Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ

Καλημέρα.

Διαβάζω διάφορα άρθρα αριστερά και δεξιά για τα προβλήματα, τις παθογένειες, τους "αδύναμους κρίκους" κλπ κλπ.

Ο κάθε αρθρογράφος εκφράζει την άποψή του, λέγοντας άλλος για το τραπεζικό σύστημα, άλλος για το συνδικαλισμό, άλλος για το δημόσιο και πάει λέγοντας.

Κατά την άποψή μου όλα τα παραπάνω καθώς και όσα δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθ' εαυτό. Όλα αυτά είναι συμπτώματα της αρρώστειας, αλλά όχι η ίδια η αρρώστια.

Η αρρώστια κατ' εμέ φίλες και φίλοι λέγεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί και λειτουργεί σήμερα σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο).

Αυτή η δημοκρατία του σήμερα, απέχει παρασάγγας από το πως θα έπρεπε να είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Πρόκειται πλέον για κάτι το απόλυτα διεστραμμένο. Δεν είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί - ως όφειλε - με βάση τη λογική, τους κανόνες (νόμους) και την ισονομία, την αξιοκρατία, την ανεκτικότητα και το σεβασμό.

Αυτή η δημοκρατία αδιαφορεί για το βασικό κύτταρό της, τον ΠΟΛΙΤΗ και όχι μόνο δεν προασπίζεται τα συμφέροντά του, όχι μόνο δε νοιάζεται για τη βελτίωση της προσωπικότητάς του, της ζωής του προκειμένου να τον αναβαθμίσει, αλλά τα περιορίζει και τα καταπατά συστηματικά, μηδενίζοντας την αξία του.

Αυτή η δημοκρατία δεν έχει φροντίσει να θέσει δικλείδες ασφαλείας για τον εαυτό της μέσω αξιολόγησης των λειτουργών της (και όχι μόνο).

Αυτή η δημοκρατία έχει αλωθεί από τα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία ορίζουν χωρίς υπερβολή τις κινήσεις των κυβερνήσεων, οι οποίες, δρούν σαν έμποροι, σαν μεσίτες, σα λογιστές, αλλά σε καμία περίπτωση ως ηγέτες λαών.

Αυτή η δημοκρατία δε διαφέρει από το φασισμό και τη δικτατορία παρά μόνο στο όνομα.

Αυτή η δημοκρατία δε διαφέρει σε τίποτα από το καθεστώς του 1984 του Όργουελ.

Να το θεμελιώδες πρόβλημα της κοινωνίας μας και του κόσμου ολόκληρου. Να η αρρώστια. Να η πρωτογενής εστία του καρκίνου.

Να και η λύση!

ΠΕΡΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Καλησπέρα.

Πολύς λόγος γίνεται για την αξιολόγηση στο δημόσιο.

Αν θέλετε την άποψή μου, πρόκειται για κάτι το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.

Τη διαφορά βέβαια σε κάθε τι την κάνει πάντα ο τρόπος εφαρμογής και εκεί χωράει πολλή συζήτηση.

Στα 20 χρόνια που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, υπόκειμαι σε ετήσια αξιολόγηση και το θεωρώ ως αναφαίρετο δικαίωμα του εργοδότη μου. Τα συστήματα αξιολόγησης όμως δεν είναι όλα ίδια. Ένα σύστημα αξιολόγησης το οποίο θέτει ως δεδομένο ότι από έναν πληθυσμό εργαζομένων, ένα ποσοστό θα είναι οπωσδήποτε ανεπαρκείς (στη δε δεύτερη άσχημη αξιολόγηση να σε περιμένει απόλυση), ένα άλλο ποσοστό μέτριοι και ένα άλλο ποσοστό άριστοι (όπως αυτό που θα εφαρμοστεί στο δημόσιο), δε με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, για τον λόγο ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα κανένας από τους εργαζόμενους να μην είναι ανεπαρκής (αφού φυσικά έχουν προσληφθεί κατόπιν αξιολόγησης). Επιπλέον, επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι έχουμε έλληνες πολιτικούς, θεωρώ πολύ πιθανό, η όποια αξιολόγηση να χειραγωγηθεί από την εκάστοτε κυβέρνηση, προκειμένου να προστατευθούν - βοηθηθούν οι "ημέτεροι". Να γίνει δηλαδή η αξιολόγηση α) άλλο ένα εργαλείο ρουσφετιού στα χέρια του πολιτικού προσωπικού, ή β) εργαλείο εκκαθάρισης - εκδίκησης των "ανεπιθυμήτων", όποια ιδιότητα κι αν έχουν αυτοί.

