Τελικά είμαστε όλοι συνένοχοι;

Καλημέρα.

Το φιλοσοφικό ερώτημα που έθεσε ο κύριος Θ. Πάγκαλος όταν δήλωσε ότι "μαζί τα φάγαμε", εξακολουθεί να πλανάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του διαδυκτίου αλλά και μεταξύ των απλών ανθρώπων στις καθημερινές συζητήσεις τους.

Ξεκινώντας είναι σημαντικό να κάνουμε την εξής διευκρίνηση: Δηλώνοντας ο κος Πάγκαλος ότι "Μαζί τα φάγαμε", δεν αναφέρεται με απλοϊκό τρόπο στο γεγονός ότι όλοι μαζί οφεληθήκαμε - άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο - από μία γενική κατάσταση ευμάρειας η οποία προήλθε από τους ΧΨ λόγους, αλλά ότι συμμετείχαμε όλοι μαζί και φυσικά εν πλήρη γνώσει μας σε ένα ειδεχθές έγκλημα εις βάρος ημών των ιδίων, αλλά κυρίως εις βάρος των μελλοντικών γενεών.

Το τελικό ερώτημα είναι: Eίμαστε όλοι συνένοχοι στο έγκλημα, ναί ή όχι;

Την άποψή μου ότι ΟΧΙ δεν τα φάγαμε μαζί και ΔΕΝ είμαστε συνένοχοι την έχω εκφράσει αρκετές φορές σε αναρτήσεις μου. Με την παρούσα την εκφράζω όσο πιό συστηματικά μπορώ, δεδομένου ότι βρέθηκα πάλι σε μία συζήτηση στην οποία πολλοί συμμετέχοντες αποδέχονταν και φυσικά επιχειρηματολογούσαν περί της απόλυτης "ενοχής όλων μας".

Πριν από όχι πολλά χρόνια ίσως να συμφωνούσα. Με το ξέσπασμα της κρίσης όμως πολλά πράγματα αλλάξανε μέσα μου. Ίσως ήταν οι απογυμνώσεις, οι αποκαλύψεις και οι απομυθοποιήσεις που ο σφοδρός άνεμος της κρίσης προκάλεσε. Ίσως πάλι απλά γερνάω και αλλάζω...

---

ΤΟ ΑΠ' ΑΙΩΝΩΝ ΠΑΓΙΩΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Όταν λοιπόν έχεις ένα (ομοούσιο, αδιαίρετο και με σχεδόν απαραβίαστα στεγανά) άριστα οργανωμένο από καταβολής ελληνικού κράτους πολιτικο-οικονομικό σύστημα χωρίς επί της ουσίας εθνική συνείδηση ΤΟ ΟΠΟΙΟ. . .

Α. υποβαθμίζει συστηματικά την παιδεία,

Β. δαιμονοποιεί μεθοδικά τα ιδεώδη, τα ήθη και τα στερεότυπα του έθνους μας ως κάτι γραφικό και παρωχημένο,

Γ. στα πλαίσια της εφαρμογής του (σφόδρα φασιστικού κατά την άποψή μας) πολιτικά ορθού λόγου (politically correct), διαστρέφει, κρύβει, ή συνειδητά εξαφανίζει σημαντικά στοιχεία της ταυτότητας του λαού μας, επιλέγοντας τον σεβασμό της διαφορετικότητας (κάτι για το οποίο δεν φέρουμε καμία αντίρρηση), αδιαφορόντας όμως προκλητικά για το σεβασμό των δικαιωμάτων και την ταυτότητα της πλειοψηφίας, καταλήγει - σκόπιμα κατά την άποψή μας - να δημιουργεί πολίτες ρηχούς, κι ακαλλιέργητους, χωρίς ρίζες, βούληση, κρίση και αγωνιστικό φρόνημα (στοιχεία αντίστασης) και ως εκ τούτου έρμαια των παθών τους, των διαφημίσεων και των διαθέσεων των πάσης φύσεως καθοδηγούμενων αρθρογράφων.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, η ελληνική κοινωνία έχει μπει εδώ και πολλά χρόνια σε ένα καθοδικό σπιράλ υποβάθμισης, με άγνωστο το σημείο ανάσχεσης της καθόδου αυτής. . .

Δ. χρησιμοποιεί το ΦΟΒΟ για να φυλάει τα έρμα καθώς. . .

• Νομοθετεί ό, τι γουστάρει και όπως του γουστάρει μετατρέποντας επί μονίμου βάσεως τη δημοκρατία και τους νόμους σε πατσαβούρια, έχοντας μάλιστα μεριμνήσει να θέσει δια νόμου τον εαυτό του στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ.
• Ελέγχει σε όλες τις βαθμίδες του τον κρατικό μηχανισμό και τον χρησιμοποιεί χωρίς να επιδεικνύει καμία απολύτως αισχύνη προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και να πετύχει τους ιδιοτελείς στόχους του. 
• Έχει παγιώσει στη συνείδηση του κόσμου την άποψη ότι κανένας πολίτης δεν πρέπει να τα βάλει μαζί του γιατί μία οποιουδήποτε είδους αντιπαράθεση θα του βγεί σίγουρα σε κακό. Έτσι, προκειμένου να "επιβιώσει", ο πολίτης ακόμα κι αν θέλει να πάει "με το σταυρό στο χέρι"  θα πρέπει, θέλει δε θέλει, να κάνει εκπτώσεις στα ήθη και τις αξίες του να προσαρμοστεί και εν τέλει να εφαρμόσει τις ακολουθούμενες τακτικές (λάδι, ρουσφέτι και τα τοιαύτα).

Προσωπική μας άποψη είναι ότι όλη η δομή του κράτους που υποννοουμε αμέσως παραπάνω (Δ) χωρίς ωστόσο για οικονομία χώρου και χρόνου να περιγράφουμε με λεπτομέρεια δεν είναι άγνωστη στους εκάστοτε ανώτατους άρχοντες. Άποψή μας είναι ότι αρέσκονται και βολεύονται σε όλη αυτή τη δομή, προκειμένου να πετύχουν την πολιτική επιβίωση των κομμάτων τους και κατ' επέκταση την δική τους. Εφ' όσον λοιπόν δεν μεριμνούν για το γκρέμισμα όλου αυτού του σαπρού εγκαθιδρύματος (τη δύναμη για την κατάστροφή του οποίου κατέχουν πέραν πάσης αμφιβολίας) φέρουν εις ακέραιον την ευθύνη και την ενοχή για την ύπαρξη και τη διαιώνισή του, όπως επίσης και για τον αδιαμφισβήτητο εκμαυλισμό μεγάλου μέρους του λαού μας !

Εδώ δεν έχουμε ένα ερώτημα του τύπου η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα! Είναι ξεκάθαρο ότι την αρχή δεν την έχει κάνει ο λαός.

Ε. εκτός από την πολιτική δύναμη και τον έλεγχο του κράτους διαθέτει και τη στήρηξη της οικονομικής ελίτ, με την οποία έχει αναπτύχθεί μία στενή σχέση αλληλεξάρτησης, αφού η μία στηρίζει απροκάλυπτα την άλλη και με αυτόν τον τρόπο και οι δύο εξασφαλίζουν τη συνέχεια της ύπαρξής τους εις βάρος των υγιών κυττάρων της κοινωνίας.

Αν δεν είναι καρκίνος αυτό που περιγράφουμε, τότε τι μπορεί να είναι;

ΣΤ. εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις ανθρώπινες αδυναμίες ενός λαού με

• Δωροδοκίες (λέγε με ρουσφέτι - διορισμό - κλπ),
• Ωμους εκβιασμούς (βλέπε ως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον τρόμο που μας τάισαν τα πλήρως ελεγχόμενα από την πολιτικοοικονομική Μαφία ΜΜΕ κατά την περίοδο των διπλών εκλογών του 12),
• Απειλές - Εκβιασμούς - Αποκλεισμούς - Εξευτελισμούς - Διασυρμούς μέσω του ελεγχόμενου τύπου (πάλι στο σινάφι των ΜΜΕ αναφέρομαι),
• Παραπλάνηση μέσω παραπληροφόρησης, ή ακόμα χειρότερα με Σύγχυση δημιουργούμενη από υπερβολική και αντιφατική πληροφόρηση.
• Την προώθηση της αδιαφορίας και της αποχής από τα κοινά (Πάλι μέσω του τύπου - κοίτα σύμπτωση).
• Τον έντεχνο περιορισμό των διαθεσίμων για τους ψηφοφόρους επιλογών.

. . . πόσο μεγάλη να είναι η συνενοχή μας; Επιπλέον... πόσο δημοκρατικό είναι εν τέλει το πολίτευμά μας;

Αν πάλι λανθασμένα αποδεχτούμε ότι είμαστε συνένοχοι, τι ποσοστό από τα φαγωμένα αναλογεί σε εμάς τα κυνάρια (σκυλάκια) και τι ποσοστό στους μεγαλοκαρχαρίες;

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!
 

---

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Η λογική - ηθική του ραγιά λαού που πρέπει εν είδει ιεράς εξετάσεως να αποδεχτεί συλλήβδην την ενοχή του και να υπομείνει την "δίκαιη" τιμωρία του για τον εξαγνισμό του από τα δήθεν αμαρτήματά του την οποία πολλοί αρθρογράφοι ακολουθούν και πολλοί συμπολίτες μας ασπάζονται και αναπαράγουν (θέτοντας ωστόσο τον εαυτό τους εκτός της ευθύνης εντάσσοντάς τον σε κάποια αδιάφθορη και με υψηλό πολιτικό κριτήριο ελίτ), είναι πέρα για πέρα διεστραμμένη - και σίγουρα όχι ελληνική.

Η παραπάνω λογική αποτελεί ξεκάθαρα δείγμα φασιστικών αντιλήψεων και έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τον Αττατούρκ για την εξόντωση των αρμενίων και των ελλήνων της Μικράς Ασίας αλλά και το Χίτλερ για την εξόντωση των εβραίων.  Η λογική αυτή όμως έχει επί της ουσίας εκλείψει από τον καιρό που ολοκληρώθηκε η δίκη της Νυρεμβέργης, η οποία διακήρηξε ότι δεν υπάρχει η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Διαφορετικά μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ, ο γερμανικός λαός, στο σύνολό του και χωρίς καμία εξαίρεση, αντί να εισπράξει όλη αυτήν την αλληλεγγύη και βοήθεια που καλώς εισέπραξε από τους νικητές του πολέμου, θα έπρεπε να έχει σβηστεί από την ύπαρξη α) δια της οικονομικής εξαθλίωσης στην οποία υπέβαλε πλήθος λαών, β) δια της τοποθετήσεώς του στους φούρνους που ο ίδιος έβαζε τους εβραίους και γ) δια της τοποθετήσεώς του στα εκτελεστικά αποσπάσματα όπως αρέσκονταν να τοποθετών όσους τους αντιστέκονταν.

Μία τέτοια φασιστική θεώρηση των πραγμάτων μόνο στην ανεπαρκή εκπαίδευση που παρέχει το σύστημα στους πολίτες μπορεί να οφείλεται και πουθενά αλλού (βλ. σχετική αναφορά μας παραπάνω). Στην εκπαίδευση η οποία δε μαθαίνει στον πολίτη το πλέον ουσιαστικό: Τι είναι δημοκρατία και ποιά είναι η ορθή δημοκρατική σκέψη και ο ορθός δημοκρατικός διάλογος.

Αναφερόμενοι μάλιστα στη δημοκρατία, δεν περιοριζόμαστε σε μία ξερή γνώση για το τι είναι και πως λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα, ποιά είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του πολίτη μέσα σε αυτό κλπ, αλλά εννοούμε την κατανόηση του τι παραγματικά είναι η δημοκρατία ποιά είναι η ορθή δημοκρατική σκέψη και ο ορθός δημοκρατικός διάλογος και εν γένει να καταστεί η δημοκρατία βίωμα και ως τρόπος ζωής.

---

ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΩΝ - ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ

Η προσπάθεια δημιουργίας ενοχικών συνδρόμων σε όλοκληρη την κοινωνία έχει προφανή στόχο την αποδοχή των προωθούμενων ολοένα και πιό σκληρών - πιό εκδικητικών, δήθεν εξαγνιστικών μέτρων του κράτους της οικονομίας και της κοινωνίας. Όσο όμως και να βαπτίζουμε το άσπρο μαύρο, είναι ξεκάθαρο ότι η ευθύνη για το "ΕΓΚΛΗΜΑ" βαρύνει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τον εξουσιοδοτημένο από το λαό κυβερνήτη γιατί αυτός είχε στα χέρια του την ισχύ και την εξουσία και αντί να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος του λαού, τις χρησιμοποίησε και εξακολουθεί να τις χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος.

• Ο εξουσιοδοτημένος είναι αυτός που λαμβάνει τις αποφάσεις και τη δράση.
• Ο εξουσιοδοτημένος καταχράται την ισχύ που του δίνει ο θεσμικός του ρόλος.
• Ο εξουσιοδοτημένος είναι αυτός που παρεκτρέπεται ηθικά.
• Ο εξουσιοδοτημένος είναι ο δόλιος (ενδεχομένως).

---

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

Μικρό ποσοστό της ευθύνης (ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ - πρόκειται για εντελώς διαφορετικά πράγματα) το αποδίδω με βαριά καρδιά σε εκείνο το μέρος του λαού που παρασυρόμενο από τις ανθρώπινες αδυναμίες του (φόβος, ανασφάλεια για το αύριο, αίσθημα επιβίωσης, συμφέρον, πλεονεξία, ματαιοδοξία κλπ) επεσε θύμα των πολιτικών, χειραγωγήθηκε από αυτούς και τέλος εκπορνεύτηκε (πούλησε την ψήφο του με αντάλλαγμα) και τους στήριξε ξανά και ξανά με την ψήφο του. Περαιτέρω, αν θέλουμε να αποδώσουμε ποσοτικά το μέγεθος της ευθύνης (επαναλαμβάνω ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ) στον κάθε έναν πολίτη ξεχωριστά, αυτή μάλλον θα ήταν ίση με το κλάσμα όπου στον αριθμητή βρίσκεται η ψήφος του (1) και στον παρονομαστή το σύνολο του εκλογικού σώματος!

Εν προκειμένω, πρέπει να τονίσουμε ότι αν και δικαιολογούμε τον άνθρωπο που υπέπεσε στο σφάλμα, σε καμία περίπτωση δεν εγκρίνουμε την πράξη του και φυσικά δεν προτρέπουμε κανέναν να κάνει το ίδιο. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ !

Στα πλαίσια ενός δημοκρατικού και χριστιανικού τρόπου σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων πιστεύουμε ότι χρέος όλων μας είναι να δικαιολογούμε τον αδύναμο και να τον κρίνουμε με επιείκεια, περιορίζοντας την κριτική μας στα επίπεδα του μικροκόσμου του και όχι διευρύνοντας - γενικεύοντας σε επίπεδο κοινωνίας και κάνοντας λόγο περί συλλογικής ευθύνης. Κάτι τέτοιο μάλλον λάθος είναι, καθώς πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον κάθε έναν μικρό κι αδύναμο και ενδεχομένως σε ανάγκη άνθρωπο (αναμφίβολα την πλειοψηφία του πληθυσμού σε παγκόσμια κλίμακα) να έχει ανεπτυγμένο το συλλογικό φίλτρο και οι αποφάσεις του να καθορίζονται αυστηρά από αυτό. Αντιθέτως, οφείλουμε να είμαστε αυστηροί με τον ισχυρό, γιατί μεταξύ άλλων η κατοχή δύναμης πρέπει να συνοδεύεται από αίσθημα ευθύνης και ήθος.

Θα με ρωτήσετε γιατί ο λαός ψήφισε ξανά και ξανά τους ίδιους;
Σας παραπέμπω στα όσα έγραψα παραπάνω: Απόλυτη Κυριαρχία στους κρατικούς μηχανισμούς ΚΑΙ τον ΤΥΠΟ, έντεχνος περιορισμός των διαθεσίμων επιλογών, χρήση του ΦΟΒΟΥ, εκμετάλλευση των ανθρωπίνων αδυναμιών.

Θα μου πείτε πάλι ότι ο "εξαγνισμός" της κοινωνίας μας είναι κάτι το οποίο πρέπει να γίνει. Θα σας πω ότι επιβάλλεται, όμως μόνο από πάνω προς τα κάτω μπορεί να έχει κατεύθυνση αυτός ο "εξαγνισμός" και σίγουρα χωρίς βασανιστήρια και ιερές εξετάσεις.

---

Υ.Γ. 1 

Τείχη  - Κ.Π. Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Εν προκειμένω, όποιος μελετάει την ελληνική ιστορία, καταλαβαίνει ότι τα δικά μας τείχη κτίστηκαν πριν ακόμα η πατρίδα μας απελευθερωθεί από το ζυγό της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

---

Υ.Γ. 2

Αν υποθέσουμε ότι το παρόν άρθρο εντοπίζει ορθά τα προβλήματα, τότε μπροστά μας έχουμε και την ακολουθία της λύσης.

Η Μεγαλη Μεταβαση

Κατά την περίοδο από την επικράτηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε όλη τη Μεσογειακή λεκάνη (και φυσικά στην Ελλάδα μας) μέχρι την τελική επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την υπογραφή του διατάγματος των Μεδιολάνων, η θρησκεία είχε γίνει κυριολεκτικά ένας συγκριτισμικός αχταρμάς.

 

Μέσα σε ένα κόσμο αμορφωσιάς (για τα μεγάλα φτωχά πλήθη που ζούσαν στο μεταίχμιο μεταξύ αναξιοπρεπούς σκλαβιας και εξαθλιωμένης ελευθερίας χωρίς την παραμικρή πρόνοια από το "κράτος"), άγνοιας και σφοδρής δεισιδαιμονίας, όλοι πιστεύανε σε όλα χωρίς καμία υπερβολή.
Πολλοί πιστεύανε ταυτόχρονα στο δωδεκάθεο των ελλήνων και των ρωμαίων, στους θεούς της Αιγύπτου, στο Μύθρα των περσών, στα μάγια και τις θυσίες των χαλδαίων, στα άστρα των βαβυλωνίων, στους Δρουίδες των κελτών στην ονειρομαντεία από τους τελμησείς, στην οιωνοσκοπία των φρυγών και στην πραγματικότητα δεν πίστευαν πουθενά. Σκοτάδι πνευματικό χωρίς καμία υπερβολή.

 

Η νοοτροπία του κόσμου, οι νόμοι της αυτοκρατορίας, ακόμα και οι ίδιοι οι αυτοκράτορες που ανακήρυσσαν τους εαυτούς τους Θεούς (!!!) ήταν κυριολεκτικά για κλάματα.
Ο ηθικός ξεπεσμός γενικευμένος. Η ιδιοτέλεια, οι μηχανορραφίες και οι σαρκικές ηδονές βρίσκονταν πρώτα και πάνω από όλα στην αξιακή κλίμακα, η δε ανθρώπινη ζωή (ειδικά των φτωχών και πολύ περισσότερο των δούλων) δεν είχε καμία απολύτως αξία. Για τα δικαιώματα των γυναικών καθώς και για την πρόνοια υπέρ φτωχών, αστέγων, ηλικιωμένων και ορφανών σε αυτόν τον καλά καμωμένο κόσμο απλά θα χαμογελάσω σαρκαστικά.

 

Οι αρένες (αμφιθέατρα) πλημμύριζαν από το αίμα των σκλάβων, των φυλακισμένων, των μονομάχων και των ζώων και ο "πολιτισμένος" κόσμος ζητωκραύγαζε στις κερκίδες. Αργότερα στο μενού της αρένας οι καλοί αυτοκράτορες - "θεοί" προσέθεσαν και αίμα χριστιανών, ο δε "θείος" Νέρωνας προσέθεσε και γυναικόπαιδα. Ο "πολιτισμένος" κόσμος παραληρούσε στις κερκίδες.

 

Εμφανίστηκε ο Χριστός και ο χριστιανισμός και ο κόσμος έχοντας γυρίσει από καιρό την πλάτη του στην αρχαία θρησκεία έτρεξε μαζικά στους κόλπους της νέας. Γιατί;

επειδή ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που διδάσκει μεταξύ άλλων την αγάπη και την αγνότητα, την καλοσύνη, το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και την ανεκτικότητα.επειδή , όσα κι αν μας λένε οι απολογητές της αρχαίας θρησκείας, ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που εξυψώνει τον άνθρωπο δίνοντάς του το δικαίωμα να γίνει (κατά χάρην) όμοιος με το Θεό (!),επειδή ο χριστιανισμός δεν κρύβει τίποτα από τους πιστούς του (μυστικισμός) παρά αποκαλύπτει τα πάντα χωρίς καμία απολύτως διάκριση μεταξύ ιερατίου και πιστών.επειδή ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις στα μεταφυσικά θέματα που απ' την αρχή του κόσμου βασάνιζαν τους ανθρώπους στα οποία ποτέ δεν απάντησε ούτε η θρησκεία των αρχαίων ελλήνων ούτε κάποια άλλη,επειδή ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που χαρίζει ελπίδα η οποία φωτίζει το αρχαίο Έρεβος και γκρεμιζει ολοκληρωτικά το φόβο,

 

Ο ανηλιαγος και ανέλπιδος Άδης στον οποίο κατέβηκε ο Οδυσσέας και συνάντησε μεταξύ άλλων και τη βασανισμένη ψυχή της μάνας του επικράνθη και κατηργήθη ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

 

Ακόμα και εν μέσω φοβερών και τρομερών -πνιγμένων σε ποτάμια αίματος- διωγμών (φυσικά οι απολογητές της αρχαίας θρησκείας θα μας πούν ότι πρόκειται για άλλον έναν "εβραϊκό" μύθο παραδίδοντας παραδείγματα από την παραϊστορία τους) μεγάλα πλήθη ομολογούσαν πίστη στον Ιησού Χριστό, γνωρίζοντας ότι τις επόμενες μέρες ή ακόμα και τις επόμενες ώρες θα έχαναν μαρτυρικά τη ζωή τους γι αυτήν τους την ομολογία.

 

Μέχρι την ημέρα που υπεγράφη το διάταγμα των Μεδιολάνων, διαθέτοντας ως μέσο "προσηλυτισμού" αποκλειστικά και μόνον τα λόγια του Ιησού Χριστού που μεταδίδονταν από στόμα σε αυτί στις υπόγειες κατακόμβες και φυσικά το ΔΙΧΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΗΡΩΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ των χριστιανών οι οποίοι μαρτυρούσαν στις "πολιτιστικές εκδηλώσεις" στις αρένες της αυτοκρατορίας μόνο και μόνο γιατί δεν έκαιγαν λιβάνι στον αυτοκράτορα "Θεό" (!!!), τα 2/5 του πληθυσμού της αυτοκρατορίας (κατά άλλους το 1/5 - κατ' άλλους το 1/2) είχαν ήδη πιστέψει ολόψυχα και φυσικά αβίαστα στον Ιησού Χριστό.
Όσοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό μέχρι τότε φοβούνταν για τη ζωή τους, το διάταγμα της ανεξηθρησκείας και της παύσης των απ' αιώνων φρικτών διωγμών τους απελευθέρωσε και τους επέτρεψε επιτέλους να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί.

 

Το παλιό, το κούφιο το ψεύτικο και το σάπιο πέθαναν οριστικά και αμετάκλητα.

 

Ο Ιουλιανός (4ος μ.Χ. αιώνας) ήταν οι τελευταίοι σπασμοί του πεθαμένου και η μοναδική σοβαρή, απελπισμένη και συνάμα γενναία αντίδραση στη μετάβαση από τον παλαιό κόσμο στον καινούριο. Κατόπιν και χωρίς κάποια αξιοσημείωτη αντίσταση - αντίδραση, η διαδικασία της παρακμής και του μαρασμού της εθνικής θρησκείας και του αρχαίου κόσμου συνεχίστηκε μέχρι κάθε τι που τον θύμιζε έσβησε οριστικά και αμετάκλειτα τον 6ο μ.Χ. αιώνα, ακριβώς όπως μία φωτιά που δεν έχει άλλα καύσιμα να κάψει.

 

Από τότε και μέχρι σήμερα (τουλάχιστον εδώ και 15 αιώνες), η "πατρώα" θρησκεία των ελλήνων δεν είναι άλλη από το χριστιανισμό.

Je ne suis pas Charlie!

Οι αιώνες της αποικιοκρατίας, η επιβολή μέσω της ισχύος των όπλων, η απομύζηση κάθε φυσικού πόρου, η στυγνή εκμετάλλευση, οι πυρηνικές δοκιμές σε ξένες πατρίδες, η στήριξη εγκληματικών κυβερνήσεων και φυσικά η καταπίεση των λαών του τρίτου κόσμου από τις γνωστές και μη εξαιρεταίες αποικιοκρατικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων φιγουράρει και η Γαλλία, εκδικούνται.

