ΑΠΟΧΗ
- Το λούσο και η γκλαμουριά στην οποία αρέσκονται πολλοί πολιτικοί, η εμφανής προσπάθεια πλουτισμού και η κατασπατάληση του εθνικού πλούτου η οποία ξεσκεπάζεται υπό τη σαρωτική ορμή της σωβούσης κρίσης,
- Η επι της ουσίας αποστασιοποίηση των πολιτικών από τα πραγματικά και καθημερινά προβλήματα του κοσμάκη και η λειτουργία τους σαν ένα είδος κλειστής κάστας (με τον υπόλοιπο λαό και την αριστοκρατία του πλούτου να είναι οι άλλες δύο που συνθέτουν το σκηνικό) η οποία "δικαιωματικά" ηγείται τον τόπο αυτό.
- Είδε ποτέ κανείς από αυτούς τι γίνεται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Κι αν είδε προβληματίστηκε καθόλου;
- Είδε ποτέ κανείς από αυτούς τι γίνεται στα ιατρεία του ΙΚΑ και τα κρατικά νοσοκομεία; Κι αν είδε προβληματίστηκε καθόλου;
- Είδε ποτέ κανείς από αυτούς τι γίνεται στις γειτονιές της Αθήνας από τα σκουπίδια, τα σπασμένα πλακάκια στα πεζοδρόμια, τα βουλωμένα φρεάτια, τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τους ναρκομανείς, τα βαποράκια, τις πόρνες τους λαθρομετανάστες και το παράνομο εμπόριο; Κι αν είδε προβληματίστηκε καθόλου;
- Ξέρει κανεί από αυτούς αν έχει δουλέψει σωστά το ΣΔΟΕ, οι εισπρακτικοί μηχανισμοί της Εφορίας και του ΙΚΑ, η Επιθεώρηση Εργασίας, το ΕΣΡ, οι Πολεοδομίες, οι Συγκοινωνίες; Κι αν ναι προβληματίστηκε καθόλου;
- Έχει ποτέ σκεφτεί κανένας από αυτούς πως τη βγάζουν οι φτωχοί συνταξιούχοι; Κι αν ναι προβληματίστηκε καθόλου;
- Η έντονη αίσθηση ότι οι κυβερνώντες (αλλά και οι περισσότεροι από τους 300 της βουλής) είναι σφόδρα απάτριδες και δεν έχουν δική τους γραμμή πολιτικής σε όλα τα σημαντικά θέματα (Σκόπια, Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Κύπρος, Παιδεία, Οικονομία, Ασφαλιστικό, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ), παρά ακολουθούν τα όσα τους υπαγορεύει το Διευθυντήριο του εξωτερικού, είτε αυτό εδρεύει στις ΗΠΑ, είτε στη Γερμανία. Σαν αποτέλεσμα δημιουργείται η απελπισμένη διαπίστωση ότι η Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια το τρένο που βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν δηλαδή με λίγα λόγια ότι την ώρα που οι άλλοι πάνε μπροστά εμείς μένουμε τουλάχιστον στάσιμοι, μετατρεπόμενοι επιπλέον σε αγελάδα που αρμέγουν άλλοι και όχι οι ιδιοκτήτες της.
- Τα προνόμια, η αισχρή ατιμωρησία μέσω κουκουλωμάτων υπό το όνομα "εξεταστική επιτροπή", ή μέσω του κλεισίματος της βουλής (και ο νοών νοείτω), με χρήση δηλαδή των ειδικών άρθρων του Συντάγματος τα οποία οι ίδιοι συντάξανε και περάσανε για να τη βγάζουν λάδι στις "βροχερές ημέρες",
- Πότε τιμωρήθηκε πολιτικός από άλλους πολιτικούς;
- Πως θα δουλέψει η δημοκρατία σωστά εάν επικρατεί μία διαιωνιζόμενη ατιμωρησία;
- Ο ξεδιάντροπος νεποτισμός των πολιτικών με τα παιδιά να "κληρονομούν" την έδρα των γονιών, ή να διορίζονται σε θέσεις φιλέτα με φωτογραφικές διατάξεις και χωρίς μάλιστα την αντίδραση των πολιτικών αντιπάλων οι οποίοι προφανώς προσδοκούν στην επανάληψη των ιδίων αισχών όταν θα έρθει η σειρά τους.
- Η όλο και χειρότερη επιλογή νέων ατόμων που ενσωματώνονται στην πολιτική ζωή του τόπου μας: Στους γόνους των γνωστών πολιτικών οι οποίοι "κληρονομούν" το κοπάδι του πατέρα ή της μάνας τους, προστίθενται όλο και περισσότεροι ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟΙ υποψήφιοι, άσχετα αν είναι άξιοι ή όχι. Αθλητές, καλλιτέχνες, TV περσόνες και άλλα αναγνωρίσιμα "φρούτα" καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερη έκταση στα ψηφοδέλτια και ακόμα χειρότερα... καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες έδρες στη Βουλή, τις Περιφέρειες και τους Δήμους. Αν δεν είναι αυτό κατάντια τότε τι είναι;
- Η εμφανέστατη προσπάθεια χειραγώγησης της σκέψης των πολιτών με τη συνδρομή των σάπιων ΜΜΕ και με τη χρήση ξύλινου λόγου, εώλων δημαγωγικών επιχειρημάτων, αναξίων ακόμα και για το πνευματικό επίπεδο παιδιών του νηπιαγωγείου, μέσω απειλών (καλή ώρα όπως η πρόσφατη απειλή του ΓΑΠ), ή μέσω κούφιων υποσχέσεων που ποτέ δεν εφαρμόζονται.