Η υπόθεση χρειάζεται βαθειά μελέτη, αντικειμενικότητα και διάλογο, τα οποία φυσικά δεν περίμενα από τους ελαφρόμυαλους έως και μισάνθρωπους πολιτικούς μας.

---

Σε συνέχεια του παραπάνω προβληματισμού, θέτω σε όλους σας και τον ακόλουθο:

Με ποιό κριτήριο και με ποιά αξιολόγηση μπλέκει η νομοθετική εξουσία (βουλή) στα χωράφια της εκτελεστικής εξουσίας  (κυβέρνηση) με την τοποθέτηση εκλεγμένων βουλευτών σε υπουργικούς θώκους, αντί να τοποθετούνται άνθρωποι ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ που έχουν φάει τα νιάτα τους και τα μάτια τους πάνω στα συγκεκριμένα αντικείμενα; Με ποιές γνώσεις επί του αντικειμένου θα μπορέσει ο κάθε άσχετος (και πολλές φορές χωρίς εργασιακή εμπειρία) βουλευτής να επιτελέσει έργο και μάλιστα σε πλήθος υπουργείων, αφού είναι σύνηθες διάφοροι βουλευτές να αναλαμβάνουν δύο και τρία υπουργεία - ακόμα και μέσα στη διάρκεια της ίδιας τετραετίας; π.χ. πως είναι δυνατόν να έχουμε υπουργό ναυτιλίας έναν δικηγόρο, παιδείας έναν συνταγματολόγο, υγείας έναν έμπορο κλπ;

Από την άλλη μεριά, πως συνέβη και έσπασε η παράδοση στο υπουργείο οικονομικών με την τοποθέτηση αρχικά του κου Στουρνάρα και εν συνεχεία του κου Χαρδούβελη; Μπορεί αυτοί οι δύο άνθρωποι να μην μου αρέσουν προσωπικά για τους χψ λόγους, αλλά η επιλογή είναι εξαιρετικά προσεγμένη. Σχεδόν άριστη. Και οι δύο είναι άνθρωποι του χώρου της οικονομίας, με τεράστια εμπειρία και γνώσεις. ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ λοιπόν είναι κατάλληλοι άνθρωποι για τη συγκεκριμένη δουλειά. Τελεία και παύλα.

Γιατί όμως το παραπάνω παράδειγμα να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα; Γιατί όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τα υπουργεία μοιράζονται σαν λάφυρα στους βαρόνους των δύο "κομμάτων εξουσίας"; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση στο ερώτημα, κανένας όμως δε συζητάει ανοικτά για το γεγονός.

Προκειμένου να επισημάνω το μέγεθος της ανευθυνότητας στην επιλογή των υπουργών κατά το παρελθόν έως και σήμερα, αναφέρω ενδεικτικά τα ονόματα βουλευτών που έχουν διατελέσει υπουργοί παιδείας (και αναφέρομαι συγκεκριμένα στην παιδεία επειδή αποτελεί την κορυφή των προσωπικών μου προτεραιοτήτων και πιστεύω ότι θα έπρεπε να αποτελεί το ίδιο για κάθε σοβαρό κράτος που ενδιαφέρεται για το μέλλον των πολιτών του) και ακριβώς δίπλα τις ιδιότητές τους...

Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος: "Επικοινωνιολόγος".
Γεώργιος Παπανδρέου: Κοινωνιολόγος - "Διανοητής".
Αντώνης Τρίτσης: Αρχιτέκτων.
Γεώργιος Ράλλης: Δικηγόρος, υιος δοσίλογου κατοχικού πρωθυπουργού.
Γεώργιος Σουφλιάς: Πολιτικός μηχανικός.
Γεράσιμος Αρσένης: Οικονομολόγος - "Τσάρος".
Λευτέρης Βεριβάκης: Νομικά και Πολιτικές - οικονομικές επιστήμες.
Ιωάννης Βαρβιτσιώτης: Δικηγόρος, γόνος πολιτικής οικογενείας από το 1850.
Μαριέττα Γιαννάκου Κωτσίκου: Νευρολόγος - Ψυχίατρος.
Πέτρος Ευθυμίου: Εκπαιδευτικός - Δημοσιογράφος.
Απόστολος Κακλαμάνης: Δικηγόρος.
Κώστας Σιμήτης: Οικονομολόγος.
Ευριπίδης Στυλιανίδης: Δικηγόρος.
Άννα Διαμαντοπούλου: Πολιτικός Μηχανικός.
Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος: Πολιτικός Επιστήμων.
Ανδρέας Λοβέρδος: Συνταγματολόγος.

