Μεγάλες αλήθειες από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη

«Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:


Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απʼ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ʼ74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απʼ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σʼ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απʼ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.»

ΠΑΜΕ να μάθουμε τι έγινε το 1821

Του Κωνσταντίνου Χολέβα

ΠΑΜΕ σαν άλλοτε!
Το ΚΚΕ, αντί να ζητήσει συγγνώμην για την άθλια θέση που κράτησε από το 1924 έως το 1949 υπέρ της αποσχίσεως της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα, έβαλε τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να ξαναγράψουν την ιστορία του 1821 με μαρξισμό και θράσος. Σε μία εποχή που η οικονομική κρίση καθιστά απαραίτητη την εθνική ομοψυχία, οι νοσταλγοί του Στάλιν ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους εθνοαποδομητές άλλων ιδεολογιών και συμπλέουν με τους διεθνείς κερδοσκόπους-χρηματιστές, οι οποίοι θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία των Βαλκανίων εις βάρος των εθνικών μας δικαίων.

Η προκήρυξη των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ προς τους μαθητές βρίθει ιστορικών λαθών και φανατισμού. Για τον μεν φανατισμό ας λάβουν τα μέτρα τους οι γονείς των παιδιών και οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας. Αλλά για τις ιστορικές ανακρίβειες καλόν είναι να θυμίσουμε ορισμένα γεγονότα στον λίγο χώρο που διαθέτουμε:

Αμφισβητούν τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και την ημερομηνία κηρύξεως της Εθνεγερσίας. Ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο κληρικός Αμβρόσιος Φραντζής και άλλοι που παρέστησαν στη σύσκεψη του Αιγίου (Βοστίτσας) στα τέλη Ιανουαρίου 1821 βεβαιώνουν ότι ήταν ομόφωνη απόφαση της Φιλικής Εταιρίας να αρχίσει η εξέγερση στον Μωριά την ημέρα του Ευαγγελισμού. Οι ίδιοι οι πρωτεργάτες ήθελαν να τονίσουν τη σύνδεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας και να επικαλεσθούν την ευλογία της Παναγίας. Όμως μετά από 400 χρόνια δουλείας το καζάνι έβραζε και η έκρηξη έγινε λίγες ημέρες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία.

Από τις 14-16 Μαρτίου γύρω από τα Καλάβρυτα συνάπτονται συγκρούσεις Ελλήνων με φοροεισπράκτορες των Τούρκων, ενώ στην  Αγία Λαύρα είναι κλεισμένοι οι πρόκριτοι με τον Αρχιεπίσκοπο της Πάτρας Γερμανό και τον Επίσκοπο Κερνίτσης και Καλαβρύτων Προκόπιο. Στις 17 Μαρτίου η Μονή πανηγυρίζει, διότι εκεί φυλάσσεται η κάρα του Αγίου Αλεξίου. Την πανηγυρική εκείνη ημέρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός λειτουργεί και κηρύσσει την Επανάσταση.
Την ίδια ημέρα και οι Μανιάτες κηρύσσουν την Επανάσταση στην Αρεόπολη. Ο Γερμανός κατεβαίνει με το άλογο προς την Πάτρα και ανήμερα του Ευαγγελισμού ευλογεί ξανά το λάβαρο στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Την επόμενη ημέρα ο ίδιος μαζί με τον Προκόπιο και τους προκρίτους αποστέλλουν τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στους Προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων.

Για τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας μαρτυρίες έχουμε από τον Γάλλο Πρόξενο Πουκεβίλ, τον Κανέλλο Δεληγιάννη, από δημοσιεύματα γαλλικών και αγγλικών εφημερίδων ( LΕ CONSTITUTIONNNEL, LONDON TIMES) του Ιουνίου 1821 κ.ά.. Για τα γεγονότα της Πάτρας γράφουν πάλι ο Πουκεβίλ, ο Σπυρίδων Τρικούπης κ.ά. Το 1872 η Επιτροπή Εκδουλεύσεων της Βουλής των Ελλήνων ανεκήρυξε τον Παλαιών Πατρών Γερμανό ως τον πρώτο που κήρυξε την Επανάσταση και ουδείς διαμαρτυρήθηκε, δεδομένου ότι ζούσαν αρκετοί από τους αγωνιστές του 1821.