- Η καλλιέργεια νοοτροπίας διαίρεσης και όχι συνένωσης του λαού, τη στιγμή που οι ίδιοι οι πολιτικοί έξω από τα παράθυρα των ΜΜΕ και τα έδρανα της Βουλής είναι φιλαράκια. Όταν μιλάμε για γαλάζια και για πράσινα παιδιά τι άλλο από διαίρεση του έθνους πρόκειται; Όταν αντιμετωπίζονται διαφορετικά οι άνθρωποι εξαιτίας των φρονημάτων τους δεν καλλιεργείται διχασμός;
- Στο πλαίσιο των όσων αναφέρθηκαν αμέσως παραπάνω εντάσσεται και η αναξιοκρατία, καθώς ο κάθε αποτυχημένος πολιτευτής "δικαιωματικά" εξασφαλίζει μία θέση Προέδρου σε ΔΕΚΟ, Γενικού Γραμματέα σε Υπουργεία ή οργανισμούς κλπ. Αντίστοιχα συναντάμε διάφορους αφισοκολλητές να καταλαμβάνουν αδρά αμειβόμενες θέσεις στο δημόσιο, "τιμής ένεκεν", ώς ανταμοιβή της μεγάλης προσφοράς στην παράταξη (αλλά όχι στην πατρίδα) και πάει λέγοντας.
- Η στρεβλή λειτουργία του κομματικά ελεγχόμενου συνδικαλισμού, ο οποίος αφ' ενός αποτελεί εφαλτήριο για την κατάληψη βουλευτικών και υπουργικών θώκων από τους υψηλά ιστάμενους συνδικαλιστές, αφ' ετέρου δε, δεν εξυπηρετεί σωστά τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι μόνον αυτό, πολλές φορές έχει αναδειχθεί όχι απλά σε τροχοπέδη της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας (την οποία αντιμετωπίζει συλλήβδην ως εχθρό της εργασίας), αλλά και βρόγχος στο λαιμό της με αποτέλεσμα την απώλεια θέσεων εργασίας.
- Η εμφανέστατη προσπάθεια εξοβελισμού από την ψυχή του έθνους των ελλήνων παραδοσιακών αξιών, ή αν το θέλετε διαφορετικά η θλιβερή εκ των υστέρων διαπίστωση από τους συμπατριώτες μας ότι ένα πλήθος από παραδοσιακές αξίες, έθη (συνήθειες), καταστάσεις, στερεότυπα κλπ τα οποία χωρίς να το αξίζουν έχουν καταρρεύσει, καταρρέουν ή πολεμούνται χωρίς έλεος και χωρίς κάποια εμφανή αντίσταση, με στόχο την αποπροσωποποίηση ολοκλήρου του έθνους.
Τα παραπάνω μαζί με τα όσα κατεγράφησαν σε προηγούμενη ανάρτησή μου είναι κατ' εμέ το πραγματικό μήνυμα της Αποχής που πρέπει οι πολιτικοί να λάβουν υπ' όψιν τους αν έχουν φιλότιμο και είναι άνθρωποι που μαθαίνουν από τα λάθη τους προκειμένου να πάνε πιό μπροστά.
Έτσι λοιπόν και με βάση τα παραπάνω, ο κάθε ηλικίας πολίτης έχει σχηματίσει στο μυαλό του τις ακόλουθες ακλόνητες απόψεις που τον οδηγούν δικαίως μεν λανθασμένα δε:
- Δεν υπάρχει Δημοκρατία.
- Δεν υπάρχει αξιοκρατία.
- Δεν υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί.
- ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
- Εξοβελισμός από την πολιτική ζωή του κάθε φελλού. Του κάθε άχρηστου και πονηρού πολιτευτή που εκμεταλλεύεται τη ραθυμία του πολίτη να ασχοληθεί με τα κοινά.
- Εκλογή των αξίων, των ικανών, των αγνών.
- Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού απαγορεύει στην μειοψηφία να λαμβάνει αποφάσεις για λογαριασμό της πρώτης. Αυτό όμως φίλοι μου συνέβη στις εκλογές που έγιναν. Οι λίγοι αποφάσισαν για τους πολλούς.
Η Συμμετοχή είναι η μόνη ελπίδα.
Η ελπίδα που πάει να σβήσει μέσα σε ένα νέο επερχόμενο Μεσαίωνα πρέπει να συντηρηθεί. Μόνο η ελπίδα μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς την παρακμή και αυτός είναι κατ' εμέ το ισχυρότερο επιχείρημα για να μην απέχει κανείς από τα κοινά.
Αν μη τι άλλο έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας και τους νεκρούς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου