Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΛΛΟΥ

Κυριακή εχθές, ο καιρός καλός και ο διαθέσιμος χρόνος αρκετός।

Οι επιλογές ήταν πολλές (περισσότερες βέβαια είναι έγνοιες στις οποίες έχουμε περιπέσει με τις τελευταίες εξελίξεις):

• Βόλτα με τα παιδάκια μας σε πλατείες ή εξοχές.


• Επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους, κοντά ή μακριά.


• Παραμονή στο σπίτι και μαγείρεμα (ενασχόληση που τον τελευταίο καιρό μου χαρίζει μία αξιόλογη ικανοποίηση), συγύρισμα, παιχνίδι με τα παιδιά, τηλεαποβλάκωση.

Δεν κάναμε όμως τίποτα από τα παραπάνω αγαπητοί φίλοι μου.

Πριν σας πω τι κάναμε θα κάνω έναν μικρό πρόλογο...

---

Από καιρό σε καιρό, όταν βλέπω ότι ο τραπεζικός λογαριασμός μου και ο προγραμματισμός μου βρίσκονται σε καλά επίπεδα, μπαίνω στο e-banking της τράπεζας στην οποία τηρώ λογαριασμό και βλέπω που μπορώ να κάνω κάποια δωρεά στα μέτρα που μπορώ να αντέξω.

• Τις διάφορες ΜΚΟ με θέμα αμνηστίες, πρόσφυγες, διαφάνειες και τα ρέστα δεν τις εμπιστεύομαι καθόλου, αλλά ούτε τη UNICEF (με εξαίρεση στο σεισμό της Αϊτής) και την Actionaid. Η έλλειψη εμπιστοσύνης αυτή πηγάζει είτε από διάφορα που έχω κατά καιρούς ακούσει, είται από προσωπική μου διαίσθηση.


• Οικολογικές ανησυχίες έχω, αλλά δεν εμπιστεύομαι τους οικολόγους. Σε μία έρευνα που έχω κάνει στο internet μου έκανε εντύπωση η πληθώρα των οικολογικών ενώσεων την οποία θεωρώ ύποπτα μεγάλη, τη στιγμή που δεν πιστεύω στην ύπαρξη σπουδαίας οικολογικής συνείδησης στην πατρίδα μας. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι κάποιες μπορεί να είναι βιτρίνες για την απορρόφηση επιδοτήσεων (ή όπως αλλοιώς μπορεί αυτές να λέγονται), οι οποίες κατευθύνονται σε τσέπες επιτηδείων κι όχι σε αληθηνά έργα. Προτιμάω λοιπόν σε αυτόν τον τομέα να ανακυκλώνω φανατικά και να καλλιεργώ την οικολογική νοοτροπία του εαυτού μου και να τη μεταλαμπαδεύω στη σύζυγο και τα παιδιά μου.


• Τέλος προτιμάω να βοηθήσω ανθρώπους (κατά κύριο λόγο του τόπου μου) παρά ζώα όσο κι αν τα συμπαθώ.

Έχω καταλήξει λοιπόν σε μερικά ορφανοτροφεία που βεβαιωμένα παράγουν έργο, προκειμένου αν είναι να βοηθήσω κάποιον, ας είναι κάποια παιδάκια.

Πέραν των λιγοστών χρημάτων που κατά καιρούς καταβάλλω σε ορφανοτροφεία, τον τελευταίο καιρό οι αποθηκευτικοί χώροι του σπιτιού μας έχουν γεμίσει με ρούχα των παιδιών μου που πλέον δεν τους κάνουν.

Όσοι έχετε παιδιά το έχετε ζήσει δίχως άλλο.

Τα ρουχαλάκια αυτά όμως είναι σχεδόν αφόρετα και ως εκ τούτου σε άριστη κατάσταση. Δεν μπορούμε - δεν μας πάει η καρδιά μας λοιπόν να τα πετάξουμε. Τα κρατάγαμε λοιπόν για να δώσουμε κάποια στην αδελφή μου, σε μία φίλη μας κι όπου αλλού τύχει να βρούμε κάποιον γνωστό ή φίλο με παιδάκια μικρότερα από τα δικά μας, ή μέσω μίας φίλης (Αγία θα την έλεγα καλύτερα), η οποία Χριστούγεννα και Πάσχα μαζεύει βοήθεια για τους φτωχούς μετανάστες (κούρδοι ως επι τω πλείστον) που μένουν στο Νέο Κόσμο. Τέλος υπάρχει και η λύση της Ταβιθάς (Ακομινάτου 23 Πλ. Καραϊσκάκη - Απέναντι από το κτίριο του ΟΣΕ τηλ. 210-5240070 - πρόκειται για οργάνωση της εκκλησίας, η οποία πραγματοποιεί αποδεδειγμένα αξιόλογο έργο), στην οποία όμως προτιμώ να πηγαίνω ρούχα δικά μου ή της γυναίκας μου και όχι μωρουδιακά.

---

Αντί λοιπόν να δούμε συγγενείς και φίλους, ή να μαγειρέψουμε και να φάμε μεταξύ μας, αντί να πάμε σε μία παιδική χαρά ή μία πλατεία και να παίξουμε με τα παιδιά μας, η γυναίκα μου γέμισε μία τσάντα με κάποια ρουχαλάκια από αυτά στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω, άλλη μία τσάντα με παιχνίδια για τα οποία δεν ενδιαφέρονται πλέον τα παιδιά μου και επισκεφτήκαμε ένα ορφανοτροφείο στην ευρύτερη περιοχή της Ραφήνας, επίσκεψη που από καιρό ήθελε να κάνει η σύζυγός μου.

Η πρόσβαση ήταν εύκολη, αν και η κίνηση στη Λ. Μαραθώνος ήταν μεγάλη.

Η περιοχή που βρίσκεται το μοναστήρι - ορφανοτροφείο πανέμορφη και μέσα στη φύση και τα δέντρα.

Η έκταση στην οποία έχουν κτιστεί οι όλες εγκαταστάσεις, μεγάλη, γεμάτη πεύκα, οπωροφόρα, συκιές, αμπέλια, αλλά και αγριόχορτα που η άνοιξη τους έχει δώσει μεγάλη δύναμη και έχουν κατακλίσει τον τόπο.

Οι εγκαταστάσεις είχαν ως εξής:

Εμφανώς φτωχικά ήταν η εξωτερική όψη των κελιών των μοναχών, χωρίς να έχουν καν σοβαντιστεί, ενώ στο ίδιο μοτίβο ήταν και το αρχονταρίκι (χώρος υποδοχής των μοναστηριών για όσους δεν γνωρίζουν).

Η ηγουμένη η οποία δεν ξεχώριζε από τις υπόλοιπες μοναχές, μας υποδέχτηκε φιλικά και καλόκαρδα, τα λόγια της ήταν απόλυτα προσανατολισμένα στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο, η δε αίσθηση από άγγιγμα των γερασμένων χεριών της μου θύμησε την καλή μου, συγχωρεμένη γιαγιά, η οποία ζούσε χωρίς υπερβολή μία ζωή προσφοράς και υπομονής.

Με την ευλογία της ηγουμένης προχωρήσαμε προς τις εγκαταστάσεις του ορφανοτροφείου.

Στην παιδική χαρά στην είσοδο του ορφανοτροφείου, μας υποδέχτηκε ένα πλήθος από αγόρια και κορίτσια με ηλικία από 5 μέχρι 12 ετών. Μερικά κοριτσάκια τρέξανε και αγκαλιάσανε τη μικρή μου κόρη (17 μηνών) και τα μεγαλύτερα παιδάκια, αγόρια και κορίτσια, ήρθαν σε εμένα και το γιό μου και παίζανε ασταμάτητα, επιδεικνύοντας τις ικανότητές τους στο μονόζυγο, το σκαρφάλωμα, το πήδημα από κούνιες και πεζούλια κλπ. Κάποιες στιγμές κάποια από τα παιδιά μου πιάσανε κουβέντα για ποδόσφαιρο και μπάσκετ (ήταν όλα τους Παναθηναϊκοί και χαρούμενα για το πρωτάθλημα που πήρε η ομάδα τους φέτος), ενώ κάποια άλλη στιγμή όλα ζητάγανε να παίξουμε μαζί μπάλλα στο γηπεδάκι που υπάρχει δίπλα στην παιδική χαρά, αλλά δε βρέθηκε η μπάλλα.

Τα παιδάκια ήταν καθαρά, το ίδιο και τα ρούχα τους, τα οποία ήταν εμφανώς φτωχικά, ενώ δεν παρατήρησα κάποια συμπεριφορά καλύτερη ή χειρότερη από παιδάκια αντίστοιχης ηλικίας πέρα από την ευκολία ή μη στην προσέγγιση, γεγονός το οποίο δε με ξένισε, αφού σίγουρα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ξέχωρα από την όποια διαφορετικότητα παρουσιάζει ο ένας άνθρωπος από τον άλλο, σίγουρα τα παιδάκια αυτά δεν έχουν τα ίδια βιώματα, καθώς δεν είναι στο σύνολό τους ορφανά, αλλά,

• μπορεί να έχουν γονείς και να το κράτος να τους έχει πάρει την επιμέλεια των παιδιών τους λόγω κακοποίησης,


• ή να είναι απλά εγκατελειμμένα από τους γονείς τους οι οποίοι για τους χίλιους δύο λόγους τα παράτησαν στο έλεος του Θεού.

Η επίβλεψη στο παιχνίδι από τις μοναχές δεν ήταν εμφανής και μου δόθηκε η αίσθηση ότι τα μεγαλύτερα παιδιά πρόσεχαν τα μικρότερα, αλλά όταν χρειάστηκε η επέμβασή κάποιας ήταν εκεί για να πάει να της "κλαφτεί" ο αδικημένος πιτσιρικάς.

Οι χώροι που μένανε τα παιδιά, σε αντίθεση με την εξωτερική εικόνα του μοναστηριού και αυτή που αποκόμισα από το αρχονταρίκι, ήταν καλοί και θυμίζανε ένα οποιοδήποτε σπίτι, με τη διαφορά ότι η σαλοτραπεζαρία ήταν σαφώς μεγάλη προκειμένου να εξυπηρετήσει το πλήθος των παιδιών που φιλοξενεί το ορφανοτροφείο. Για τους κοιτώνες δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, αλλά δεν πιστεύω ότι θα παρέκκλιναν σε σχέση με το ύφος της σαλοτραπεζαρίας.

Με αυτά και με αυτά πέρασε η ώρα και αποφασίσαμε να φύγουμε. Η μικρή Άννα που είχε μείνει δίπλα σε εμένα και το γιό μου περισσότερο από κάθε άλλο παιδάκι, επέμεινε να κάτσουμε να φάμε μαζί με όλα τα παιδιά, αλλά εμείς ευγενικά αρνηθήκαμε, χαιρετήσαμε τα παιδιά, υποσχεθήκαμε ότι θα πάμε ξανά σε 2-3 εβδομάδες και μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας για να γυρίσουμε σπίτι μας.

---

Ασυνήθιστος όντας σε τέτοιου είδους επισκέψεις ομολογώ ότι κάτι σπαρταράει μέσα μου.

• Είδα τον άνθρωπο που έμεινε μόνος του στον κόσμο από τα γεννοφάσκια του και λυπήθηκα.


• Είδα τον άνθρωπο που ανέλαβε εθελοντικά, χωρίς κανένα κέρδος και ιδιοτέλεια, αλλά με αίσθημα υπευθυνότητας, αλτρουισμού, αλληλεγγύης και πάνω απ' όλα αγάπης, να σκεπάσει τα παιδάκια κάτω από τις φτερούγες του όπως η κλώσσα τα κοτόπουλα και τον θαύμασα.


• Αισθάνθηκα ότι τα παιδιά όση αγάπη και να δέχονται από τους ανθρώπους που τα αναθρέφουν, σίγουρα τους λείπει η ιδιαίτερη αμφίδρομη επικοινωνία που έχει το κάθε παιδί με το γονιό του, η αποκλειστικότητα της σχέσης αυτής, το δέσιμο, το χάδι, η τρυφερότητα, το παιχνίδι μαζί του.


• Διαπίστωσα ότι εκτός από την προσφορά σε χρήμα και σε είδος, προσφορά και μάλιστα υψηλότερης αξίας είναι η σημασία που θα δώσει κανείς στο συνάνθρωπό του και ο χρόνος που μπορεί να του αφιερώσει, έστω ακούγοντάς τον μόνο.


• Κάπου μέσα μου και σε συνδιασμό με την σοβούσα κρίση σχηματίστηκε ακαθόριστα μία σκέψη ότι μπορεί να υπάρξει ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης από το σημερινό προβληματικό (κατά την άποψή μου).
  
  
  
  • Λίγο περισσότερο κοινοβιακό - ομαδικό,
  
  
  • απομακρυσμένο από την πλεονεξία και τη βουλιμία για κατανάλωση,
  
  
  • απομακρυσμένο από ατομισμούς, συμφέροντα, έριδες και πολιτικές,
  
  
  • προσαρμοσμένο σε μία αξιοπρεπή πενία, με συνετή και υπεύθυνη -για το καλό του συνόλου- διαχείρηση των περιορισμένων πόρων,
  
  
  • και σίγουρα πολύ περισσότερο "αγαπησιακό".


• Τέλος θυμήθηκα ξανά (γιατί τόσο εγώ, όσο και όλοι μας το ξεχνάμε), ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου αλλού πέρα από τους αριθμούς, τα χαρτονομίσματα, τα χρηματιστήρια, τις περιουσίες και το άγχος για την επαύριο.


• "Τον άρτον ημών τον επιούσιον δως ημίν σήμερον..." έχουμε μάθει να παπαγαλίζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε την ουσία αυτών των λέξεων.

Και η ουσία, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑ είναι η αγάπη και η προσφορά στο συνάνθρωπό μας και

ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

ΥΓ

1. Για όσους ψάχνουν τρόπους να προσφέρουν έχω φτιάξει ένα blog με όλους τους φορείς κοινωνικής προσφοράς που μπόρεσα να συγκεντρώσω από το διαδύκτιο.


2. Σας βεβαιώνω ότι θα ξαναπάω.


3. Ίσως κατηγορηθώ για υποκρισία. Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι δε θα έπρεπε να διατυμπανίζω αυτό το συμβάν, παρά θα έπρεπε να το κρατάω κρυφό ακολουθόντας τις επιταγές της θρησκείας μας. Μπορεί να έχετε και δίκιο. Όμως πέραν από την υποκρισία μου, αυτό που έζησα με άγγιξε πολύ και ένοιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας, όχι τόσο την πράξη, όσο τα αισθήματα που ένιωσα και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ένας από τους σκοπούς των Blogs;