Γράφει το ΠΑΜΕ ότι ήταν ταξική επανάσταση. Όχι, ήταν εθνική και θρησκευτική. Το ξεκαθαρίζει ο Θ. Κολοκοτρώνης γράφοντας ότι «η επανάσταση η εδική μας δεν ήταν σαν τες άλλες», εννοώντας ότι δεν έμοιαζε με την εμφύλια Γαλλική Επανάσταση. Το γράφουν σαφώς και όλα τα επίσημα κείμενα του Αγώνος ξεκινώντας από την προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.
Περίεργη είναι η εμμονή σε ναύτες που μιλούσαν αρβανίτικα. Οι Αρβανίτες  είναι δίγλωσσοι Έλληνες που κατέβηκαν από το Άρβανον της Β. Ηπείρου. Μετά την Άλωση οι Αρβανίτες που κατέφυγαν στην Βενετική Δημοκρατία δηλώνουν ότι είναι nationis graecae,  δηλαδή ελληνικής εθνικότητος. Η διαφορετική  διάλεκτος δεν αλλοιώνει την ελληνική  συνείδηση. Αυτό το βλέπουμε και με τους τουρκόφωνους Έλληνες της Καππαδοκίας και με τους Σλαβόφωνους Μακεδονομάχους που αγωνίσθηκαν υπέρ του Ελληνισμού.

Κ.Χ. 16.3.2013 - Εφ. Δημοκρατία 19/3/2013

ΠΗΓΗ

Εθνικά θέματα. Οι χειρισμοί των κατά καιρούς κυβερνήσεων. Το επίπεδο της δημοκρατίας μας.

Έχω να αναφερθώ σε δύο θέματα, όχι τόσο άσχετα με το ΤΑΙΠΕΔ το οποίο βρίσκεται στην κορυφή της επικαιρότητας, αλλά περισσότερο σχετικά με τους χειρισμούς των εθνικών θεμάτων από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις και με την ποιότητα της Δημοκρατίας μας:


1. Η Real αποκαλύπτει ότι τα κοιτάσματα (αυτά που θα περάσουν στο ΤΑΙΠΕΔ και από εκεί στους δανειστές μας) ήταν γνωστά από του 1997 (http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=216602&catID=1 ) αφού είχαν πραγματοποιηθεί έρευνες σε ολόκληρο το Αιγαίο. Από το 1997 έχουν περάσει 16 χρόνια και έχουν κυβερνήσει τον τόπο, τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ και θεωρώ δεδομένο ότι ΟΛΟΙ έλαβαν γνώση για τη συγκεκριμένη έκθεση.

Δεκαέξι χρόνια κανένας δεν έκανε τίποτα (θα μπορούσαμε αυτή τη στιγμή να έχουμε εξέδρες με full παραγωγή και αρκετά δισεκατομμύρια εσόδων στο κρατικό ταμείο).

Δεκαέξι χρόνια κανένας δεν είπε τίποτα στο λαό, αντιθέτως κοινοποίησαν με μυστικότητα τα αποτελέσματα των ερευνών αριστερά και δεξιά σε εταίρους, συμμάχους και πετρελαιάδες!

• Κάποιοι (ΓΑΠ, Πάγκαλος κλπ) μας είπαν με έμφαση ότι δεν υπάρχουν κοιτάσματα, χαρακτηρίζοντας κάποιους αφελείς κλπ κλπ.
• Κάποιοι άλλοι (κυβέρνηση Κ.Καραμανλή) δεν έκαναν τίποτα - μήπως έκανε και τίποτα ο χοντρός που μας τον προτείνουν και για πρόεδρο της δημοκρατίας τρομάρα του;
• Κάποιοι άλλοι τέλος (οι σημερινοί) κάνουν του κόσμου τις ανοησίες στο θέμα της ΑΟΖ, των ενόπλων δυνάμεων και στις σχέσεις με την Τουρκία.

