Σε ένα πολύ όμορφο χώρο (Πάρκο Τρίτση στο Ίλιον) πραγματοποιήθηκε φέτος η εκδήλωση της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας (της οποίας δεν αποτελούμε μέλη) με τον τίτλο "Χελιδονίσματα".
Σκοπός της εκδήλωσης υπήρξε η κατασκευή φωλιών για τα χελιδόνια, τα οποία πλέον δεν βρίσκουν στις μεγαλουπόλεις τα κατάλληλα οικοδομικά υλικά για να φτιάξουν τις φωλιές τους. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται μία προσπάθεια να φέρουμε εμείς τα χελιδόνια στα μπαλκόνια μας με την παροχή έτοιμων φωλιών, αφού αυτά αποφεύγουν πλέον τα μέρη που ζούμε.
Εννοείται ότι μέσα στους σκοπούς της εκδήλωσης ήταν και η παροχή μίας ευκαιρίας στα παιδιά της πόλης τα τόσο αποξενωμένα από τη φύση (κάτι σαν τα ζώα σε αιχμαλωσία) να την ανακαλύψουν μέσα από την τόσο απλή και συνηθισμένη σε όλους κάποτε επαφή με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια (τα πρώτα από τα οποία έχουν ήδη έρθει στη χώρα μας στην πορεία τους για τις πιό βόρειες χώρες - τα χελιδόνια που θα μείνουν στη χώρα μας έρχονται οσονούπω), αλλά και η κοινωνικοποίηση μικρών και μεγάλων μέσα από μία λιτή και χαρούμενη εκδήλωση.
Το εργοτάξιο στήθηκε σε ένα μεγάλο χαρτόνι που ξετυλίχτηκε σε ένα σημείο πίσω από την καφετέρια του πάρκου και δίπλα στο ποταμάκι και ένα πλήθος ανθρώπων - κυρίως γονείς με παιδιά - από πολλές μεριές της Αθήνας συμμετείχε στην πολύ όμορφη διάθεση που γέμιζε το χώρο.
Τις χελιδονοφωλιές δεν τις μοίραζε έτοιμες η, παρά μόνο προμήθευε στον κόσμο που συμμετείχε την πρώτη ύλη - ένα κομμάτι ταπεινό πηλό - κι ένα χαρτί το οποίο μπορεί να πει κανείς ότι ήταν η κάτοψη της "οικοδομής".
Τα μέλη της εταιρείας παρακολουθούσαν και συνέτρεχαν προς βοήθεια των οικοδομούντων...
...και όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό (στις 99% των περιπτώσεων), υπήρχε και το τμήμα service, όπου ο ειδικευμένος και με υπερβολικά όμορφη διάθεση μάστορας αναλάμβανε δράση.
Το αποτέλεσμα μετά και το service ήταν κάπως έτσι:
Παράλληλα με το εργοτάξιο λειτουργούσε και εργαστήριο ζωγραφικής και χειροτεχνίας για τα παιδιά,
ενώ τέλος λειτουργούσε και πάγκος με διάφορα αναμνηστικά προϊόντα όπως, μολύβια , τετράδια, καπέλλα, τσάντες κλπ με το λογότυπο της Ορνιθολογικής Εταιρείας για την οικονομική ενίσχυση του έργου της. Οι τιμές ήταν μάλλον χαμηλές και κατά την ταπεινή μου άποψη οι όποιες εισπράξεις μάλλον θα επαρκούσαν ίσα ίσα για το έξοδο της εταιρείας για τη συγκεκριμένη εκδήλωση.
Ομολογώ ότι φτάνοντας στο πάρκο (το οποίο επισκεπτόμουν για πρώτη φορά και το οποίο με εντυπωσίασε χωρίς καμία υπερβολή), αντικρίσαμε ακριβώς δίπλα σε αυτό ένα μεγάλο εμπορικό συγκρότημα, μέσα στο οποίο υπήρχε και χώρος με παιχνίδια για παιδιά και καφετέριες. Για μία στιγμή μπήκα σε πειρασμό, όχι γιατί ζήτησαν τα παιδιά μου να πάμε στα παιχνίδια και όχι στο πάρκο. Τουναντίον! Και δεν ήταν το έξοδο που σκέφτηκα. Άλλωστε για να δούμε τη συλλογή των φιδιών (προτείνεται), να αγοράσουμε ένα αναμνηστικό από την εκδήλωση της Ορνιθολογικής και να πιούμε και έναν βιαστικό καφέ με χυμούς για τα παιδιά μας κόστισε ούτε λίγο ούτε πολύ € 29 χωρίς τα μεταφορικά (40 χιλιόμετρα πήγαινε έλα, χοντρικά πρέπει να μου κόστισαν περί τα € 6). Απλά φίλοι μου, συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι ο πειρασμός του να ακολουθήσει κανείς το δρόμο της ευκολίας και της μαζικότητας, το δρόμο της εντυπωσιακής και συνάμα απρόσωπης και χωρίς βάθος ενασχόλησης (η οποία στο τέλος δεν αφήνει μέσα σου απολύτως τίποτα) είναι μεγάλος. Τεράστιος! Όσοι δε από εμάς διαθέτουμε, ή αποκτούμε κάποια στιγμή, συναίσθηση αυτού του κινδύνου πρέπει με κάθε τρόπο - και φυσικά κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μας - να "προστατέψουμε" τα παιδιά μας αλλά και εμάς τους ίδιους από αυτόν τον πειρασμό - και δεν περιορίζομαι στο θέμα της διασκέδασης, αλλά το εννοώ γενικότερα.