Αφού λοιπόν ΟΡΘΩΣ θα αξιολογούνται στο εξής οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, πρέπει και οι Υπουργοί οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά Δημόσιοι Υπάλληλοι κι αυτοί (και μάλιστα παχυλά αμοιβόμενοι), να αξιολογούνται και μάλιστα ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΑ, τόσο ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ (για να δούμε αν κατέχουν τα απαραίτητα προσόντα), όσο και ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της θητείας τους, όσο και στο ΤΕΛΟΣ αυτής (προκειμένου να διατηρήσουν ή να χάσουν το δικαίωμα συμμετοχής τους σε επόμενες κυβερνήσεις).

Παράλογο; Δε νομίζω!

Απαραίτητο; Προσωπικά πιστεύω πως ναι.

Απίθανο; Ανάλογα τη θέληση.

Εθνικοί πρωταθλητές

Καλημέρα.

 Όπως αντιλαμβάνεστε φίλες και φίλοι, το σχέδιο προχωράει πολύ καλά και βαίνει προς την ολοκλήρωσή του.

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία "εθνικών πρωταθλητών" σε κάθε κλάδο, με επιλογή από τις τράπεζες των εταιρειών εκείνων οι οποίες όντας αξιόχρεες θα εξακολουθήσουν να χρηματοδοτούνται (και ως εκ τούτου να λειτουργούν). Οι τράπεζες θα οδηγήσουν ένα πλήθος μικρότερων ή "αδύναμων" εταιρειών είτε στο κλείσιμο, είτε σε συγχώνευση με τους "εθνικούς πρωταθλητές".
Κάτι τέτοιο μόνο μέσω των τραπεζών μπορεί να επιτευχθεί αυτή τη στιγμή.

Δεν εξετάζουμε εδώ τα κριτήρια με τα οποία θα γίνουν οι επιλογές των εθνικών πρωταθλητών καθώς το συγκεκριμένο θέμα είναι εξαιρετικά γκρίζο και χωράει πάρα πολλή συζήτηση.

Εστιάζουμε την προσοχή μας στο γεγονός ότι "εθνικοί πρωταθλητές" σημαίνει και εθνικοί ηττημένοι.

Εθνικοί πρωταθλητές και εθνικοί ηττημένοι σημαίνει υπερσυγκέντρωση σε λίγα χέρια της οικονομικής δραστηριότητας και του πλούτου και η εξαφάνιση κάθε ίχνους μεσαίας τάξης (της ραχοκοκκαλιάς κάθε κοινωνίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος).
Η μοίρα όσων δε θα ανήκουν στους "εθνικούς πρωταθλητές" είναι κυριολεκτικά ο ΚΑΙΑΔΑΣ.

Οι ελευθεροι επαγγελματίες λοιπόν μοιραία (ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ) θα τα χάσουν όλα και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα γίνουν εξαθλιωμένοι υπάλληλοι των "εθνικών πρωταθλητών".
 Οι περιουσίες τους μέσω των τραπεζών και του ΤΑΙΠΕΔ θα περάσουν στα χέρια των "εθνικών πρωταθλητών", η κοινωνική ψαλίδα θα ανοίξει πλήρως καθώς θα έχουμε πλέον μόνο δύο τάξεις (απρόσωπες εταιρείες αφεντικά από τη μία και εργάτες από την άλλη) και ο κύκλος θα κλείσει.

ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ.

 Με τους "εθνικούς πρωταθλητές" μην περιμένετε κάποια βελτίωση της ανεργίας και του ΑΕΠ.

 Οι άνεργοι μάλλον θα αυξηθούν, καθώς θα κλείσει ένα μεγάλο πλήθος μικρομεσαίων εταιρειών οι δε εθνικοί πρωταθλητές θα εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις οικονομίες κλίμακος και με μία μικρή αύξηση του προσωπικού τους θα μπορέσουν να πετύχουν σημαντική αύξηση της παραγωγής και μάλιστα με σημαντικά βελτιωμένα περιθώρια κέρδους.

 Το ΑΕΠ θα επηρεαστεί αρνητικά από την αύξηση των ανέργων (αλλά και την περαιτέρω μείωση των μισθών που η αυξημένη ισχύς των εταιρειών θα πετύχει), όμως οι εθνικοί πρωταθλητές θα έχουν έντονα εξωστρεφή προσανατολισμό, γεγονός που σημαίνει ότι θα προσπαθήσουν να ανταπεξέλθουν στην μείωση της εσωτερικής λιανικής κατανάλωσης με αύξηση των εξαγωγών (και τη φιλοδοξία να υπάρξει μετακύληση αυτής της στηριγμένης στις εξαγωγές ανάπτυξης και στην υπόλοιπη οικονομία), κάτι το οποίο κατά την άποψή μου εμπεριέχει υψηλές δόσεις ρίσκου. Το εγχείρημα δεν είναι καταδικασμένο να πετύχει καθώς το παγκόσμιο περιβάλλον δεν είναι σε πολύ καλό momentum, ενώ από την άλλη οι εταιρείες δε θα έχουν εξασφαλισμένη την απαραίτητη για κάθε εταιρεία στήριξη από την εσωτερική αγορά η οποία όπως είπαμε μάλλον θα συρρικνωθεί, παρά θα αναπτυχθεί.

 Όσο για τα φορολογικά έσοδα... Άποψή μας είναι ότι μόνο χειρότερα θα πάνε, παρά την ελαχιστοποίηση της φοροδιαφυγής που θα επιτευχθεί με την εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

 Αναφορικά στις τράπεζες, το σενάριο της δημιουργίας Εθνικών Πρωταθλητών συνεπάγεται τη διαχείρηση πλήθους κόκκινων δανείων, τα οποία είτε δε θα εγγραφούν ως ζημιές μεταφερόμενα στους ισολογισμούς των Εθνικών Πρωταθλητών ως δανειακές υποχρεώσεις (εναλλακτικά ως συμμετοχή των τραπεζών στο μετοχικό τους κεφάλαιο), είτε - και αυτό είναι βέβαιο - ένα μέρος από τα δάνεια αυτά θα σβηστεί και εγγραφεί ως ζημιές στους ισολογισμούς των τραπεζών, ζημιές τις οποίες θα κληθούν να καλύψουν με αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων οι μέτοχοί τους, τουτέστιν κατά κύριο λόγο ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Τα χρήματα για τις αυξήσεις αυτές θα βρεθούν μόνο μέσω δανεισμού, άρα, το χρέος το οποίο πρέπει να καλύψει (ποιός άλλος;) ο έλληνας φορολογούμενος θα αυξηθεί έτι περισσότερο γεγονός το οποίο θα επιφέρει νέα μέτρα, νέες περικοπές δαπανών του κοινωνικού κράτους και γενικότερα σφύξιμο του βρόγχου που είναι περασμένος στο λαιμό όλων μας.

 Με τους εθνικούς πρωταθλητές απλά ολοκληρώνεται η κατά Μάρξ "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ" προκειμένου να κάνει επιτέλους το "restart" η οικονομία.
 Η επανεκκίνηση όμως αυτή θα έχει σαν τίμημα την ολοκλήρωση της προγραμματισμένης εξαθλίωσης εκατομμυρίων ζωών, την ισοπέδωση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους (υγεία - παιδεία) και την απαγόρευση στην ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Ως εκ τούτου λοιπόν, αν φυσικά τα πραγματα εξελιχθούν σύμφωνα με το περιγραφόμενο σενάριο, θεωρώ πιθανό ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, το οποίο ενδέχεται να φτάσει και τα αντίστοιχα ποσοστά της Λετονίας (14% του πληθυσμού - κι αν δε με πιστεύετε διαβάστε το ΕΘΝΟΣ πατώντας εδώ, ή τον Αγγελιοφόρο πατώντας εδώ), γεγονός το οποίο θα τροφοδοτήσει περισσότερο τα προβλήματά μας, αφού αυτοί που θα μεταναστεύσουν δε θα είναι οι γέροντες, αλλά οι νέοι έλληνες...

 Όταν τέλος θα έχει κλείσει ο κύκλος και "με το καλό" γίνει το επόμενο και τελευταίο βήμα δηλαδή η εξαγορά των εθνικών πρωταθλητών από πολυεθνικές του εξωτερικού, θα σημάνει η ώρα της πλήρους εξαθλίωσης του λαού, της κατάσβεσης κάθε ελπίδας ατομικής προόδου και η μετατροπή μας σε τριτοκοσμική χώρα, θα έχει ολοκληρωθεί.