Η επέλαση των gay στη ζωή μας.

Διάβασα στο Πρώτο Θέμα το ακόλουθο άρθρο:

Για το ρατσισμό που βίωσε εξαιτίας των σεξουαλικών του επιλογών, για τους γκέι που “πλασάρονται” με σχέσεις, για την Ευγενία Μανωλίδου, για τα ναρκωτικά και για τη μοναξιά που έχει βιώσει, μίλησε ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης στο περιοδικό «ΕΓΩ Weekly». “Όταν ήμουν νεότερος είχα χάσει δουλειές. Μου το είπαν απροκάλυπτα. Μεγαλώνοντας βέβαια και με την δύναμη που απέκτησα ως όνομα δεν αντιμετώπιζα ρατσισμό τέτοιου είδους, αλλά...εσωτερικό”, αποκάλυψε αναφερόμενος στο ρατσισμό που βίωσε. Όσο για τους γκέι που “πλασάρονται” με σχέσεις ο Νίκος δήλωσε : “Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλά συμβόλαια. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε ονόματα. Για να είσαι στην επικαιρότητα πρέπει να παρουσιάζεις μια κανονική ζωή, με την γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με ένα life style που πάνε να μας περάσουν”. κλπ κλπ κλπ

Σχόλιο του Α.Π.:

Ζητώ συγγνώμη από τον κο Σούλη για τον όποιο ρατσισμό έχει βιώσει.

Πραγματικά οι σεξουαλικές προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου, ο οποίος είναι άλλωστε αυτεξούσιος και αυτόβουλος, δεν πρέπει να μας απασχολούν και ακόμα χειρότερα να επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας απέναντί του. Είναι βέβαια η φύση του ανθρώπου τέτοια, που αποφεύγει, φοβάται ή ακόμα και δαιμονοποιεί κάθε τι το διαφορετικό, αντί να κοιτάει πιό βαθιά, στην ουσία των πραγμάτων.

Έτσι λοιπόν κατά καιρούς και σύμφωνα με τις επικρατούσες νοοτροπίες και τα στερεότυπα της εκάστοτε εποχής, έχουν περιθωριοποιηθεί (και ουκ ολίγες φορές καταδιωχθεί, βασανιστεί και αποκτανθεί) οι γυναίκες, οι εβραίοι, οι χριστιανοί, οι μαύροι, οι έλληνες, οι τσιγγάνοι, οι πάσης φύσεως μετανάστες και γενικότερα οι "ξένοι", οι λεπροί, οι αριστερόχειρες, οι πρασινομάτες, οι ρεμπέτες, οι απόφοιτοι των φυλακών, οι κομμουνιστές κλπ κλπ.

Το να μου ζητάει όμως ο κύριος Σούλης και τα ρέστα δεν το δέχομαι..... Το να μου λέει ότι επειδή κάποιοι gay θέλουν να κρατηθούν στη δημοσιότητα υποκρίνονται, έχει να κάνει με ένα lifestile (τι κρίμα που δεν υπάρχει κάποια ελληνική λέξη που να μπορεί να αποδώσει αυτήν την τόσο όμορφη αγγλική έννοια) που κάποιοι "πάνε να ΜΑΣ περάσουν" δε μπορώ να το δεχτώ.

Προσβάλλεται η νοημοσύνη μου.

Έχω την έντονη αίσθηση φίλοι μου, ότι αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας δεν είναι μία προσπάθεια για να περάσει, όπως υπονοεί ο κύριος Σούλης, ένα συντηρητικό - πουριτανικό πρότυπο ζωής σε όλον τον ανθρώπινο πληθυσμό (είτε gay είναι αυτός, είτε straight), αλλά αντίθετα μία επέλαση του gay στη ζωή μας, μέσα από μία "λυσσαλέα" προσπάθεια αποδοχής του, η οποία συμβαδίζει με μία εξίσου λυσσαλέα προσπάθεια χαλάρωσης των ηθών και της αισθητικής μας.

Τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια (με σταδιακά αυξανόμενο ρυθμό) παντού προβάλλεται ένα ερμαφρόδιτο πρότυπο ανδρός με τάση προς την ομοφυλοφυλία και όχι προς την ετεροφυλοφιλία. "Πρώτο τραπέζι πίστα" σε πλήθος εκπομπών (και κυρίως των Διαγωνισμών Ταλέντων) βρίσκονται επώνυμοι gay άντρες όπως οι κ.κ. Ψινάκης, Μουρατίδης, Τρ. Σαμαράς, Κωστέτσος, Σεργουλόπουλος, Ζαχαράτος, Καπουζίδης, Κωτέντος, Ευαγγελινός, Τσέλιος κλπ κλπ, ενώ τα περισσότερα σήριαλ (ειδικά αυτά με κωμική χροιά) διαθέτουν απαραιτήτως και μία gay φιγούρα μέσα στους χαρακτήρες τους. Ταινίες με gay περιεχόμενο γυρίζονται συνέχεια, τα δημοσιεύματα για gay και λεσβίες δίνουν και παίρνουν σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και το φαινόμενο όλο και γιγαντώνεται.

Πέραν των παραπάνω, είναι γνωστό σε όλους πλέον, ότι οι "κλειδοκράτορες" του καλλιτεχνικού χώρου εδώ και πολλά χρόνια είναι gay και για να εισχωρήσει κανείς στον καλλιτεχνικό χώρο, πρέπει να κάνει κάποιες "παραχωρήσεις" στους ρυθμιστές.

Ο κος Λαζόπουλος από την άλλη (έχουν ακουστεί πολλά και γι αυτόν) κάνει καλή και μεθοδική δουλειά υπέρ των gay. Ως πιό πρόσφατο παράδειγμα θα αναφέρω ότι στην τελευταία του εκπομπή στο ακροατήριο της οποίας βρισκόταν και ο κος Ζαχαράτος φρόντισε έντεχνα αφ' ενός να κάνει γκρίζα μεν, αλλά ωστόσο διαφήμιση στους Gay, εμφανίζοντας απόσπασμα από το παρακμιακό τηλεπεριοδικό του καναλιού ΤΗΛΕΑΣΤΥ, όπου ο εκ των παρουσιαστών κος Αλέξανδρος Πετρίδης δήλωσε χαρακτηριστικά ότι "του αρέσει να ιππεύει, αλλά και να ιππεύεται". Λίγο αργότερα, ο κος Λαζόπουλος έκανε σφοδρή επίθεση στον βουλευτή του ΛΑΟΣ κο Βελλόπουλο, ο οποίος εντελώς ανορθόδοξα και με λίαν γραφικό τρόπο προσπάθησε να επιχειρηματολογήσει κατά της επιδρομής των Gay στη ζωή μας. Αποδοχή - Διαφήμιση - γελοιοποίηση του αντίλογου. Το μήνυμα πέρασε και ο ανυποψίαστος μπουχτισμένος από τη γκρίζα καθημερινότητα και διψασμένος για εύκολη διασκέδαση και γέλιο θεατής το έφαγε και δεν πήρε είδηση.

Θα ήθελα να πω στον κύριο Σούλη, ότι ξέχωρα από το ρατσισμό τον οποίο πολύ κακώς, έχει βιώσει ο ίδιος και ενδεχομένως έζησαν και ζουν και άλλοι gay άνθρωποι σαν αυτόν, δεν πρέπει να ξεχνάει δύο πράγματα: α) Αφ' ενός η σεξουαλική προτίμηση των gay, όποια κι αν είναι η αιτία που οδηγεί έναν άνδρα ή μία γυναίκα σε αυτήν (π.χ. γενετική προδιάθεση), είναι όπως και να το κάνουμε παρέκκλιση από το φυσιολογικό. Ποιά είναι η χρήση του γεννητικού συστήματος; Η αναπαραγωγή. Ποιό είναι το φυσιολογικά αναμενόμενο γενετήσιο ένστικτο; Ένας άνδρας να επιθυμεί μία γυναίκα και αντίστροφα και η ηδονή να έρχεται μέσα από την επαφή με άτομα του αντιθέτου φύλου. Τελεία και παύλα, χωρίς μισαλλοδοξίες, κορόνες, ειρωνικά σχόλια κλπ. β) Αφ' ετέρου, είτε το θέλει, είτε όχι ο κος Σούλης, οι gay αποτελούν μειοψηφία. Ό,τι και να υποστηρίζουν οι gay, δεν υπάρχει περίπτωση το ποσοστό των gay ανδρών και γυναικών να υπερβαίνει το 5%, αντέ βία το 8% του συνολικού πληθυσμού.