Η ευκολία (= τεμπελιά) καθορίζει πλήθος (λανθασμένων) συμπεριφορών και επιλογών μας. Πέφτουμε έτσι σε μεγάλες παγίδες, από τις οποίες δύσκολα ξεφεύγουμε.
Η τεμπελιά μαζί με την πλεονεξία είναι οι κύριες αιτίες που οδήγησαν την πατρίδα μας και την κοινωνία μας στη σημερινή τους κατάντια και όποιος θέλει ας με διαψεύσει.
Μάχη χρειάζεται με τον εαυτό μας, με στόχο την προσωπική μας τελείωση, για το προσωπικό μας καλό, αλλά και για το καλό των παιδιών μας, που αν μη τι άλλο, μας έχουν ως πρότυπα και το σημαντικότερο που θα κληρονομήσουν από εμάς είναι το φως ή το σκοτάδι που έχουμε εμείς μέσα στην καρδιά μας.
Εμείς τι θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας; Οικόπεδα, αυτοκίνητα, μετοχές, μετρητά; ή μήπως αγάπη για τον πλησίον, ήθος, ενεργητικότητα, εργατικότητα, ευπρέπεια, ελευθερία, δημοκρατία, δικαίωμα στην παιδεία, αξιοπρέπεια, αδούλωτη ψυχή - ΦΩΣ;
Από την επιλογή μας θα εξαρτηθεί και η ένταση του εσωτερικού μας αγώνα.
Μη σας ενδιαφέρουν τα ορατά αλλά τα αόρατα, γράφει ο Απόστολος Παύλος στη Β΄ προς κορινθίους επιστολή. Τα μεν ορατά είναι φθαρτά, τα δε αόρατα είναι άφθαρτα κι αιώνια.
Την επιλογή μου την έχω κάνει!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΙΑ!
Σκοπός της εκδήλωσης υπήρξε η κατασκευή φωλιών για τα χελιδόνια, τα οποία πλέον δεν βρίσκουν στις μεγαλουπόλεις τα κατάλληλα οικοδομικά υλικά για να φτιάξουν τις φωλιές τους. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται μία προσπάθεια να φέρουμε εμείς τα χελιδόνια στα μπαλκόνια μας με την παροχή έτοιμων φωλιών, αφού αυτά αποφεύγουν πλέον τα μέρη που ζούμε.
Εννοείται ότι μέσα στους σκοπούς της εκδήλωσης ήταν και η παροχή μίας ευκαιρίας στα παιδιά της πόλης τα τόσο αποξενωμένα από τη φύση (κάτι σαν τα ζώα σε αιχμαλωσία) να την ανακαλύψουν μέσα από την τόσο απλή και συνηθισμένη σε όλους κάποτε επαφή με τα ταξιδιάρικα χελιδόνια (τα πρώτα από τα οποία έχουν ήδη έρθει στη χώρα μας στην πορεία τους για τις πιό βόρειες χώρες - τα χελιδόνια που θα μείνουν στη χώρα μας έρχονται οσονούπω), αλλά και η κοινωνικοποίηση μικρών και μεγάλων μέσα από μία λιτή και χαρούμενη εκδήλωση.
Το εργοτάξιο στήθηκε σε ένα μεγάλο χαρτόνι που ξετυλίχτηκε σε ένα σημείο πίσω από την καφετέρια του πάρκου και δίπλα στο ποταμάκι και ένα πλήθος ανθρώπων - κυρίως γονείς με παιδιά - από πολλές μεριές της Αθήνας συμμετείχε στην πολύ όμορφη διάθεση που γέμιζε το χώρο.
Τις χελιδονοφωλιές δεν τις μοίραζε έτοιμες η, παρά μόνο προμήθευε στον κόσμο που συμμετείχε την πρώτη ύλη - ένα κομμάτι ταπεινό πηλό - κι ένα χαρτί το οποίο μπορεί να πει κανείς ότι ήταν η κάτοψη της "οικοδομής".
Τα μέλη της εταιρείας παρακολουθούσαν και συνέτρεχαν προς βοήθεια των οικοδομούντων...
...και όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό (στις 99% των περιπτώσεων), υπήρχε και το τμήμα service, όπου ο ειδικευμένος και με υπερβολικά όμορφη διάθεση μάστορας αναλάμβανε δράση.
Το αποτέλεσμα μετά και το service ήταν κάπως έτσι:
Παράλληλα με το εργοτάξιο λειτουργούσε και εργαστήριο ζωγραφικής και χειροτεχνίας για τα παιδιά,
ενώ τέλος λειτουργούσε και πάγκος με διάφορα αναμνηστικά προϊόντα όπως, μολύβια , τετράδια, καπέλλα, τσάντες κλπ με το λογότυπο της Ορνιθολογικής Εταιρείας για την οικονομική ενίσχυση του έργου της. Οι τιμές ήταν μάλλον χαμηλές και κατά την ταπεινή μου άποψη οι όποιες εισπράξεις μάλλον θα επαρκούσαν ίσα ίσα για το έξοδο της εταιρείας για τη συγκεκριμένη εκδήλωση.
Ομολογώ ότι φτάνοντας στο πάρκο (το οποίο επισκεπτόμουν για πρώτη φορά και το οποίο με εντυπωσίασε χωρίς καμία υπερβολή), αντικρίσαμε ακριβώς δίπλα σε αυτό ένα μεγάλο εμπορικό συγκρότημα, μέσα στο οποίο υπήρχε και χώρος με παιχνίδια για παιδιά και καφετέριες. Για μία στιγμή μπήκα σε πειρασμό, όχι γιατί ζήτησαν τα παιδιά μου να πάμε στα παιχνίδια και όχι στο πάρκο. Τουναντίον! Και δεν ήταν το έξοδο που σκέφτηκα. Άλλωστε για να δούμε τη συλλογή των φιδιών (προτείνεται), να αγοράσουμε ένα αναμνηστικό από την εκδήλωση της Ορνιθολογικής και να πιούμε και έναν βιαστικό καφέ με χυμούς για τα παιδιά μας κόστισε ούτε λίγο ούτε πολύ € 29 χωρίς τα μεταφορικά (40 χιλιόμετρα πήγαινε έλα, χοντρικά πρέπει να μου κόστισαν περί τα € 6). Απλά φίλοι μου, συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι ο πειρασμός του να ακολουθήσει κανείς το δρόμο της ευκολίας και της μαζικότητας, το δρόμο της εντυπωσιακής και συνάμα απρόσωπης και χωρίς βάθος ενασχόλησης (η οποία στο τέλος δεν αφήνει μέσα σου απολύτως τίποτα) είναι μεγάλος. Τεράστιος! Όσοι δε από εμάς διαθέτουμε, ή αποκτούμε κάποια στιγμή, συναίσθηση αυτού του κινδύνου πρέπει με κάθε τρόπο - και φυσικά κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μας - να "προστατέψουμε" τα παιδιά μας αλλά και εμάς τους ίδιους από αυτόν τον πειρασμό - και δεν περιορίζομαι στο θέμα της διασκέδασης, αλλά το εννοώ γενικότερα.
Η ευκολία (= τεμπελιά) καθορίζει πλήθος (λανθασμένων) συμπεριφορών και επιλογών μας. Πέφτουμε έτσι σε μεγάλες παγίδες, από τις οποίες δύσκολα ξεφεύγουμε.
Η τεμπελιά μαζί με την πλεονεξία είναι οι κύριες αιτίες που οδήγησαν την πατρίδα μας και την κοινωνία μας στη σημερινή τους κατάντια και όποιος θέλει ας με διαψεύσει.
Μάχη χρειάζεται με τον εαυτό μας, με στόχο την προσωπική μας τελείωση, για το προσωπικό μας καλό, αλλά και για το καλό των παιδιών μας, που αν μη τι άλλο, μας έχουν ως πρότυπα και το σημαντικότερο που θα κληρονομήσουν από εμάς είναι το φως ή το σκοτάδι που έχουμε εμείς μέσα στην καρδιά μας.
Εμείς τι θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας; Οικόπεδα, αυτοκίνητα, μετοχές, μετρητά; ή μήπως αγάπη για τον πλησίον, ήθος, ενεργητικότητα, εργατικότητα, ευπρέπεια, ελευθερία, δημοκρατία, δικαίωμα στην παιδεία, αξιοπρέπεια, αδούλωτη ψυχή - ΦΩΣ;
Από την επιλογή μας θα εξαρτηθεί και η ένταση του εσωτερικού μας αγώνα.
Μη σας ενδιαφέρουν τα ορατά αλλά τα αόρατα, γράφει ο Απόστολος Παύλος στη Β΄ προς κορινθίους επιστολή. Τα μεν ορατά είναι φθαρτά, τα δε αόρατα είναι άφθαρτα κι αιώνια.
Την επιλογή μου την έχω κάνει!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου