚΟΛ. ΠΡΑΣΙΝΟΙ: 450.155,20

ΠΗΓΗ: Real.gr

Για ποιά Δημοκρατία μιλάμε; ΙΙΙ

Εταιρεία του Βαλυράκη σύμβουλος του ΟΠΑΠ

Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σαν μυστικό, που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να αποκαλύψει, κρατούσε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Γιώργος Νικητιάδης το όνομα του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ που κατέχει επισήμως εταιρεία ασφαλιστικών συμβούλων, η οποία επί 25 συνεχόμενα έτη υπογράφει συμβάσεις παροχής υπηρεσιών με την ΟΠΑΠ Α.Ε.

Το πολιτικό γραφείο του βουλευτή και η εταιρεία «Δυναμικών συμβούλων» συστεγάζονται
Αν το αποκάλυπτε, θα ήταν αναγκασμένος να αναφερθεί στον πρόεδρο της Επιτροπής της Βουλής, που διερευνά το σκάνδαλο της Siemens, Σήφη Βαλυράκη. Η εταιρεία έχει τον ίδιον και τους δύο του γιους ως μόνους εταίρους, ενώ έχει ακριβώς την ίδια διεύθυνση με το πολιτικό γραφείο του βουλευτή Χανίων.

Ας δούμε, όμως, τι περιλαμβάνει το νέο επεισόδιο στο νεοελληνικό πολιτικό δίλημμα «νόμιμο ή ηθικό;». Τον περασμένο Μάρτιο ο Χρ. Μαρκογιαννάκης με ερώτηση και αίτηση κατάθεσης εγγράφων ζητούσε να πληροφορηθεί αν η εταιρεία Brodyn έχει υπογράψει συμβάσεις με την ΟΠΑΠ Α.Ε., ενώ ζητούσε να κατατεθούν στη Βουλή οι συμβάσεις της εταιρείας, χωρίς την παραμικρή αναφορά σε ονόματα φυσικών προσώπων.

Απάντηση δεν πήρε και τον Μάιο επανήλθε με το ίδιο αίτημα. Σύμφωνα με τα πρακτικά, ο Γ. Νικητιάδης, όταν πήρε θέση επί του θέματος, είπε, μεταξύ άλλων, ότι η ΟΠΑΠ Α.Ε. είναι επιχείρηση εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, δεν είναι υποχρεωμένη να δημοσιοποιεί τις συμβάσεις της, κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει ζημιές, και ουσιαστικά απάντησε χωρίς ν' απαντήσει και χωρίς να συνυπολογίσει το γεγονός ότι βασικός μέτοχος στην ΟΠΑΠ Α.Ε. είναι το ελληνικό Δημόσιο.

Επέκταση σύμβασης

Οπως, όμως, αποκαλύπτει σήμερα η «Ε», η ΟΠΑΠ Α.Ε. έχει συνεχόμενες συμβάσεις επί 25 χρόνια με την εταιρεία Brodyn ΕΠΕ. Η εταιρεία παρείχε στην ΟΠΑΠ Α.Ε. συμβουλευτικές υπηρεσίες επί ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών θεμάτων.

Το 2010 και ενώ ο Γ. Σπανουδάκης είχε ήδη αναλάβει τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της ΟΠΑΠ Α.Ε., η σύμβαση με την Brodyn ΕΠΕ όχι μόνο ανανεώθηκε αλλά και επεκτάθηκε στο ζήτημα της διαχείρισης των ασφαλιστικών του προσωπικού τής ΟΠΑΠ σε επίπεδο πρόσθετης ασφαλιστικής κάλυψης, ύψους περίπου 2,5 εκατ. ευρώ.

Πληροφορίες, μάλιστα, αναφέρουν ότι ο συγκεκριμένος διαγωνισμός, στον οποίον πήραν μέρος άλλες τρεις εταιρείες, δεν είχε καν δημοσιοποιηθεί.

Το πλήρες όνομα της εταιρείας στα ελληνικά είναι «Δυναμικοί μεσίτες ασφαλίσεων και αντασφαλίσεων -εταιρεία περιορισμένης ευθύνης» και στα αγγλικά «Broker Dynamics - Insurance and reinsurance brokers L.Τ.D.» (Brodyn L.Τ.D.). Σύμφωνα με ΦΕΚ του 2007 μόνοι εταίροι είναι το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Σήφης Βαλυράκης και οι δυο γιοι του. Στα αποτελέσματα χρήσης του 2006, παρά το δημόσιο χρήμα που έμπαινε στα ταμεία της, παρουσίασε ζημιές της τάξεως των 40.000, ενώ την προηγούμενη χρονιά, το 2005, είχε ζημιές άλλες 62.000 ευρώ.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά, σύμφωνα με την έρευνα της «Ε», προκύπτει και μία σύμπτωση(;). Η έδρα της εταιρείας Brodyn ΕΠΕ είναι στη λεωφόρο Συγγρού 40-42, στην Αθήνα.

Στο ίδιο κτήριο βρίσκεται και ένα από τα δύο πολιτικά γραφεία του Σήφη Βαλυράκη. Το δεύτερο βρίσκεται στα Χανιά της Κρήτης. Σε όλη αυτή την υπόθεση δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια παρανομία της εταιρείας.

Είναι σαφές, άλλωστε, ότι το γεγονός πως η εταιρεία στελέχους του ΠΑΣΟΚ που διερευνά το σκάνδαλο Siemens λαμβάνει κρατικά χρήματα εδώ και 25 χρόνια από την ΟΠΑΠ Α.Ε., δεν δημιουργεί εμφανή νομικά ερωτήματα. Αλλωστε και στην επίσημη ιστοσελίδα του αναφέρεται: «Από το 2004 δραστηριοποιείται στον ιδιωτικό τομέα, διευθύνοντας τον οικογενειακό όμιλο εταιρειών διαχείρισης κινδύνων και ασφαλιστικών εργασιών».

Και επί υφυπουργίας

Το θέμα που εγείρεται είναι κατά βάση ηθικό, καθώς η εταιρεία Brodyn παρέχει τις υπηρεσίες της στην ΟΠΑΠ εδώ και 25 χρόνια. Αρα τις παρείχε ακόμα και το διάστημα 1985-1988, κατά το οποίο ο Σήφης Βαλυράκης διετέλεσε υφυπουργός Αθλητισμού, χωρίς να φέρεται επισήμως ως εταίρος του «οικογενειακού ομίλου» Brodyn.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι τόσο για τον Χρ. Μαρκογιαννάκη, που έθεσε ακροθιγώς το θέμα στη Βουλή, όσο και για άλλους τρεις πρώην υπουργούς έχει κατατεθεί πρόταση 108 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής, που θα διερευνήσει τις τυχόν ευθύνες τους στο ίδιο σκάνδαλο.

Η πρόταση αναμένεται να συζητηθεί αύριο Πέμπτη στη Βουλή. Οι άλλοι τρεις υπουργοί είναι οι Αν. Μαντέλης και Α. Τσοχατζόπουλος από το ΠΑΣΟΚ και Γ. Αλογοσκούφης και Χρ. Μαρκογιαννάκης από τη Ν.Δ. Οι δύο τελευταίοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες για απιστία. Ο τελευταίος ήταν αυτός που παρέλαβε το προβληματικό σύστημα ασφαλείας C4Ι.

kkyr@enet.gr

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΥΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Ένας από τους πλέον σεβαστούς μητροπολίτες, ο Μεσογαίας Νικόλαος λέει για την καύση νεκρών απλά και κατανοητά πράγματα.

«Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ΄αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο - της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μιας άλλης που τώρα "αγνώστως" συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την "ετέρα μορφή του"(Μάρκ. ιστ΄12), την αναμόρφωσή του "εις το αρχαίον κάλλος". Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη φθορά στοιχείο του ανθρώπου Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όδο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ό Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του. Όταν και η φύση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;

Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλάτετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.

Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται - αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του, κάτι που δεν καταστρέφεται.

Η ψυχή ζει. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μια εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!

Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους ή η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγητα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζες της. Αν αυτά κάψει θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θα έχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.

Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας: από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, ή να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.

Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ΄αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πώς εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ΄αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή. Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου. Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι΄αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι΄αυτόν που αποδέχεται.

Έτσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μόνον έλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του "πολιτισμένου" κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες. Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπεραπασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.

Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος. τον μηδενισμό της. Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μια κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μια κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μια κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν) ή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.

Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μια απλά χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεϊκότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.»

ΠΗΓΗ: Το αληθiνό blog

Χαρτιά που κάψαμε - Πόρτες που κλείσαμε.

Η Ρωσία έδινε δάνειο, η Ελλάδα αδιαφόρησε (ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία)


Η Ρωσία ήταν έτοιμη από τις αρχές του 2010 να παράσχει δάνειο με ευνοϊκούς όρους και η Ελλάδα αδιαφόρησε, δήλωσε στην «Ε», λίγο μετά την επανεκλογή του στην προεδρία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, ο Ιβάν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, επικεφαλής της 5ης Περιφέρειας του ΣΑΕ και «τσάρος του Ροστόφ», στις όχθες του Δον.

Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει στον ανταποκριτή της «Ε», Θ. Αυγερινό
«Ηρθε ο Παπανδρέου στη Ρωσία πέρυσι τον Φεβρουάριο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθε. Ο ηγέτης της Ρωσίας ήταν έτοιμος να δώσει 25 δισ. ευρώ, δεν έχω λόγο να μην το πω δημοσίως, γιατί έχω ο ίδιος γνώση του ζητήματος. Και ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς... Ηταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία, αφού προφανώς οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και η Ε.Ε. είπαν όχι. Τότε γιατί ήρθε στη Μόσχα ο Παπανδρέου; Για να δει ο ελληνικός λαός ότι συναντιέται με τον Πούτιν;», μας είπε με πάθος ο Ι. Σαββίδης, που διαμαρτύρεται ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις είναι τόσο παγωμένες, όσο ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια.

«Ηταν έτοιμος»

«Δεν είναι μυστικό ότι εγώ κανόνισα την κατ' ιδίαν συνάντηση, ζητήθηκε η βοήθειά μου από την ελληνική πλευρά. Το πρωί συναντήθηκα με τον Παπανδρέου στην Κρατική Δούμα, μείναμε οι δυο μας με τον μεταφραστή και του είπα ότι δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για τίποτε, ότι ο Πούτιν έχει καλή και θετική διάθεση, γι' αυτό και θα προτείνει να μείνουν μόνοι τους κι εφόσον δώσει κι αυτός τη συγκατάθεσή του, μπορεί να του θέσει οποιοδήποτε ζήτημα θεωρεί χρήσιμο. Ηταν έτοιμος να ακούσει τα πάντα», υποστήριξε ο κ. Σαββίδης, υπογραμμίζοντας ότι η συνομιλία κράτησε τελικά μόλις 20 λεπτά και λίγο αργότερα ενημερώθηκε από το Κρεμλίνο «ότι κατά τη διάρκειά της ο Παπανδρέου ουσιαστικά δεν έκανε απολύτως καμία ερώτηση, αλλά μιλούσε για τα οικολογικά προβλήματα της Ελλάδας».

«Γιατί ήρθατε;»

Σύμφωνα με τον ηγέτη των ομογενών της Ρωσίας, ο Β. Πούτιν είχε νωρίτερα σε ένδειξη καλής θέλησης ορίσει ως υπεύθυνο για την υλοποίηση των διμερών συμφωνιών τον Ιγκορ Σέτσιν, «έναν από τους ισχυρότερους αντιπροέδρους της ρωσικής κυβέρνησης, ο οποίος επιβλέπει ολόκληρο το ενεργειακό σύμπλεγμα και τη βαριά βιομηχανία μηχανοκατασκευών».

Αυτό σήμαινε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για άμεση συμφωνία και επιτάχυνση των διαδικασιών, όμως η Ελλάδα δεν έδειξε καμία διάθεση και «το ίδιο βράδυ πήγα στο προεδρικό ξενοδοχείο "Πρέζιντεντ" όπου έμενε ο Παπανδρέου, και τον ρώτησα: Πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί ήρθατε και γιατί χρειαζόταν η κατ' ιδίαν συνάντηση, γιατί μου ζητήσατε βοήθεια, για να με δυσφημήσετε;».

Κατά τις εκτιμήσεις του ομογενή πολιτικού, «η αντίδραση που ακολούθησε είναι πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση» και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η πρόσφατη αναβολή της προγραμματισμένης για τις 5 Ιουλίου επίσκεψης Λαμπρινίδη στη Μόσχα, έπειτα από ρωσική πρωτοβουλία και με διατύπωση πρωτοφανών αιχμών για έλλειψη περιεχομένου στις διμερείς επαφές.

Σύμφωνα με τον Ι. Σαββίδη, το Κρεμλίνο ζήτησε να εξηγηθεί στον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να ζητήσει οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελε, έστω και τηλεφωνικά, από τον Β. Πούτιν, γι' αυτό και αργότερα προτάθηκε να χορηγηθεί δάνειο, «που θα πληρωθεί εν μέρει με κρατικές δεσμεύσεις και εν μέρει με αγροτικά προϊόντα», έτσι ώστε να υλοποιηθεί το συμβόλαιο αγοράς τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού από τη Ρωσία, όμως και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε.

Οι ελληνικές επιλογές οδηγούν, κατά τον Ι. Σαββίδη, στη σταδιακή μεγιστοποίηση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, καθώς «στο φόντο μιας Ελλάδας που αδυνατίζει και όλο και περισσότερο αποστρέφει το πρόσωπό της από τη Ρωσία, όλο και ενεργότερα η τουρκική οικονομία συνεταιρίζεται με τη ρωσική και η Τουρκία ισχυροποιείται», εξέλιξη, που «θα είναι το χειρότερο έγκλημα για πολλές χιλιετίες. Και τότε δεν θα μπορούμε πλέον τίποτε να διορθώσουμε».

avgerinos@ellada-russia.gr

O Steve Forbes μιλά για την Ελλάδα

ΠΗΓΗ: Newsit

Ο μεγαλοεπιχειρηματίας Steve Forbes και αρχισυντάκτης στο Forbes.com κάτω από αυτό τον τίτλο εξηγεί γιατί η χώρα μας είναι χρεοκοπημένη αντί να είναι η Ελβετία των Βαλκανίων.


Το αρχικό του σχόλιο είναι: "Δεδομένης της πλούσιας εμπορικής κληρονομιάς της στη Μεσόγειο, η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη, η Ελβετία των Βαλκανίων. Οι Έλληνες μετανάστες και οι απόγονοί τους έχουν καταγράψει μεγάλες επιχειρηματικές επιτυχίες στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία, στον Καναδά και αλλού. Ωστόσο, η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη, οικονομικά και πολιτικά".

Ο επιχειρηματίας με παγκόσμια εμβέλεια γράφει πόσο τον εξόργισαν με την αδιαφορία τους οι Έλληνες πολιτικοί:''πρόσφατα συμμετείχα στο συνέδριο "Greek Power Summit 2011 - Helping Greece Rebuild", το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα.
Σας παραθέτω ένα μικρό περιστατικό που τονίζει το πόσο ανίδεη και ανεύθυνη έχει γίνει η ελληνική κυβέρνηση.
Το μεγαλύτερο μέρος των συμμετεχόντων στο συνέδριο ήταν επιχειρήσεις και στελέχη του χρηματοοικονομικού κλάδου που ήταν είτε Έλληνες μετανάστες είτε ελληνικής καταγωγής.
Πήγαν στην Αθήνα για να μελετήσουν τις επενδυτικές ευκαιρίες και να προσφέρουν προτάσεις για το πώς να αναβιώσει η ελληνική οικονομία.
Αυτά τα στελέχη διαχειρίζονται επιχειρηματικά και οικονομικά assets ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ωστόσο, η κυβέρνηση συμπεριφερόταν σαν να μην ήταν κάτι τέτοιο.Σίγουρα, η κατάσταση ήταν αμφιλεγόμενη, ωστόσο θα πίστευε κανείς ότι κάποιοι από τους κορυφαίους υπουργούς -ή τουλάχιστον υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων- θα έβρισκαν λίγα λεπτά για να έρθουν σε επαφή με αυτά τα σημαντικά στελέχη και επιχειρηματίες.Ούτε κατά διάνοια.Κανένας από το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας ή του πρωθυπουργού δεν πέρασε ούτε για να μας πει ένα "γεια".Το ίδιο και από το υπουργείο Οικονομικών.Και οι ηγέτες της υποτιθέμενης συντηρητικής αντιπολίτευσης; Εξαφανισμένοι'.

Μάλιστα στο συνέδριο παρευρέθηκε ο Krzysztof "Chris" Walenczak, ο Πολωνός υφυπουργός Οικονομικών και ο άνθρωπος που υπήρξε επικεφαλής του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων της χώρας για τα τελευταία δύο χρόνια.
Αυτός και η ομάδα του έχουν εντυπωσιάσει παρατηρητές από όλον τον κόσμο.
Ο Chris μοιράστηκε μαζί μας εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πτυχές για το πώς η Πολωνία κατάφερε να πουλήσει επιτυχώς 500 επιχειρήσεις, ενώ υπάρχουν σχέδια για πώληση άλλων 300 σχετικά σύντομα.
Όμως, ούτε ένας άνθρωπος από την ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν εκεί για να μάθει κάτι από τις εμπειρίες των Πολωνών σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις τέτοιου μεγέθους.
Μετά την παρουσίασή του ο Walenczak ρώτησε θυμωμένος: "Γιατί δεν υπάρχει κανείς εδώ από την κυβέρνηση;".
Και αυτό, εν ολίγοις, είναι γιατί η Ελλάδα διαλύεται''.

Απτόητος ο Steve Forbes γράφει για την υπέρμετρη φορολόγηση στη χώρα μας που θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της αλά Λατινική Αμερική και που επιτέλους η κυβέρνηση θα πρέπει να καταγράψει και να αξιοποιήσει την τεράστια κρατική περιουσία.

''Οι Έλληνες κατηγορούνται -και δικαίως- ότι δεν πληρώνουν φόρους. Άλλες χώρες της περιοχής πλήττονται από το ίδιο πρόβλημα. Η λύση τους; Αχρήστευσαν τους παλιούς φορολογικούς κώδικες και τους αντικατέστησαν με έναν απλό και εύκολο να επιβληθεί ενιαίο φορολογικό συντελεστή. Όμως, ενώ στην Ελλάδα ο υψηλότερος φορολογικός συντελεστής πλησιάζει το 50%, στη γειτονική Βουλγαρία είναι 10%, στην Αλβανία 10% και στη Ρουμανία 16%. Έτσι, αυτές οι χώρες αναπτύσσονται, ενώ η Ελλάδα συρρικώνεται.

Επίσης, θα πρέπει όλοι να πάψουν να υποκρίνονται ότι το χρέος της Ελλάδας δεν χρειάζεται να αναδιαρθρωθεί. Υπάρχει προηγούμενο, ιδιαίτερα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Αν γίνει σωστά, δεν θα οδηγήσει σε κατάρρευση του εμπορικού τραπεζικού συστήματος.

Η Ελλάδα χρειάζεται εσωτερικές αλλαγές. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, για παράδειγμα, είναι πρωτόγονα. Οι ειδικοί εκτιμούν πω η κυβέρνηση έχει στην κατοχή της ακίνητα αξίας περίπου 500 δισ. δολαρίων, ωστόσο δεν υπάρχουν αποτελεσματικές διαδικασίες για την καταγραφή αυτής της περιουσίας. Και το να βρει κανείς τι ανήκει σε ποιον μπορεί να αποδειχτεί δύσκολη διαδικασία. Δεν χρειάζεται όμως πολύ μυαλό: λύστε το θέμα με την ιδιοκτησία και η κυβέρνηση θα μπορούσε να φέρει αμέτρητα δισεκατομμύρια από ενοικιάσεις ή πωλήσεις σε developers.

Συμπέρασμα: Η λιτότητα από μόνη της δεν είναι αποτελεσματική, ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά. Οι περικοπές πρέπει να συνοδεύονται από φορολογική μεταρρύθμιση, θετικές δομικές αλλαγές που θα ενθαρρύνουν την ανάπτυξη και από αναδιάρθρωση των χρεών. Η ανεπαρκής ηγεσία της Ελλάδας μπορεί να αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, όμως η ελληνική ασθένεια επηρεάζει ξεκάθαρα όλους τους ηγέτες των ανεπτυγμένων χωρών σήμερα''.

Για ποιά δημοκρατία μιλάμε; ΙΙ

Ερώτηση και αίτηση κατάθεσης εγγράφων στον υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο κατέθεσε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Νίκος Νικολόπουλος μετά τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα της εφημερίδας «Κεφάλαιο» και του Capital.gr για την απευθείας ανάθεση, χωρίς διαγωνισμό, υπηρεσιών για λογαριασμό των ΕΛΤΑ στα ξενοδοχεία της συζύγου του Αναπληρωτή Υπουργού ΠΕΚΑ Νίκου Σηφουνάκη.

Το κείμενο της ερώτησης που αποτελεί απόσπασμα του δημοσιεύματος του «Κεφαλαίου» έχει ως εξής:

«Συγκεκριμένα πέρυσι έξι στα εννιά προτεινόμενα καταλύματα ανήκαν στην αλυσίδα Grecotel ή Classical, με την αντίστοιχη αναλογία φέτος να είναι έξι σε σύνολο οκτώ μονάδων. Υπενθυμίζεται ότι η διευθύνουσα σύμβουλος της Grecotel Μαρί Δασκαλαντωνάκη είναι η σύζυγος του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Νίκου Σηφουνάκη. Σημειωτέον ότι ο κ. Σηφουνάκης μέχρι τον ανασχηματισμό του Σεπτεμβρίου του 2010 ήταν υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και ουσιαστικά ήταν πολιτικός προϊστάμενος των ΕΛΤΑ.

Σε κάθε περίπτωση δικαιολογημένα δημιουργούνται εύλογες απορίες, καθώς η πρώτου βαθμού συγγενής υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση υπηρεσίες για λογαριασμό κρατικής εταιρείας.

Κατόπιν τούτου ερωτάται ο κ. Υπουργός:

-Γιατί έγιναν με απευθείας ανάθεση τα πακέτα των θερινών διακοπών της ΠΟΣΤ στα ξενοδοχεία του ομίλου Δασκαλαντωνάκη;

-Για ποιους λόγους δεν πραγματοποιήθηκε διαγωνισμός; Ποιός εισηγήθηκε να μην γίνει διαγωνισμός;

-Να κατατεθούν τα σχετικά έγγραφα που να προκύπτει ποιος αποφάσισε να γίνει απευθείας ανάθεση και όχι διαγωνισμός.

-Έχουν τηρηθεί οι τυπικοί όροι της νομιμότητας;

- Είναι δυνατόν πρώτου βαθμού συγγενής να αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση, χωρίς διαγωνισμό, υπηρεσίες για λογαριασμό κρατικής εταιρείας;

-Ποια η άποψη του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή για την απευθείας ανάθεση;

Όπως αποκάλυψε το «Κ», ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης διενεργεί ήδη έλεγχο κατά βάση αναφορικά με τις επιδοτήσεις που η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ταχυδρομικών ελάμβανε από τη διοίκηση των ΕΛΤΑ.

Σε κάθε περίπτωση, με ενδιαφέρον αναμένεται η απάντηση του κ. Γερουλάνου, δεδομένου ότι η ηγεσία του υπουργείου Υποδομών- υπό την εποπτεία του οποίου βρίσκονται τα ΕΛΤΑ- τηρεί σιγήν ιχθύος τόσο για τις επιδοτήσεις που ελάμβαναν οι συνδικαλιστές όσο και για την απευθείας ανάθεση υπηρεσιών στις επιχειρήσεις της κυρίας Δασκαλαντωνάκη.



Πηγή:http://www.capital.gr/News.asp?id=1235112

Για ποιά δημοκρατία μιλάμε;

Και όμως είχαμε χρεοκοπήσει από το 1990 αλλά δεν το ξέραμε (τουλάχιστον εμείς οι πολίτες). Το αποκαλύπτει μεταξύ των άλλων ο Γ. Κεφαλογιάννης στο βιβλίο του «Το χρονικό μιας πορείας -Πενήντα χρόνια αγώνων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Παράλληλα αποκαλύπτει «πτυχές» της πολιτικής πρακτικής που επίσης εμείς οι πολίτες δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Πολύ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης παρακολουθούντο από την κυβέρνηση κάπου στα τέλη της 10ετίας του 80. Η διήγηση του κ. Κεφαλογιάννη για την πρώτη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, επί συγκυβέρνησης ΝΔ-Συνασπισμού με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη είναι αποκαλυπτική.

«Όταν μπήκα στο γραφείο του υπουργού και κάθισα στην καρέκλα, ασυναίσθητα άνοιξα το αριστερό συρτάρι του γραφείου, όπου με κατάπληξη είδα να υπάρχει πλήρης μικροφωνική εγκατάσταση, ενώ κάτω από το συρτάρι υπήρχε ένα κουμπί, που το ενεργοποιούσες με το αριστερό σου χέρι, και μπορούσες έτσι να μαγνητοφωνήσεις τη συνομιλία σου με οποιονδήποτε επισκέπτη» υποστηρίζει ο κ. Κεφαλογιάννης και συνεχίζει:

«Τέτοιο εύρημα σε δημοκρατική κυβέρνηση ήταν αδιανόητο, ήταν όμως πραγματικότητα. Σε ένα διπλανό δωμάτιο, που χρησιμοποιούσε μόνο ο υπουργός για ξεκούραση, υπήρχε μια μικρή ντουλάπα (φωριαμός) όπου, ανοίγοντας το πρώτο συρτάρι, βγήκα έντεκα φακέλους οι οποίοι αφορούσαν κυρίως τους ηγέτες της Αριστεράς, αλλά περιέργως, ένας απ' αυτούς αφορούσε τον Κώστα Σημίτη!».

Στη συνέχεια ο κ. Κεφαλογιάννης, σημειώνει ότι υπάρχουν ως ντοκουμέντο τα πρακτικά της Βουλής της συζήτησης που προκλήθηκε από επερώτηση την οποία έκαναν τότε ενάντια στην κυβέρνηση όλοι οι διατελέσαντες υπουργοί Δημόσιας Τάξης του ΠαΣοΚ και αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Στην επερώτηση αυτή απάντησαν εκ μέρους της κυβέρνησης, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης (Κεφαλογιάννης), ο υπουργός Εσωτερικών (Ν. Κωνσταντόπουλος) και ο υπουργός Δικαιοσύνης (Φ. Κουβέλης), καταθέτοντας όλα τα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας και τα οποία αποδείκνυαν ατράνταχτα (και μπορεί κανείς να τα βρει στα πρακτικά της Βουλής) την παρακολούθηση της πολιτικής δραστηριότητας των κομμάτων της αντιπολίτευσης κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ».Για την «χρεοκοπία» της χώρας το 90 ο κ.Κεφαλογιάννης εξιστορεί ότι στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα το κράτος δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς και το δώρο των δημοσίων υπαλλήλων για τα Χριστούγεννα.

«Είχε, δηλαδή, χρεοκοπήσει η χώρα, οπότε σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο παρακάλεσε τον πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα να φροντίσει να δανειστεί η χώρα χρήματα, προκειμένου να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, πράγμα που βέβαια έκανε, και σώθηκε η αξιοπιστία και το κύρος του κράτους»

Ο Γ.Κεφαλογιάννης θυμίζει τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, στην τρίτη πρωθυπουργική του θητεία «η χώρα πρέπει να αφανίσει το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το χρέος θα αφανίσει τη χώρα».

ΠΗΓΗ: newsbeast

Ανοιχτή Επιστολη ενός πιστού προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΒΑΡΟ

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε,
αφορμή για την σύνταξη της παρούσας επιστολής υπήρξε ένα απόσπασμα από το άρθρο σας στην Καθημερινή στις 4.6.2011 το οποίο ήχησε μέσα μου σαν ένα σάλπιγμα: «Χρειάζεται να κινητοποιηθεί μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας μας. Το κυριότερο: απαιτείται μια εμβάθυνση στην πνευματική μας κληρονομιά, ώστε να προκύψει μια νέα ιεράρχηση των αξιών μας».

Για αυτήν την κινητοποίηση που θα στηριχθεί πάνω στην πνευματική μας κληρονομιά λαμβάνω το θάρρος να σας απασχολήσω με την παρούσα επιστολή μου. Η παρότρυνσή σας αυτή, σε συνδυασμό με το κύμα αγανάκτησης που έχει πλημμυρίσει την κοινωνία με οδήγησε στην αναζήτηση του θεσμού που θα ήταν ικανός να προκαλέσει μια κινητοποίηση βασισμένη στις αξίες όπως παραδίδονται από γενιά σε γενιά μέσω του ορθόδοξου βιώματος.

Ποιος είναι αυτός ο θεσμός;

Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι οι ενοριακές συνελεύσεις, αυτή η κληρονομιά των Χριστιανικών Αδελφοτήτων των πρώτων αιώνων, αυτός ο ξεχασμένος θεσμός οριοθέτησης της παρουσίας των Ρωμιών επί αιώνες, αυτή η αγνοημένη από τον Καταστατικό χάρτη της εκκλησίας παράδοση. Στην απάντηση αυτή οδηγήθηκα αφού έθεσα στον εαυτό μου ένα ερώτημα: Σε μια στιγμή κρίσης σε ποιον θα στραφώ μετά τον Θεό την Παναγία και τους Αγίους, σε μια στιγμή ταραχής ποιον θα πρέπει να βοηθήσω πρώτα;

Το κήρυγμά της Εκκλησίας μας δεν δείχνει άλλον από τον διάσημο και ταυτόχρονα τόσο άγνωστο «Πλησίον». Αυτόν τον «Πλησίον» σας παρακαλώ να μας δώσετε το μέσο να τον γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει. Στην ενοριακή συνέλευση, την σύναξη, την «εκκλησία» με την αρχαία της έννοια, βλέπω την ικανοποίηση της βαθύτερης ανάγκης να γνωρίσω το πρόσωπο του διπλανού μου για τον στηρίξω και να με στηρίξει, ειδικά τώρα που τα σύννεφα στον ουρανό της Ελλάδας πυκνώνουν απειλητικά. Μπορώ να υποθέσω ότι ίσως σας προβληματίσει το διοικητικό βάρος της σύγκλησης και λειτουργίας τέτοιων συνελεύσεων. Δεν αποκλείω να σας περάσει από το μυαλό ότι ίσως υπάρξουν τριβές και παρανοήσεις μεταξύ κληρικών και λαϊκών που θα δυσχεράνουν το διοικητικό έργο σας.

Εντούτοις αισθάνομαι μια βεβαιότητα ότι η προσπάθεια να γνωριστούν οι ενορίτες μεταξύ τους και να συζητήσουν τα προβλήματά τους θα καρποφορήσει άμεσα. Οι γνωριμία θα φέρει την τριβή, η τριβή την κατανόηση, η κατανόηση την εμπιστοσύνη. Και δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσο μεγάλο είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης που ταλανίζει την κοινωνία.

Στόχος είναι ο σχηματισμός ιστών μέσα στην κοινωνία που θα διεκδικήσουν την αξιοποίηση των αρχών της πνευματικής κληρονομιάς μας υπέρ της μιας Ελλάδας που πάσχει. Φυσικά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να παραγνωρίζω περιπτώσεις ενοριών που ίσως έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο.

Το ζητούμενο όμως είναι η ποιότητα της ενοριακής συνύπαρξης να μην εξαρτάται μόνο από ορισμένους αστάθμητους παράγοντες που θα δράσουν θετικά σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά να ανεβεί ο πήχης στο σύνολο των ενοριών. Για τους παραπάνω λόγους, σας παρακαλώ θερμα να ενθαρρύνετε τους εφημερίους να συγκαλέσουν ενοριακές συνελεύσεις όπου θα καταγραφούν τα προβλήματα και θα αναζητηθούν λύσεις από τους ίδιους τους ενορίτες σε συνεργασία με τους ποιμένες τους και τα εκκλησιαστικά συμβούλια.

Όλως ενδεικτικά, ζητήματα που θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο ενοριακών συνελεύσεων είναι:

- Η ενημέρωση και συμμετοχή των ενοριτών στην δράση των ενοριακών φιλόπτωχων ταμείων ιδίως μέσω της ενεργοποίησης ερανικών επιτροπών για περιπτώσεις συμπολιτών μας με μεγάλα προβλήματα, τώρα μάλιστα που η παρουσία του κράτους θα γίνει ακόμη πιο ισχνή.
- Η εξέλιξη του κατηχητικού σχολείου σε σχολείο μελέτης της ελληνικής γλώσσας μέσω των λειτουργικών κειμένων, αλλά και της ορθόδοξης παράδοσης και ιστορίας, με την ηθική αλλά ενδεχομένως και οικονομική ενίσχυση των ίδιων των ενοριτών

- Η οργάνωση πρακτικών μεταξύ των ενοριτών για την ενίσχυση της ασφάλειας τους Τα θέματα που θα συζητηθούν σίγουρα θα είναι αρκετά, αλλά μόνο ωφέλεια μπορεί να προκύψει για την κοινωνία μας αν δοθεί η αυτοπεποίθηση στους ενορίτες να συμμετέχουν στη διαμόρφωση συλλογικών βουλήσεων βαπτισμένων στο πενταπόσταγμα της παράδοσης, μεταφέροντας έτσι στην δημόσια σφαίρα το ορθόδοξο βίωμα.

Συνειδητά θα αποφύγω να κρίνω την πρότασή μου από πλευράς δογματικής ή θεολογικής δεδομένου ότι έχω συνείδηση της σχετικής αδυναμίας μου. Δεν είμαι θεολόγος. Δεν μπορώ όμως να μην υπενθυμίσω ότι οι πρώτοι χριστιανοί επέλεξαν τον όρο "Εκκλησία" για να εκφράσουν την θρησκευτική τους εμπειρία, έναν όρο που προϋποθέτει μια συλλογικότητα ενεργή και διαρκή, η οποία δεν περιοριζόταν στον χώρο λατρείας, όπως δυστυχώς παρατηρώ ότι συμβαίνει αυτή την στιγμή σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Αυτή την συλλογικότητα θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να επανενεργοποιήσουν οι ενοριακές συνελεύσεις οι οποίες θα έχουν σαν κύριο στόχο την γνωριμία με τον συνάνθρωπο και την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αν οι ημέρες είναι τόσο ζοφερές όσο διαγράφονται από την επικαιρότητα, τότε είναι παραπάνω από χρήσιμο να εξελιχθεί ο κυριακάτικος συγχρωτισμός των ενοριτών μετά την θεία λειτουργία σε έναν σταθερό ιστό αγάπης και αλληλεγγύης. Ως μέλος του εκκλησιαστικού συμβουλίου της ενορίας Αγίου Δημητρίου Όπλων, σας παρακαλώ να λάβετε υπόψη την πρότασή μου για την σύγκληση ενοριακών συνελεύσεων και να ενεργήσετε ότι κρίνετε σκόπιμό από της θέσεώς Σας για την εμπέδωση αυτού του θεσμού.

Με σεβασμό και εκτίμηση
Χρήστος Αγ. Κλειώσης

Γραμματέας του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Αγίου Δημητρίου Όπλων

Δικηγόρος Αθηνών
www.dikaiopolis.gr

ΑΙΣΧΟΣ! ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 2 ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 16 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ;

Αγαπητοί φίλοι,

Σας καλώ να κάνετε μία βόλτα στο site της Βουλής των ελλήνων και να αναζητήσετε στο άρθρο 16 του Συντάγματος (παιδεία - τέχνη - επιστήμη) την παράγραφο 2.

Μην ψάχνετε άδικα. Δεν πρόκειται να βρείτε τη συγκεκριμένη παράγραφο.

Ενημερωτικά θα σας παραθέσω το περιεχόμενό της:

"Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της ΕΘΝΙΚΗΣ και ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες"

Μήπως τρέχει κάτι;