Τελικά είμαστε όλοι συνένοχοι;

Καλημέρα.

Το φιλοσοφικό ερώτημα που έθεσε ο κύριος Θ. Πάγκαλος όταν δήλωσε ότι "μαζί τα φάγαμε", εξακολουθεί να πλανάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του διαδυκτίου αλλά και μεταξύ των απλών ανθρώπων στις καθημερινές συζητήσεις τους.

Ξεκινώντας είναι σημαντικό να κάνουμε την εξής διευκρίνηση: Δηλώνοντας ο κος Πάγκαλος ότι "Μαζί τα φάγαμε", δεν αναφέρεται με απλοϊκό τρόπο στο γεγονός ότι όλοι μαζί οφεληθήκαμε - άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο - από μία γενική κατάσταση ευμάρειας η οποία προήλθε από τους ΧΨ λόγους, αλλά ότι συμμετείχαμε όλοι μαζί και φυσικά εν πλήρη γνώσει μας σε ένα ειδεχθές έγκλημα εις βάρος ημών των ιδίων, αλλά κυρίως εις βάρος των μελλοντικών γενεών.

Το τελικό ερώτημα είναι: Eίμαστε όλοι συνένοχοι στο έγκλημα, ναί ή όχι;

Την άποψή μου ότι ΟΧΙ δεν τα φάγαμε μαζί και ΔΕΝ είμαστε συνένοχοι την έχω εκφράσει αρκετές φορές σε αναρτήσεις μου. Με την παρούσα την εκφράζω όσο πιό συστηματικά μπορώ, δεδομένου ότι βρέθηκα πάλι σε μία συζήτηση στην οποία πολλοί συμμετέχοντες αποδέχονταν και φυσικά επιχειρηματολογούσαν περί της απόλυτης "ενοχής όλων μας".

Πριν από όχι πολλά χρόνια ίσως να συμφωνούσα. Με το ξέσπασμα της κρίσης όμως πολλά πράγματα αλλάξανε μέσα μου. Ίσως ήταν οι απογυμνώσεις, οι αποκαλύψεις και οι απομυθοποιήσεις που ο σφοδρός άνεμος της κρίσης προκάλεσε. Ίσως πάλι απλά γερνάω και αλλάζω...

---

ΤΟ ΑΠ' ΑΙΩΝΩΝ ΠΑΓΙΩΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Όταν λοιπόν έχεις ένα (ομοούσιο, αδιαίρετο και με σχεδόν απαραβίαστα στεγανά) άριστα οργανωμένο από καταβολής ελληνικού κράτους πολιτικο-οικονομικό σύστημα χωρίς επί της ουσίας εθνική συνείδηση ΤΟ ΟΠΟΙΟ. . .

Α. υποβαθμίζει συστηματικά την παιδεία,

Β. δαιμονοποιεί μεθοδικά τα ιδεώδη, τα ήθη και τα στερεότυπα του έθνους μας ως κάτι γραφικό και παρωχημένο,

Γ. στα πλαίσια της εφαρμογής του (σφόδρα φασιστικού κατά την άποψή μας) πολιτικά ορθού λόγου (politically correct), διαστρέφει, κρύβει, ή συνειδητά εξαφανίζει σημαντικά στοιχεία της ταυτότητας του λαού μας, επιλέγοντας τον σεβασμό της διαφορετικότητας (κάτι για το οποίο δεν φέρουμε καμία αντίρρηση), αδιαφορόντας όμως προκλητικά για το σεβασμό των δικαιωμάτων και την ταυτότητα της πλειοψηφίας, καταλήγει - σκόπιμα κατά την άποψή μας - να δημιουργεί πολίτες ρηχούς, κι ακαλλιέργητους, χωρίς ρίζες, βούληση, κρίση και αγωνιστικό φρόνημα (στοιχεία αντίστασης) και ως εκ τούτου έρμαια των παθών τους, των διαφημίσεων και των διαθέσεων των πάσης φύσεως καθοδηγούμενων αρθρογράφων.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, η ελληνική κοινωνία έχει μπει εδώ και πολλά χρόνια σε ένα καθοδικό σπιράλ υποβάθμισης, με άγνωστο το σημείο ανάσχεσης της καθόδου αυτής. . .

Δ. χρησιμοποιεί το ΦΟΒΟ για να φυλάει τα έρμα καθώς. . .

• Νομοθετεί ό, τι γουστάρει και όπως του γουστάρει μετατρέποντας επί μονίμου βάσεως τη δημοκρατία και τους νόμους σε πατσαβούρια, έχοντας μάλιστα μεριμνήσει να θέσει δια νόμου τον εαυτό του στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ.
• Ελέγχει σε όλες τις βαθμίδες του τον κρατικό μηχανισμό και τον χρησιμοποιεί χωρίς να επιδεικνύει καμία απολύτως αισχύνη προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και να πετύχει τους ιδιοτελείς στόχους του. 
• Έχει παγιώσει στη συνείδηση του κόσμου την άποψη ότι κανένας πολίτης δεν πρέπει να τα βάλει μαζί του γιατί μία οποιουδήποτε είδους αντιπαράθεση θα του βγεί σίγουρα σε κακό. Έτσι, προκειμένου να "επιβιώσει", ο πολίτης ακόμα κι αν θέλει να πάει "με το σταυρό στο χέρι"  θα πρέπει, θέλει δε θέλει, να κάνει εκπτώσεις στα ήθη και τις αξίες του να προσαρμοστεί και εν τέλει να εφαρμόσει τις ακολουθούμενες τακτικές (λάδι, ρουσφέτι και τα τοιαύτα).

Προσωπική μας άποψη είναι ότι όλη η δομή του κράτους που υποννοουμε αμέσως παραπάνω (Δ) χωρίς ωστόσο για οικονομία χώρου και χρόνου να περιγράφουμε με λεπτομέρεια δεν είναι άγνωστη στους εκάστοτε ανώτατους άρχοντες. Άποψή μας είναι ότι αρέσκονται και βολεύονται σε όλη αυτή τη δομή, προκειμένου να πετύχουν την πολιτική επιβίωση των κομμάτων τους και κατ' επέκταση την δική τους. Εφ' όσον λοιπόν δεν μεριμνούν για το γκρέμισμα όλου αυτού του σαπρού εγκαθιδρύματος (τη δύναμη για την κατάστροφή του οποίου κατέχουν πέραν πάσης αμφιβολίας) φέρουν εις ακέραιον την ευθύνη και την ενοχή για την ύπαρξη και τη διαιώνισή του, όπως επίσης και για τον αδιαμφισβήτητο εκμαυλισμό μεγάλου μέρους του λαού μας !

Εδώ δεν έχουμε ένα ερώτημα του τύπου η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα! Είναι ξεκάθαρο ότι την αρχή δεν την έχει κάνει ο λαός.

Ε. εκτός από την πολιτική δύναμη και τον έλεγχο του κράτους διαθέτει και τη στήρηξη της οικονομικής ελίτ, με την οποία έχει αναπτύχθεί μία στενή σχέση αλληλεξάρτησης, αφού η μία στηρίζει απροκάλυπτα την άλλη και με αυτόν τον τρόπο και οι δύο εξασφαλίζουν τη συνέχεια της ύπαρξής τους εις βάρος των υγιών κυττάρων της κοινωνίας.

Αν δεν είναι καρκίνος αυτό που περιγράφουμε, τότε τι μπορεί να είναι;

ΣΤ. εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις ανθρώπινες αδυναμίες ενός λαού με

• Δωροδοκίες (λέγε με ρουσφέτι - διορισμό - κλπ),
• Ωμους εκβιασμούς (βλέπε ως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον τρόμο που μας τάισαν τα πλήρως ελεγχόμενα από την πολιτικοοικονομική Μαφία ΜΜΕ κατά την περίοδο των διπλών εκλογών του 12),
• Απειλές - Εκβιασμούς - Αποκλεισμούς - Εξευτελισμούς - Διασυρμούς μέσω του ελεγχόμενου τύπου (πάλι στο σινάφι των ΜΜΕ αναφέρομαι),
• Παραπλάνηση μέσω παραπληροφόρησης, ή ακόμα χειρότερα με Σύγχυση δημιουργούμενη από υπερβολική και αντιφατική πληροφόρηση.
• Την προώθηση της αδιαφορίας και της αποχής από τα κοινά (Πάλι μέσω του τύπου - κοίτα σύμπτωση).
• Τον έντεχνο περιορισμό των διαθεσίμων για τους ψηφοφόρους επιλογών.

. . . πόσο μεγάλη να είναι η συνενοχή μας; Επιπλέον... πόσο δημοκρατικό είναι εν τέλει το πολίτευμά μας;

Αν πάλι λανθασμένα αποδεχτούμε ότι είμαστε συνένοχοι, τι ποσοστό από τα φαγωμένα αναλογεί σε εμάς τα κυνάρια (σκυλάκια) και τι ποσοστό στους μεγαλοκαρχαρίες;

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!
 

---

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Η λογική - ηθική του ραγιά λαού που πρέπει εν είδει ιεράς εξετάσεως να αποδεχτεί συλλήβδην την ενοχή του και να υπομείνει την "δίκαιη" τιμωρία του για τον εξαγνισμό του από τα δήθεν αμαρτήματά του την οποία πολλοί αρθρογράφοι ακολουθούν και πολλοί συμπολίτες μας ασπάζονται και αναπαράγουν (θέτοντας ωστόσο τον εαυτό τους εκτός της ευθύνης εντάσσοντάς τον σε κάποια αδιάφθορη και με υψηλό πολιτικό κριτήριο ελίτ), είναι πέρα για πέρα διεστραμμένη - και σίγουρα όχι ελληνική.

Η παραπάνω λογική αποτελεί ξεκάθαρα δείγμα φασιστικών αντιλήψεων και έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τον Αττατούρκ για την εξόντωση των αρμενίων και των ελλήνων της Μικράς Ασίας αλλά και το Χίτλερ για την εξόντωση των εβραίων.  Η λογική αυτή όμως έχει επί της ουσίας εκλείψει από τον καιρό που ολοκληρώθηκε η δίκη της Νυρεμβέργης, η οποία διακήρηξε ότι δεν υπάρχει η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Διαφορετικά μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ, ο γερμανικός λαός, στο σύνολό του και χωρίς καμία εξαίρεση, αντί να εισπράξει όλη αυτήν την αλληλεγγύη και βοήθεια που καλώς εισέπραξε από τους νικητές του πολέμου, θα έπρεπε να έχει σβηστεί από την ύπαρξη α) δια της οικονομικής εξαθλίωσης στην οποία υπέβαλε πλήθος λαών, β) δια της τοποθετήσεώς του στους φούρνους που ο ίδιος έβαζε τους εβραίους και γ) δια της τοποθετήσεώς του στα εκτελεστικά αποσπάσματα όπως αρέσκονταν να τοποθετών όσους τους αντιστέκονταν.

Μία τέτοια φασιστική θεώρηση των πραγμάτων μόνο στην ανεπαρκή εκπαίδευση που παρέχει το σύστημα στους πολίτες μπορεί να οφείλεται και πουθενά αλλού (βλ. σχετική αναφορά μας παραπάνω). Στην εκπαίδευση η οποία δε μαθαίνει στον πολίτη το πλέον ουσιαστικό: Τι είναι δημοκρατία και ποιά είναι η ορθή δημοκρατική σκέψη και ο ορθός δημοκρατικός διάλογος.

Αναφερόμενοι μάλιστα στη δημοκρατία, δεν περιοριζόμαστε σε μία ξερή γνώση για το τι είναι και πως λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα, ποιά είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του πολίτη μέσα σε αυτό κλπ, αλλά εννοούμε την κατανόηση του τι παραγματικά είναι η δημοκρατία ποιά είναι η ορθή δημοκρατική σκέψη και ο ορθός δημοκρατικός διάλογος και εν γένει να καταστεί η δημοκρατία βίωμα και ως τρόπος ζωής.

---

ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΩΝ - ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ

Η προσπάθεια δημιουργίας ενοχικών συνδρόμων σε όλοκληρη την κοινωνία έχει προφανή στόχο την αποδοχή των προωθούμενων ολοένα και πιό σκληρών - πιό εκδικητικών, δήθεν εξαγνιστικών μέτρων του κράτους της οικονομίας και της κοινωνίας. Όσο όμως και να βαπτίζουμε το άσπρο μαύρο, είναι ξεκάθαρο ότι η ευθύνη για το "ΕΓΚΛΗΜΑ" βαρύνει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τον εξουσιοδοτημένο από το λαό κυβερνήτη γιατί αυτός είχε στα χέρια του την ισχύ και την εξουσία και αντί να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος του λαού, τις χρησιμοποίησε και εξακολουθεί να τις χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος.