Θα έλεγα ότι κάποιοι πρέπει να δικαστούν επί εσχάτη προδοσία.

2. Για ποιό λόγο το πόρισμα του Λογιστηρίου του Κράτους για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και του ΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ (για το οποίο υπάρχουν συμβόλαια κλπ κλπ, η δε απαίτηση ΔΕΝ σβήνεται και μπορεί να εκχωρηθεί και αυτή στο ΤΑΙΠΕΔ για να το τιτλοποιήσει) δεν ανακοινώθηκε στους έλληνες πολίτες; Δεν είναι κάτι που πρέπει να έχουμε γνώση (όπως τις εικόνες της εξαθλίωσης που το ΕΣΡ απαγόρευσε να προβάλλοναι);

Γιατί τέτοιο σκοτάδι;

Γιατί θα χειριστεί το θέμα ο κος Αβραμόπουλος (ΥΠ.ΕΞ);

Να υπενθυμίσω σε όσους σπεύσουν να πουν τίποτα για την παλαιότητα του δανείου, ότι το 1964 επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου και με Κ. Μητσοτάκη υπουργό οικονομικών, η Ελλάδα ανέλαβε - κατ' απαίτηση των σημερινών εταίρων μας - να αποπληρώσει εντός 45 ετών, ήτοι μέχρι το 2009 (τυχαίο; Δε νομίζω) στο ακέραιο ΟΛΑ τα δάνεια από το 1881 και εντεύθεν.

Τα δάνεια ΔΕ σβήνουν.
Μόνο πληρώνονται κατόπιν διακανονισμού.

------------------------------------------------------------------------------

Στη Δημοκρατία (αν δεν κάνω λάθος) πρέπει να υπάρχει ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ.

Γιατί;

Γιατί ο πολίτης πρέπει να ξέρει τι κάνει αυτός που έχει ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΕΙ για να τον κυβερνά.

Γιατί ο πολίτης πρέπει να έχει μία πλήρη άποψη για την ικανότητα και το έργο των κυβερνήσεων την ώρα που θα βρεθεί μπροστά στην κάλπη.

Μήπως τελικά δε ζούμε σε ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης;

Μήπως πρέπει να το διεκδικήσουμε;

Σχόλιο επί άρθρου στο Capital.gr

Πρόκειται για το άρθρο του κυρίου Γ. Καισάριου με τίτλο "Ο αόρατος ρατσισμός"

------------------------------------------------------------------------------

Τα σέβη μου.

Γιώρο καλύτερα να περιορίσεις τα άρθρα σου σε αυτό ακριβώς που είσαι άριστος.

Την οικονομική ανάλυση.

Στο παρόν θέμα είσαι έξω από τα νερά σου. Η οπτική σου είναι μονόπλευρη και περιορισμένη. Απορώ...

Ένας σοβαρός αναλυτής (ο οποίος θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να γνωρίζει άριστα την ιστορία και τις ιδιαιτερότητες της ευρύτερης περιοχής) δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει παραλληλισμό της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, ούτε του στρατεύματος της Ελλάδας με το στράτευμα των ΗΠΑ, και φυσικά δε μπορείς να φέρεις ως παράδειγμα τον Ομπάμα και να μιλάς ότι και εδώ θα μπορούσαμε να έχουμε πρωθυπουργό με Βούλγαρικη, Ρουμάνικη, Αλβανική, Τουρκική, Σκοπιανή, Πακιστανική, Ινδική, Κινέζικη καταγωγή.

Εδώ φίλε Γιώργο είναι Βαλκάνια. Εδώ είναι το μέρος που από την αυγή της ιστορίας σκάνε τα κύματα από όλες τις θάλασσες κι όλες οι καταιγίδες από τα 4 σημεία του ορίζοντα. Δεν είναι μία αποκομμένη ήπειρος με τον Ατλαντικό από τη μία και τον Ειρηνικό από την άλλη, χωρίς εχθρούς στα βόρεια και νότια σύνορα. Ούτε το έθνος μας είναι ένα συνονθύλευμα εθνών που η ανάγκη τα έφερε και τα ένωσε σε μία μακρινή χώρα.

Εδώ φίλε Γιώργο όπου κι αν πατάει το 43 νούμερο παπούτσι σου, περπατάνε ΕΛΛΗΝΕΣ για πάνω από 4.000 χρόνια και αυτές οι πέτρες (που δε βολεύονται κάτω απ' τα ξένα βήματα) και αυτά τα χώματα, για να ελευθερωθούν και να ζούν επ' αυτών ελεύθερα και να διαχειρίζονται επ' αυτών ελεύθερα τις μοίρες και τις ζωές τους ΕΛΛΗΝΕΣ, έχουν ποτιστεί με αίμα ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Και αυτό δε σβήνει και δεν αλλάζει με τίποτα.

Αν το κομμάτι γης που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να φέρει το όνομα Ελλάς βρισκόταν 3.000 km πιό βορειοδυτικά και συνόρευε π.χ. με την Ελβετία, τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο, ή έστω την Τσεχία και όχι με την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τα Σκόπια και την Αλβανία, το άρθρο θα είχε νόημα.

Υπενθυμίζω εδώ ότι:

• οι Βούλγαροι είναι προαιώνιοι άσπονδοι "φίλοι" μας και το κουσούρι τους αυτό δεν αλλάζει στους αιώνες των αιώνων όπως έχει αποδείξει περίτρανα η ιστορία (να σου θυμίσω το 40;), 
• οι Αλβανοί γείτονες δήλωσαν ευθαρσώς μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε ότι ονειρεύονται την Αλβανία μέχρι την Πρέβεζα!!! Δεν πρέπει να ξεχνάμε μάλιστα ότι έχουν υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες με τους φίλους μας τους τούρκους, τους νοικιάζουν δε λιμάνια λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα χωρικά μας ύδατα για τα πολεμικά τους πλοία!!! 
• οι Σκοπιανοί ονειρεύονται τη "F.Y.R.Ο.M" μέχρι τη Θεσσαλονίκη και 
• οι Τούρκοι ονειρεύονται τα πάντα όλα δικά τους (άντε μισά μισά αν με πιάνεις).

Αν το κομμάτι γης που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να φέρει το όνομα Ελλάς δεν ήταν η πύλη εισόδου εκατομμυρίων (χωρίς υπερβολή) λαθρομεταναστών, οι οποίοι εντελώς τυχαία είναι ΟΛΟΙ μωαμεθανοί (και όλοι γνωρίζουμε τι πρεσβεύει το ισλάμ κι ας κάνεις τα στραβά ματάκια Γιώργο μου), το άρθρο θα είχε νόημα.

Να υπενθυμίσω στο κοινό, ότι οι φίλοι μας Πακιστανοί την περίοδο της χούντας δια στόματος Ζία Ουλ Χακ είχαν δηλώσει ότι σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας οι Πακιστανοί ΦΥΣΙΚΑ θα έπαιρναν το μέρος των Τούρκων. Την άλλη μέρα βέβαια ο Παπαδόπουλος τους έδωσε τα παπούτσια στο χέρι. Άσε που πριν λίγο διάβασα για κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Τουρκίας - Πακιστάν.

Το θέμα δεν είναι καθόλου ρατσιστικό κατ' εμέ, δεν έχει να κάνει με το έκτρωμα της ΧΑ, ούτε με αντιλήψεις περί περιουσίου λαού ή ανωτερότητας του έθνους. Ο ελληνικός λαός άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ ρατσιστής. Έχει συμβιώσει μάλιστα (κατά καιρούς και κατά τόπους) με σχετική αρμονία με πλήθος άλλων λαών. Είναι θέμα αυτοπροστασίας και επιβίωσης 100%. Και σε τελική ανάλυση, ποιός μπορεί να αρνηθεί στο οποιοδήποτε έθνος της γης το δικαίωμα στην "αυτοάμυνα", ειδικά σε περίεργους καιρούς όπως οι σημερινοί; Βλέπετε κάτι το αθέμιτο στην προσπάθεια αυτή; Ποιός όμως νομίζει ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος; Ποιός νομίζει τέλος ότι όλα τα δάχτυλα μπορούν να είναι ίσα;

Αυτό το παραμύθι (στο οποίο κατά παράδοξο τρόπο συμπράττουν η "αριστερά" και οι "τεχνοκράτες") με τον ανθελληνισμό των ίδιων των ελλήνων σε βάρος των δικαιωμάτων του λαού μας, με πρόσχημα τον ανθρωπισμό, την ισονομία και συναφείς προφάσεις πρέπει να πάψει. Εκτός από τις μειοψηφίες και όλους τους "άλλους" έχει και ο λαός μας δικαιώματα ξέρετε.

Στο κάτω κάτω αυτό που θέλουμε εμείς οι "γραφικοί", οι "οπισθοδρομικοί", οι ορατοί και αόρατοι "ρατσιστές", οι "σωβινιστές", οι "εθνικιστές", οι "ελληνάρες", οι "σκοταδιστές", οι "ταλιμπάν", οι "μουτζαχεντίν", (και τα όσα άλλα χλεβαστικά επίθετα μπορείτε να μας κολλήσετε οι σοβαροί, αντικειμενικοί, πολιτικά ορθοί, υπεύθυνοι, ανοικτόμυαλοι, καλοί κ' αγαθοί σχολιαστές, ακολουθώντας 100% γκαιμπελικές τακτικές) είναι να προστατέψουμε τον εαυτό μας, να διατηρήσουμε ΩΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ την ταυτότητά μας και να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας (μέλλον το οποίο διαγράφεται ιδιαίτερα ζοφερό με την υπαιτιότητα μάλιστα εκείνων που σήμερα πλασσάρονται ως σωτήρες) χωρίς να βλάψουμε απολύτως κανέναν (η ΧΑ παίζει σε άλλο ταμπλο - δεν το συζητάω. Όμως όλη αυτή η μανιώδης χλεύη απέναντι σε κάθε τι ελληνικό από τα ΜΜΕ - ξυπνάει αντανακλαστικά και οδηγεί τον κόσμο κατευθείαν στην αγκαλιά της ΧΑ).

Και όσοι κόπτεστε για τα δικαιώματα των μη ελλήνων το γένος, ξεκινήστε από το να ελέγχετε τον αναθεματισμένο δυτικό πολιτισμό και τον αναθεματισμένο καπιταλισμό, ο οποίος βλέπει τις ανθρώπινες υπάρξεις αποκλειστικά σαν αριθμούς, εξαθλιώνει και θυσιάζει ολόκληρα κράτη και ολόκληρους λαούς στο Μολώχ του κέρδους και οδηγεί στη λύση της μετανάστευσης εκατομμύρια ανθρώπων (αλλά τι ζητάω ο τρελλός; τον υπηρέτη να κατηγορήσει το αφεντικό του!!!).

Διεκδικήστε, σε ό,τι έχει να κάνει με τα εντός των συνόρων μας, πρώτα πρώτα την προστασία του μετανάστη από τον κακό εργοδότη, από το εχθρικό (απέναντι σε έλληνες και μετανάστες) κράτος, από τους πραγματικούς ρατσιστές. Αυτά είναι που καίνε τους μετανάστες και όχι η είσοδος ή μη των παιδιών τους στο στράτευμα.

Δώστε τους αγάπη, προστασία και παιδεία και θα δείτε ότι σε λίγο καιρό θα νιώσουν όχι απλά έλληνες αλλά "ελληνάρες" (όπως προβλέπει η παράγραφος 2 του άρθρου 16 του Συντάγματος). Όταν γίνει αυτό, τότε καλώς να ορίσουν στις ΕΔ του τόπου ΜΑΣ σαν αδέλφια ΜΑΣ.

Τέλος έχω να πώ ότι αν δεν υπάρχει συναίσθηση του χρέους απέναντι στους προγόνους μας... είμαστε άξιοι της μοίρας μας και οι θυσίες τους από το Λεωνίδα μέχρι το Διάκο, τον Καραϊσκάκη, το Μελά και την εθνική αντίσταση έγιναν εις μάτην.

Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη

των ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, Ω χαίρε ελευθεριά.