Από όποια πλευρά λοιπόν και να το εξετάσει κανείς το gay δεν είναι το φυσιολογικό και το να "γίνεται προσπάθεια" για την "επικράτηση" ενός όχι gay "lifestile" (πράγμα που δεν ισχύει) δε σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος πόλεμος ενάντια στην ομάδα του. Κατά την άποψή μου η πλειοψηφία ενός πληθυσμού, συνεχίζει να ζεί με βάση τα (σεξουαλικά) πρότυπα που ζούσαν και οι παλαιότερες γενιές, τα οποία αναπαράγει χωρίς κανέναν συγκεκριμένο δόλο ενάντια σε κάποιαν άλλη ομάδα. Το ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού βλέπει τους gay με άλλο μάτι είναι γεγονός. Το ότι έχει κηρυχθεί πόλεμος εναντίων τους δε μπορώ να το δεχτώ γιατί πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τη νοοτροπία "Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν".

Τις όποιες σκιές υποθέτω ότι τις βλέπει μάλλον ο κος Σούλης, πρόθεση του οποίου, συμπεραίνω εν τέλει, ότι δεν είναι η αρμονική συμβίωση του gay με το straight όπως θα έπρεπε να είναι κατ' εμέ, μέσω της αμοιβαίας αποδοχής ή έστω ανοχής, αλλά η επικράτηση του gay lifestile και η ανατροπή των κατεστημένων. Μου θυμίζει το μύθο του Αισώπου στον οποίο η αλεπού που της κόπηκε η ουρά, προσπαθούσε να πείσει τις άλλες αλεπούδες ότι έπρεπε να κόψουν κι αυτές τις ουρές τους.

Ένα θέμα στο οποίο πρέπει οπωσδήποτε να σχολιαστεί είναι τα Gay Parade - Gay Pride που ξεκίνησαν να γίνονται και στη χώρα μας. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μία εκδήλωση για την οποία οι σοβαροί Gay δεν πρέπει να είναι υπερήφανοι. Σκεφθείτε νηφάλια και σοβαρά τι είναι το Gay parade έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και αν έχω άδικο να μου το πείτε...

Πρόκειται αν μη τι άλλο για μία εκδήλωση στην οποία προβάλλεται η "διαφορετικότητα" και η "αντισυμβατικότητα" των gay ανθρώπων (τα περί φόρου τιμής στους gay του bar Stonewall της Νέας Υόρκης το 1969 δεν τα δέχομαι). Μέχρι εκεί όλα καλά. Ο τρόπος όμως με τον οποίο είναι στημένο το πανηγύρι δεν είναι όμορφος. Πολλοί από τους συμμετέχοντες με την όλη εικόνα τους (εξωτερική εμφάνιση, γλώσσα του σώματος) δε λένε "κοιτάχτε με είμαι διαφορετικός από εσάς στις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, όμως διασκεδάζω "όμορφα και τακτικά" (κατά ένα παλαιό ρεμπέτικο τραγούδι), είμαι διαφορετικός, αλλά μπορείς να με αγγίξεις, να με αποδεχτείς, ή το πολύ πολύ να με ανεχτείς. Είμαι διαφορετικός, αλλά θέλω να σου ανοίξω την πόρτα στον κόσμο μου, να με κατανοήσεις και να αλληλοβοηθηθούμε. Το ξέρω ότι η διαφορετικότητά μου σε ξενίζει. Σε παρακαλώ όμως να έρθεις να συνομιλήσουμε και να διασκεδάσουμε μαζί", αλλά αντιθέτως τι λένε; "Κοινωνία σε φτύνω και σε χλεβάζω! Είμαι διαφορετικός και δε θέλω να ενταχθώ στους κόλπους σου. Είμαι διαφορετικός από εσένα. Σε μισώ περισσότερο απ' όσο με μισείς κι εσύ και φτιάχνω μία άλλη παράλληλη κλειστή κοινωνία στην οποία θα συμβασιλεύει με τη σεξουαλική μου ιδιαιτερότητα και κάθε άλλη ανθρώπινη διαστροφή που υπάρχει: Σεξουαλικότητα χωρίς όρια και δεσμεύσεις, piercing και tatoo στην υπερβολή τους, ναρκωτικά (ο ίδιος ο κύριος Σούλης στη συνέντευξή του παραδέχεται ότι έχει ζήσει έκλυτο βίο με χρήση ναρκωτικών επί σειρά ετών) Σαδισμός, Μαζοχισμός, βαψίματα, κουρέματα, ενδύσεις που ως τελικό αποτέλεσμα έχουν ο άνθρωπος να μη δείχνει άνθρωπος, προκλητική χρήση θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων, ανυπόφορο κίτς κλπ". Προσοχή! Σε καμία περίπτωση δεν δίνω αυτούς τους χαρακτηρισμούς σε όλους τους Gay.

Όταν ο υπόλοιπος κόσμος (ο μαθημένος σε άλλα πρότυπα το παραδέχομαι) αντικρύζει και διαισθάνεται όλα αυτά, δε γίνεται ομοφοβικός. Φοβάται τον κομπλεξικό, το διεστραμμένο, αυτόν που τα ισοπεδώνει όλα είτε αυτός είναι gay είτε straight. Δε φοβάται τον απλό ομοφυλόφιλο που στην τελική δε διατυμπανίζει τις προτιμήσεις του στο κρεββάτι και ζει μία σχετικά συμβατική σαν και τον υπόλοιπο κόσμο ζωή.

Δε νομίζω ο κόσμος να φοβήθηκε ποτέ τον Μάνο Χατζηδάκη, Antony Perkins, τον Freddy Mercury, τον George Michael, τον Elton John, τον Boy George και τόσους άλλους γνωστούς και εκδηλωμένους gay.

Στα παραπάνω πλαίσια βρίσκονται και άλλα δύο θέματα που "παίζουν" πολύ: α) Οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων και β) οι υιοθεσίες ορφανών παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων.

Περί των γάμων, μεταξύ ομοφυλοφίλων προσωπικά δεν έχω αντίρρηση. Αν θέλουν 2 άνδρες ή 2 γυναίκες να λένε ότι είναι παντρεμένοι, ας το κάνουν. Μέσα στην έννοια του γάμου περικλείονται και κληρονομικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και από τη στιγμή που 2 άτομα διαβιούν σαν ένα οποιοδήποτε άλλο παντρεμένο ζευγάρι δεν έχω το δικαίωμα να τους τα αρνηθώ.