Στα μάτια μου η τουρκοκρατία φαντάζει σαν παράδεισος μπροστά σε αυτό που ζει η Αφρική κάτω από την μπότα της δύσης.

Δεν εκπλήσσομαι καθόλου λοιπόν. Μάλιστα θεωρώ την εκδικητική μανία της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, εξαιρετικά ήπια!

Υπάρχει τεράστια συσσωρευμένη οργή. Τα γεγονότα του Παρισιού του 2005 μας το επιβεβαιώνουν. Ας μην ξεχνιόμαστε.

Μάλιστα πολλοί αρνούνται να συνδέσουν την άνοδο του ισλαμοφασισμού με τις συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω. Εγώ θα διαφωνήσω. Στα μάτια μου ο συσχετισμός είναι ΑΜΕΣΟΣ.

Η δύση όμως κάνει ένα βασικό λάθος. Θεωρεί ότι η λύση στο πρόβλημα δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ο πόλεμος. Δε μπορεί να αντιληφθεί ότι η ίδια είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος, το οποίο βέβαια δε λύνεται με βόμβες, αλλά με επίθεση αγάπης και φιλίας. Με την αποποίηση των προνομοίων που με αισχρό τρόπο έχει κλέψει από όλον τον υπόλοιπο κόσμο και τη δίκαιη μοιρασιά τους μεταξύ όλων.

Δυστυχώς όμως όπως έχω γράψει και παλαιότερα, ο δυτικός (τάχα μου χριστιανικός) πολιτισμός αδιαφορεί για τον πλησίον και κλείνει πόρτες και παράθυρα προκειμένου να διαφυλάξει τα κεκτημένα και να μην τα μοιραστεί με το διπλανό του που υποφέρει. Μάλιστα όχι μόνον αδιαφορεί αλλά ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΖΕΙ στην καταστροφή του συνανθρώπου του  (βλέπε ακάλυπτα CDS) με μοναδικό σκοπό την αποθέωση του αποκομιζόμενου κέρδους, δηλώνοντας ευθαρσώς ότι δεν υπάρχει πουθενά νόμος που να απαγορεύει την εκμετάλλευση του μαλάκα. Πέραν του φόβου να μην συμπιεστεί προς τα κάτω το δικό του βιοτικό του επίπεδο λόγω της μοιρασιάς με τον συνάνθρωπο που υποφέρει, φροντίζει ώστε να μην ανεβεί το βιοτικό επίπεδο του τελευταίου, προκειμένου να μην χάσει την ευκαιρία να τον εκμεταλλεύεται.

Στο μυαλό μου έρχεται το ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ του Οδυσσέα Ελύτη από το Άξιον Εστί...

"Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση".

http://ainatem.capitalblogs.gr/showArticle.asp…

Τέλος πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχει η σάτυρα και φυσικά η εκτροπή της.

Όλα έχουν ένα μέτρο.
Ακόμα και η σάτυρα.
Ο Charlie το είχε παραξηλώσει τόσο κατά των Μωαμεθανών, όσο και κατά των Χριστιανών.

Απλά οι πρώτοι δεν επιδεικνύουν την ανεκτικότητα που πρεσβεύει η θρησκεία των δεύτερων, ή η αδιαφορία των χλιαρών, καλοζωισμένων, μαλθακών (ανιστόρητων - άθεων - απολίτικων κλπ με άλφα στερητικό) πουρκουάδων που πέφτουν πλέον από τα σύννεφα.

Και ξέρεις και κάτι άλλο φίλε αναγνώστη;

Γιατί πρέπει να πάρω το μέρος του Charlie οπωσδήποτε;

Δεν ανέχομαι να με μπουκώνουν τα ΜΜΕ με fake συναίσθημα γαρνιρισμένο με παπαροϊδεολογικούς μανδύες της ελευθερίας του λόγου δήθεν. ΟΚ, φίλος του Ισλάμ δε δηλώνω (αλλά ούτε κι εχθρός - γνωρίζω αρκετούς Μωαμεθανούς που είναι πάντως μία χαρά παιδιά) και φυσικά καταδικάζω αυτό που έγινε, αλλά στην τελική who the fuck is Charlie; Καμία αυθεντία;

Τρίχες κατσαρές! Μία αγέλη διεστραμμένων σκιτσογράφων χωρίς ιερό και όσιο είναι που στο βωμό του ντόρου και της πρόκλησης προς όφελος της πώλησης, ισοπεδώνουν κυριολεκτικά ό,τι βρούν μπροστά τους.