• Ο εξουσιοδοτημένος είναι αυτός που λαμβάνει τις αποφάσεις και τη δράση.
• Ο εξουσιοδοτημένος καταχράται την ισχύ που του δίνει ο θεσμικός του ρόλος.
• Ο εξουσιοδοτημένος είναι αυτός που παρεκτρέπεται ηθικά.
• Ο εξουσιοδοτημένος είναι ο δόλιος (ενδεχομένως).

---

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

Μικρό ποσοστό της ευθύνης (ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ - πρόκειται για εντελώς διαφορετικά πράγματα) το αποδίδω με βαριά καρδιά σε εκείνο το μέρος του λαού που παρασυρόμενο από τις ανθρώπινες αδυναμίες του (φόβος, ανασφάλεια για το αύριο, αίσθημα επιβίωσης, συμφέρον, πλεονεξία, ματαιοδοξία κλπ) επεσε θύμα των πολιτικών, χειραγωγήθηκε από αυτούς και τέλος εκπορνεύτηκε (πούλησε την ψήφο του με αντάλλαγμα) και τους στήριξε ξανά και ξανά με την ψήφο του. Περαιτέρω, αν θέλουμε να αποδώσουμε ποσοτικά το μέγεθος της ευθύνης (επαναλαμβάνω ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ) στον κάθε έναν πολίτη ξεχωριστά, αυτή μάλλον θα ήταν ίση με το κλάσμα όπου στον αριθμητή βρίσκεται η ψήφος του (1) και στον παρονομαστή το σύνολο του εκλογικού σώματος!

Εν προκειμένω, πρέπει να τονίσουμε ότι αν και δικαιολογούμε τον άνθρωπο που υπέπεσε στο σφάλμα, σε καμία περίπτωση δεν εγκρίνουμε την πράξη του και φυσικά δεν προτρέπουμε κανέναν να κάνει το ίδιο. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ !

Στα πλαίσια ενός δημοκρατικού και χριστιανικού τρόπου σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων πιστεύουμε ότι χρέος όλων μας είναι να δικαιολογούμε τον αδύναμο και να τον κρίνουμε με επιείκεια, περιορίζοντας την κριτική μας στα επίπεδα του μικροκόσμου του και όχι διευρύνοντας - γενικεύοντας σε επίπεδο κοινωνίας και κάνοντας λόγο περί συλλογικής ευθύνης. Κάτι τέτοιο μάλλον λάθος είναι, καθώς πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον κάθε έναν μικρό κι αδύναμο και ενδεχομένως σε ανάγκη άνθρωπο (αναμφίβολα την πλειοψηφία του πληθυσμού σε παγκόσμια κλίμακα) να έχει ανεπτυγμένο το συλλογικό φίλτρο και οι αποφάσεις του να καθορίζονται αυστηρά από αυτό. Αντιθέτως, οφείλουμε να είμαστε αυστηροί με τον ισχυρό, γιατί μεταξύ άλλων η κατοχή δύναμης πρέπει να συνοδεύεται από αίσθημα ευθύνης και ήθος.

Θα με ρωτήσετε γιατί ο λαός ψήφισε ξανά και ξανά τους ίδιους;
Σας παραπέμπω στα όσα έγραψα παραπάνω: Απόλυτη Κυριαρχία στους κρατικούς μηχανισμούς ΚΑΙ τον ΤΥΠΟ, έντεχνος περιορισμός των διαθεσίμων επιλογών, χρήση του ΦΟΒΟΥ, εκμετάλλευση των ανθρωπίνων αδυναμιών.

Θα μου πείτε πάλι ότι ο "εξαγνισμός" της κοινωνίας μας είναι κάτι το οποίο πρέπει να γίνει. Θα σας πω ότι επιβάλλεται, όμως μόνο από πάνω προς τα κάτω μπορεί να έχει κατεύθυνση αυτός ο "εξαγνισμός" και σίγουρα χωρίς βασανιστήρια και ιερές εξετάσεις.

---

Υ.Γ. 1 

Τείχη  - Κ.Π. Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Εν προκειμένω, όποιος μελετάει την ελληνική ιστορία, καταλαβαίνει ότι τα δικά μας τείχη κτίστηκαν πριν ακόμα η πατρίδα μας απελευθερωθεί από το ζυγό της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

---

Υ.Γ. 2

Αν υποθέσουμε ότι το παρόν άρθρο εντοπίζει ορθά τα προβλήματα, τότε μπροστά μας έχουμε και την ακολουθία της λύσης.