Όταν μία κοινωνία σε κρίση δεν κάνει τα πάντα για την παιδεία των τέκνων της

Διαβάσαμε στο site της Καθημερινής το ακόλουθο άρθρο:

Απογοητευτική η απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων για την παιδεία

Αρνητικό ρεκόρ απορρόφησης ευρωπαϊκών πόρων παρουσιάζει η Ελλάδα στον τομέα της εκπαίδευσης και της δια βίου μάθησης καθώς από το συγκεκριμένο επιχειρησιακό πρόγραμμα της χρονικής περιόδου 2007-2013 έχει απορροφήσει έως σήμερα μόλις το 2,52% των χρηματικών δεσμεύσεων, σύμφωνα με την απάντηση του Επιτρόπου για θέματα Περιφερειακής Πολιτικής κ. Γ. Χαν έπειτα από ερώτηση του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Γ. Παπανικολάου.

Ειδικά για το 2010, η Ελλάδα απορρόφησε 36.220.662 ευρώ για θέματα παιδείας και δια βίου μάθησης όταν το διαθέσιμο ποσό ανερχόταν στα 204.706.354 ευρώ. Σημειώνεται εξάλλου ότι η Ελλάδα καταγράφει στον τομέα της παιδείας την χειρότερη επίδοση απορρόφησης κονδυλίων από κάθε άλλο τομέα και ακολουθούν οι τομείς για την ενίσχυση της δημόσιας διοίκησης (2,76%) και για το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη (3,11)%.

--------------------------------------------------------------------------------

• 
  
  Δεν είναι απογοητευτικό;


• 
  
  Τη στιγμή αυτή που η κοινωνία μας βρίσκεται εν μέσω κρίσης (για να μην πω εν μέσω πλήρους κατάρρευσης) δε θα έπρεπε με όλες της τις δυνάμεις της να στηρίζει την μόνη ελπίδα της για το μέλλον;


• 
  
  Δε θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί ακόμα και τη μικρότερη ευκαιρία που παρουσιάζεται προκειμένου να μπορέσει να προσφέρει στα παιδιά της - τους αυριανούς πολίτες - τις καλύτερες δυνατές συνθήκες μόρφωσης;


• 
  
  Δε θα έπρεπε, αντί να κλείνει και να συγχωνεύει σχολεία να τα κρατάει με νύχια και με δόντια ανοικτά;


• 
  
  Δε θα έπρεπε να έχει ήδη υπάρξει ένας σχεδιασμός για τις μελλοντικές ανάγκες της πατρίδας μας σε επιστημονικό προσωπικό και με αυτό το γνώμονα να κλείσουν (ή να περιοριστούν) όσα τμήματα δεν κρίνονται χρήσιμα;


• 
  
  Δε θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει ένας ανοιχτός εθνικός διάλογος με συμμετοχή όλων των φωνών, ροπών και τάσεων, προκειμένου να αποκτήσουμε επιτέλους ένα πλάνο για το τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε για τις επερχόμενες γενιές; Να οριοθετήσουμε τους στόχους και κατόπιν να ορίσουμε τις αξίες με βάση τις οποίες θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε τους στόχους αυτούς και κατόπιν έχοντας αποκτήσει Όραμα να στήσουμε ανάλογα το εκπαιδευτικό μας σύστημα;


• 
  
  Δε θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει μία εκ βάθρων αναδιάρθρωση του σαπρού πανεπιστημιακού συστήματος, το οποίο δεν παράγει επιστήμονες, παρά είναι γιάφκα του κομματισμού και τσιφλίκι των ανεξέλεγκτων καθηγητών, που καταχρώνται είτε κομψά είτε άκομψα το σύνολο των κρατικών επιχορηγήσεων, σπρώχνοντας τα παιδιά μας στα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού;


• 
  
  Δε θα έπρεπε (αφού θα έχουν πρώτα συμβεί τα παραπάνω) να κόβει μεγαλύτερα κονδύλια από τον προϋπολογισμό για τους εξοπλισμούς προκειμένου να μην αναστείλει λειτουργία ούτε ένα σχολείο - ούτε μία σχολή;
  

Η εικόνα είναι τραγική.

Δυστυχώς όλοι μας ζούμε για το σήμερα, αδιαφορώντας για τις γενιές που έρχονται. Με άλλα λόγια αγαπάμε μόνο το τομάρι μας. Λατρεύουμε την αχόρταγη κοιλιά μας. Αδιαφορούμε για τα παιδιά μας. Χωρίς να το ξεστομίζουμε λέμε μέσα μας "Εγώ να ζήσω καλά και μετά όλα να πάνε στο Διάβολο". Στο Διάβολο όμως θα πάνε και τα παιδιά μας, τα οποία λέμε ότι αγαπάμε, πλην όμως με τις πράξεις μας (ή την αδράνειά μας) αποδεικνύουμε ότι τα μισούμε. Γιατί φίλοι μου δεν είναι το χάδι και το φιλί τα αποκλειστικά τεκμήρια της πατρικής - μητρικής αγάπης.

Και τα τεκμήρια της γενιάς μας υπάρχουν και δεν είναι τεκμήρια αγάπης, αλλά απύθμενου εγωισμού και παράλληλα αδιαφορίας, αδράνειας, τεμπελιάς. Τα βλέπουμε μπροστά μας τώρα που ξέσπασε η κρίση. Είμαι δε σίγουρος ότι δεν τα είδαμε ακόμα όλα. Όσο βαθαίνει η κρίση (και έχει ακόμα πολύ βάθος), τόσο οι αμαρτίες της κοινωνίας μας θα αναδύονται στην επιφάνεια.

Ευτυχώς που ήρθε η κρίση στην πόρτα μας κυρίες και κύριοι. Ευτυχώς, για να καταλάβουν τα παιδιά μας τι γονείς έχουν. Ευτυχώς, γιατί τους δίνεται η μοναδική ευκαιρία να απομονώσουν τις τρυφερές τους ψυχές από την επίδραση των παλαιοτέρων γενεών και να απαγορεύσουν να τους "μεταλαμπαδεύσουν" το έρεβος που κρύβουν στις σκοτεινές ψυχές τους.

Ίσως η κρίση να ήταν η μοναδική μας ελπίδα για να σωθούν τα παιδιά μας (όχι εμείς - αποδεδειγμένα δεν το αξίζουμε άλλωστε) και ο Θεός, το Σύμπαν, η Μοίρα - πείτε το όπως σας βολεύει - φρόντισε να μας χτυπήσει την πόρτα και να μπεί μέσα στο σπίτι μας. Ίσως η πλήρης επερχόμενη καταστροφή να είναι η αρχή για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, ή έστω μίας καλύτερης πατρίδας.