Αναρωτιέμαι στο φινάλε: τι εστί ελευθερία του λόγου; Το περίιφημο μέτρο που μας δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας (παν μέτρον άριστον) εξέλειψε;

Να δεις όμως ότι στη συνέχεια τα μέτρα που θα ληφθούν πανηγυρικά από την Ε.Ε. θα παραβιάζουν πλήθος από ανθρώπινα δικαιώματα και δε θα το κάνει θέμα κανένα ΜΜΕ (ο Charlie πολύ περισσότερο), μην τυχόν και μας ξυπνήσουν από τον ύπνο και το μούδιασμά μας. Η ειρωνεία είναι ότι χωρίς να έχουμε επί της ουσίας εμπλακεί ή να έχουμε ευθύνη, τα μέτρα αυτά θα αγγίξουν και τις δικές μας ζωές...

Je ne suis pas Charlie! Pas du tout!

Υ.Γ.
Αν κάποιοι κάποιοι νεκροί σήμερα είχαν αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, θα έπρεπε να έχουν επιλέξει για το λαό μας μία πορεία αξιοπρεπούς φτώχειας, παρά κολλεγιές (Ε.Ε.) με τους εμπόρους και τους δολοφόνους των εθνών. Σκεφτείτε το.

Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ

Καλημέρα.

Διαβάζω διάφορα άρθρα αριστερά και δεξιά για τα προβλήματα, τις παθογένειες, τους "αδύναμους κρίκους" κλπ κλπ.

Ο κάθε αρθρογράφος εκφράζει την άποψή του, λέγοντας άλλος για το τραπεζικό σύστημα, άλλος για το συνδικαλισμό, άλλος για το δημόσιο και πάει λέγοντας.

Κατά την άποψή μου όλα τα παραπάνω καθώς και όσα δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθ' εαυτό. Όλα αυτά είναι συμπτώματα της αρρώστειας, αλλά όχι η ίδια η αρρώστια.

Η αρρώστια κατ' εμέ φίλες και φίλοι λέγεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί και λειτουργεί σήμερα σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο).

Αυτή η δημοκρατία του σήμερα, απέχει παρασάγγας από το πως θα έπρεπε να είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Πρόκειται πλέον για κάτι το απόλυτα διεστραμμένο. Δεν είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί - ως όφειλε - με βάση τη λογική, τους κανόνες (νόμους) και την ισονομία, την αξιοκρατία, την ανεκτικότητα και το σεβασμό.

Αυτή η δημοκρατία αδιαφορεί για το βασικό κύτταρό της, τον ΠΟΛΙΤΗ και όχι μόνο δεν προασπίζεται τα συμφέροντά του, όχι μόνο δε νοιάζεται για τη βελτίωση της προσωπικότητάς του, της ζωής του προκειμένου να τον αναβαθμίσει, αλλά τα περιορίζει και τα καταπατά συστηματικά, μηδενίζοντας την αξία του.

Αυτή η δημοκρατία δεν έχει φροντίσει να θέσει δικλείδες ασφαλείας για τον εαυτό της μέσω αξιολόγησης των λειτουργών της (και όχι μόνο).

Αυτή η δημοκρατία έχει αλωθεί από τα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία ορίζουν χωρίς υπερβολή τις κινήσεις των κυβερνήσεων, οι οποίες, δρούν σαν έμποροι, σαν μεσίτες, σα λογιστές, αλλά σε καμία περίπτωση ως ηγέτες λαών.

Αυτή η δημοκρατία δε διαφέρει από το φασισμό και τη δικτατορία παρά μόνο στο όνομα.

Αυτή η δημοκρατία δε διαφέρει σε τίποτα από το καθεστώς του 1984 του Όργουελ.

Να το θεμελιώδες πρόβλημα της κοινωνίας μας και του κόσμου ολόκληρου. Να η αρρώστια. Να η πρωτογενής εστία του καρκίνου.

Να και η λύση!