Εννοείται βέβαια ότι τα δεσμά του γάμου θα πρέπει να είναι πολιτικά και όχι θρησκευτικά. Το γράφω αυτό γιατί έχουν γραφτεί διάφορα για το θέμα τα οποία φτάνουν σε επίπεδο παραλογισμού. Σκεφτείτε μόνο ότι όλες οι θρησκείες και όχι μόνο η δική μας έχουν θεσπίσει το θεσμό του γάμου ευλογώντας (με ή χωρίς εισαγωγικά) τη φυσιολογική ένωση ατόμων του αντίθετου φύλλου με τη λογική που περιέγραψα παραπάνω για το τι είναι φυσιολογικό και τι παρέκκλιση από αυτό. Επιπλέον όλοι το καταλαβαίνουμε και πιστεύω το αποδεχόμαστε σε γενικές γραμμές ότι θρησκεία ίσον ΔΟΓΜΑ, δηλαδή αντιλήψεις και κανόνες που δε μπορούν να αλλάξουν για κανέναν. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν η ομάδα των gay να ζητάει από την οποιαδήποτε θρησκεία να αλλάξει το δόγμα της μόνο και μόνο για να διώξει τις δικές της ενοχές που της δημιουργεί επι της ουσίας η απόρριψη, ή ακόμα χειρότερα ο χαρακτηρισμός της ιδιαιτερότητάς τους ως ΑΜΑΡΤΙΑ. Καταλαβαίνω πολύ καλά την πίκρα ενός τέτοιου ανθρώπου, ο οποίος ενώ πιστεύει π.χ. στο Χριστό, η εκκλησία αρνείται να ευλογήσει την ένωσή του με το ταίρι του. Καταλαβαίνω το σαράκι που τρώει την καρδιά ενός τέτοιου ανθρώπου, ο οποίος αγαπάει π.χ. το Χριστό, αλλά η σεξουαλικές του προτιμήσεις απορρίπτονται (δες χαρακτηριστικά και Α΄ προς Κορινθίους κεφάλαιο ΣΤ΄στίχος 9). Το να ζητάει όμως κάποιος από μία εκκλησία να αλλάξει το δόγμα της και να το προσαρμόσει επάνω στις αντιλήψεις και τον τρόπο ζωής του είναι όπως και να το κάνουμε απολύτως παράλογο και ίσως και υστερικό.

Στο θέμα της υιοθέτησης παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων δεν αρνούμαι ότι κάποιοι ομοφυλόφιλοι μπορεί να είναι πολύ καλύτερα μορφωμένοι, πιό έξυπνοι, με πολύ καλύτερο ψυχικό κόσμο, πιό ευγενικοί, πιό ηθικοί, πιό ευκατάστατοι από αρκετούς άλλους straight. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να μπορούν να γίνουν άριστοι γονείς και να έχουν μέσα τους και έντονο τον πόθο της ανατροφής ενός παιδιού. Εκεί ίσως θα έπρεπε οι αρμόδιες αρχές να κάνουν δεκτές αιτήσεις για υιοθεσία από ζευγάρια ομοφυλοφίλων κάτω από ένα ιδιαίτερα αυστηρό πρίσμα (και με ένα επίπεδο δυσκολίας παραπάνω από ετεροφυλοφιλικά ζευγάρια, τα οποία ωστόσο πρέπει να εξετάζονται εξίσου αυστηρά).

Το θέμα εν προκειμένω έχει να κάνει Αποκλειστικά με τα πρότυπα που θα αποκομίσει το παιδί από τους γονείς του κατά τα χρόνια της ανατροφής του από αυτούς. Ένα κοινωνικό σύστημα, αν μη τι άλλο έχει την υποχρέωση να μεριμνά για την διαιώνισή του (να σέβεται μεν τη διαφορετικότητα, αλλά να κοιτάει πρωτίστως "το δικό του συμφέρον"). Έτσι πάντα κατά την άποψή μου, τα ορφανά παιδιά λογικό είναι να πρέπει να αποκτούν τα πρότυπα της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας, προκειμένου να μπορέσουν να ενταχθούν ομαλά σε αυτήν. Δεν είναι θέμα ομοφοβίας, μίσους, κομπλεξισμού, ρατσισμού, σκοταδισμού.

Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν και όχι όπως μας τα παρουσιάζει ο κύριος Σούλης.

Ο νόμος του κυρίου Καστανίδη που απαγορεύει να σχολιάζουμε θέματα όπως αυτό των gay είναι θέμα παλαιότερης και επόμενης ανάρτησης.